ေတာင္႔ခံမလား၊ အလိုက္သင္႔ မွိန္းေပးမလား၊ ပိုေဇရွင္ေျပာင္းပစ္မလား

ဟုိး...လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခလုတ္ တုိက္ျပီး ထမီျပဲသြား ၾကည္႔ပါလား။ ရွက္လြန္းလုိ႔ အဲဒီထမီအျပဲ လူမသိေအာင္ ဒူးကုိ တုပ္ဆတုပ္ဆနဲ႔ ဘုရားတျပီး အိမ္အေရာက္ျပန္ေျပးမွာ အေသအခ်ာပဲ။

အခုမ်ားေတ့ အဲသလုိမဟုတ္ေတာ့ ထမီ ကိုယ္၌က ေအာ္ရဂ်င္နယ္ အခြဲ ေပါင္ရင္း ေလာက္နဲ႔၊ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္တုိင္း ၀င္းကနဲ လက္ကနဲ သလုံးသားေလး ေတြက လွစ္ဟလို႔။ အရင္ေခာတ္ ကဆို "ဟဲ့ နန္႔ လွေခ်က လားဟဲ့" လို႔အေျပာခံရမယ့္အေပါက္။

ေယာက်္ားေလးေတြဆုိလဲ ရပ္ထဲရြာထဲ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ လမ္းသလားဖုိ႔ေတာင္ အေတာ္သတၱိေမြးရတယ္။
တျခား ရြာသားေတြမေျပာနဲ႔ ရြာကေခြးေတြကေတာင္ အဲသလုိ ၀တ္စားတာကုိ သိပ္ၾကည့္ရ တာ မဟုတ္ဘူးကိုး။ ေဘာင္းဘီရွည္ၾကီးတဖားဖား ေနကာမ်က္မွန္ၾကီးတကားကားနဲ႔ဆုိရင္ ေခြးတစီ စီနဲ႔ျဖစ္ဖို႔ က ေသခ်ာသေလာက္ပဲ။အခုေတာ့လည္း ျမိဳ႔ျပ ေက်းလက္ မက်န္ေဘာင္း ဘီဖက္ရွင္ဟာ သိပ္အထူး အဆန္းၾကီး မဟုတ္ေတာ့သလုိ၊ အရင္ခ်ည္ေခ်ာ ထဘီအစား ထဘီစကပ္ ယဥ္ေက်းမႈက ရြာသူပ်ိဳျဖဴေတြရဲ ႔ပြဲတက္ဖက္ရွင္ျဖစ္လာတာ ဆယ္စုႏွစ္ ေတာင္ခ်ဥ္းေရာ့မယ္။

"ပိတုံးေရာင္ေကသာေက်ာ့ ေျဖကာေလွ်ာ့တဲ့ဟန္ေတြတမူ" ဆိုတဲ့ မမပုသိမ္သူ သီခ်င္း ေတာင္ေျပာင္း ဖူးေမႊး မီးဖုတ္ ထားသလို နီေၾကာင္ၾကား ဆံေကသာေတြ အၾကား တိုးတိုး ဖြဖြသာ ညည္းႏိုင္ေတာ့ တယ္။အရင္တုန္းကဆို အရြယ္မတုိင္ခင္ဆံပင္ျဖဴေလး တစ္ေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္း ေပါက္ လာ ရင္ေသ မေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ၾကရာကေန ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္နဲ႔ တစ္ေခါင္း လုံး အျဖဴဆိုးသာ ဖက္ရွင္ တဲ့...။ကဲ မခက္ လား။

ေျပာရရင္ ေခတ္ရဲ႕အေရြ႕ေတြက အမ်ားၾကီး။ လုံခ်ည္စိမ္း အက်ၤ ီျဖဴနဲ႔ အခုေခတ္ ေက်ာင္းသား ေလးေတြ ကိုယ္စီကုိယ္ငွ ေက်ာပုိးအိပ္ကုိယ္စီနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔တုန္းကလုိ လြယ္အိပ္မလြယ္ေတာ့ဘူး။ နယ္ေတြမွာ လြယ္အိပ္ေခတ္စားတုန္းဆုိေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္ မွာျမန္ျပည္ တ၀ွမ္း လြယ္အိပ္ေတြ မ်ိဳးတုံးသြားဖို႔ရွိေနတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လူပ်ိဳေပါက္ဘ၀ မိေ၀းဖေ၀း တကၠသုိလ္ေရာက္တဲ့အထိ အရက္ဆုိင္ထုိင္ဖုိ႔ အေတာ္ အားေမြးၾကရတယ္။အခုမ်ား ခြမ္းကနဲ ခြက္တုိက္ျပီး ခ်ီးယားစ္ေအာ္သံၾကားလုိ႔ ဘီယာဆုိင္မွာ လွည့္ၾကည္႔ လုိက္။ ေဂါရီအရြယ္ ကုမၼာရီအမ်ိဳးသမီးေလးမ်ား ဗ်ား ခုိးခုိးခစ္ခစ္နဲ႔ ေသာက္စားေနၾကတာမ်ား အဆန္းမ ဟုတ္ေတာ့သလိုလို။

ဒါေတြဟာ.. ေခတ္ေရစီးနဲ႔ အတူေမ်ာလြင့္ေ႔ရြလ်ားလာတဲ့ အေျခေျပာင္းတန္ဘုိးေတြပဲ။ လက္ခံတာ လက္မခံတာ အသာထား အဲဒါဟာ အရွိတရားပဲ။အဲသလုိ အေပၚယံ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အေျပာင္းအလဲေတြ တင္ပဲ လား ဆုိျပန္ေတာ့ဘယ္...က ပါလိမ့္မလဲ။

အရင္ေခတ္တုံးက သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ လူျမင္ကြင္းမွာ လက္ျခင္းခ်ိတ္ဖုိ႔ေတာင္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ ရွက္ႏုိးႏုိးျဖစ္ၾကရတယ္။ အခုေတာ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ၊ လမ္းေဘးမွာ၊ ပုခုံးဖက္တာေလာက္က ရုိးဟုိးဟုိး...လို႔။ပါးေလးနမ္း၊ ဆံပင္ေလး နမ္းတာ ဟာ အျမင္ေတာင္ သိပ္မဆန္းေတာ့ သလိုလို။ ပန္းျခံတုိ႔၊ ကန္ေပါင္ တုိ႔ မွာဆုိရင္ေတာ့ ေျပာ မေနနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ဆရာေရ ႔။

ဆုိလုိတာက culture လုိ႔ေခၚတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈစံႏႈန္းေတြ၊ identity လုိ႔ေခၚတဲ့ လူမ်ိဳးရဲ႕ သရုပ္ သကန္ေတြပါ ေခာတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ေမ်ာပါေနျပီ။ ေျဖးေျဖး ေလးနဲ႔ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး မသိမသာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေရြ ႔လာတဲ့အေရြ ႔ဟာ ခုဆို အေတာ္ ခရီးေရာက္ သြားရွာျပီ။

ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ေအာက္က ျမန္မာမိသားစု တစ္စုဆို သမဆုိင္ကေပးတဲ့ ဆန္ခဲြ တမ္းေလး၊ ႏို႔ဆီ ဗူးေလး၊ ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာေလး တန္းစီလို႔၊၊ မိဘမ်ားက ေနထြက္ ကေန ေန၀င္လယ္ ထဲကုိင္းထဲ ဆင္းလုိ႔။ သားသမီး မ်ားကလည္း အခ်ိန္တန္ေက်ာင္းတက္၊ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ မိသားစုစုံညီ ထမင္း၀ုိင္းဖဲြ႔ လို႔။အေဖ၊ အေမကုိ ထမင္းဟင္းေလး ဦးခ်လုိ႔နဲ႔။

အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္က်ျပန္ေတာ့ ရြာသားဆယ္ေယာက္မွာ ကုိးေယာက္က ကိုယ့္ရြာသူနဲ႔ပဲ ျပန္ညား။ တစ္ေယာက္တစ္ေလပဲ ဖိတ္စင္ျပီးပု၀ါပါးနဲ႔ ၾကက္သား ထုပ္ၾက တယ္။ အားလုံးနီးနီးက ဒီအ၀န္းအ ၀ုိင္းေလး ထဲ မွာ ပဲ ေသတပန္ သက္တဆုံး ရွင္သန္ သြားေလ့ ရွိတယ္။

အခုေတာ့... အညာ အေက် ကေန ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီး တက္တဲ့ လူကတက္ ႏုိင္ငံ ရပ္ျခား ထြက္တဲ့ လူက ထြက္နဲ႔ မိဘနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေန လုိ႔ တစ္ေခါက္ မေတြ႔ၾကရ။ေမြးရပ္ေျမကုိ မျပန္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာၾက။ေအာက္ သူ က အညာသားနဲ႔ေတြ ႔၊ အညာသူက ေအာက္ သားနဲ႔ ညားၾက။ တခ်ိဳ ႔လည္း စက္မႈ လွိဳင္းလုံးနဲ႔ အတူ ေမ်ာပါ လာတဲ့ လူမ်ိဳးျခားမ်ားနဲ႔ အေၾကာင္း ပါၾက။

တစ္ခ်ိန္တုံးက တန္ဘုိးအထားဆုံး အပ်ိဳ၊လူပ်ိဳဘ၀ကိုအလြယ္တကူစေတးလိုက္ၾကဖို႔ အခုေတာ့ သိပ္လြယ္ လာ တယ္။ခ်စ္-ၾကဳိက္-ညား-ကဲြ အုိ...ဘယ္သူသိတာမွတ္လုိ႔ ဆုိတဲ့ ဇာတ္ညႊႊန္းက အေတာ္ေခတ္ စားလာတယ္။

အဲဒီအေျပာင္းအလဲကုိတစ္ခ်ိဳ႕ကအလန္႔တၾကားျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ့ လြန္ဆန္လုိ႔ မရတဲ့ သဘာ၀လုိ႔ ရွဳျမင္ သေဘာ ေပါက္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ေရစီးကုိ ဇြတ္ဆန္ဖုိ႔ အားတင္းၾကတယ္။ တြန္းတြန္းတုိက္တုိက္ နဲ႔ စြမ္းသမွ် ႏုိင္သမွ် ခုခံၾကတယ္။တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ့ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့နဲ႔ ေရစီးအတုိင္းစုန္ဆင္းသြားၾကတယ္။

မည္သူေတြ မည္သုိ႔ပင္ ဆုိေစကာမူ၊ လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ၊ လက္မခံသည္ ျဖစ္ေစ ေခတ္ရဲ႕ အေရြ႕ကေတာ့ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ျပီး ဆက္လက္ေ႔ရြလ်ားခရီးႏွင္ေနမွာ အေသအခ်ာပါ။

အဲဒီေ႔ရြလ်ားမႈနဲ႔အတူပထ၀ီနယ္နိမိတ္ေတြ ေပါက္ထြက္ကုန္တယ္။ယဥ္ေက်းမႈတန္ဘုိးေတြ ေရာယွက္ကုန္ တယ္။လူမ်ိဳးရဲ ႔ သရုပ္သကန္ေတြ ဆင့္ကဲေျပာင္းလဲကုန္တယ္။ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္မႈစည္းရုိးေတြ ခ်ည့္နဲ႔ပါး လ်ား လာတယ္။

အဲဒီသေဘာတရားဟာ ကမၻာအႏွံ႔ ဟုိတစ္ကြက္၊ ဒီတစ္ကြက္နဲ႔ မိုးလံုးေဖ်ာက္ ဆိပ္ျဖစ္ လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ခ်ဳိ ႔ေနရာေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစုံ၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ၊ ကုိးကြယ္ ယုံၾကည္မႈ ေပါင္းစုံ ေရာသမေမႊျပီး လူေနမႈပုံစံသစ္တစ္ခု ေမြးဖြားသန္႔စင္ ရွင္သန္ေနျပီ။

တခ်ိဳ႕ေနရာ ေတြမွာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထိပ္တုိက္တုိးဆဲ.... လိပ္ခဲတည္း လည္းနဲ႔ သူမသာ၊ ကုိယ္အသုဘ ေ႔ရွမတုိးေနာက္မဆုတ္ျဖစ္ေနဆဲပဲ။

ကဲ....
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာ??
ဘယ္လုိလဲ??
ေခတ္အေ႔ရြရဲ ႔ စိန္ေခၚမႈကုိ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္ရင္ဆုိင္ၾကမလဲ။

ေရွးရုိးစြဲအျမင္ေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၾကမွာလား...

ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုျပီး ေရစံုေမွ်ာလိုက္မွာလား....

ေခာတ္နဲ႔အညီ ပိုျပီးပြင့္လင္းလြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအေခၚသစ္ေတြနဲ႔

လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ရွင္သန္ၾကမလား....။

From:မဟာေၾကာင္