ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္မွ ရတနာ

ယခုပင္ ေရာက္လာေတာ့မည့္ ၁၃၇၄ ခုႏွစ္ တန္ခူး လဆန္း ၃ ရက္ေန႔ဆို ျမန္မာ့ ႏွစ္သစ္ကူး သႀကၤန္ အခါေတာ္သို႔ ေရာက္ေပ ဦးေတာ့မည္။ အတိတ္ အခါ ေခတ္အဆက္ဆက္ တုန္းကျဖင့္ ျမန္မာ့ ႏွစ္သစ္ကူး သႀကၤန္ဆိုသည္က ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ လတ္လတ္ကို လူမေရြး စတမ္း တန္းညႇိ ပစ္ႏိုင္သည့္ သႀကၤန္။ အသက္အရြယ္ ေတြကို ေမ့ေလ်ာ့သြားေစႏိုင္သည့္ သႀကၤန္ျဖစ္ေလသည္။

သႀကၤန္အခါသို႔ ေရာက္လွ်င္ အဘိုး အဘြားေတြက ဘုရားေက်ာင္းကန္သို႔ သြားေရာက္ကာ ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ၾကသည္ဆိုသည့္တိုင္ သႀကၤန္ထဲတြင္ေတာ့ မေနာ ကံက က်န္ေနခဲ့တတ္ေသးသည္။ သႀကၤန္ေရ အစိုခံလိုစိတ္ မရိွၾကေတာ့ဘူး ဆိုလွ်င္ေတာင္မွ သႀကၤန္ကို ေစာင္းငဲ့၍မွ် မႀကည့္ဘဲ ေနႏိုင္စြမ္းမရိွၾက။ သႀကၤန္အသံ သႀကၤန္ရနံ႔ ရ႐ံုႏွင့္ပင္ ရင္ထဲ စိမ့္ခနဲ ေအးခနဲေလးေတာ့ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ရွိတတ္ၾကၿမဲျဖစ္သည္။ ျမန္မာတို႔၏ ႏွစ္သစ္ကူး အတာသႀကၤန္ဆိုသည္က အဲ့သည္ေလာက္ အစြမ္းၾသဇာထက္ေလသည္။

အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ ၄ ႏွစ္နီးပါး စြန္းလာၿပီျဖစ္သည့္ အဘိုးႀကီးေပါက္စ ကိုယ္သည္ပင္ သႀကၤန္ဆို အူက ယားတုန္း။ တူးပို႔ တူးပို႔ဆို ေျခက နန္႔နန္႔ လက္က နန္႔နန္႔ ျဖစ္မိတုန္း။ ဟိုအတိတ္ အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ ကိုယ္လူ မျဖစ္တျဖစ္ ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္ အရြယ္ရဲ႕ သႀကၤန္ အခါေတာ္ထဲက ကိုယ့္ ပထမဆံုး ဂီတ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ေသာ စည္တိုေလးကို တမ္းတမိတုန္း။ အဲဒီကမွ တစ္ဆင့္..ဂီတႏွင့္ ရင္းႏွီးလာခဲ့သည့္ ဟိုးအတိတ္ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ဆီက ကိုယ္တိုင္ျမတ္ႏိုးစြာ ကိုင္တြယ္ တီးခတ္ခဲ့သည့္ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲ တြဲလြဲခို ေနခဲ့ဖူးေသာ အေကာ္ဒီယံ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ေလးကိုလည္း သတိရမိတုန္း။ ျပည္သူ႔ အသံကို ပဲ့တင္ထပ္ ႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္သည့္ ကိုယ္တို႔ရ႕ဲ “ ပဲ့တင္သံ” ဒိုး အဖြဲ႕အတြက္ ကိုယ္ေရးခဲ့သည့္ သီခ်င္းေတြ သံခ်ပ္ေတြ ကလည္း ယခုတိုင္ ကိုယ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ႏႈတ္တက္ ရြရြ ရိွေနမိတုန္း။ ေရးခ်င္ တီးခ်င္၊ ဆိုခ်င္၊ ကခ်င္ ရိွမိတုန္း။ သႀကၤန္ ရနံ႔ႏွင့္ အတူ ငယ္ေပါင္း ဂီတ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း လြမ္းမိေနရတုန္း။

ျပန္ေတြးမိေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ နီးပါး သႀကၤန္တိုင္းမွာ တူးပို႔ တူးပို႔ႏွင့္ ကိုယ္တို႕ ႏႊဲခဲ့ၾကသည္က မေန႔ တစ္ေန႔က ေလာက္ပဲ ရိွေနေသးသလို ထင္မွတ္ေနမိဆဲ ျဖစ္ရသည္။ သႀကၤန္ဒိုး တူးပို႔ တူးပို႔ႏွင့္ ေကြးေနေအာင္ ကခဲ့ၾကသူ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မေတြလည္း အခုေတာ့ ခါးကိုင္း သြားေႂကြရွိၾကၿပီ ထင္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔သည္လည္း ကိုယ္တို႔ငယ္တုန္းအခါက ေမြးရပ္ေျမ ၿမိဳ႕ကေလး၏ အတာ သႀကၤန္ကို ေမ့ႏိုင္ၾကေလမည္ မထင္။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည့္ ျမန္မာ့ ႐ိုးရာ အတာ သႀကၤန္ဆိုသည္က တစ္ဦးကို တစ္ဦး ေရပက္ၾက႐ံု ဆိုၾက တီးၾက ကခုန္ ေပ်ာ္ၾက ပါးၾက႐ံုမွ်ေသာ အဓိပၸာယ္ မဟုတ္ခဲ့။ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္မ်ားကို ကိုယ္စီ ျပဳၾကရင္း မၾကာမတင္ ေရာက္ရိွလာေတာ့မည့္ ႏွစ္သစ္တြင္ ေကာင္းက်ိဳးအေထြေထြႏွင့္ ျပည့္စံုပါ ေစေၾကာင္း၊ ႏွစ္ေဟာင္းမွ အဆိုးအညစ္ မွန္သမွ် ႏွစ္ေဟာင္းတြင္သာ က်န္ခဲ့ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ ေတာင္းလ်က္ တေရာ္ ကင္ပြန္းျဖင့္ ေခါင္းေဆး မဂၤလာလည္းျပဳၾက။ ႏွစ္သစ္အခါတြင္ စိမ့္ေရ စမ္းေရ တမွ် ေအးျမပါေစေၾကာင္းရည္လ်က္ ေရရွားပါးရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ေရအိုး ကိုယ္စီရြက္ကာ ေရအလွဴလည္းလွဴခဲ့ၾက။

ေဘးဘယာေတြ ေ၀းကြာပါေစေၾကာင္းရည္လ်က္ သတၱ၀ါေတြကို ေဘးမဲ့ေတြလည္း လႊတ္ခဲ့ၾက။ ဟိုရပ္ကြက္ သည္ရပ္ကြက္ေတြက စတုဒီသာ အေကၽြးအေမြးေတြလည္း လိႈင္ေပါလည္ေအာင္ လွဴၾက တန္းၾက။ သက္ေတာ္ရွည္ အဘိုးအဘြားေတြကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾက။ ေျခသည္း လက္သည္းေတြ လီွးျဖတ္ ေပးၾက။ ေရခ်ိဳးေခါင္းေလွ်ာ္ေပးျခင္းျဖင့္လည္း ကုသိုလ္ယူၾက။ ထို႔အျပင္ လူတိုင္းေစ့ ေခါင္းေဆးမဂၤလာ ျပဳႏိုင္ၾကဖို႕ ရပ္ကြက္ေတြထဲအႏွံ႔တ ေရာ္ကင္ပြန္းရည္မ်ားလည္း လိုက္လံေ၀ငွ ဒါနျပဳၾကေသးသည္။

မွတ္မွတ္ရရ အဲ့သည္တုန္းအခါက တေရာ္ကို ေစ်းမွ အလြယ္တကူ ၀ယ္လိုက္ၾကသည္ မဟုတ္။ လူငယ္ သိုက္က ပဲခူး႐ိုးမ ေျခရင္းသို႔ ရက္ႀကိဳ၍ တက္ကာ တေရာ္ပင္ေတြ ခုတ္ၾကသည္။ သိပ္ေ၀းေ၀း သြားခဲ့ၾက ရသည္မဟုတ္။ မနက္အေစာ ၾကက္ဦးတြန္ ၄ နာ ရီေလာက္မွထၿပီး နံနက္အေစာစာ အဆာေျပစားႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့္အိမ္က ထမင္းထုပ္ကေလး ကိုယ့္ဘာသာထုပ္၍ ႐ိုးမေျခရင္းသို႔ တက္ခဲ့ၾကလွ်င္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးစာ ေ၀ငွဖို႕လံုေလာက္သည့္ တေရာ္ကို နံနက္ ၈ နာရီေလာက္ဆို ျပည့္ျပည့္တင္းတင္းရၾကၿပီ။ သည္ေတာ့မွ ၀ိုင္းဖြဲ႕ၿပီး ပါလာသည့္ ထမင္းထုပ္ေတြ အတူေျဖ ေ၀ငွစားေသာက္ခဲ့ၾက ဆိုတာေတြကလည္း သည္ေန႔ထိ မေမ့ႏိုင္ေသး။ ျပန္ေတြးေတာ့ လြမ္းစရာေတြခ်ည္း။

အခုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္အတြင္းမွာ အဲ့သည္ ျမန္မာ့သႀကၤန္႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အရသာေတြ ေပ်ာက္ဆံုး သြားသလို ခံစားလာရသည္။ ေလာေလာဆယ္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာအျဖစ္ ကိုယ္ေရာက္ေနမိရသည့္ ရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ေတာ့ သႀကၤန္ပံုရိပ္က ႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ႏွင့္ပင္ ပိုဆိုးသလားထင္သည္။ ျမန္မာ့သႀကၤန္သေကၤတ တူးပို႔သံဆိုသည္က ျမန္မာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားက လႊင့္တာေလာက္ ထီေရာင္းသည့္ ထီလွည္းက ဖြင့္တာေလာက္၊ ရွင္ေလာင္းလွည့္ အလွဴပြဲ စည္တို၀ိုင္းက ျဖတ္သြားျဖတ္လာ တီးသြားတာ ေလာက္သာရိွေတာ့သည္။ တူးပို႔က သႀကၤန္ထဲမွာ မရိွေတာ့။ သႀကၤန္ထဲကို ဒူးခ်ပ္ ဒူးခ်ပ္ပဲ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ျမည္သည့္ သံစဥ္ဘာမွန္းမသိေသာ အသံေတြက ပံုျပင္ထဲက ကုလားအုပ္လို တိုး၀င္ လာသည္။ သႀကၤန္ပန္းကံုးေလးေတြ လည္ပင္းမွာ တ၀ဲ၀ဲႏွင့္ကၾကသည့္ သႀကၤန္အကလည္း ေပ်ာက္လာ သည္။

“၀သ၀တၱီ နတ္ျပည္က နတ္သမီးေလးလို လွပါတယ္၊ သႀကၤန္မယ္ေလးေတြလွပါတယ္” ဆိုသည့္ သႀကၤန္ သီခ်င္းထဲမွ နတ္သမီးေလးေတြလို လွသည့္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျမန္မာ့သမီးပ်ိဳတို႔ ရဲ႕ အလွေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီမသိေတာ့။ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ လံုခ်ည္အက် အ၀တ္အစားကို သႀကၤန္ေရ စိုသျဖင့္ ေပၚလာသည့္ မေပၚ၏ သို႔ ေပၚ၏သို႔ ေရစို အလွေလာက္မွ်ကို မေရာင့္ရဲႏိုင္ၾကေတာ့တာလားလည္း မသိ ေတာ့။ သႀကၤန္ ဆိုသည္မွာ ျမန္မာ့ သမီးပ်ိဳေလးေတြ အရွက္အေၾကာက္ မရိွစတမ္း ေဖာ္ခြင့္ ခၽြတ္ခြင့္ရိွသည့္ လိုင္စင္ရ ေဖာ္ပြဲ ခၽြတ္ပြဲႀကီးလိုျဖစ္လာသည္။

အတိုအျပတ္ဆိုသည္က ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသး အဆင့္ျဖစ္သြားသည္။ ပါးေပ့ လႊာေပ့ဆိုေသာ အျဖဴေျပာင္ ဖ်င္စလိုမ်ိဳးကို ၀တ္စံုခ်ဳပ္၍ အေပၚေအာက္ ေအာက္ခံ ဘာမွ်မပါဘဲ ၀တ္လာၿပီး စင္ေပၚသို႔ တက္ၿပီဆို ကတည္းက မူလကပင္ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ျမင္ေစၾကည့္ေစလိုသည့္ သေဘာ ဆႏၵပါသည္။ သႀကၤန္ေရ စိုလိုက္သည့္အခါ သူ႕ဆႏၵလည္း အလိုလို ျပည့္သြားသည္။ သႀကၤန္ေရလည္း အလိုလို က်က္သေရယုတ္ သြားေတာ့သည္။

ဖြင့္ထားသည့္ ဒူးခ်ပ္ ဒူးခ်ပ္ တီးလံုးႏွင့္အတူ ေကာ့ေကာ္ကန္ကား အကကိုေရာ စြက္လိုက္သည့္ အခါ တြင္ေတာ့ အဖံုးအကြယ္ အႀကိဳအၾကား မက်န္ေတာ့သျဖင့္ ကမၻာမွာ ျမန္မာကြဟု ရွက္ေၾကာျပတ္ အလံကို ျမင့္ျမင့္ မားမား ထူႏိုင္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈ အစုတ္အပဲ့လည္း ေရွ႕တန္းသို႔ ေရာက္လာေတာ့သည္။ ထိုသို႔ အရွက္အေၾကာက္မဲ့စြာျဖင့္ စင္ျမင့္ေပၚ တက္ကာ ႐ိုင္းစိုင္းျပေနႀကသည့္ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြဆိုသည္က ေျခႀကိဳေျခၾကား အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္ဆိုသည့္ အႏိွမ္ခံ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြထဲမွ ပညာမဲ့ သူေလးေတြ မဟုတ္ၾက။ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ တကယ့္ အဆင့္အတန္း ရိွသူေတြ ဟု သတ္မွတ္ေနၾကသည့္ ေၾကးရတတ္ေတြထဲမွ ပညာတတ္ ဆိုသူေတြျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ဆို ဆင္စြယ္နန္းေပၚက။

မႏွစ္ကဆို သူ႕ကိုယ္သူ အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အမည္ခံထားသည့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး၏ ေဖာ္ပံုခၽြတ္ပံုက အေတာ္ပင္ သတင္းေမႊးခဲ့ေသးသည္။ ထိုသို႔ နာမည္ေက်ာ္ သတင္း ေမႊးခ်င္သျဖင့္ တမင္ထြင္၍ ခၽြတ္သည္လားေတာ့လည္း မသိ။ အပုပ္နံ႔ နံျခင္းလား ရနံ႔သင္း ေမႊးျခင္း လားေလာက္ပင္လည္း ခြဲခြဲ ျခားျခား သိပံုမရ။ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ေၾကာ္ျငာျခင္းေတာ့ ေအာင္ျမင္ လိုက္ပံုရသည္။

တကယ္ေတာ့လည္း သည္စင္ေပၚတက္ဖို႔ အခေငြေၾကးဆိုသည္က ေတာ္႐ံုလူ တတ္ႏိုင္သည္မဟုတ္။ ၿပီး စင္ေပၚမွာ ရက္ရက္ ေရာေရာ ေပ်ာ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ယမကာ ေဆး၀ါးက လိုေသးသည္။ သည္ေတာ့ သည္စင္ ေပၚမွာ ေသာင္းက်န္းခြင့္ရိွသူေတြဆိုသည္က သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ အထက္တန္းစားေတြဟု သတ္မွတ္ထားၾက သူေတြသာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

သို႔ႏွင့္ပင္ ျမန္မာ့ႏွစ္သစ္ကူး အတာသႀကၤန္ ပြဲေတာ္ႀကီးဆိုသည္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူ႔ကံုထံေတြဟု သတ္မွတ္ထားၾကေသာ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ လြတ္လပ္စြာ ေဖာ္ခြင့္ ခၽြတ္ခြင့္ရိွေသာ အရက္ႏွင့္ အျခား မူးယစ္ေဆး၀ါးမ်ားကို တရား၀င္ သံုးစြဲပိုင္ခြင့္ ရိွေသာ၊ မူးယစ္ ေဖာ္ခၽြတ္ျခင္းႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ပါလာသည့္ စည္းကမ္းပ်က္ လိင္ဆက္ဆံမႈကိစၥကို တရား၀င္ ခြင့္ျပဳေသာ ပြဲေတာ္ႀကီး အျဖစ္သို႔ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေျပာင္းလဲသြားေလေတာ့သည္။ ေကာင္းမႈျပဳျခင္း ကိစၥကိုသာ အတုယူ ေႏွးတတ္ၾကေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ အတတ္ကား အကူးစက္ျမန္ေလသည္။

ယမန္ႏွစ္ကပင္ ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖံုး သာမန္လူေနမႈ အဆင့္အတန္းမွ်ရိွသည့္ ရပ္ကြက္ေလး တစ္ခုတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ သႀကၤန္ သ႐ုပ္ပ်က္ ျဖစ္စဥ္ေလးက အထက္လႊာ စ႐ိုက္ပ်က္မွသည္ ေအာက္ေျခသို႔ စီးဆင္း လာခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ျပဆိုေနသလိုရိွသည္။ သႀကၤန္ အၾကတ္ေန႔ျဖစ္ေသာ ထိုေန႔က အသက္အရြယ္အားျဖင့္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ တစ္ဆယ့္ခြန္မွ်သာ ရိွေသးေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေလး ႏွစ္ဦး အတိုအျပတ္ေတြ ကိုယ္စီ ၀တ္ကာ အရက္ပုလင္း တစ္ပုလင္းႏွင့္ ေရသန္႔ဘူးကို တစ္ေယာက္ တစ္လက္ ကိုင္ထားပံုက ျမင္သူတိုင္းကို အံ့အားတသင့္ျဖစ္ေစသည္။ သို႕ေသာ္ ထို အမ်ိဳးသမီးငယ္ ႏွစ္ဦးကမူ သူတို႔ႏွစ္ဦးမွအပ လမ္းမေပၚမွာ မည္သူမွ်မရိွဟု ထင္ေနၾကသည္လားလည္း မသိ။

သို႔မဟုတ္လည္း မည္သူ႔ကိုမွ် ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဟု ထင္ရာစိုင္းလာခဲ့ၾကတာလားလည္း မသိ။ အရက္ ပုလင္းကို ခြက္မလိုတမ္း ပုလင္းလိုက္ တစ္ေယာက္ တစ္ျပန္ လွည့္ေမာ့ေနလိုက္ၾကပံုကလည္း ပီဘိေယာက္်ား အရက္သမားေတြကပင္ အေလးျပဳရေတာ့မည့္ပံု။ တားမည့္ ဟန္႔မည့္သူလည္း တစ္ဦး တေလမွ် မေတြ႕ရ။ သည္ရပ္ကြက္ထဲမွ ဟုတ္ေလပံုလည္းမရ။ ရြာေက်ာ္ရပ္ေက်ာ္ ရမ္းကား လာၾကပံုရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ျမင္ေနရသူ မိခင္စိတ္ရိွသည့္ အေဒၚႀကီးသံုးေလးဦးက မေျပာသာ မဆိုသာမို႔ တက္တေခါက္ေခါက္ အံတႀကိတ္ႀကိတ္။

ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ပိုမူးၿပီး ပိုရမ္းကားႏိုင္ပံုရသည့္ ကေလးမေလးက ေအာက္ခံဘာမွ်မပါဘဲ ၀တ္လာသည့္ အက်ႌပါးကိုသူ႕ဘာသာသူ ဆြဲၿဖဲပစ္လိုက္သည့္အခါ အေပၚပိုင္းဗလာျဖင့္ ျမင္ရဲ ၾကည့္ရဲစရာ မရိွေတာ့။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အညႇီအပုပ္ ရိွသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းအံုလာလိုက္သည့္ ယင္မမဲ႐ိုင္းေတြလို ဘယ္ကမွန္းမ သိေရာက္လာလိုက္ၾကသည့္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ေယာက္်ားေလး ေလးငါးေယာက္က ထိုမိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္ကိုမွန္းမသိ ေခ်ာ့ေမာ့ေခၚသြားလိုက္ၾကပံုက တားမည့္ ဆီးမည့္သူလည္း မရိွ။ ဘယ္ကမ္း ဘယ္ေသာင္ဆိုက္ေလမည္လည္းမသိ။ ထန္းသီးေႂကြခိုက္ဆိုသလို ပက္ပင္းျမင္ခြင့္ႀကံဳေနသည့္ ကိုယ့္ရင္ထဲတြင္လည္း ျဖစ္ရေလတယ္ ျမန္မာ့သႀကၤန္ရယ္ဟု ရင္ထဲမွာမခ်ိ။

သည္လိုျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ စ႐ိုက္ပ်က္ေတြက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွတစ္ဆင့္ ဆင္ေျခဖံုးသို႔ ေရြ႕လာခဲ့ၿပီ။ ဆင္ေျခဖံုးမွ တစ္ဆင့္ အရပ္ရပ္ နယ္ၿမိဳ႕ေတြအထိပါ ကူးစက္လာမွာကိုျဖင့္ ျမန္မာတိုင္း ၀မ္းနည္းတတ္ၾကဖို႔ ေကာင္းသည္။

သည္အျဖစ္ေတြက မႏွစ္တႏွစ္ သႀကၤန္တြင္ကမွ အစပ်ိဳးလာခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္။ အစပ်ိဳးလာခဲ့သည္က ၾကာၿပီ။ ထိထိေရာက္ေရာက္ တားဆီး ပိတ္ပင္ မရိွၾကေတာ့ စ႐ိုက္ပ်က္ နယ္ပယ္ေတြက က်ယ္၀န္းလာၿပီ။ ဘယ္လို လုပ္ၾကမည္လဲ ျမန္မာကို တကယ္ခ်စ္ရင္ ဒါကို အေလးအနက္ထား မစဥ္းစားလို႔မရ။

သႀကၤန္ကာလတြင္သာမက သႀကၤန္ျပင္ပတြင္ပါ စ႐ိုက္ပ်က္ ၀တ္စားဆင္ယင္ ေနထိုင္ပံုေတြက နယ္ပယ္ ခ်ဲ႕ထြင္လာေနသလား ၾကားေန၊ ေတြ႕ေနရသည္။

အခုပင္စ၍မွ ျပင္ၾက ဆင္ၾက တားၾက ဆီးၾကဖို႔ ေဆာင္ပံု မကိုင္ၾကလွ်င္ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုသည္က ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ တကယ့္ကို ေမးတင္ေနသလားဟု စိုးရိမ္ေနမိေၾကာင္းပါ။ ။

From:yoyarlay