Time in Rangoon 
Written by - အရွင္ပညာသီဟာဘိ၀ံသ (တရားဦးဓမၼစၾကာ)
တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔က သာမညဖလ အခါေတာ္ေန႔ဟု ေခၚဆိုၾကပါသည္။ ဘုရားျမတ္စြာသည္ အဇာတသတ္ မင္းသားအား သာမညဖလ သုတၱန္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူရာ ေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟူ၏။
သာမညဖလ အခါေတာ္ေန႔ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း
အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဘုရားရွင္က့ဲသို႔ ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ၾကားခ်င္၏။ လူတို႔၏ လာဘ္ပူေဇာ္သကၠာရ ျပဳျခင္းကိုလည္း ခံယူလို၏။ အရွင္ သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္ ေမာဂၢလာန္၊ အရွင္ အာနႏၵာတို႔ကဲ့သို႔လည္း လူမ်ားစြာ၏ ၾကည္ညိဳမႈကို ခံခ်င္၏။ အရွင္ ေဒ၀ဒတ္သည္ သူ႔သႏၲာန္၌ ျဖစ္ေသာ အလုိႀကီးျခင္း ေလာဘရမၼက္ကို မထိန္းကြပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာၿပီး"ဒါေတြရဖို႔ဆိုလွ်င္ ဘုရားျဖစ္ဖို႔ လိုမယ္။ ဘုရားျဖစ္ဖို႔ဆိုလွ်င္ လက္ရွိဘုရားကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ ရမယ္။ဘုရားကို လုပ္ၾကံဖို႔ဆိုလွ်င္ ေနာက္ခံအင္အားႀကီးသူရဲ႕ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈ လိုအပ္တယ္။ ဗိမိၺသာရ မင္းႀကီးက အသက္ႀကီးၿပီ။ သူက ဘုရားဒကာ၊ ေက်ာင္းဒကာ သူ႔ကိုကပ္လို႔ေတာ့ မရႏိုင္။ သူ႔သား အဇာတသတ္ မင္းသားကား ငယ္ရြယ္သူ၊ အရာခပ္သိမ္း သိနားလည္ျခင္း မရွိႏိုင္ေသးတဲ့အရြယ္။ သူ႔ကိုအသံုးခ်ၿပီး ဘုရားကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ရမယ္"ဟု မၾကံအပ္ မၾကံစည္ရာကို စိတ္ကူးၿပီး သူ႔စီမံကိန္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါေတာ့သည္။
အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ သူရထားေသာ ေလာကီ အဘိညာဥ္ျဖင့္ အဇာတသတ္ မင္းသားကို တန္ခိုးျပလွ်က္ ဦးစြာ ၾကည္ညိဳအထင္ႀကီးေစလ်က္ သူ႔အလိုပါလာေအာင္ စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းႏုိင္ခဲ့၏။ "မင္းသား၊ ေရွးတုန္းက လူေတြက အသက္ရွည္ၾကတယ္။ အခု လူ႔သက္တမ္းတိုလာၿပီ။ ခမည္းေတာ္ေသမွ ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ မင္းသားအတြက္ ရွင္ဘုရင္လုပ္ခ်ိန္ သိပ္မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သင့္ခမည္းေတာ္ကလည္း အရြယ္က အေကာင္းႀကီး ရွိေသးတာ" စသျဖင့္ နားသြင္းေပး၏။ ေသြးထိုးေပး၏။ သူေမွ်ာ္မွန္း ထားသည့္အတိုင္း အဇာတသတ္ မင္းသားက"ဘာလုပ္ရမွာပါလဲ ဘုရား" ဟု ေမးလာခ်ိန္မွာေတာ့"ခမည္းေတာ္ကို သတ္ၿပီး ရွင္ဘုရင္လုပ္ေပါ့"ဟု ေျပာဆိုပါသည္။
ေလာကတြင္ ကိုယ့္အတြက္ လိုလိုႏွင့္ သူ႔အတြက္ ကိုယ့္ကို အသံုးခ်သြားတတ္ၾက၏။ လူကိုလူကပင္ အသံုးခ်တတ္၏။ ဤေလာကတြင္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကဲ့သို႔ေသာ လူမ်ားစြာတို႔ကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ အသံုးခ်ေနသူမ်ား၊ အဇာတသတ္ ကဲ့သို႔ေသာ ကိုယ့္ကို အသံုးခ်ေနမွန္းလည္း မသိ၊ အသံုးခ် ခံေနရျခင္းကိုပင္ ၾကည္ျဖဴစြာ ခံယူေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိတတ္ပါသည္။ အဇာတသတ္ မင္းသား ခမည္းေတာ္ ဗိမိၺသာရမင္းႀကီးကို သတ္ၿပီးေနာက္ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္သည္ႏွင့္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ မင္းဆရာဟူေသာ အရွိန္ျဖင့္ မင္းမႈထမ္းမ်ားအျပင္ နာဠာဂီရိ ဆင္ထိန္းကိုပါ"ငါသည္ မင္းဆရာျဖစ္သည္။ ရာထူးျမင့္သူတို႔ကို ရာထူးက်ေအာင္၊ ရာထူးနိမ့္သူတို႔ကို ရာထူးျမင့္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူ ျဖစ္တယ္။ မင္းတို႔ ငါ့အလိုလိုက္၊ ငါ့အႀကိဳက္ ေဆာင္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ မင္းတို႔ ရာထူးတိုးေစရမယ္"ဟု မက္လံုးေပး စည္း႐ံုးၿပီး ဘုရားရွင္ကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ ေစပါေတာ့သည္။ အရွင္ ေဒ၀ဒတ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဘုရားရွင္ကို ဂိဇၩကုဋ္ ေတာင္မွအဆင္း ေက်ာက္တံုးျဖင့္ ပစ္ခ်ၿပီး လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္၏။ အစိေႏၲယ်ဂုဏ္ရွင္ ဘုရားသခင္ကား သူတစ္ပါးပေယာဂျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္႐ိုး ထံုးစံမရွိ။
အဇာတသတ္မင္းသည္ ခမည္းေတာ္အား သတ္ျဖတ္ၿပီးေနာက္ စိတ္ေသာက အလြန္ေရာက္လွ်က္ မအိပ္ႏိုင္ မစားႏုိင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ အိပ္မည္ဟု သလြန္ေပၚေလ်ာင္းစဥ္ မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္သည္ႏွင့္ လွံေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးဆြခံရ ဘိသကဲ့သို႔ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ထေအာ္ေတာ့၏။ မင္းမႈထမ္းတို႔က"ဘာပါလဲ"ဟုေမးျမန္းေသာ္ ဘာဆိုဘာမွ် မေျပာႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဇာတသတ္မင္းသည္ အိပ္ျခင္းကို မႏွစ္သက္ေတာ့။ အိပ္ရမည္ကို ေၾကာက္ေနေတာ့၏။
မွဴးမတ္တို႔ ကိုးကြယ္ေသာ ထိုေခတ္က ႏိုင္ငံအတြင္း ေက်ာ္ၾကားေသာ ေျခာက္ဦးထံ စိတ္သက္သာရာ ရလိုရျငား ဦးစြာခ်ဥ္းကပ္ခဲ့၏။ သဲကိုညႇစ္၍ ဆီမထြက္သကဲ့သို႔ ေက်နပ္ဖြယ္ေလာက္ေသာ စိတ္သက္သာရာကို မရႏိုင္ခဲ့၍ ေဆးဆရာ ဇီ၀က အကူအညီျဖင့္ ဘုရားရွင္ထံ ဆည္းကပ္တရားနာယူခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။
ကုမုျဒာ ၾကာတို႔ပြင့္ရာ၊ မိုးေလးလတို႔၏ ေနာက္ဆံုး၊ ဆီးႏွင္းျမဴတိမ္ အသူရိန္မီးခိုးညစ္မ်ဳိးတို႔ ကင္းစင္သျဖင့္ အလြန္တင့္တယ္ သာယာေသာ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔ ညဦးတြင္"ဒီကေန႔ည အလြန္သာယာလိုက္တာ။ ဒီလိုညမ်ဳိးမွာ ရဟန္း၊ ပုဏၰားတစ္ဦးဦး ထံခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ျပႆနာေမး၊ တရားနာယူရလွ်င္ေတာ့ စိတ္ၾကည္လင္ၿပီး ေအးခ်မ္းလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕"ဟု အဇာတသတ္မင္းသည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ထုတ္ေဖာ္ ႏႈတ္ျမြက္လိုက္ပါသည္။
မွဴးမတ္တို႔က မင္းတရား တရားနာယူလိုဟန္တူရဲ႕ဟု ေတြးၾကၿပီး မိမိတို႔ကိုးကြယ္ေသာ ဆရာႀကီးမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္တရားနာယူဖို႔ သံေတာ္ဦး တင္ၾကျပန္ပါတယ္။ သရက္သီးမွည့္ စားလိုေသာ ေယာက္်ားသည္ ၀ါ၀င္းၿပီး အရသာအျပည့္ရွိေသာ သရက္သီးမွည့္ကို လက္ထဲမွာ ရွိေနလွ်င္ ကံျပင္းသီးကို မမက္ေမာေတာ့သကဲ့သို႔ မင္းတရားသည္လည္း စ်ာန္အဘိညာဥ္တို႔ႏွင့္ ယွဥ္ေသာ လကၡဏာေရးသံုးပါးကို ထင္ရွားျပတတ္ေသာ ခ်ဳိၿမိန္ေသာ တရားေတာ္ကို ယခုနာယူလိုသည္ ျဖစ္၍ ယခင္က နာၾကားခဲ့ဖူးေသာ ဆရာႀကီးတို႔၏ တရားကို ႏွစ္သက္မႈမရွိ၍ တိတ္ဆိတ္စြာ ဆိုင္းငံ့ေနပါသည္။အဇာတသတ္မင္းက မွဴးမတ္တို႔နည္းတူ ဆရာဇီ၀ကလည္း သူကိုးကြယ္ေသာ ဘုရားျမတ္စြာထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ တရားနာယူရန္ ကမ္းလွမ္းမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာေနျခင္းျဖစ္၏။ ေက်ာင္းဒကာ၊ ဘုရားဒကာ ခမည္းေတာ္ကို သတ္သူျဖစ္၍ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘုရားထံမသြား၀ံ့၊ မ်က္ႏွာမျပရဲ၊ ဆရာ ဇီ၀က၏ အကူအညီကို ရမွျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္"အေမာင္ဇီ၀က အျခားမွဴးမတ္ေတြက သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတြရဲ႕ဂုဏ္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုေနၾကတာ ပါးစပ္ေတာင္ မဆံ့ၾကဘူး။ သင့္မွာေရာ ကိုးကြယ္တဲ့ဆရာ မရွိဘူးလား။ သင္မဆင္းရဲပါဘူး။ ခမည္းေတာ္က သင့္ကို စည္းစိမ္မ်ားစြာ ေပးထားတယ္ မဟုတ္လား။ သင့္မွာ သဒၶါတရား မရွိဘူးလား"ဟု နဂါးအဆီကိုေသာက္ၿပီး အဆီရစ္ေနေသာ ဂဠဳန္က့ဲသို႔ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ဆရာဇီ၀ကကို စကားေျပာဆိုေစရန္ အဇာတသတ္မင္းက စကားဦး သန္းလိုက္၏။
ဆရာဇီ၀ကသည္ ဘုရားရွင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူရာ သရက္ဥယ်ာဥ္ ေက်ာင္းေတာ္ဘက္ မ်က္ႏွာမူ လက္အုပ္ခ်ီလွ်က္ ဘုရားရွင္၏ အႏႈိင္းမဲ့ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို၍ ယခုအခါ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္အတူ ရဟန္းေတာ္ မ်ားသည္ သရက္ဥယ်ာဥ္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူပါသည္။ ဘုရားျမတ္စြာထံ ခ်ဥ္းကပ္တရားနာယူမည္ဆိုလွ်င္ မင္းတရား၏စိတ္သည္ ဧကန္ၾကည္လင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို အဇာတသတ္မင္းအား သံေတာ္ဦး တင္ပါသည္။အဇာတသတ္မင္းသည္ အခ်ိန္မဆိုင္းေနေတာ့ဘဲ ယခုခ်က္ခ်င္းပင္လွ်င္ ဘုရားထံသို႔ တရားသြားေရာက္ နာယူမည္။ အေမာင္ဇီ၀ အျမန္စီစဥ္ပါဟု ေစခိုင္း၍ ဘုရားရွင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူရာ ဆရာဇီ၀က ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းအပ္ေသာ သရက္ဥယ်ာဥ္ေက်ာင္းသို႔ ဆီမီးၿမိဳင္ၿမိဳင္ ထြန္းညႇိကိုင္ေဆာင္ၾကေစလွ်က္ ဆင္မယာဥ္ကိုစီးၿပီး ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ မင္းပရိသတ္တို႔ႏွင့္အတူ ၾကြခ်ီေတာ္မူပါသည္။ ထိုညကား တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔ည ျဖစ္၏။
သာမညဖလသုတၱန္
ရဟန္းျပဳျခင္းေၾကာင့္ ရအပ္ေသာအက်ဳိးတို႔ကို ျပဆိုရာေဒသနာျဖစ္၍ သာမညဖလသုတၱန္ဟု ေခၚဆိုပါသည္။ အဇာတသတ္မင္းသည္ ဘုရားထံေမွာက္ ေရာက္၍ ရွိခိုးဦးခ်ၿပီးေနာက္ ဘုရားျမတ္စြာအား "အရွင္ဘုရား ေလာကမွာ ဆင္စီးအတတ္၊ ျမင္းစီအတတ္၊ ဓားခုတ္လွံထိုး အတတ္စေသာ အတတ္ပညာ တတ္ကြၽမ္းက်င္သူတို႔သည္ သူတို႔ရဲ႕ အတတ္ပညာကို အမွီျပဳၿပီး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အသက္ေမြးျမဴႏိုင္ပါတယ္။ ဇနီးမယား၊ သမီးသား၊ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြတို႔ကိုလည္း လုပ္ေကြၽး ျပဳစုႏိုင္ပါတယ္။ ရဟန္းပုဏၰားတို႔အား လွဴဒါန္းၿပီး နတ္ျပည္သို႔လည္း ေရာက္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အတတ္ပညာရဲ႕ ပစၥကၡ အက်ဳိးပါဘုရား၊ ရဟန္းျပဳရင္ေရာ ပစၥကၡမွာ ဘာအက်ဳိးရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါသလား ဘုရား"ဟု ေမးေလွ်ာက္သျဖင့္ ဘုရားျမတ္စြာသည္ သာမညဖလသုတၱန္ကို အက်ယ္ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။
"မင္းတရား၊ ကြၽန္ရဟန္းျပဳသြားလွ်င္ သူ႔သခင္က သူ႔ကို ေစခိုင္းလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရွိခိုးဦးခ်ရမယ္။ အလားတူ လယ္ကူလီ (စာရင္းငွား) ရဟန္းျပဳသြားလွ်င္လည္း လယ္ရွင္က သူ႔ကို လယ္ထြန္ခိုင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ရွိခိုးဦးခ်ရမယ္။ ထို႔အတူ ဒကာေတာ္မင္းႀကီးရဲ႕ မင္းမႈထမ္း ရဟန္းျပဳသြားလွ်င္ မင္းတရားက သူ႔ကို စစ္တိုက္ခိုင္းလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရွိခိုးဦးခ်ရမယ္။ ပစၥည္းေလးပါး လွဴဒါန္းရမယ္။ တရားနဲ႔အညီ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမယ္။ ဒါဟာ ရဟန္းျပဳျခင္းေၾကာင့္ ရအပ္တဲ့အက်ဳိး (သာမညဖလ) ျဖစ္တယ္"ဟု မိန္႔ေတာ္မူေသာ္-
"ဒါတင္ပဲလားဘုရား၊ ဒီထက္သာလြန္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သာမညဖလေရာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလား ဘုရား"ဟု အဇာတသတ္မင္းက ဆက္လက္ေမး ေလွ်ာက္သျဖင့္]]မင္းတရား သဒၶါတရားနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ အမ်ဳိးေကာင္းသားသည္ ဗုဒၶရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ၾကည္ညိဳၿပီး အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္ကို ခြာေရွာင္လွ်က္ ရဟန္းျပဳခဲ့တယ္"ရဟန္းျပဳၿပီးေနာက္"ရဟန္းေတာ္မ်ား ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာၾကရတဲ့ ပါတိမာကၡ သံ၀ရသီလကို ေစာင့္ထိန္းျခင္း၊ အက်င့္ က်က္စားရာနဲ႔ ျပည့္စံုျခင္း၊ အာပတ္တို႔ကို ေၾကာက္စရာ ေဘးစဖြယ္႐ႈငဲ့ၿပီး အာပတ္မသင့္ေအာင္ ေနျခင္း၊ စင္ၾကယ္တဲ့ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုနဲ႔ ျပည့္စံုျခင္း၊ စင္ၾကယ္စြာ အသက္ေမြးျခင္း၊ မ်က္စိ၊ နား၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ ဣေႁႏၵ ေျခာက္ပါးကို အသိ၊ သတိတို႔ျဖင့္ လံုျခံဳေအာင္ ေနျခင္း၊ ရသမွ်နဲ႔ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းတို႔ျဖင့္သာ ေနထိုင္ပါတယ္။ မင္းတရား၊ ထိုကဲ့သို႔ အက်င့္ျမတ္ျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ ရဟန္းသည္ ၿမိဳ႕ရြာပူသံ မဆူညံဘဲ လူသံ ကင္းဆိတ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္းေသာ အရပ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ကမၼ႒ာန္းတရားကိုသာ ပြားမ်ား အားထုတ္ေနပါသည္။ အားထုတ္ဖန္မ်ား၍ ႐ႈအားေတြသန္၊ ႐ႈဥာဏ္ေတြ ေကာင္းလာေသာ္ ၁။ စိတ္အညစ္အေၾကး (နီ၀ရဏ) တို႔မွ ကင္းစင္ၿပီး စ်ာန္ေလးပါးကို ဦးစြာရ၏။ ၂။ စ်ာန္ေၾကာင့္ သမာဓိ အလြန္ေကာင္းၿပီး မိမိခႏၶာကိုယ္အတြင္း ဥာဏ္သြင္းလ်က္ ခႏၶာ၏ မျမဲျခင္း၊ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလြဲ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးျခင္း အနိစၥအခ်က္ကို ျမင္ေအာင္ ႐ႈပြားႏိုင္ေသာ ၀ိပႆနာဥာဏ္ ျဖစ္ေပၚ၏။၃။ထို႔ေနာက္ အထက္အထက္ေသာ အဘိညာဥ္တို႔ကိုရၿပီး အဆံုးတြင္ အာသ၀ကၡယဥာဏ္သို႔ ေရာက္လ်က္ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ဤသည္တို႔ကား ဓရဟန္းျပဳျခင္းေၾကာင့္ ပစၥကၡတြင္ ရအပ္ေသာ သာမညဖလ" ျဖစ္၏ဟု သုတၱန္ကို အက်ယ္တ၀င့္ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။
အဇာတသတ္မင္းသားသည္ သရဏဂံု ေဆာက္တည္ ဥပါသကာအျဖစ္ ခံယူၿပီး ဓမၼရာဇာျဖစ္သည့္ ခမည္းေတာ္ကို အသိ၊ မိုက္မဲ၊မလိမၼာသည့္အေလ်ာက္ သတ္မိမွားခဲ့ပါၿပီဟု သူ႔အျပစ္ကို ၀န္ခံလ်က္ ရွိခိုးဦးခ် ျပန္သြားပါသည္။
သုတၱန္ၾကားနာရက်ဳိး
"ရဟန္းတို႔ အဇာတသတ္မင္းသည္ ပါပမိတၱ (မိတ္ေဆြယုတ္) ႏွင့္ မေပါင္းမိဘဲ ခမည္းေတာ္ကို အကယ္၍ မသတ္ခ့ဲဘူးဆိုလွ်င္ ဤသုတၱန္အဆံုး၌ ေသာတာပန္ ျဖစ္မည္။ အဇာတသတ္မင္းသည္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ပါရမီ ကုသိုလ္ထူးႀကီး ရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူကိုယ္တိုင္ ထိုကုသိုလ္ကို ဖ်က္ဆီး တူးၿဖိဳပစ္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ အခ်ည္းအႏွီးေတာ့မျဖစ္ ဓမၼၾသဇာျပည့္၀ေသာ ဤသာမညဖလသုတၱန္ကို နာယူလိုက္ရသျဖင့္ အဇာတသတ္မင္းသည္ အိပ္ေပ်ာ္သည့္အျပင္ အ၀ီစိငရဲက်မည့္ ေဘးမွလည္း လြတ္မည္။ ေလာဟကုမီၻငရဲ၌ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းခံရၿပီး ထိုငရဲမွလြတ္ၿပီးေသာ္ ၀ိဇိတာ၀ီအမည္ျဖင့္ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္မည္။ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳေသာ ပုထုဇဥ္ပုဂိၢဳလ္တို႔တြင္ အဇာတသတ္မင္းထက္ သာလြန္သူ မရွိႏိုင္"ဟူ၍ အဇာတသတ္မင္း ရအပ္ေသာ ေကာင္းက်ဳိးမ်ားကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
စက္မပ်က္ၾကပါေစနဲ႔
အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ သူ၏လုပ္ရပ္မ်ားကို လူအမ်ားသိၿပီး ရာဇၿဂိဳဟ္မွ ထြက္ခြာခဲ့ရ၏။ ဘုရားရွင္ထံ ေတာင္းပန္ဖို႔အသြား ေဇတ၀န္ ေက်ာင္းေတာ္အနီး၌ ေသြးအန္၊ ေျမမ်ဳိၿပီး အ၀ီစိငရဲသို႔ က်ေရာက္သြားေတာ့၏။"ဘုရား ရွင္က"ရဟန္းတို႔ အသီး သီးျခင္းသည္ ငွက္ေပ်ာပင္၊ ၀ါးပင္တို႔ကို သေႏၶသားသည္ အႆထိုရ္ျမင္းမကို ေသဖို႔ရာသာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ အလိုႀကီးျခင္း ေလာဘရမၼက္သည္လည္း လူသားတို႔ကို ေသဖို႔သာျဖစ္၏"အလိုရမၼက္ေနာက္သို႔ မလိုက္ပါၾကရန္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆံုးမေတာ္မူပါသည္။ အဇာတသတ္သည္ ေရွးကျပဳခဲ့ဖူးေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈရွိခဲ့၍ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္၌ ျဖစ္ရ၏။ မိတ္ေဆြယုတ္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမိျခင္းေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းမႈ၌ ထားျခင္း (အတၱသမၼာပဏိဓိစက္) ပ်က္ခဲ့ရရွာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အပါယ္မွ ကင္းေ၀းၿပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေသာ ေသာတာပန္ျဖစ္ခြင့္ လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံးရေတာ့၏။ အဇာတသတ္မင္းကဲ့သို႔ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္းေသာအမႈ၌ ထားႏုိင္ျခင္း အတၱသမၼာပဏိဓိစက္ မပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ႏိုင္ၾကပါေစဟု တိုက္တြန္း အသိေပးလိုက္ရပါသည္။
0 comments:
Post a Comment