"မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့….."

ပုထုဇဥ္ေတြဟာ အၿမဲလုိခ်င္ေနတတ္၊ ရခ်င္ေနတတ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘာေလးပဲလုပ္လုပ္ လုိခ်င္ျဖစ္ခ်င္ရခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင့္တၾကပါတယ္။

ဒီစိတ္ေၾကာင့္ပဲ ဘာကုသုိလ္ေလးပဲ လုပ္လုပ္ ျဖစ္ပါရေစ၊ ရပါရေစ စသျဖင့္ ဆုေတာင္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္တာေတြက မ်ားတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ေလးကနဲနဲေတာင္းတာေတြက အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ 

ဘုရားေရွ႕သြားၿပီး လွဴတာက ေရတစ္ခြက္၊ ပန္းတစ္စည္း ေတာင္းတဲ့ဆုေတြက “ဤကုသုိလ္ေကာင္း မႈေၾကာင့္ လူ႔စည္းစိမ္ ၊နတ္စည္းစိမ္အျပည့္နဲ႔ ဘာျဖစ္ရပါလုိ၏၊ ညာျဖစ္ရပါလုိ၏“ စတဲ့ ဆုေတာင္း သံေတြကလည္း မၾကားခ်င္ အဆုံးျဖစ္ေနပါတယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္တဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အသံေတြ နားေထာင္လုိက္ရင္ သူတုိ႔ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္အေပၚ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင္းေနၾကတာကုိ ၾကားေနရမွာပါ။

ေတာင္းတာေတြကုိ နားေထာင္ၾကည့္တဲ့အခါ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းေနတာကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိေနရပါတယ္။ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီး ကုသုိလ္လုပ္သူ အေတာ္ရွားလွပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ မျဖစ္မေန ေတာင္းခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ေတာင့္တေနမယ့္အစား မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင္းတာက ပုိၿပီးအဓိပၸါယ္ျပည့္၀ကာ အႏွစ္သာရ ရွိပါတယ္။★

မွန္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္လုိ႔ ရခ်င္လုိ႔ ေတာင့္တၿပီး ကုသုိလ္လုပ္ကာ ျဖစ္ပါရေစ၊ ရပါရေစလုိ႔ ဆုေတာင္းတဲ့အတြက္ မိမိတုိ႔ လုပ္တဲ့ကံစြမ္းအေလ်ာက္ ျဖစ္လာရလာမွာပါ။ 

ဒါေပမယ့္ ဒီလုိျဖစ္လာ ရလာေတာ့လည္း အလုိျပည့္လား ဆုိျပန္ေတာ့ အလုိမျပည့္ ျပန္ပါဘူး။

♦ ဒါေၾကာင့္ ထပ္လုပ္၊ ထပ္လုိခ်င္၊ ထပ္ၿပီး ျဖစ္ပါရေစ ဆုိတာေတြ ေတာင့္တလာျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ 

ဘ၀သံသရာ လြတ္ေျမာက္မႈက ေ၀းေ၀းေနကုန္ပါေတာ့တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ျဖစ္ပါရေစဆုိတဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင့္တျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခားမျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တတဲ့ သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း စာေပမွာ ဖတ္မွတ္လုိက္ရပါတယ္။ 

ဖတ္ၿပီး ၾကည္ညိဳစိတ္ပါ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ 

အဲဒီသူကေတာ့ အျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ရဲ႕ “ေဂါတမဘုရားရွင္” ပါပဲ။

♦ ဘုရားရွင္ဟာ ပါရမီျဖည့္စဥ္ အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုမွာ“ကဏ”ွဆုိတဲ့ ရေသ့တစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကဏွရေသ့အျဖစ္နဲ႔ ပါရမီေတြျဖည့္ကာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အသားအလြန္ အမတန္ မည္းလြန္းလွတဲ့အတြက္ ကဏွလုိ႔ အမည္တြင္ပါတယ္။ 

ကဏွရေသ့ဟာ အက်င့္တရားေတြ အျပင္းအထန္ အားထုတ္တဲ့အတြက္ သိၾကားမင္းရဲ႕ ေက်ာက္ျဖာက 

ပူလာပါတယ္။ ေက်ာက္ျဖာပူေတာ့ သိၾကားမင္း မေနႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ရာထူးကုိ ယူမယ့္သူ ေပၚလာၿပီဆုိတာ သတိေပးသလုိ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူ႔ျပည့္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနတဲ့ ကဏွရေသ့ကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ သိၾကားမင္းဟာ လူ႔ျပည့္ဆင္းၿပီး စုံးစမ္းပါတယ္။ 

ဒီရေသ့ ဘာလုိခ်င္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ အျပင္းအထန္ အားထုတ္ေနရတယ္ ဆုိတာကုိ သိၾကားမင္း သိခ်င္ေနပုံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔ျပည္သြားၿပီး 

စုံစမ္းေမးျမန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သိၾကားမင္းဟာ ကဏွာရေသ့ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ၿပီး သူသိခ်င္တာေတြ ေမးျမန္းစုံးစမ္းပါေတာ့တယ္။

♦ “အရွင္ရေသ့… ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈေတြ အျပင္းအထန္ လုပ္ေနတာလဲ…၊ အရွင္ရေသ့ ဘာကုိလုိခ်င္လုိ႔လဲ…၊ ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ၿပီး ဘာဆုေတြ လုိခ်င္လုိ႔လဲ… ဘာဆုေတြမ်ား ေတာင္းပါသလဲ…“ လုိ႔ သိၾကားမင္း စတင္ေမးျမန္း စုံစမ္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားေလာင္း ကဏွရေသ့က…

♦“သိၾကားမင္း… င့ါမွာျဖစ္ပါရေစလုိ႔ တစ္ျခားဆုေတာင္းတာ 

မရွိပါဘူး…၊ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းတာေတာ့

ရွိပါတယ္“လုိ႔ ဘုရားေလာင္း ရေသ့က ေျဖၾကားပါတယ္။ 

ဒီအခါ သိၾကားမင္းက…

“အရွင္ရေသ့… ဘယ္လုိမျဖစ္ပါရေစနဲ႔“လုိ႔ ဆုေတာင္းပါသလဲ 

ဆုိတာကုိ ထပ္ေမးလုိ႔ ဘုရားေလာင္းရေသ့က

“သိၾကားမင္း… ငါေတာင့္တတာက ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိင္း ဘ၀တုိင္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ

♦ ေကာဓဆုိတဲ့ အမ်က္ထြက္မႈ၊

♦ ေဒါသဆုိတဲ့ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိမႈ၊

♦ ေလာဘဆုိတဲ့ လုိခ်င္ရခ်င္မႈ၊

♦ သမုဒယလုိ႔ေခၚတဲ့ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ 

တဏွာ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လု႔ိပဲ ေတာင့္တပါတယ္” လုိ႔ 

အေျဖေပးလုိက္ေရာ သူမ်ားေတြ ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ 

ဆုေတာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလုိမျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းတဲ့ 

ကဏွရေသ့ရဲ႕ ဆုေတာင္းကုိ နားေထာင္ၿပီး သူ႔ေနရာအတြက္ 

စိတ္ခ်သြားရတဲ့ သိၾကားမင္း နတ္ျပည္ျပန္တက္ သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ကဏွရေသ့ရဲ႕ ေတာင့္တမႈ၊ ဆုေတာင္းမႈ၊ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံ အားထုတ္မႈေတြပါ။ ကဏွရေသ့က

“ေကာဓ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔၊ ေဒါသ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔၊

ေလာဘမျဖစ္ပါရေစနဲ႔၊ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“တဲ့။

သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေတာင့္တခ်က္ေလးေတြပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။

◆ ေကာဓဆုိတာ အမ်က္ကုိ ေျပာတာပါ။ တစ္စုံတစ္ဦးအေပၚမွာ တစ္စုံတစ္ခု အေပၚမွာ အျမင္မၾကည့္မႈ၊ အခဲမေၾကမႈ၊ မ်က္ေနမႈေတြဟာ ေကာဓပါပဲ။ ဒီလုိ ေကာဓဆုိတဲ့ အမ်က္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေပါက္ကဲြမႈေတြ ျဖစ္ကုန္တတ္ပါတယ္။ အမ်က္ႀကီးလာရင္ အခဲမေၾကမႈေတြလည္း ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီေကာဓေတြ ျဖစ္ေနသမွ် ဘ၀မွာ အဆင္မေျပမႈေတြ ကုိယ္စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါကုိသိလုိ႔ ဘုရားေလာင္း ရေသ့က ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိင္းမွာ ေကာဓမျဖစ္ဖုိ႔ ေတာင့္တျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

◆ၿပီးေတာ့ ကဏွရေသ့က “ေဒါသဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“တဲ့။ မွန္ပါတယ္။ ေဒါသဟာ အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ပါ။ ေဒါသရွိေနရင္ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိမႈေတြ ခဏခဏ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ဆုိးစိတ္တုိမႈေတြ အားေကာင္းလာရင္ ေပါက္ကဲြတတ္ၿပီး အဆင္အျခင္မဲ့ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ “ေဒါေသာ အတၳံ န ဇာနာတိ“ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ေဒါသျဖစ္လာရင္ အဆုိးအေကာင္း၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူး။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ဒီေဒါသရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြက ေနာင္တတရားျဖစ္လာတတ္ၿပီး ေနာင္တရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ေသာကဆုိတဲ့ စုိးရိမ္မႈ၊ ပရိေဒ၀ဆုိတဲ့ ငုိေၾကြးမႈ စတာေတြ ထပ္ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းရေသ့က ဒီလုိအႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့ ေဒါသ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

◆ေနာက္တစ္ခု “ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာ ေလာဘ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“ ဆုိတဲ့ ကဏွရေသ့ရဲ႕ ေတာင့္တမႈဟာလည္း ေလာဘရဲ႕ ဆုိးႀကိဳးကုိ မလုိခ်င္ဘူးဆုိတာ ထင္ရွားလွပါတယ္။ သိတဲ့အတုိင္း ေလာဘကလည္း ရေလလုိခ်င္ေလျဖစ္ေနတာပါ။ အလုိကုိ မျပည့္ႏုိင္ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ အရဟတၱမဂ္ကုိ မရေသးသမွ် ေလာဘကုိ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္ႏုိင္ေသးဘူးဆုိၿပီး ေလာဘေနာက္ လုိက္ေနလုိ႔ကလည္း မျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ လုိခ်င္တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘဆုိတာဟာ ဆားငန္ေရ ေသာက္သလုိပဲ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပ ျဖစ္ေနတာပါ။ ရၿပီးရင္း ရခ်င္ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီလုိ လုိခ်င္ရခ်င္ေနတဲ့ အတြက္လည္း တရားသည္မတရားသည္ မသိ၊ မွားသည္မွန္သည္ မသိ ေလာဘရဲ႕ ခုိင္းေစမႈေနာက္ကုိ လုိက္လုပ္ေနမိ ျပန္ပါတယ္။ ေလာဘရဲ႕ သားေကာင္္ေတြ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ တစ္ျဖည္းျဖည္း အပုိင္းအကန္႔ေလးေတြ လုပ္ေပးႏုိင္ပါမွ ေလာဘရဲ႕ ကၽြန္မျဖစ္မွာပါ။ ဒီလုိမွ မလုပ္ေပးရင္ လုိခ်င္တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘဟာ အဆုံးသတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကဏွရေသ့က ေလာဘမျဖစ္ခ်င္တာပါ။

◆ဘုရားေလာင္းကဏွရေသ့ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ေတာင့္တခ်က္ တစ္ခုက “ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိင္းမွာ ကပ္ျငိတြယ္တာမႈ တဏွာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“ ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒီတဏွာကေတာ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အဆုိးဆုံး ရန္သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ ဆုိတဲ့ တဏွာရဲ႕ အဖြင့္အတုိင္းပဲ ဒီတဏွာဟာ ကပ္ၿငိေစ၊ တြယ္တာေစပါတယ္။

အရာ၀တၱဳ တစ္ခုခုကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ တစ္ဦးဦးကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တြယ္တာမိၿပီဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္ဆက္တဲြကေတာ့ ဒုကၡေတြခ်ည္းပါပဲ။ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေတြအထိ ျဖစ္ေပၚေစၿပီး ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေၾကာင့္ပဲ မနာလုိမႈ ၀န္တုိမႈေတြ ျဖစ္ေစကုန္ပါတယ္။ မနာလုိမႈေတြ ၀န္တုိမႈေတြ ျဖစ္လာရင္ ၿငိမ္းခ်င္းမႈဆုိတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ပူေလာင္မႈ၊ ပင္ပန္းမႈေတြပဲ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေတြဟာ တဏွာဆုိတဲ့ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီတဏွာကုိ သံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရားထဲမွာ ထည့္သြင္းၿပီး တဏွာ မာန ဒိ႒ိတုိ႔ရဲ႕ အေပါင္းအပါအျဖစ္ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တဏွာရဲ႕ ဒီလုိဆုိးႀကိဳးေတြကုိ သိေတာ္မူတဲ့အတြက္ ဘုရားေလာင္းကဏွ ရေသ့ဟာ ဒီတဏွာ မျဖစ္ဖုိ႔ ေတာင့္တျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

◆အမ်ားက ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ေတာင့္တေနၾက၊ ဆုေတာင္းေနၾကတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တၿပီး က်င့္ႀကံအားထုတ္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ကဏွရေသ့ဘ၀ ျဖစ္စဥ္ေလးဟာ အလြန္အတုယူ လုိက္နာစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းဆုေတာင္း မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ပဲ ေတာင့္တေတာင့္တ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ခုလုံး ေတာင့္တတာေတြပါ။ ◆

◆ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ေတာင့္တမႈကေတာ့ သံသရာရွည္မႈကုိ ျဖစ္ေစတတ္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တမႈကေတာ့ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ဦးတည္ေစပါတယ္။ ◆

ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆုေတာင္းေန႔ဖုိ႔ထက္ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီလုိ က်င့္ႀကံတဲ့အခါမွာသာ ဦးတည္ခ်က္ မွန္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ကုသုိလ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ေနၾကေပမယ့္ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ လူ႔စည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္ စတာေတြကုိ ရေစဖုိ႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ဒီစည္းစိမ္ေတြကုိ မရည္ရြယ္ပါဘူး။

ေလာဘကင္းမႈ၊ ေဒါသကင္းမႈ၊ ေမာဟကင္းမႈ၊ နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳမႈေတြကုိ ဦးတည္ပါတယ္။ ဒီဦးတည္ခ်က္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ပါရေစဆုိတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆုိတာကုိ ရည္ရြယ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ရည္ရြယ္မႈကေတာ့ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ဦးတည္ခ်က္ေကာင္း ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေတာင့္တမႈ၊ ဆုေတာင္းမႈဟာ မေတာင့္တတတ္၊ မဆုေတာင္းတတ္ရင္ တဏွာရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈေၾကာင့္ ဘ၀သံသရာ ရွည္ၾကာမႈကုိသာ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ဆုေတာင္းမႈျဖင့္ ဒုကၡတုိးမႈကုိ မျဖစ္ေစၾကဘဲ ဘုရားေလာင္း ကဏွရေသ့ ရည္ရြယ္ေတာင့္တ က်င့္ႀကံသလုိ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ေတာင့္တမႈျဖင့္သာ လြတ္ေျမာက္ရာအမွန္လမ္းကုိ အျမန္လွမ္းႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသင့္လွပါေၾကာင္း…

[ စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး) ]

ဆက္ဖတ္ရန္>>>>

နာဂစ္တေစၧ အေျခာက္ခံေနရသူမ်ား

“မိုးဦးက်လာတာနဲ႔ ရြာတိုင္းက ထိတ္လန္႔ေနၾကတယ္။ ေလနည္းနည္းတိုက္လာတာနဲ႔ ဟိုေျပးရမလို ဒီေျပးရမလို ျဖစ္ေနၾကၿပီ” လို႔ ေျပာလာသူက ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီး ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ က်ံဳဒါတ္အုပ္စု ေတာ္ကနိေညာင္လိန္ကုန္းေက်းရြာက ဦးခင္၀င္းျဖစ္ပါတယ္။

သူက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူအေသအေပ်ာက္နဲ႔ အပ်က္အစီးအမ်ားဆံုးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ နာဂစ္မုန္တုိင္းမွာ အသက္မေသဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့သူ နာဂစ္ဒုကၡသည္တဦးပါ။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသေတာင္ဘက္ဆံုးပိုင္း သံဒိပ္ျမစ္၀အနီးက ကပၸလီပင္လယ္နဲ႔ဆို ၁ မိုင္ေလာက္ပဲ ေ၀းတဲ့ ေျမျပန္႔တစ္ေနရာမွာ ေက်းရြာေလးတစ္ရြာ တည္ရွိပါတယ္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ထိခိုက္ပ်က္စီးမႈအမ်ားဆံုးရြာေတြထဲမွာ ဦးခင္၀င္းတို႔ရဲ႕ေညာင္လိန္ကုန္းေက်းရြာလည္း ပါ၀င္ခဲ႔တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

နာဂစ္မုန္တုိင္းတိုက္တာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုဆိုရင္ အခ်ိန္ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ နာဂစ္မုန္တုိင္းကိုဦးခင္၀င္းမေမ့သလို “နာဂစ္လိုမ်ား တေက်ာ့ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရင္”ဆိုတဲ့ “နာဂစ္တေစၦ ေျခာက္လွန္႔မႈကလည္း ယေန႔တုိင္ရွိေနဆဲပါ။

“နာဂစ္တေစၦ အေျခာက္ခံရတာက ဦးခင္၀င္းတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ ေတာင္ဘက္ပိုင္းက က်ံဳဒါတ္၊ မရမ္း၊ လိပ္ကၽြန္း၊ ဆူးကလပ္၊ ရွမ္းကန္စတဲ့ ေက်းရြာအုပ္စုေတြအပါအ၀င္ ရြာေပါင္း ၄၆ ရြာက အေရအတြက္အားျဖင့္ ၄၀,၀၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ နာဂစ္ဒုကၡသည္ အားလံုး ျဖစ္ပါတယ္။

ပင္လယ္ကမ္းစပ္ျဖစ္တဲ့ ဦးခင္၀င္းတို႔ ေဒသမွာ ပင္လယ္ဒီေရတက္လာရင္၊ ဆူနာမီလိႈင္းတက္လာရင္၊ မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္လာရင္ အကာ အကြယ္ေပးႏိုင္တဲ့ သဘာ၀အတားအဆီးျဖစ္တဲ့ ပင္လယ္ဒီေရကာေတာေတြ မရွိတဲ့အတြက္ ေဒသခံေတြက ေနာက္တစ္ခါျဖစ္လာမွာကို စိုးထိတ္ေနျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

ပင္လယ္ဒီေရကာေတာမရွိလို႔ နာဂစ္တုန္းက အေသအေပ်ာက္၊ အပ်က္အစီးမ်ားခဲ့ပံုကို ေညာင္လိန္ကုန္းေက်းရြာက ေဒၚခင္ေဌးက မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီး အခုလိုျပန္ေျပာျပပါတယ္။

“နာဂစ္တုန္းက ပင္လယ္ကေရလိႈင္းေတြက အတားအဆီးမရွိဘဲ ရြာကိုေ၀ါခနဲတက္လာတာ။ ဘယ္ကိုေျပးလို႔ ေျပးရမွန္းမသိ။ ေရေတြ ကလည္း ခ်က္ျခင္းတက္ျမဳပ္တာ။ ေလကလည္းတုိက္။ လိႈင္းေတြကလည္း တလံုးၿပီး တလံုး၀င္လာေတာ့ အိမ္ေတြက တိုင္ကေန ကၽြတ္ထြက္ ၿပီးေမ်ာေတာ့ အိမ္ထဲမွာရွိေနတဲ့ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးေတြ ကေလးေတြပါ ေရစီးနဲ႔အတူ ေမ်ာသြားေတာ့တာ။ အေလာင္းေတာင္ ျပန္မရ ၾကဘူး” လို႔ သူမက ေျပာပါတယ္။

နာဂစ္ကေပးတဲ့ ဒဏ္ရာေတြေၾကာင္႔ ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ခံစားေနၾကရဆဲဆိုတာ ေဖာ္ျပတဲ႔အေနနဲ႔ သူမစကားအဆံုးမွာ ၀ဲေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာ ပါးျပင္ေပၚကို တလိမ့္ခ်င္းလိမ္႔ဆင္းလာပါတယ္။

ေနာက္တႀကိမ္ နာဂစ္လို၊ ဆူနာမီေရလိႈင္းလို သဘာ၀ ေဘးဆိုးတစ္ခုခုမ်ားေပၚေပါက္ခဲ့ရင္ သူတို႔မိသားစုဘ၀ေတြ၊ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြ ေနာက္တႀကိမ္ ပ်က္စီးဆံုးရွံဳးရဦးမယ္ဆိုတာ နာဂစ္ကေပးတဲ့ ဘ၀ေပးသခၤန္းစာအရ သူတို႔ေကာင္းေကာင္း နားလည္ သေဘာေပါက္ေနၾကပါၿပီ။

“ဒီေရကာေတာမရွိေတာ့ အခုခ်ိန္မ်ား ေဘးဆိုးတခုခုရုတ္တရက္က်လာရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အရပ္က ေျမျပန္႔ဆိုေတာ့ ကုန္းျမင့္တက္ ေျပးစရာလည္း မရွိဘူး။ ေခ်ာင္းေျမာင္းထဲက ထြက္ေျပးဖုိ႔လည္း မလြယ္ဘူး။ ငုတ္တုတ္အေသခံဖို႔ပဲရွိတယ္”လို႔ ဦးခင္၀င္းက သူ႔ခံစားခ်က္ကိုရင္ဖြင့္ပါတယ္။

ဦးခင္၀င္းတို႔ေဒသမွာ အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ထက္က ၀ိတိုရိယဘုရင္မႀကီးနာမည္နဲ႔ ေက်ာက္တုိင္စိုက္လွဴဒါန္း ခဲ့တဲ့ ဒီေရကာေတာစားက်က္ေျမ ၂၀၈၄ ဧက ရွိတယ္လို႔ ေဒသခံေတြရဲ႕အဆိုအရ သိရပါတယ္။

ဧက ၂၀၀၀ ေက်ာ္တဲ့ ဒီေရကာေတာႀကီးရွိခဲ့စဥ္အခါက ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ေတာင္ပိုင္းေဒသဟာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ ခံစားခဲ့ရတာမရွိဘဲဒီေရကာေတာနဲ႔အတူတည္ရွိေနတဲ့ ကၽြဲႏြားစားက်က္ေျမအတြင္းမွာ ကၽြဲ၊ ႏြားေတြ ေမြးျမဴၿပီး လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး အဆင္ေျပခဲ့သလို တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ ေမြးျမဴေရးစီးပြားလည္း ျဖစ္ထြန္းခဲ့ၾကတယ္လို႔ ေဒသခံေတြက ေျပာပါတယ္။

ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရွိလာခဲ့တဲ့၊ ေဒသကိုအက်ဳိးျပဳၿပီး အကာအကြယ္ေပးခဲ့တဲ့ ဒီေရကာေတာစားက်က္ေျမေတြကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပိုင္ေတြက ေရာင္းစားခဲ့တယ္လို႔ က်ံဳဒါတ္အုပ္စု ေခ်ာင္းသစ္ေပါက္ေက်းရြာက ဦးခင္ေရႊက ေျပာပါတယ္။

“ဒီေရကာေတာစားက်က္ေျမေတြကို အဲဒီအခ်ိန္က ေက်းရြာ ရ၀တ (ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖဲြ႔) ဥကၠ႒ ဦးျမတ္စိုးက ၁ ဧက ၄၅၀၀ က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ၿပီး ေရာင္းစားပစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧက ရာနဲ႔ခ်ီၿပီးေရာင္းခဲ့တယ္။ ရြာက လူတခ်ုိ႕နဲ႔ တျခားေဒသကစီးပြားေရးသမားေတြက၀ယ္ၿပီး လယ္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တျဖည္းျဖည္းတိုးခ်ဲ႕ယူၿပီးလုပ္လုိက္တာ ပင္လယ္ဒီေရကာေတာ လည္းကုန္၊ စားက်က္လည္း အကုန္လံုးလယ္ေတြျဖစ္ကုန္တာပါပဲ”လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။

ဒီေရကာေတာအျဖစ္ေပါက္ေနတဲ့ ကနစို၊ လမု၊ မိုးမခစတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း၊ မီးရွဳိ႕တာေတြလုပ္ၿပီး လယ္အျဖစ္ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ဳိးခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီေရကာေတာေတြ ပ်က္စီးျပဳန္းတီးကုန္တယ္လို႔ သူကဆိုပါတယ္။

ဒီေရကာေတာမရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္း ပင္လယ္ေရတုိက္စားမႈေၾကာင့္ ကမ္းပါးၿပိဳက်မႈေတြ ပိုမိုဆုိး၀ါးစြာ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ၁၉၉၆ ကေန ၂၀၁၃ခုႏွစ္အထိ ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ ဒီေရကာေတာ စားက်က္ေျမဧက ၉၀၀ ခန္႔ ပင္လယ္ထဲပါသြားခဲ့ေၾကာင္း ေတာ္ကနိ ေညာင္လိန္ကုန္းေက်းရြာ သာသနာရာမေက်ာင္းတိုက္ဆရာေတာ္ ဦးေ၀ပုလႅက မိန္႔ၾကားပါတယ္။

“ပယ္လယ္ေရတုိက္စားလို႔ သံဒိတ္ျမစ္နားက နဂါးေက်ာင္းတိုက္နဲ႔ ရြာဦးေက်ာင္းတုိက္ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းလည္းပင္လယ္ထဲက်သြားၿပီ။ ေတာ္ေပါင္စိန္ဘုရားလည္း ပင္လယ္ထဲက ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေခ်ာင္းသစ္ေပါက္ရြာဆိုလည္း ရြာနံေဘးအထိပင္လယ္ကတျဖည္းျဖည္းတုိက္စားလာလို႔ အိမ္တခ်ဳိ႕ေတာင္ ေနရာေတြေရႊ႕ေနရတယ္။ အဓိကက အပင္ေတြမရွိေတာ့ ေျမကို မကုပ္ႏိုင္ ဘူးေလ။ လိႈင္းရိုက္ေတာ့ ေျမသားေတြပဲ့။ ကမ္းပါးေတြ ပဲ့က်ကုန္တာေပါ့။ အခုဆို စားက်က္ေျမ ဧက ၉၀၀ ေလာက္ေတာ့ ေရတုိက္စား သြားၿပီ”လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ပါတယ္။

ဒီေရကာေတာ ဧက ၂၀၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့အနက္မွာ ဧက ၉၀၀ ေလာက္က ေရတုိက္စားသြားၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ လယ္စိုက္ထားတဲ့ဧက ၁၀၀၀ ေလာက္ကို ေဒသရဲ႕အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ အကာအကြယ္ေပးမယ့္ ဒီေရကာေတာစိုက္ပ်ဳိးဖို႔ ေဒသခံေတြက ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္၊ဖ်ာပံု ခရိုင္နဲ႔ ဧရာ၀တီတုိင္းေဒသႀကီး အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေတြဆီ အဆင့္ဆင့္တင္ျပ ေတာင္းခံေပမယ့္ အာဏာပိုင္ေတြက ဒီေရကာေတာ စားက်က္ေျမအျဖစ္ ျပန္လည္သတ္မွတ္ေပးဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တာ သိရပါတယ္။

“ ၿမိဳ႕နယ္၊ ခရိုင္၊ တိုင္း အကုန္တင္ျပၿပီးၿပီ။ သူတို႔က ဘာကိုအေၾကာင္းျပလဲဆိုေတာ့ စားက်က္ေျမျဖစ္တာ မွန္ေပမယ့္ အခုကလယ္ေတြ စိုက္ထားတယ္ဆုိေတာ့ လူစားဖို႔နဲ႔ ကၽြဲစားဖို႔ ဘယ္ဟာအေရးႀကီး သလဲလို႔ေျပာတယ္။ အဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္းေမးခ်င္တယ္။ လူစားဖို႔နဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ ဘာကပိုအေရးႀကီးသလဲလို႔ပဲ ျပန္ေမးခ်င္တယ္”လို႔ လယ္သမားအေရး ကူညီေပးေနတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ေစာင့္ၾကည့္ကာကြယ္ေရးကြန္ရက္ (HRWDN) က ကိုထြန္းထြန္းဦးက ေျပာပါတယ္။

သူတို႔ HRWDN အဖဲြ႔ေတြ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ က်ံဳဒါတ္ေက်းရြာအုပ္စုကို ကြင္းဆင္းေလ့လာခဲ့ရာမွာ ပင္လယ္ေရတုိက္စားမႈအေျခအေနက ဆိုး၀ါးေနၿပီး ပင္လယ္ေရဟာ စပါးပင္ေတြစိုက္ထားတဲ့ စားက်က္ေျမေတြနဲ႔ ၁ ဖာလံုေလာက္ ေ၀းတဲ့ေနရာအထိ ေရာက္ရွိေနၿပီလို႔လည္း သူက ေျပာပါတယ္။

“အဲဒီေဒသကို က်ေနာ္တို႔ ကြင္းဆင္းၾကည့္ေတာ့ ပင္လယ္ေရတိုက္စားမႈက အေတာ့္ကို အေျခအေနဆိုးေနၿပီ။ လယ္ေတြစိုက္ထားတဲ့ စားက်က္ေျမနဲ႔ ပင္လယ္ေရက ၁ ဖာလံုေလာက္ပဲ ေ၀းေတာ့တယ္။ အဲေတာ့ ေရငန္၀င္လာရင္ ပထမဆံုး ဒီေရကာေတာစားက်က္ေျမမွာ စိုက္ထားတဲ့လယ္ေတြ ပ်က္မယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ တဆက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ မွတ္ပံုတင္ထားတဲ့ဂရန္လယ္ေတြပါ ဆက္ၿပီး ပ်က္စီးမယ္။ ေရခ်ဳိတြင္းေတြ ေခ်ာင္းေတြေျမာင္းေတြပါ ေရငန္ေတြျဖစ္ကုန္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ အဲဒီေဒသတခုလံုး လူေနလို႔မရဘဲ ေျပာင္းေျပးရတဲ့အဆင့္အထိပါ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာမယံုရင္ ေနာင္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ပဲေစာင့္ၾကည့္လုိက္ပါ”လို႔ ကိုထြန္းထြန္းဦးက ေျပာပါတယ္။

ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ေတာင္ဘက္ပိုင္းက ရြာေပါင္း ၄၆ ရြာမွာ မုန္တုိင္းဒဏ္ခံအေဆာက္အဦး ၂ လံုးရွိေၾကာင္းလည္း သိရပါတယ္။ ရြာေတြမွာအန္ဂ်ီအိုေတြအကူအညီနဲ႔ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ စနစ္တက်ဘယ္လိုလုပ္ကိုင္ရမယ္ဆိုတာ သင္တန္းေတြေပးထားေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႕ ေဘးက်ခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ဒီနည္းစနစ္ေတြကို က်င့္သံုးႏိုင္မလဲ၊ ထိေရာက္ႏိုင္မလဲဆိုတာက မခန္႔မွန္းႏိုင္တဲ့ အေနအထားတစ္ခုမွာ ရွိပါေသးတယ္။

ဒီေရကာေတာမရွိတဲ့ အဲဒီေဒသမွာ ဆူနာမီလို နာရီပိုင္းအတြင္းက်ေရာက္ႏိုင္တဲ့ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္မ်ဳိး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရင္ ေဒသခံေတြႀကံဳေတြ႔ရမယ့္အေျခအေနဟာ မေတြး၀ံ့စရာျဖစ္ေၾကာင္း ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ကို ကြင္းဆင္းေလ့လာခဲ့သူ HRWDNအဖဲြ႔၀င္ ဦးထြန္းေရႊက ေျပာပါတယ္။

“သူတို႔အေျခအေနက ေသမင္းခံတြင္း၀ ေရာက္ေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ အခ်ိန္မေရြး ေဘးအႏၱရာယ္က်ေရာက္ႏိုင္တဲ့အေျခအေန ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတြကို တိုင္းအဆင့္က ၀န္ႀကီးေတြ၊ တာ၀န္ရွိသူေတြတင္ျပေတာ့ လယ္စိုက္ထားတာ ဧက ၁ ေထာင္ေလာက္ပဲ ရွိတာ။ က်န္တဲ့ေျမမွာ ဒီေရကာေတာစိုက္ေပါ့လို႔ ေျပာတယ္။ က်န္တဲ့ေျမဆိုတာကို မရွိေတာ့ဘူး။ အကုန္လံုးပင္လယ္ထဲက်ကုန္ၿပီ။ အဲေတာ့ ေျမျပင္အေျခအေန မသိဘဲ ေျမပံုစာရြက္ေပၚမွာ အလုပ္လုပ္တာက အဆင္မေျပပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ အဲဒီေဒသကိုကြင္းဆင္းၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕အသံကုိနားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္”လို႔ သူကေျပာပါတယ္။

လူသားခ်င္းအတူတူ ပင္လယ္နံေဘးမွာေနရတဲ့ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ေတာင္ဘက္ျခမ္းကလူေတြမွာ သဘာ၀ေဘးအတြက္ အၿမဲတမ္းစိုးရိမ္ေနရၿပီး ဒီအေျခအေနကို အစိုးရပိုင္းက တာ၀န္ယူမႈမရွိဘဲ ေရွာင္လဲႊေနတဲ့ကိစၥဟာလည္း လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္ခံရျခင္းတမ်ဳိးပဲလို႔HRWDN အဖဲြ႔က ဆိုပါတယ္။

ဒီေရကာေတာေတြဟာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ေဒသေတြအတြက္ အသက္တမွ်အေရးႀကီးတဲ့ အရာေတ ြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအေနနဲ႔ အစီအမံတရပ္အျဖစ္ ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္သင့္တယ္လို႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရးပညာရွင္ ဦးစည္သူလြင္က အႀကံျပဳေျပာၾကား ပါတယ္။

“ဒီေရကာေတာေတြဟာ ပင္လယ္ေရကို ေျမေအာက္ကလည္းမတိုးႏိုင္ေအာင္ ေျမေပၚကလည္း မတိုးႏိုင္ေအာင္ ဟန္႔တားေပးပါတယ္။ ဒီေရကာေတာမရွိရင္ မုန္တိုင္းျဖစ္ရင္၊ ဒီေရတက္ရင္ အကာအကြယ္မဲ့မယ္။ မုန္တိုင္းမျဖစ္လည္း ေျမေအာက္ကေန ေရငန္တုိးၿပီး ေရခ်ဳိ ေခ်ာင္းေျမာင္းေတြ ေရတြင္းေတြ ေရငန္ျဖစ္ကုန္ႏုိင္တယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် လူေတြရွင္သန္ရပ္တည္ေရးကို ထိခိုက္လာႏိုင္တဲ့ အရာေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသေတြမွာ ဒီေရကာေတာ စားက်က္ေျမဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ကေတာင္ စနစ္တက်နဲ႔စိုက္ပ်ဳိးေပးရမယ့္ကိစၥပါ”လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။

က်ံဳဒါတ္ဒီေရကာေတာစားက်က္ေျမကို မူလအတိုင္း စားက်က္ေျမအျဖစ္ျပန္လည္ သတ္မွတ္ေပးဖို႔ ေညာင္လိန္ကုန္းေက်းရြာက ေဒသခံေတြဟာ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕ေပၚမွာ ဆႏၵျပဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာေတြရွိသလို အစိုးရရံုးစိုက္ရာ ေနျပည္ေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတရံုးအထိ သြားေရာက္တင္ျပခဲ့တာေတြမ်ဳိးေတြအထိ ျပဳလုပ္ခဲ႔တယ္လို႔ ေဒသခံေတြက ဆိုပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔အထိေတာ့ ဒီေရကာေတာစားက်က္ေျမအျဖစ္ အစိုးရကျပန္လည္ သတ္မွတ္ေပးျခင္းမရွိေသးဘဲ စီးပြားေရးသမားေတြကပဲ စားက်က္ေျမေပၚမွာ လယ္ယာေျမေတြ က်ဴးေက်ာ္လုပ္ကိုင္ေနဆဲပါ။

ႏိုင္ငံေတာ္အေနနဲ႔ ဧက ၁၀၀၀ ခန္႔ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ က်ံဳဒါတ္ဒီေရကာေတာစားက်က္ေျမကို ေဒသခံေတြထံ ျပန္ေပးခဲ့မယ္ဆုိရင္ဒီေရကာေတာ အျမန္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္စိုက္ပ်ဳိးမယ္လို႔ က်ံဳဒါတ္ေက်းရြာအုပ္စုက နာဂစ္ဒုကၡသည္ေတြက ေျပာပါတယ္။

“ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ဒီစားက်က္ေျမကိုျပန္ေပးမယ္ဆုိရင္ ဒီေရကာေတာအျမန္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ စိုက္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဒသခံအမ်ားစုကလည္း ဒီစားက်က္ေျမကို ဒီေရကာေတာအျဖစ္ပဲ လိုခ်င္ေနၾကတာပါ။ ဒီေရကာေတာရွိမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀လည္း ေအးခ်မ္းမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ေတြဘ၀လည္း ေအးခ်မ္းမွာပါ။ ခုခ်ိန္အထိကေတာ့ေန႔ေသမလား၊ ညေသမလား စိုးရိမ္ေနရတဲ့ဘ၀ ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ”လို႔ မရမ္းေက်းရြာက နာဂစ္ဒုကၡသည္ ဦးခ်ဳိလြင္က ေျပာပါတယ္။

၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလအတြင္းက တိုက္ခတ္ခဲ႔တဲ႔ အဖ်က္စြမ္းအားႀကီးမားတဲ့ ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ဧရာ၀တီတုိင္းဟာ ေသေၾက ပ်က္စီးမႈ အမ်ားဆံုးျဖစ္ၿပီး လူေပါင္း ၁ သိန္းခဲြ ေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့သလို လူေပါင္းသန္းနဲ႔ခ်ီ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္သင္႔ ေဒသကို ျပည္သူေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာက ျပည္သူ ေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြကေန ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေထာက္ပံ႔ကူညီေပးေနၾက ေပမယ္႔ သူတို႔ခံစားေနၾကရတဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဒဏ္ရာေတြကိုေတာ႔ ကုသဖို႔အခ်ိန္ လံုေလာက္ဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီလိုေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ နာဂစ္လိုေဘးဆိုးႀကီး ေနာက္တႀကိမ္ျပန္ျဖစ္လာမွာကို ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္က နာဂစ္ဒုကၡသည္ေတြ ေၾကာက္လန္႔ေနဆဲ၊ တနည္းအားျဖင့္ နာဂစ္ဒုကၡသည္ေတြကို “နာဂစ္တေစၦ” ေျခာက္လွန္႔ေနဆဲပါ၊

ဆက္ဖတ္ရန္>>>>

ဒဏ္ရာရသူကို ဝင္ကူဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနရျခင္း အေၾကာင္းရင္း

ကမာရြတ္ လွည္းတန္းရွိ အင္းစိန္လမ္းမေပၚတြင္ အမ်ိဳးသမီးတဦး ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ လဲက်ေနသည္။ သူ၏ ဦးေခါင္းမွ ေသြးမ်ားသည္ ကတၱရာလမ္းမ၏ နိမ့္ရာဘက္သို႔ စီးက်ေန၏။

သူ၏ ေဘးလြယ္အိတ္ႏွင့္ ဖိနပ္တို႔က တေနရာစီ ျပန္႔က်ဲေနသည္။ သူ႔ ေဘးပတ္လည္တြင္ ၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနသူမ်ား ထဲမွ စာနာသနားမႈျဖင့္ စုပ္တသပ္သပ္ ျဖစ္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရသည္။ ကားမ်ားက ၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ေကြ႔ေရွာင္ ေမာင္းႏွင္ သြားၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္တခ်ိဳ႕က မၾကည့္ရဲ၊ မျမင္ရဲသျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲကာ ထိုေနရာမွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။

သူ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္ လဲက်ေနသည္ကို ခဲစျပဳေနသည့္ ေသြးစီးေၾကာင္းမ်ားက သက္ေသျပေနသလို ရွိေနသည္။ အသက္ရွင္လွ်က္ ရွိေနသလား၊ ေသဆံုးသြားၿပီလား မည္သူမွ် မသိႏိုင္ဘဲ ေဘးမွသာ ၀ိုင္းအံုၾကည့္ရႈ ေနၾကေလသည္။

“ေနပူေနတယ္။ သူ႔ကို လမ္းေဘးအရိပ္ထဲ ၀ိုင္းေရႊ႕ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလားဟင္” ဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီးတဦး၏ အသံကို ၾကားရသည္။

တဆက္တည္းမွာ “ရဲမလာေသးဘူး။ သြားမကိုင္နဲ႔။ အမႈပတ္ေနမယ္။ လူနာတင္ကား ေခၚထားတယ္” ဆိုသည့္ အမ်ိဳးသား တဦး၏ အသံကိုလည္း ၾကားရသည္။

မီးပိြဳင့္အမီျဖတ္ရေရး အတြက္ အေျပးေမာင္းႏွင္လာသည့္ ယာဥ္တစီးက လွည္းတန္းရွိ ဦးထြန္းလင္း ၿခံလမ္းထိပ္မွ တဘက္သို႔ ျဖတ္ကူးရန္ ႀကိဳးစားသည့္ သူနာျပဳဆရာမေလး တဦးအား တိုက္မိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူနာမ်ားအား ျပဳစု ကုသေပးရသည့္ သူနာျပဳ ဆရာမေလး၏ ျပဳစုသူမဲ့ လဲက်ေနဟန္ကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ အနည္းငယ္က ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္။

လူနာတင္ယာဥ္ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရံုသို႔ သယ္ေဆာင္ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ ထိုသူနာျပဳ ဆရာမေလးမွာ အသက္ရွင္လွ်က္ ရွိေသးေသာ္လည္း အခ်ိန္ေနာက္က်မႈေၾကာင့္ ေသြးထြက္လြန္ကာ အသက္ ဆံုးရႉံးခဲ့ရေၾကာင္း ျပန္လည္ သိရွိရသည္။

“ဝင္မကယ္ရဲဘူး။ မေတာ္လို႔ အမႈပတ္ရင္ ရံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ တရက္ အလုပ္ပ်က္ရင္ တရက္၀င္ေငြက ေလ်ာ့ၿပီေလ” ဟု အငွားယာဥ္ေမာင္း တဦးက သူ႔သေဘာထားႏွင့္ စိုးရိမ္မႈကို ေျပာျပသည္။

လူနာကို ကိုင္တြယ္သျဖင့္ အမႈပတ္မည္ကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ မ်က္ျမင္ သက္ေသအျဖစ္ ထြက္ဆိုရမည္ဆိုပါက မိမိစရိတ္ျဖင့္ တရားရံုးသို႔ ရံုးခ်ိန္းမ်ား သြားေရာက္ရမည္ကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ ဒဏ္ရာရေနေသာ လူနာအား ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီး အေရးေပၚဌာန သို႔ ပို႔ေဆာင္ပါက လူနာရွင္အျဖစ္ ေဆးဖိုး၀ါးခ စရိတ္မ်ား ကုန္က်ခံရမည္ကို စိုးရိမ္ျခင္း စသည္တို႔သည္ မေတာ္တဆ မႈမ်ားေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရသူကို ကူညီရန္ လူအမ်ားစု စိုးရိမ္သည့္ အခ်က္တခ်ိဳ႕ ျဖစ္ေလသည္။

လူအမ်ား ယူဆထားသည့္ အမႈပတ္မည္ဆိုသည့္ အခ်က္သည္ မွားယြင္းေနၿပီး မေတာ္တဆမႈေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရထား သူမ်ားအား မည္သူမဆို ၀ိုင္း၀န္းကူညီႏုိင္ေၾကာင္း ရန္ကုန္တိုင္း အေနာက္ပိုင္းခရိုင္၊ ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္မွ ၿမိဳ႕နယ္ရဲမႉး ေဇာ္၀င္းက ဧရာဝတီသုိ႔ ေျပာသည္။

“အမႈပတ္တာမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္လို႔ ျမင္မေကာင္းေအာင္ လဲက်ေနၿပီ၊ ယာဥ္ထိန္းကလည္း မလာေသး ဘူး၊ ရဲကလည္း မလာေသးဘူးဆိုရင္ အနီးနားမွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြက အခင္းျဖစ္ရပ္ကို မွတ္တမ္းဓာတ္ပံု ရိုက္တာတို႔၊ ျဖစ္ပြားတ့ဲ ယာဥ္ကို ထြက္မေျပးေအာင္ တားျမစ္တာတို႔၊ ယာဥ္နံပတ္ကို မွတ္သားတာတို႔၊ ရဲစခန္းကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး လူနာကို ေရႊ႕ထားေျပာင္းထားတာတို႔၊ အမွတ္အသားေတြ လုပ္ထားတာတို႔၊ ေဆးရံုကို ၀ိုင္းကူပို႔ေပးတာတို႔ အားလံုးကို လုပ္လို႔ရတယ္” ဟု အထက္ပါရဲမႉးက ရွင္းျပသည္။

အလားတူ ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔၏ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရးဌာနမွ တာ၀န္ရွိသူ တဦးျဖစ္သည့္ တပ္ၾကပ္ႀကီး ထြန္းထြန္းလြင္ ကလည္း “တခ်ိဳ႕က မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ရင္ ဒါက မႈခင္းကိစၥဆိုၿပီး ဒဏ္ရာရသူကို မကိုင္ရဲဘူး။ ဒါဟာ မႈခင္းနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ကူညီေပးလို႔ ရပါတယ္။ လူနာတင္ ယာဥ္မေရာက္ခင္ ျပဳစုေပးၿပီး ကူညီထားလို႔ရပါတယ္။ ယာဥ္တိုက္မႈေၾကာင့္ ဆိုရင္ ေဆးရံုႀကီးကို တန္းပို႔ၿပီး အေရးေပၚမွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ယာဥ္မႈစစ္အဖြဲ႔ဆီမွာ အပ္ေပးထားခဲ့လို႔ ရပါတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ယာဥ္တိုက္မႈေၾကာင့္ ေရာက္လာသည့္ လူနာမ်ားကို လက္ခံေဆာင္ရြက္ေပးမည့္ ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔ကို ေဆးရံုႀကီးတြင္ တာ၀န္ ခ်ထားေပးသျဖင့္ ကူညီသူမ်ားအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္ရန္ စိတ္ပူစရာမရွိေၾကာင္း သူက ရွင္းျပသည္။

“တကၠစီသမားက လိုက္ပို႔ေပးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းကို သံသယ မျဖစ္ေအာင္ သက္ေသ တေယာက္ေလာက္ အတူပါသြားရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္” ဟု သူက ေျပာသည္။

မၾကာေသးမီ ႏွစ္ပိုင္းက တရုတ္ျပည္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ မေတာ္တဆ ကားတိုက္မႈတခုကို အင္တာနက္ သတင္းမ်ားမွ တဆင့္ ၾကည့္ခဲ့၊ ဖတ္ခဲ့ၾကရသည္။ ထိုသတင္းသည္ တရုတ္ႏိုင္ငံ အတြက္ေရာ၊ သတင္းၾကည့္ ပရိသတ္မ်ားအတြက္ပါ လူ႔စံႏႈန္း၊ လူ႔က်င့္ဝတ္ အရည္အေသြး နိမ့္က်လာမႈ၊ တာ၀န္ယူစိတ္ ေလ်ာ့နည္းလာမႈကို အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္း ထိုးလုိက္ သကဲ့သို႔ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။

ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ လမ္းမေပၚတြင္ ကေလးငယ္တဦး ကားတိုက္ ခံရသည္ကို ပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူအမ်ားက လ်စ္လ်ဴရႈထားခဲ့ ရာမွ ကားအဆင့္ဆင့္ ထပ္မံ အတိုက္ခံခဲ့ရသည့္ သတင္းတပုဒ္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္၊ အထူးသျဖင့္ တဦးႏွင့္တဦး မသိႏိုင္သည့္ လူေနထူထပ္လွေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားတြင္ ယာဥ္ မေတာ္တဆ ျဖစ္ျခင္း၊ အထပ္ျမင့္ တိုက္ေပၚမွ ျပဳတ္က်ျခင္း၊ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ မူးေမ့လဲက်ကာ တဦးတည္း ကူညီရာ မဲ့ေနျခင္းမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ပြားသည္ကို ျမင္ေတြ႕ၾကရသည္။

ထို႔အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမ်ားျပည္သူ မေတာ္တဆ မႈမ်ားကို အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ လွ်င္ျမန္စြာ ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္သည့္ စနစ္မွာလည္း အားနည္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အခင္းျဖစ္ပြားခ်ိန္ႏွင့္ အေရးေပၚ လူနာတင္ယာဥ္ ေရာက္ရွိလာ ႏုိင္သည့္ အခ်ိန္သည္ ကြာဟေနဆဲ ျဖစ္သည္။

“လူအမ်ားစုက မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ရင္ ဒဏ္ရာရတဲ့သူကို မထိရဲ မကိုင္ရဲ ျဖစ္တယ္။ အမႈပတ္မွာ စိုးတယ္။ ရံုးခ်ိန္းလိုက္ရ တာေတြ၊ ရဲသက္ေသလုပ္ရမွာေတြ စိုးရိမ္ၾကတယ္” ဟု ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္ ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႔၏ ဒုတပ္ရင္းမႉး ဦးခင္ေမာင္ ထြန္းက ေျပာသည္။

ထို႔အျပင္ သူ၏ အေတြ႔အႀကံဳ တခုကိုလည္း ယခုကဲ့သို႔ ျပန္လည္ေျပာျပသည္။

“သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္သြားဖို႔ အိမ္ကထြက္လာေတာ့ လမ္းေဘးမွာ လဲေနတဲ့ ေရာဂါသည္ တေယာက္ ကို အေရးေပၚကို ပုိ႔ဖူးတယ္။ အဲဒီလို လူနာေတြအတြက္ အေရးေပၚ ဘတ္ဂ်က္မရွိဘူး။ ပို႔တဲ့လူက တာ၀န္ယူရတယ္။ လက္ဖြဲ႔ဖို႔ ယူလာတဲ့ေငြကို ေဆးဖိုးေပး၊ အ၀တ္အစားလဲဖို႔ လိုေနတဲ့လူနာကို ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္ေတြ ခၽြတ္ေပးခ့ဲၿပီး စြပ္က်ယ္၊ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရ ဖူးတယ္” ဟု ဦးခင္ေမာင္ထြန္းက ရယ္လ်က္ေျပာသည္။

ယခင္ အစိုးရလက္ထက္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး၏ အေရးေပၚဌာနတြင္ ေရာက္လာသည့္ ပိုင္ရွင္မဲ့ လူနာမ်ားအတြက္ ၀န္ေဆာင္ ေပးခဲ့သည့္ အေျခအေနကို သူက ေထာက္ျပသည္။

လူမႈ၀န္ထမ္းစိတ္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္ ကူညီလိုသူမ်ားအတြက္ ထိုသို႔ေသာအခ်က္က အဟန္႔အတား တခုသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း သူကဆိုသည္။

သို႔ေသာ္ ယခုအစိုးရသစ္ တက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ယင္းသို႔ ေရာက္လာသည့္ လူနာမ်ားအတြက္ ေဆးရံု အသံုး စရိတ္ျဖင့္ ကုသေပးလာသျဖင့္ ေျပာင္းလဲမႈရွိလာေၾကာင္း သိရသည္။

“အရင္တုန္းကလို သူနာျပဳေတြက ေဆးဖိုးဘယ္သူေပးမွာလဲလို႔ မေမးေတာ့ဘူး။ လူနာေရာက္လာတာနဲ႔ ေဆးသြင္းတာ၊ ေဆးထိုးေပးတာေတြ လုပ္တယ္” ဟုု ယခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ အတြင္းက ၄ ထပ္အျမင့္ တိုက္ေပၚမွာ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်ခဲ့သူ တဦးအား ကူညီေပးခဲ့ဖူးသည့္ ဦးခင္ေမာင္ထြန္းက ေျပာသည္။

ထို႔အျပင္ ၎ကူညီလိုက္ၿပီးေနာက္ ေနာက္ဆက္တြဲ ရဲသက္ေသအေနျဖင့္ တရားခြင္၌ သက္ေသထြက္ဆို ေပးရျခင္း ကလည္း လူအမ်ားစုအတြက္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိေနေၾကာင္း ေရွ႕ေနခ်ဳပ္ရံုး ညႊန္ၾကားေရးမႉးခ်ဳပ္ (ၿငိမ္း)၊ တရားရံုးခ်ဳပ္ ေရွ႕ေန ဦးေအာင္သန္းစိုး၏ အဆိုအရ သိရသည္။

“သက္ေသ မလိုက္ေပးခ်င္ရတဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြမွာ အဓိကေတာ့ တရားခံဆီမွာ ရန္ၿငိဳးျပဳခံရမွာစိုးတာ၊ တရားရံုးက ရံုးခ်ိန္းေတြက ၾကာလြန္းၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္သြားရတာ၊ ကိုယ့္ေငြ ကိုယ္စိုက္ၿပီး တရားရံုးကို အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ သက္ေသ လာထြက္ေပးရတာ ေတြေၾကာင့္ပဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သက္ေသ မထြက္ရဲၾကဘူး” ဟု သူက ရွင္းျပသည္။

ထို႔အျပင္ သက္ေသ ထြက္ဆိုရာတြင္ ရဲစခန္းမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးကလည္း လူအမ်ားအတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာမ်ား ရွိခဲ့ေၾကာင္း ဦးခင္ေမာင္ထြန္းက ေျပာသည္။

“ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြ အေနနဲ႔ သူတို႔ကို လာကူညီေပးေနတယ္လို႔ ယူဆၿပီး ဆက္ဆံၾကရင္ ေကာင္းမယ္။ ရဲစခန္းထဲ ေရာက္လာရင္ပဲ တရားခံလို၊ သူတို႔လုပ္သမွ် ခံရမယ့္လူေတြလို ေလးစားမႈမရွိဘူး။ ျပည္သူေတြအေပၚမွာ မထီမဲ့ျမင္ လုပ္တာေတြ မ်ားခဲ့ေတာ့ လူေတြကလည္း ရဲစခန္းနဲ႔ မဆက္ဆံခ်င္ ေတာ့ဘူး” ဟု ေထာက္ျပသည္။

သို႔ဆုိလ်င္ ထုိသုိ႔ေသာ အဟန္႔အတား မ်ားေၾကာင့္ လူတို႔၏ စာနာစိတ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ႏွင့္ လူမႈ၀န္ထမ္း စိတ္မ်ားကို တစထက္တစ ေလ်ာ့ပါးလာမည္ဆိုပါက လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို ခန္႔မွန္း၍ ရႏိုင္သည္။

အမွန္တကယ္မွာမူ တရားရံုးသို႔ သြားေရာက္ကာ သက္ေသ ထြက္ဆိုရသူမ်ား အတြက္ တရားရံုးက ထုတ္ေပးရန္ သတ္မွတ္ထားသည့္ သက္ေသစရိတ္မ်ား ရွိေၾကာင္း ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္ ၿမိဳ႕နယ္ ရဲမႉး ေဇာ္၀င္း၏ အဆုိအရ သိရသည္။

“သက္ေသလိုက္ စရိတ္ေတြရွိတာ အရင္ကတည္းကပဲ။ သက္ေသ တေယာက္ လာရတဲ့ ခရီး အနီးအေ၀းအေပၚ မူတည္ ၿပီး တရားရံုးမွာ သက္ေသစရိတ္ ထုတ္ေပးပါလို႔ တင္ျပရင္ ထုတ္ေပးတယ္။ အရင္ကတည္းက ရွိတယ္။ လူေတြက ထုတ္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိဘူး” ဟု သူက ရွင္းျပသည္။

သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ သက္ေသစရိတ္ထုတ္ရန္ အခ်ိန္ ၾကန္႔ၾကာလွေၾကာင္း၊ ေစာင့္ဆုိင္းရေၾကာင္း သူက ဆက္ေျပာသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တရားရံုးေတာ္၌ သက္ေသ ထြက္ဆိုသူသည္ သက္ဆိုင္ရာ တရားရံုးရွိ ဘီလစ္ စာေရးမ်ားထံတြင္ စရိတ္ ထုတ္ယူ ေတာင္းခံႏုိင္ေသာ္လည္း ယင္းအခ်က္ကို အမ်ားျပည္သူ သိရွိေအာင္ ထုတ္ျပန္ေျပာဆိုမႈ အားနည္းေၾကာင္း တရားရံုးခ်ဳပ္ ေရွ႕ေန ဦးေအာင္သန္းစိုးက ဆုိသည္။

ထို႔အျပင္ တရားရံုးမ်ားက ထုတ္ေပးေနသည့္ သက္ေသစရိတ္မ်ားသည္ ေခတ္နွင့္ မေလွ်ာ္ညီသည့္ ႏႈန္းထားမ်ား ျဖစ္ေနၿပီး လြန္ခဲ့သည့္ ၁ ႏွစ္တာ ကာလအထိ သက္ေသစရိတ္မွာ ၁၅ က်ပ္သာ ရွိေၾကာင္း၊ မၾကာေသးမီက လႊတ္ေတာ္တြင္ ျပင္ဆင္ခဲ့သည့္ စရိတ္မွာလည္း က်ပ္ေငြ ေထာင္ဂဏန္းမွ်သာ ရွိေၾကာင္း သိရသည္။

ဦးေအာင္သန္းစိုးက “သက္ေသစရိတ္ ထုတ္ေပးတယ္ ဆိုတာကို တရားရံုးေတြကလည္း ေျပာျပသင့္တယ္။ တရားစီရင္ေရးမွာ မ်က္ျမင္သက္ေသ ဆိုတာ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။ သက္ေသ ထြက္တဲ့သူ မ်ားမ်ားေပၚလာေစခ်င္ရင္ သက္ေသ စရိတ္ေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္က လံုလံုေလာက္ေလာက္ ေပးသင့္တယ္။ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေပးသင့္တယ္။ ကိုယ့္စရိတ္ ကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေဒၚႏြားေက်ာင္းတာ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး” ဟု ေျပာသည္။

ထို႔အျပင္ ရဲ၀န္ထမ္းတို႔၏ အမ်ားျပည္သူ အေပၚ ဆက္ဆံေရးပိုင္း အားနည္းခ်က္ကလည္း ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အမႈမ်ားတြင္ သာမန္လူမ်ား ပါဝင္ပတ္သက္မႈ မရွိလိုျခင္း၊ သက္ေသ မလိုက္လိုျခင္းႏွင့္ ဆက္ဆိုင္ေနသည္။ ထုိသို႔ အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိခဲ့သျဖင့္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေနေၾကာင္း ရဲမႉးေဇာ္၀င္းက ဆိုသည္။

“ရဲေဘာ္ေတြက ျပည္သူေတြထဲက ၀င္လာတာပဲ။ တခ်ိဳ႕က ပညာအရည္အခ်င္း မျပည့္မီ ေပမယ့္ လိုအပ္ခ်က္အရ ခန္႔ရတာေတြ ရွိတယ္။ တခါတေလမွာ ယူနီေဖာင္း၀တ္ၿပီး ရဲတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာကို အလြဲသံုးစား လုပ္တာေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္” ဟု အထက္ပါ ရဲမႉးက ေျပာသည္။

သူက ဆက္လက္၍ “ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆင့္ဆင့္ တိုက္စီး သင္တန္းေတြ ေပးၿပီးေတာ့မွ တပ္ဖြဲ႔က ျပည္သူကို ဘယ္လို ဆက္ဆံရမယ္၊ ဟိုးတုန္းက က်ေနာ္တို႔မွာ တင္ေနတဲ့ ပုလိပ္ဆိုတဲ့ အေႂကြးေတြ၊ ျပည္သူေတြက ရဲ၀န္ထမ္း ေတြကို ရြံ႕မုန္းတဲ့ အေႂကြးေတြကို ဆပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိအျမင္ကို ေဖာ္ထုတ္တယ္။ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြက ျပည္သူလူထုကို ဆက္ဆံနည္း၊ မီဒီယာဆိုရင္လည္း မီဒီယာအလုိက္ ဆက္ဆံနည္းေတြ သင္ျပေပးတဲ့အခါမွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရလာပါတယ္” ဟု ရွင္းျပသည္။

အလားတူ ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္မွ စခန္းမႉး ဒုရဲမႉး ေမာင္ေမာင္ဦးကလည္း “က်ေနာ္တို႔ ဘက္ကလည္း ရဲစခန္းကိုလာတဲ့ သူေတြကို တရားခံၾကည့္ ၾကည့္တာ၊ တရားခံစစ္ စစ္တာမ်ိဳး လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ လူေတြရဲ႕အျမင္ကို ေျပာင္းဖို႔ ျပဳျပင္ေနပါၿပီ။ လူေတြက မလာခ်င္တဲ့ ေနရာ သံုးခုရွိတယ္။ ရဲစခန္း၊ ေဆးရံုနဲ႔ သခ်ႋဳင္းကုန္းေပါ့။ ရဲစခန္းကိုလာရင္ပဲ ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းခ်ဳပ္ခံရ ေတာ့မလို။ ဒါကေတာ့ ေခတ္စနစ္ေဟာင္းက ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတာေတြ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ” ဟု ၎တို႔၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေနမႈမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ လစဥ္ ယာဥ္တိုက္မႈေပါင္း ပ်မ္းမွ် အႀကိမ္ေရ ၃၀ ဝန္းက်င္ျဖစ္ပြားေလ့ရွိေၾကာင္း ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွ စတင္ကာ အေရးေပၚ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးခဲ့သည့္ ယာဥ္ထိန္းရဲ တပ္ဖြဲ႔၏ စာရင္းအရသိရသည္။ တခ်ိဳ႕လမ်ားတြင္ အထပ္ျမင့္တိုက္မ်ား ေပၚမွ ျပဳတ္က်သည့္ အမႈမ်ား၊ ရထားႀကိတ္သည့္ အမႈမ်ား၊ တိုက္ၿပိဳက်သည့္ အမႈမ်ား စသည့္ မေတာ္တဆမႈမ်ားလည္း ပါဝင္သည္။

ထိုသို႔ျဖစ္ပြားသည့္ မေတာ္တဆမႈမ်ားတြင္ အနီးဝန္းက်င္ရွိ လူအမ်ားက ဝိုင္းဝန္း ကယ္တင္ေပးသည့္ အမႈမ်ား ရွိသကဲ့သို႔ လူနာတင္ယာဥ္ ေရာက္သည္အထိ ေစာင့္ဆုိင္းေနသည့္ အမႈမ်ားလည္း ႀကံဳခဲ့ရေၾကာင္း ယင္းတပ္ဖြဲ႔မွ တပ္ၾကပ္ႀကီး ထြန္းထြန္းလြင္က ဧရာ၀တီသို႔ ရွင္းျပသည္။

“မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားလို႔ က်ေနာ္တို႔ သြားတဲ့အခါ တခါတေလမွာ လူနာကို မမီ လိုက္တာ ရွိတယ္။ ေဘးလူေတြ၀ိုင္းပို႔လို႔ ေဆးရံု ေရာက္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္က်ရင္ ျပည္သူေတြ ဆီမွာ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္က်လို႔ဆုိၿပီး အျပစ္တင္ ခံရတာရွိတယ္” ဟု သူက ေျပာသည္။

ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္းရွိ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္အတြက္ ရန္ကုန္တိုင္း အစိုးရက စီစဥ္ေပးထားသည့္ လူနာတင္ယာဥ္ ၂ စီး၊ ယာဥ္ထိန္း ရဲတပ္ဖြဲ႔၏ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရးတပ္ဖြဲ႔၀င္ လူအင္အား ၉ ဦးတုိ႔ျဖင့္သာ လုပ္ငန္း လည္ပတ္ေနရ ေၾကာင္း ယင္းတပ္ဖြဲ႔မွ သိရသည္။

“ခရိုင္တခုမွာ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔ တဖြဲ႔စီေလာက္ေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ယာဥ္ေၾကာ ပိတ္တတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ထဲလို ေနရာမ်ိဳးေတြနဲ႔ အင္းစိန္ဘက္မွာ ရွိသင့္တယ္။ ဥပမာ – အေရွ႕ပိုင္းခရိုင္ ဘက္မွာ ျဖစ္ရင္ က်ေနာ္တို႔ ဒီကေန သြားဖို႔ မလြယ္ဘူး” ဟု ဟံသာ၀တီ အ၀ိုင္းတြင္ ရံုးဖြင့္ထားသည့္ အဆိုပါ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရးတပ္ဖြဲ႔မွ တပ္ၾကပ္ႀကီး ထြန္းထြန္းလြင္က အႀကံျပဳေျပာၾကားသည္။

ယာဥ္ထိန္းသာ မကဘဲ တျခားေသာ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး ေစတနာ့၀န္ထမ္း အဖြဲ႔ငယ္မ်ားလည္း ရွိသင့္ေၾကာင္း သူက ေျပာသည္။

“လူ႔အသက္က မိနစ္နဲ႔အမွ် အေရးႀကီးပါတယ္။ ေသြးထြက္ဒဏ္ရာ မ်ားတဲ့သူဟာ အခ်ိန္မီ ေဆးရံု မေရာက္ရင္ ေသႏုိင္ တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းမကယ္ႏိုင္ရင္ ေသမယ္” ဟု ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္ ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႔မွ ဒုတပ္ရင္းမႉး ဦးခင္ေမာင္ ထြန္းက ဆိုသည္။

ယာဥ္ေၾကာ ပိတ္ဆို႔မႈ ပိုမိုဆိုးရြားလာသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အေရးေပၚ အေျခအေန ႀကံဳရလွ်င္ လူနာတင္ယာဥ္ မေရာက္ လာမီ ဝိုင္းဝန္းကူညီမည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္း မရွိပါက လူစည္ကားရာ လွည္းတန္း – အင္းစိန္လမ္းမေပၚတြင္ လဲက်သြား ခဲ့သည့္ သူနာျပဳ ဆရာမေလးကဲ့သို႔ ကူညီသူမဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး မည္သူမဆို ႀကံဳေတြ႔ၾကရႏုိင္သည္။

လမ္းေပၚတြင္ မေတာ္တဆမႈေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရသူမ်ားကို မ်က္ႏွာလႊဲသြား ျခင္းမ်ားသည္ စိတ္ဓာတ္အခံ ေကာင္းျခင္း ဆုိးျခင္းတုိ႔ႏွင့္ မသက္ဆုိင္ဘဲ၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ေပၚ လာႏုိင္သည့္ အေျခအေနမ်ားကို ရင္ဆုိင္ ရမည့္အေပၚ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ ေနျခင္းေၾကာင့္ ေပလားဟု ေမးခြန္းထုတ္ရ ေပလိမ့္မည္

ဆက္ဖတ္ရန္>>>>