ထူးဆန္းေသာရြာၾကီးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က တေစၦကလဲ့စား

ရန္ကုန္မွ ထြက္လာေသာ ရထားသည္ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕သို႔ ဦးတည္ေနသည္။ ရထားေပၚရွိ ခရီးသည္မ်ားမွာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စကားေျပာေနေသာသူကေျပာ၊ အနားယူေနသူကယူ၊ စာဖတ္ေနေသာသူက စာဖတ္ျဖင့္ ခပ္ျငိမ့္ျငိမ့္ လိုက္ပါလာၾကသည္။ ထိုခရီးသည္မ်ားထဲတြင္ ဆရာ၀န္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေဒါက္တာဦးမင္းထင္ေက်ာ္၊ ေဒါက္တာေကသြယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေဆးေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ေရႊအိုေရာင္၊ ထက္ျမက္၊ ဉာဏ္လင္းေအာင္ႏွင့္ အကူနာ့စ္ျဖစ္ေသာ ရဲရင့္တို႔ ပါ၀င္ေလသည္။ ၄င္းတို႔ လူစုသည္ မိမိတို႔ မေရာက္ဖူးေသာ ေဒသသို႔ ခရီးထြက္ လာရျခင္းေၾကာင့္ ရင္ခုန္စြာ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ ရထားျပတင္းမွ တဟုန္ထိုး ျဖတ္ဝင္ လာေနေသာ ေလတိုက္သံ၊ ရထားသံလမ္း ပြတ္သံတို႔ႏွင့္ အျပိဳင္ ၄င္းတို႔၏ စကားသံမ်ားကလည္း ျမိဳင္ဆိုင္ ၾကည္ေမြ႔ေနၾကသည္။

ေရႊအိုေရာင္။  ။ ဟဲ့.. ခုငါတို႔ သြားရမယ့္ရြာက ဘယ္လိုၾကီးတုန္း

ထက္ျမက္။  ။ ခုသြားရမွာက ဆင္ေတာင္စုရြာတဲ့

ဉာဏ္လင္းေအာင္။  ။ ဘာလို႔ ဆင္ေတာင္စုလို႔ေခၚလဲ မသိဘူးေနာ္။ ဆင္နဲ႔တူတဲ့ ေတာင္စုၾကီးေတြမ်ား ရွိလို႔လားမသိဘူး

ရဲရင့္။  ။ သူ႔ဟာသူ ဘာလို႔ေခၚေခၚေပါ့။ သိပ္စပ္စုတာပဲ

ထက္ျမက္။ ။ အာ.. ဒီရဲရင့္ကလည္း တစ္ေမွာင့္

ရဲရင့္။ ။ အယ္.. ငါ႔ကို အဲဒီနာမည္ၾကီး မေခၚစမ္းပါနဲ႔ဟယ္။ ၾကားရတာ အသည္းယားလြန္းလို႔။ နင္တု႔ိက ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာလည္း အမွတ္မရွိၾကဘူး။ ငါ႔ ဘိုနာမည္ ေခၚေလ။ Grace.. Grace..  အဲ႔လိုေခၚ။ ဟြန္႔..

ေရႊအိုေရာင္။ ။ ေအးပါ။ သိပါတယ္။ နင္ကလည္း အေရးထဲ ေၾကာျငာဝင္ေနျပန္ျပီ

ေရႊအိုေရာင္ ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေဒါက္တာမင္းထင္ေက်ာ္တို႔ဖက္ လွည့္လိုက္ျပီး

ေရႊအိုေရာင္။ ။ ဆရာ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးက ဘာလို႔ အဲဒီရြာကို လႊတ္လိုက္တာလဲဟင္။ အဲဒီမွာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးလား။ ရြာသားဦးေရေရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားလား..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အင္း.. ဒီလိုသမီးရဲ႕။ ခုသြားမယ့္ရြာက ေမာ္လျမိဳင္ကေနတစ္ဆင့္ ကားနဲ႔ထပ္သြားရမယ္။ ျမိဳ႕နဲ႔ လည္း အေတာ္လွမ္းေတာ႔ ကားဂိတ္ကေန တစ္ခါလွည္းနဲ႔ ထပ္သြားၾကရမွာ။ အဲ႔လိုျမိဳ႕နဲ႔ အေတာ္အလွမ္းေ၀းလို႔လည္း ဗဟုသုတ အသိတရားက နည္းပါးၾကရွာတယ္။ အခု သူတို႔ ေသာက္ေရအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကတဲ့ ေရကန္က သူတို႔လည္း ေသာက္တယ္၊ ကြ်ဲေတြ ႏြားေတြလည္း ေသာက္တယ္။ အဲ့ဒီ ကန္နားမွာပဲ ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တာေတြ လုပ္ၾကေတာ့ ဒီမေကာင္းတဲ့ ေရေတြက ကန္ထဲကို ျပန္စီးတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ေရမသန္႔ေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္။ လူတိုင္းက က်ိဳခ်က္ျပီးေတာ့ မေသာက္ေတာ့ ေရာဂါပိုးေတြ ကူးစက္ခံရတယ္။ အနာေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဝမ္းေလွ်ာၾကတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ၾကာေလ ပြါးေလ ျပင္းထန္ေလနဲ႔ ခုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကူးစက္ခံရျပီး ေသဆံုးတဲ့ အထိေတာင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဦးေရမ်ားလာေတာ့ အဲဒီရြာရဲ႕ အနီးတဝိုက္က ေက်းလက္ က်န္းမာေရးမွဴးေလး တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ႔။ ခရီးေဝးလြန္းေတာ့ သူလည္း အျမဲသြား မၾကည့္ေပးႏိုင္ဘူးေပါ႔။ ေဆးရံုေဆးေပး ခန္းနဲ႔ အလွမ္းေဝးလြန္းတာရယ္၊ ေငြေၾကး မတတ္ႏိုင္ၾက တာရယ္ ေတြေၾကာင့္ ဆရာတို႔ကို အဲ႔ဒီကိုလႊတ္တာ။ ဆရာ တု႔ိက အေျခအေန သြားစစ္ေဆးေပးျပီး အလ်င္ကုသေပးရ မယ္။ အဆင္မေျပလို႔ အေျခအေန ပိုဆိုးလာမွသာ ျမိဳ႕ေဆးရံုကို အေၾကာင္းျပန္ၾကားရမယ္။ ဒီလို ေဒသေလးေတြ ဆိုတာက ဆရာဝန္ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေလ။ သမီးတို႔ အေတြ႔အၾကံဳလည္း ရမယ္၊ လက္ေတြ႔အတြက္လည္း အမွတ္တိုးျပီးသား ျဖစ္တာေပါ႔။ အိမ္ေျခကေတာ့ သံုးေလးဆယ္ ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ တကယ့္ကို ရြာေသးေသးေလး။ ေတာ္ေတာ္ေခါင္ျပီး ေတာ အရမ္းက်တယ္။

ထက္ျမက္။ ။ ေၾသာ္.. အဲ့ဒီလိုကိုး.. သနားစရာပဲ

ေကသြယ္။ ။ ေကသြယ္သတင္းၾကားတာေတာ့ အဲဒီရြာကိုေရာက္သြားတဲ့သူမွန္သမွ် အကုန္ေရာဂါကူးစက္ခံရတယ္တဲ့။ တစ္ေယာက္မွ မလြတ္ဘူးတဲ့။ တစ္ရြာလံုးနီးပါး ကူးစက္ခံေနရေတာ့ အဲ့ရြာကို ဘယ္သူမွ အဝင္အထြက္ မလုပ္ရဲေတာ႔ဘူး

ရဲရင့္။ ။ ဟယ္... တကယ္ၾကီးလား။ အမေလး ေၾကာက္စရာၾကီး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးကိုေျပာတာေပါ့ မလာခ်င္ပါဘူးဆိုေနမွ။ မေျပာေကာင္း ေျပာေကာင္း တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လုိလုပ္မတုန္း။ သူမ်ားကို ေမြးထုတ္ထားတဲ႔အေမ ရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႕။ သူမ်ားရဲ႕ လွတပတ မ်က္ႏွာေလးေတာ့ အထိခိုက္ မခံႏိုင္ေပါင္

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ေဟ့ေကာင္ရဲရင့္ ေတာ္စမ္းကြာ။ ရုပ္ၾကမ္းၾကီးနဲ႔ လာႏြဲ႔မေနနဲ႔။ မင္းဒီလိုမ်ိဳး ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း ေဂ်ာ္တကီး စျဖစ္ကတည္းက မင္းအေမ ရင္က်ိဳးျပီးသား။ ျပီး မင္းဝမ္းေရာဂါျဖစ္မွေတာ့ မင္းမ်က္ႏွာတင္ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတစ္ကိုယ္လံုး ခ်ံဳးခ်ံဳး က်ျပီး မာလကီးယားမွာပဲ။ ဒါနဲ႔မ်ား ေဆးေက်ာင္းတက္ျပီး သူနာျပဳလာလုပ္ေနေသးတယ္

ရဲရင့္။ ။ ဟယ္.. ေကာင္စုတ္။ သူမ်ားကို ေျပာလိုက္မွျဖင့္ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့။ ထဖက္နမ္းလိုက္ရ ဟြန္႔..။  သူနာျပဳဘာလို႔ လုပ္လဲဆိုေတာ့ ငါ႔လို ႏုႏုေခ်ာေခ်ာနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလးက သူနာျပဳနဲ႔မွ လိုက္ဖက္တာကိုးဟဲ႔။ ငါ႔အေမကလည္း ဒါပဲလုပ္ရမယ္ဆိုလို႔..

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ေတာ္စမ္းပါကြာ။ စိတ္ေလတယ္။ မင္းနဲ႔စကားေျပာရတာ သရဲေျခာက္ခံရတာထက္ ေက်ာခ်မ္းတယ္

ရဲရင့္။ ။ အမေလး.. အပိုေတြ.. အပိုေတြ။ ေရႊအိုတို႔.. ၾကားတယ္ေနာ္.. အဲ့ေကာင္စုတ္ ဟိုေရာက္မွ ေတာက ဥစၥာေစာင့္မနဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးလို႔ ေၾကာက္ေသးပါျပီး Grace တို႔နား လာေျပးကပ္မွာ ျမင္ေယာင္ေသး

ဉာဏ္လင္းေအာင္။  ။ ေအာင္မာ.. အဲ့က်ရင္ မင္းက သတိလစ္ျပီး ပါးစပ္ကအျမွဳပ္ေတာင္ ထြက္ေနေလာက္ျပီ

ရဲရင့္ႏွင့္  ဉာဏ္လင္းေအာင္တို႔ အေခ်အတင္ စကားေၾကာင့္ တစ္ဖြဲ႔လံုး မရယ္ဘဲမေနႏိုင္ၾက။ ေဒါက္တာမင္းထင္ေက်ာ္ကေတာ့ ကေလးေတြ စကားဝိုင္းကို နားေထာင္လိုက္ပါလာရင္း ျပံဳးတံု႔တံု႔ ျဖင့္ အေဝးဆီက မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ေငးစိုက္ၾကည့္ ေနသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ေရာက္ၾကေလသည္။ အသင့္ လာေစာင့္ေနေသာ ပုဆိုးေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ရြာသားၾကီးတစ္ဦးက ျပံဳးရႊင္စြာ ႏႈတ္ဆက္ဦးၾကိဳျပီး ၾကပ္ညပ္လွေသာ လိုင္းကားေလး တစ္စီးဆီသို႔ ဦးတည္ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ထိုကားငယ္ျဖင့္ပင္ ၁နာရီ သာသာ ခရီးဆက္ခဲ့ျပီး ဖုန္ထူထူ ေျမလမ္းတစ္လမ္းေပၚ တြင္ သူတို႔ဆင္းၾကရသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ႏြားလွည္းတစ္စီးျဖင့္ ဆင္ေတာင္စုရြာအထိ လိုက္ပါသြားၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုးမွာ တစ္ခါမွ ခရီးေဝးမသြားဖူးၾကသျဖင့္ ႏြမ္းနယ္ဟန္ ေပါက္ေနၾကသည္။ ရဲရင့္၏ မ်က္ႏွာမွာ ရႈံ႕တြထားရလြန္းသျဖင့္ သားေရဖတ္ျဖင့္ လုပ္ထားေသာ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုႏွင့္ပင္ ဆင္ေန ေသးေတာ့သည္။ ဆင္ေတာင္စုရြာနားသို႔ ေရာက္ၾကေသာအခါ ရြာသူၾကီးႏွင့္ ရြာသားတစ္စုက ထန္းပင္ကုကိၠဳတို႔ျဖင့္ စိမ္းလန္းေဝဆာေနေသာ ရြာအ၀င္ဝတြင္ ေစာင့္ေနၾကလ်က္ ခရီးဦးၾကိဳျပဳသည္။ ရြာသူၾကီးမွာ အသက္ ၅၀ေက်ာ္ခန္႔ရွိျပီး မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကြယ္ေနသူျဖစ္သည္။

ရြာသူၾကီး။ ။ ဆရာတို႔ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ အတိုင္းမသိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာတို႔ရယ္။ က်ဳပ္တို႔ရြာကလူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေရာဂႏၱရ ကပ္ဆိုက္ေနတာ ၾကည့္ေတာင ္မၾကည့္ရက္ဘူးေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေရာက္လာရမယ့္ ဝတၱရားရွိပါတယ္။ မပူပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီပါ့မယ္

ရြာသူၾကီး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။ ခု ဆရာတို႔လည္း ပင္ပန္းလာတယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္အိမ္မွာပဲ တည္းၾကနားၾကပါေနာ္။ ဆရာတို႔ကို လူဒီေလာက္န႔ဲပဲ လာၾကိဳရလို႔ ေဗြမယူပါနဲ႔ဗ်ာ။ ရြာသူရြာသားေတြက ဆရာတို႔ကို လာၾကိဳခ်င္ေပမယ့္ သူတို႔ကိုယ္ေတာင္ သူတို႔မႏိုင္လို႔ မလာႏိုင္ၾကပါဘူး

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဟာ.. ရပါတယ္ဗ်ာ ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အေရးမၾကီးပါဘူး။ ခုေလာေလာဆယ္ အေရးၾကီးတာက ေရာဂါပိုး ကူးစက္ခံေနရတဲ့ လူနာေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တခါတည္း သြားၾကည့္ခ်င္လို႔ လိုက္ပို႔ေပးပါလား

ရြာသူၾကီး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆိုလည္း သြားၾကရေအာင္

ရြာလယ္ရွိ လူနာမ်ားထားရာ ယာယီ အေဆာက္အဦးသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ မၾကည့္ရက္စရာ ျမင္ကြင္းမ်ားက အျပည့္အႏွက္ ေစာင့္ၾကိဳ ေနၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရာဂါပိုးကူးစက္ခံရေသာ လူနာမ်ား၏ ကိုယ္ခႏၶာေပၚတြင္ အစက္အေျပာက္မ်ားမွ တဆင့္ အဖုမ်ားျဖစ္လာျပီး ေနာက္ဆံုး အဖုမ်ားေပါက္ကုန္ကာ အထဲမွ ျပည္ပုပ္မ်ားႏွင့္အတူ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာလည္း အနာမ်ား အမည္းအကြက္ အကြက္ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ျမင္မေကာင္းေခ်။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အေတာ္စိုးရိမ္ရတဲ့ လကၡဏာပဲ။ ကဲ.. အခုခ်က္ခ်င္းပဲ အလုပ္စလိုက္ၾကရေအာင္

ေဒါက္တာဦးမင္းထင္ေက်ာ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေဆးအိတ္ကို ဆြဲကာ လူနာမ်ားထံသို႔ ေရာက္သြားသျဖင့္ က်န္ေသာသူမ်ား လည္း အျမန္ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လူနာမ်ားအား အနာမ်ားကို ဖန္ရည္ေဆးေၾကာ၊ ေဆးထည့္ျပီး၍ နာက်င္ျခင္းမွ သက္သာေစရန္ အေရာင္က်ေဆးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ penicillin စပ္ထိုး ေပးလိုက္ျပီး ေသာက္ေဆး antiseptic မ်ားလည္း ေဝငွေပးရ သည္။ ေရာက္ကကည္းက ေဒါက္တာအုပ္စု အလုပ္မ်ားေနခဲ့ၾက သည္မွာ ညဦးပိုင္းသို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာခဲ႔သည္ကိုပင္ သတိမျပဳမိေတာ့။ ရြာမွ ေသာက္ေရ မွန္သမွ်ကိုလည္း စနစ္တက် က်ိဳခ်က္ခိုင္းသူကိုခိုင္း၊ လက္အိတ္၊ ႏွာေခါင္းဖံုး အဝတ္စမ်ား လိုက္ေဝသူကေဝ၊ သံုးေရကအစ ျမိဳ႕မွပါလာသည့္ ေက်ာက္ခ်ဥ္ မ်ားခတ္၊ ပိုးသန္႔ေဆးရည္မ်ား လိုက္ဖ်န္းခိုင္းသူခိုင္းျဖင့္ အားလံုး အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ၾကသည္။

ရြာသူၾကီး။ ။ ဆရာတို႔... ဆရာတို႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ။ ခဏနားျပီး ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစား လိုက္ဦးေနာ္။ ေနာက္ျပီး ခရီးလည္း ပန္းလာၾကတာ မဟုတ္လား။ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ နားၾကပါဦးဗ်ာ

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဟုတ္ပါရဲ႕... အခ်ိန္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္လင့္ေနျပီပဲ။ ကဲ..ကဲ.. သားတို႔သမီးတို႔ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ထမင္းသြားစား ၾကရေအာင္။ လူနာေတြကို ေဆးစည္းေပးခဲ့ႏွင့္။ ထမင္းစားျပီးမွ တစ္ေခါက္ ျပန္လာၾကရေအာင္

အားလံုးလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ျပီး ဆာေလာင္ေနၾကျပီျဖစ္သျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။ တစ္ဖြဲ႔လံုး သူၾကီးအိမ္မွာပင္ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ထမင္းစားေသာက္ၾက၏။ ေတာရြာဓေလ့အတိုင္း ရြာသူရြာသားမ်ား တစ္အိမ္ကို အနည္းဆံုး ဟင္းတစ္ခြက္စီ လာပို႔ၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္လူစုအတြက္ ဟင္းအမယ္မ်ား ေလာက္ငရံုမက ပိုလွ်ံ၍ပင္ ေနေတာ့သည္။ မိမိတို႔ အိမ္သားမ်ား ေနမေကာင္းသည္႔ၾကား၊ ကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္ မနားရသည့္ၾကားထဲ ဟင္းတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္လာၾကေသာ ရြာသူရြာသားတို႔၏ ေစတနာကို အားလံုးက အထူးေက်းဇူးတင္ေနၾကသည္။ ထိုသို႔ ထမင္းစားေသာက္ျပီး တေအာင့္ေလာက္အၾကာတြင္ သူၾကီးအိမ္သို႔ ရြာသား သံုးေလးေယာက္ခန္႔ ေျပးလာျပီး...

ရြာသား။ ။ သူၾကီး... သူၾကီးေရ.. ဗ်ိဳ႕... သူၾကီး

ရြာသူၾကီး။ ။ ေဟ့.. ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲကြ

ရြာသား။ ။ ရြာေျမာက္ပိုင္းက ေဒၚေအးၾကြယ္ရဲ႕သား ဖိုးတုတ္ေလ.. ေရာဂါကူးစက္ခံရျပီနဲ႔ တူတယ္။ ကုိယ္လံုးမွာ အစက္ေတြ ေပၚလာျပီး နာတယ္နာတယ္လို႔ ေအာ္လို႔လည္းျပီးေရာ တစ္ခါထဲ သတိပါလစ္သြားလို႔.. အဲဒါ သူၾကီးအိမ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဆရာတို႔ကို လာပင့္တာ

ေကသြယ္။ ။ ဒါဆိုလည္း ခုပဲသြားၾကရေအာင္။ ရြာလယ္ပိုင္းလည္း ၾကည့္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့ လူခြဲလိုက္ၾကမယ္။ ကြ်န္မရယ္ ေရႊအိုေရာင္နဲ႔ ဉာဏ္လင္းေအာင္ရယ္က ရြာေျမာက္ပိုင္းကို လိုက္သြားၾကမယ္။ ရြာလယ္ပိုင္းမွာေတာ့ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္နဲ႔အတူတူ ထက္ျမက္နဲ႔ ရဲရင့္ေနခဲ႔ၾက။ အဆင္ေျပလား ဆရာ

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အင္း ေကာင္းျပီေလ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာလယ္မွာရွိေနမယ္။ ေကသြယ္တို႔ အကူအညီလိုရင္ ရြာသားတစ္ေယာက္ ေယာက္ကို လႊတ္ျပီး ေခၚခိုင္းလိုက္ေနာ္

ေကသြယ္။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ။ ကဲ.. တို႔လည္း သြားၾကရေအာင္ေဟ႔

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေဒါက္တာေကသြယ္ ဦးေဆာင္ေသာ လူတစ္စု ရြာေျမာက္ပိုင္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားၾကသည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ တို႔လည္း စားလက္စကို လက္စသတ္ျပီး ရြာလယ္ပိုင္း၌ လူနာသြား ၾကည့္ရန္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ လူနာမ်ားကို ဆက္လက္ စမ္းသပ္၊ ေဆးတိုက္တန္တိုက္၊ ေဆးထိုးတန္ထိုးျဖင့္ ကိစၥအလံုးစံု ျပီးစီး သြားေတာ့မွ ပင္ပန္းလွသျဖင့္ ၄င္းတို႔အတြက္ ေနရာခ် ထားေပးေသာ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထိုင္လ်က္ ခဏတျဖဳတ္ နားၾကရသည္။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ လူနာေတြအေျခအေနက သိပ္ေတာ့မဟန္ဘူး ထက္ျမက္ေရ.. နာေနတာေတြ သက္သာေအာင္ ခဏပဲ ထိန္းထားေပး ႏုိင္မယ္လို႔ ဆရာထင္တယ္။ အခုဟာက ဆရာထင္ထားသလို ကာလ ဝမ္းပ်က္ ေရာဂါမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အနာၾကီးေရာဂါလည္း မဟုတ္ဘူး။ အနာကြက္ေတြက အမည္းေရာင္ အိုင္းအိုင္းၾကီးေတြ၊ ေနာက္ျပီး မထိ မကိုင္ဘဲနဲ႔လည္း ယားယံျပီး အလိုလို ျပည္တည္ဖုေတြ ထေနတယ္။ ဒီ့ထက္ ပိုဆိုးဖို႔ပဲရွိတယ္။ ဒီလို ေရာဂါလကၡဏာမ်ိဳး ဆရာတစ္ခါမွ မေတြ႔ ဖူးဘူး။ တနည္းေျပာရရင္ ေရာဂါနာမည္ကို တိတိက်က် ေဖာ္ဖို႔ ခက္ေနတယ္။ အဆိပ္သင့္တာလိုလို၊ တစ္ခုခု အစားမွားမိလို႔ ျဖစ္သလိုလိုပဲ။ ေတြးရေတာ္ေတာ္ ခက္တယ္ကြာ။ အင္း.... ေကသြယ္တို႔ အဖြဲ႔ေရာ အဆင္မွ ေျပၾကရဲ႕လား မသိဘူး

ထက္ျမက္။ ။ အဆင္ေျပေလာက္မွာပါ ဆရာ။ မေကသြယ္လည္း အရမ္းေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ။ သူပါသြားရင္ေတာ့ လူနာ့ အေျခအေနလည္း သိပ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးၾကီး မဟုတ္ရင္ ဆရာ့လိုပဲ သူထိန္းထားႏိုင္မွာပါ။ ေရာဂါေတြကလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခား ဆန္းက်ယ္လွပါတယ္ ဆရာရယ္.. ကုန္ကိုမကုန္ႏုိင္ဘူး

ရဲရင့္။ ။ ဒါနဲ႔ေလ Grace တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္လို႔။ ဟိုေလ.. Grace လူနာေတြကိုလိုက္ျပီး ေဆးတိုက္ေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနသလို ခံစားရတယ္။ ေရွ႕ကလိုလို ေနာက္ကလိုလို ေဘးကလိုလိုနဲ႔ သိလား။ လွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ မရွိဘူးေရာ...

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေနရာေဒသ အေျပာင္းအေရႊ႕ေၾကာင့္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ စိမ္းေနေသးလို႔ ေနမွာပါကြာ။ မဟုတ္တာေတြ ေတြးပူမေနပါနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ဂရုစိုက္။ ေရာဂါပိုး အကူးစက္မခံမိေစနဲ႔

ထက္ျမက္သည္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ေျပာစကားကိုနားေထာင္ရင္း ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူသည္လည္း ရဲရင့္လို ခံစားေနရသည္မွာ အမွန္ပင္။

ခဏအၾကာ လူနာတစ္ဦးကို အနာသြားေဆးေပးေသာ ရဲရင့္၏ေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္  ကမန္းကတန္း ေျပးသြားၾကည့္ရာ လူနာေဘးတြင္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္စြာျဖင့္ ရပ္ေနေသာ ရဲရင့္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္သည္လည္း ေၾကာက္ရံြ႕မႈျဖင့္ တုန္တက္ေနသည္။

ထက္ျမက္။ ။ ေဟ့ေကာင္ရဲရင့္.. ဘာျဖစ္တာတုန္း

ရဲရင့္။ ။ ဒီ... ဒီလူနာကို အနာေဆးေပးေနရင္း  သူ႔အနာက တျဖည္းျဖည္း မည္းလာျပီး ေသြးေတြပါ ပိုထြက္လာတယ္။ အဲဒါ... ဂြမ္းနဲ႔ ထပ္သုတ္မလို႔ ဂြမ္းကို ဟိုဖက္လွည့္ယူျပီး ဒီဖက္ျပန္အလွည့္မွာ သူ႔.. သူ႔.. သူ႔အနာထဲက မ်က္လံုးၾကီး Grace ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔လို႔

ထက္ျမက္။ ။ ဟာကြာ.... ငါကဘာမ်ားလဲလို႔။ သိပၸံေခတ္မွာ လူလာျဖစ္ျပီးေတာ့ မ်ားကြာ မင္းမို႔ ဒီလို ေပါက္တတ္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေတြးရတယ္လို႔ အံ့ေရာ..။ ဘယ္မွာတုန္း.. ငါၾကည့္တာ မရွိပါဘူး။ မင္းဟာမင္း အေၾကာက္လြန္ျပီး မ်က္စိေမွာက္တာ ေနမွာေပါ႔

ရဲရင့္။ ။ ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း.. Grace တကယ္ေျပာတာ.. ဒီမွာ မေနရဲေတာ့ဘူး ေၾကာက္တယ္.. ေၾကာက္တယ္..

ထက္ျမက္။ ။ ေဟ့ေကာင္.. မင္းေယာက်ာ္း မဟုတ္ဘူးလား

ရဲရင့္။ ။ မဟုတ္ဘူး အဟင့္အဟင့္... (ငိုသံ)

ထက္ျမက္။ ။ ဟာကြာ ငါဆြဲထိုးလိုက္ရ။ စိတ္တိုလာျပီေနာ္

သူတို႔ႏွစ္ဦးကိုၾကည့္ျပီး ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ စိတ္ပ်က္စြာ ေခါင္း ယမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ကဲ ကဲ.. ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြာ။ မင္းတို႔ကလည္း ဒီလူန႔ဲဒီလူေလး ရွိတာကို မတည့္ႏုိင္ၾကဘူး။ စကားမ်ားေနရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ဘူးေလ

ထက္ျမက္။ ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆရာ... အဲ့ေကာင္ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္လြန္းလို႔ပါ

ရဲရင့္သည္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ေနာက္သို႔ ေျပးကပ္လိုက္ျပီး

ရဲရင့္။ ။ ဆရာ.. Grace အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရမ္းေၾကာက္တာပဲ

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဘာေၾကာက္စရာ ရွိလို႔တုန္းကြာ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဆရာတို႔ရွိတယ္။ ေနာ္.. တကယ္လို႔ မင္းေျပာသလို ျဖစ္တယ္ပဲထား..။ မင္းရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ဒီရြာကလူေတြ အားလံုးရဲ႕အသက္ကို မင္းလဲမွာလား

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္၏ စကားေၾကာင့္ ရဲရင့္တစ္ခ်က္မွ် ေတြေ၀သြားသည္။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ရဲရင့္.. မင္းေသခ်ာျပန္စဥ္းစား။ ေနာက္ဆံုး မင္းျပန္ခ်င္တယ္ဆိုလည္း ဆရာတို႔မတားပါဘူး

ဟုဆိုကာ တျခား လူနာမ်ားဘက္သို႔ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။ ထက္ျမက္သည္လည္း ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ေနာက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လိုက္သြားေသာေၾကာင့္ ရဲရင့္တစ္ေယာက္တည္း ေနရာ၌ ေၾကာင္၍ ရပ္က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ေတြးကာ ရဲရင့္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားသြားျခင္းသည္ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႔ရေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု.. ဦးမင္းထင္ေက်ာ္တို႔ အဘယ္သို႔ ေတြးခဲ့မိပါ လိမ့္မည္နည္း။

ရဲရင့္တစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ျဖင့္ ေခ်ာင္တြင္ ထိုင္ငိုေနေတာ့သည္။ ငိုရင္း ေၾကာက္ရြံ႔မိန္းေမာစြာျဖင့္ ဘာမွ ေတြးေတာမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚတြင္ ေတြ႔သည့္ ေရခြက္ကို ယူေသာက္လုိက္သည္။ ေရေသာက္ျပီး ခဏအၾကာမွာပင္ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး အစက္အေျပာက္မ်ား ထလာသည္ကို ထိတ္လန္႔စြာ ေတြ႔လိုက္ရ သည္။ သူ အစြမ္းကုန္ ေအာ္ဟစ္ေသာ္လည္း ပါးစပ္မွ အသံမထြက္။ ျဖစ္ပ်က္ပံုမွာ လွ်ပ္တျပက္အလား ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။
ထိုအစက္အေျပာက္မ်ားမွ အနာမ်ား အမည္းကြက္ၾကီးမ်ား ျဖစ္လာျပီး ထုိအမည္း ကြက္မ်ားမွ ေသြးမ်ား စို႔ထြက္လာသည္။ လည္ေခ်ာင္းမွသည္ ဗိုက္.. ထို႔ေနာက္ လက္၊ ေျခေထာက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာတို႔တြင္ပါ ပြားလာၾကျပီး မ်က္စိႏွင့္ ႏွာေခါင္း စသျဖင့္ ရွိသမွ် အေပါက္တို႔မွ ေသြးမ်ားဒရေဟာ က်ဆင္းလာကာ ရဲရင့္သည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ပစ္လဲက်သြားျပီး ခ်က္ခ်င္း အသက္ရွဴ ရပ္သြားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မည္ သည့္အရပ္က ေရာက္လာမွန္းမသိေသာ ခါခ်ဥ္အၾကီးစားကဲ႔သို႔ နီက်င္က်င္ အေကာင္ငယ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာတို႔က ရဲရင့္၏အေလာင္းကို ကိုက္ခ်ီဆြဲေခၚ သြားေတာ့သည္။ ယင္းအေကာင္ငယ္ ေျမာက္ျမားစြာႏွင့္အတူ ေပ်ာက္ဆံုးသြား သည္မွာကား ရဲရင့္၏ ရုပ္အေလာင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္အလံုးစံုကို မည္သူမွ် မျမင္လိုက္ၾက။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္တို႔လည္း က်န္သည့္လူနာမ်ား ၾကည့္ေပးျပီးေနာက္ ေဆးပစၥည္း မ်ား လိုက္လံသိမ္းဆည္းေနစဥ္ ထက္ျမက္က..

ထက္ျမက္။ ။ ရဲရင့္ကို မေတြ႔ေတာ့ဘူးေနာ္ ဆရာ။ ဒီေကာင္ သူရဲေဘာေၾကာင္ျပီး သူၾကီးအိမ္ ျပန္ေျပးသြားေလာက္ျပီ ထင္တယ္

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အင္းကြ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေနရာရာမွာမ်ား သြားစိတ္ေကာက္ေနလားမသိဘူး

ထိုသို႔ စကားေျပာေနရင္း သူတို႔အေနာက္ဖက္မွ ေျခသံမ်ား ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ အနီးရွိ မီးတုတ္မ်ားကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၾကသည္။ တစ္ခုခုဆိုလွ်င္ အေရးအေၾကာင္း ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေတာ္နီးနီးေရာက္လာမွ ေဒါက္တာေကသြယ္တို႔မွန္း သိျပီး သက္ျပင္းျပိဳင္တူ ခ်လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔လည္း ဘယ္အရာကို စိုးထိတ္လန္႔ျဖန္႔ ေနၾကမွန္းမသိေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ဆံုးေအာင္ သက္ျပင္းမခ်ရေသးမီမွာပင္...

ေကသြယ္။ ။ ဆရာ.. ဆရာေရ... လုပ္ပါဦး ကယ္ၾကပါဦး

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေကသြယ္.. ေကသြယ္ ဘာျဖစ္လာတာလဲ.. ဉာဏ္လင္း.. မင္းတို႔ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲ.. ေရႊအိုေရာင္ကိုေရာ မေတြ႔ပါလား။ ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲ ေျပာစမ္းကြာ..

ေဒါက္တာေကသြယ္သည္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ကိုဖက္ကာ မေျပာမဆို ငိုခ်လုိက္ေလသည္။ ဉာဏ္လင္းေအာင္က တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။

ဥာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဆရာ ... ေရႊ... ေရႊအိုေရာင္.. မရွိေတာ့ဘူး.. ဆံုးျပီ

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဘာ.. ဘယ္လိုဘယ္လို.. ဘာျဖစ္တယ္.. ငါ့ကို ေသခ်ာေျပာစမ္း

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဟိုရြာသားေတြ ေနာက္လုိက္ျပီး ရြာေျမာက္ပိုင္းကို ေဆးလိုက္ကု ေပးၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ျပန္ခါနီးမွာ ေရႊအိုေရာင္က အေပါ့သြားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေဒၚေအးၾကြယ္က အိမ္သာလိုက္ပို႔တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေဒၚေအးၾကြယ္ တစ္ေယာက္ပဲ အိမ္ေပၚေျပးတက္လာျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဟိုဆရာမေလး မရွိေတာ့ဘူးလို႔ အေမာတေကာ လာေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့.. ေရႊအိုေရာင္တစ္ေယာက္ အေပါ့သြားတာၾကာလို႔ အိမ္သာေရွ႕ လုိက္သြားျပီးေခၚတာ အထဲက ထူးသံမၾကားရဘူးတဲ႔။ အဲ႔ဒါနဲ႔ သူ အိမ္သာတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အထဲမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူးတဲ႔။ အဲ႔ဒီလိုၾကားေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကမန္းကတန္း သြားၾကည္႔ျပီး အနီးအနားပ တ္ပတ္လည္ကို လိုက္ရွာၾကတာေပါ႔။ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ တစ္ခုခုကိုဆြဲသြားသလို စြပ္ေၾကာင္းၾကီး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စြပ္ေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္ၾကည္႔ၾကေတာ႔.. လမ္းအဆံုးက ခ်ံဳထဲမွာ ေရႊအိုေရာင့္ကို ေတြ႔တယ္။ သူ.. အသက္မရွိေတာ႔ဘူး ဆရာ။ ပိုျပီးထူးဆန္းတာက ေရာဂါကူးစက္ေနတဲ႔ လူေတြမွာ ေတြ႔ရသလိုမ်ိဳး အမည္းကြက္ၾကီးေတြ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိေနတာပဲ။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘဲ ဆရာတို႔ဆီ တန္းေျပးလာတာ။ လုပ္ပါဦးဆရာရယ္.. ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲမသိဘူး.. ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ လန္႔ေနျပီ

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဘုရားေရ.. ထူးဆန္းလိုက္တာကြာ ဒါ.. ေသြးရိုးသားရိုးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ခုခုပဲ။ ကဲ.. လာ.. လာ.. ရြာသူၾကီးအိမ္ကို အေၾကာင္းသြားၾကားမယ္

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေဒါက္တာေကသြယ္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ ေဖ်ာင္းဖ်ကာ ရြာသူၾကီးအိမ္သို႔ ခ်က္ခ်င္းသြားၾကသည္။ ရြာသူၾကီးအိမ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိေပ။ အိမ္အႏံ႔ွ လိုက္ရွာေသာ္လည္း မေတြ႔။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေတာက္.. အေရးအေၾကာင္းဆို တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ရြာသူၾကီး ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ ဒီအိမ္က လူေတြေရာ..။ ဟာ.. ရဲရင့္ကိုလည္း ဒီမွာ မေတြ႔ပါလား။ ဒီေကာင္ေပ်ာက္ေနတာ ေသခ်ာျပီ။ ဒုကၡပဲ။ ခုခ်က္ခ်င္း လိုက္ရွာၾကမွ ျဖစ္မယ္ေဟ့

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ မိုးေတာ္ေတာ္ ခ်ဳပ္ေနျပီဆရာ... လုိက္ရွာလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ မိုးအလင္းထိ ေစာင့္ေနရင္ ငါတို႔တစ္ေယာက္မွ က်န္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥေတြဟာ လံုးဝေသြးရိုးသားရိုး မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ ဒါေတြေျပာတာ မင္းတို႔ကို ေျခာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာကိုယ္တိုင္လည္း အယံုအၾကည္မရွိေပမယ့္ ခုအေျခအေနက ဒါေတြ ျငင္းခံုေနရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရမ္းအေရးၾကီးေနျပီ။ ကဲ.. ေကသြယ္က ဒီမွာပဲေနခဲ့။ နားလိုက္ေတာ့။ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔။ ဆရာတို႔ ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္။ က်န္တဲ့လူေတြ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့

ထို႔ေနာက္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ဦးေဆာင္သည့္ လူ ၅ ေယာက္အုပ္စုသည္ မီးတုတ္မ်ားကိုင္ေဆာင္၍ ရဲရင့္ကို ေအာ္ေခၚလိုက္ရွာ ၾကေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနရာအေတာ္ စံုေနျပီျဖစ္သည့္တိုင္ လံုးဝရွာမေတြ႔ေခ်။ လူနာမ်ားထားရွိရာ ယာယီတဲေလးမ်ားတြင္လည္း မရွိ။ အနီးဝန္းက်င္မွာလည္း ရဲရင့္ အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႔ရဘဲရွိေလသည္။ ထိုစဥ္ လူနာေဆာင္တြင္ ထူးဆန္းသည့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ၾကရသည္။ သူတို႔မျပန္ခင္က ထားရစ္ခဲ့ၾကေသာ လူနာမ်ားမွာ တစ္ေယာက္မွ် အသက္မရွိေတာ့ေခ်။ တခ်ိဳ႕မွာ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ျပီး တခ်ိဳ႕မွာ အနာမွျပည္ပုပ္မ်ား၊ ေသြးမ်ား ယိုစီးက်ကာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ပင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အနံ႔အသက္ မ်ားမွာလည္း ဆိုးရြားလြန္းလွသျဖင့္ တဲမ်ားအျပင္သို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကရသည္။ ရဲရင့္ကိုလည္းမေတြ႔၊ လူနာမ်ားလည္းေသ၊ ရြာသူၾကီးကိုလည္း ရွာမရေတာ့သည့္အဆံုး အားလံုး လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကျပီး သူၾကီးအိမ္သို႔သာ ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္မွအပ က်န္သူမ်ားမွာ တုန္လႈပ္ေသြးပ်က္ေနၾကေလျပီ။

ေကသြယ္။ ။ ေတြ႔ခဲ႔ၾကလားဟင္..

ထက္ျမက္။ ။ မေတြ႔ပါဘူးဗ်ာ။ ဟိုမွာလည္း လူနာေတြ တစ္ေယာက္မွအသက္မရွိေတာ့ဘူး။ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနျပီ။ ရဲရင့္ကိုလည္း ဘယ္လိုမွရွာမရဘူး။ ေနရာလည္းစံုေနျပီရွာတာ။ ဒီၾကားထဲ က်န္တဲ့ရြာသားေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကလဲမသိဘူး။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ထူးဆန္းလိုက္တာ လူေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ။ ရဲရင့္ ေတာထဲ၀င္သြားဖို႔လည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီေကာင္ ဒီေလာက္ သတၱိမေကာင္းဘူး။ အိမ္ျပန္ေျပးမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီအခ်ိန္ၾကီး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ထား.. သူ႔အ၀တ္အိတ္ေတာ့ အနည္းဆံုး ယူသြားရမွာေပါ့။ ဘုရားဘုရား.. ေရႊအိုေရာင့္လို အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ ရဲရင့္တစ္ေယာက္ မေတြ႔ၾကံဳပါေစနဲ႔။ စဥ္းစားစရာပဲကြ... ခုဟာက ရြာသူၾကီးကိုယ္တိုင္ ေပ်ာက္ေနတာ။ ဒီရြာမွာ လူေရာက်န္ေသးရဲ႕လား မသိဘူး။ တစ္ခုခုေတာ႔ အၾကီးအက်ယ္ မွားေနျပီေဟ့

ေကသြယ္။ ။ ကြ်န္မ.. ကြ်န္မအိမ္ျပန္ခ်င္ျပီဆရာ.. ဒီရြာမွာမေနရဲေတာ့ဘူး အရမ္းေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ

ထိုစဥ္ ရြာသူၾကီး၊ ရြာသူၾကီးကေတာ္ႏွင့္ ရြာသူရြာသားတစ္စုတို႔ ထင္မွတ္မထားဘဲ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ လာၾကသည္။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဟာ.. သူၾကီး.. ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္းဗ်ာ အေရးအေၾကာင္းဆို ဘယ္ေရာက္ေနၾကတာလဲ။ ဒီမွာ က်ဳပ္တပည့္ တစ္ေယာက္ ဆံုးသြားျပီ၊ တစ္ေယာက္ကလည္း ေပ်ာက္ေနတယ္

ရြာသူၾကီး။ ။ ေအာင္မေလးဗ်ာ.. က်ဳပ္တို႔တစ္ရြာလံုး ကပ္ၾကီးဆိုက္ ျပီး ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းေတာ့မယ္။ ဆရာက ဆရာ႔တပည့္အေၾကာင္း လာေျပာေနေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ ဒီမွာမေသေအာင္ မနည္း ထြက္ေျပးခဲ့ရတာ။ ရြာမွာ က်ဳပ္တို႔ဘဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အကုန္ ေရာဂါပိုးကူးစက္ျပီး ေသကုန္ၾကျပီ။ က်ဳပ္တို႔ အကုန္ လိုက္စစ္ ျပီးျပီ။ ေပ်ာက္တဲ့လူကေပ်ာက္၊ ပုပ္ပြျပီး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္တဲ့ လူကျဖစ္နဲ႔။ ဆရာတုိ႔လည္း ကုႏိုင္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ ပစၥည္းပစၥယေတြ လာသိမ္းဆည္းတာ။ မနက္ လင္းတာနဲ႔ ဒီရြာကေန ျမန္ျမန္ထြက္သြားၾကမွကို ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဆရာတို႔လည္း ျပန္ခ်င္ျပန္ၾကေတာ့။ ဒါမွမဟုတ္ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ မနက္ျဖန္က် တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့။ ဟုတ္ျပီလား..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေနပါဦး သူၾကီးရဲ႕။ ဒီေရာဂါကပ္ၾကီးက ေသာက္ေရကန္က ျဖစ္တာဆို။ ေသာက္ေရကန္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မနက္က်ရင္ သြားစစ္မွကိုျဖစ္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ရြာသားေတြေသကုန္တာလည္း ေသြးရိုးသားရိုးမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အားထားရတဲ႔ တပည့္ႏွစ္ေယာက္လည္း ဆံုးပါးသြားတာ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒီအတိုင္း မျပန္ႏိုင္ဘူး။ အေျဖရွာကို ရွာရမယ္။ သိကိုသိရမွျဖစ္မယ္။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး.. ဒီေရာဂါစျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ

ရြာသူၾကီး။ ။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ရွိျပီ

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အဲ့ဒီႏွစ္ပတ္မတိုင္ခင္က ရြာမွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ေသးလဲ

ရြာသူၾကီး မ်က္ႏွာကြက္ခနဲ ပ်က္သြားသည္။ သူ၏ တစ္ဖက္တည္းေသာ မ်က္လံုးမွာလည္း ဂဏာမျငိမ္ေခ်။

ရြာသူၾကီး။ ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ဟာသူ ေသာက္ေရမသန္႔လို႔ ေရာဂါကပ္ၾကီး ဆိုက္တာ။ မနက္ျဖန္က် က်ဳပ္တို႔ ဒီရြာကေျပာင္းမယ္

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ရြာသူၾကီးကို မသကၤာသလို ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ထပ္ စကားမဟေတာ့။

ရြာသူၾကီး။ ။ ကဲ.. မၾကာခင္ အရုဏ္ပ်ိဳ႕ေတာ့မွာ။ ဆရာတို႔လည္း တစ္ေရးမွ မအိပ္ရေသးဘူးမွတ္လား။ အားရွိေအာင္ တစ္ေရး ႏွစ္ေရးေတာ့ မွိန္းလိုက္ၾကဦးေလ။ မိုးလင္းက် ခရီးဆက္ရဦးမွာ

ဥာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဟုတ္တယ္ဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရမ္းကို ပင္ပန္းခ်ိနဲ႔ေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ႔ အိပ္ျပီ

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ မၾကာခင္မွာပင္ ဉာဏ္လင္းေအာင္ႏွင့္ ထက္ျမက္တို႔ ေခြေခြေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ က်န္လူမ်ား အားလံုးလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၾကျပီျဖစ္၍ အိပ္ရာကိုယ္စီ၀င္ကာ အိပ္စက္အနားယူၾကသည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္သည္ အိပ္ရာထက္၌
လဲေလ်ာင္းေနေသာ္လည္း ေကာင္းစြာအိပ္မေပ်ာ္။ ဤဆင္ေတာင္စုရြာ၏ ထူးဆန္းလွသည့္ ေရာဂါကပ္အေၾကာင္းႏွင့္ အျခား အျခားေသာ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ပေဟဠိဆန္ဆန္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ မိမိသည္ ဤအဖြဲ႔တြင္ အသက္အၾကီးဆံုး။ တာဝန္အရွိဆံုး။ မိမိ တာ၀န္ယူေစာင့္ေရွာက္လာခဲ႔ရသည့္ ေနာက္လိုက္တပည့္မ်ားသည္ ယခုကဲ့သို႔ ၾကမၼာဆိုးႏွင့္ ၾကံဳရသည္ကို မိမိအေနႏွင့္ တာဝန္မကင္းသလို စိတ္မေကာင္းမဆံုးလည္း ျဖစ္ေနမိသည္။ ထိုအေျဖကို ရေအာင္ရွာမည္ဟု ေတးထားလိုက္ရင္း တခဏ ေမွးခနဲျဖစ္သြားမိသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ စကားေျပာသံ ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္သျဖင့္ ဖ်က္ခနဲႏိုးသြားျပီး အခန္းတံခါးနားကပ္ကာ ခပ္မဆိတ္ နားစြင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူၾကီးလင္မယား ေလသံျဖင့္ စကားေျပာေနသည္ကို ၾကားရသည္။

သူၾကီးကေတာ္။ ။ ေတာ္ စ,ထားတဲ့ျပႆနာေလ ဟင္..။ ခုေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးနည္းကုန္ျပီမဟုတ္လား

ရြာသူၾကီး။ ။ ဟ.. ငါလည္း အဲဒီေကာင္မ ဒီေလာက္ျပန္လုပ္မယ္မွန္း မသိလို႔ေပါ႔ကြ။ အစက ငါလည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူးပဲထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ ခုအေျခအေနက မယံုလို႔မရေတာ့ဘူး။ မဟုတ္ရင္ အားလံုးဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္။

သူၾကီးကေတာ္။ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ္.. အခုျဖစ္လာျပီပဲ။ ဒီေတာ့ ရွင္ဘာဆက္လုပ္မလဲ

ရြာသူၾကီး။ ။ ငါလည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူးကြာ။ မနက္ျဖန္က် ဒီကထြက္သြားၾကမွာပဲ။ ဟူး... ကဲ..ကဲ.. ေတာ္ျပီ.. အိပ္ၾကစို႔ ငါအရမ္း ပင္ပန္းေနျပီ

ခဏအၾကာ စကားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ၄င္းတို႔သည္ အားလံုးအိပ္ကုန္ၾကျပီအထင္ႏွင့္ တစ္စံုတစ္ခုကို ၾကိတ္တိုင္ပင္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ေျပာေသာ စကားမ်ား အားလံုးကို ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ေကာင္းစြာ ၾကားလိုက္ေလသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္ကာ တစ္စံုတစ္ခုကို အတည္ျပဳ လက္ခံဖို႔ အၾကံတစ္ခု ရေလသည္။ ထိုအရာကို သူလုပ္ကို လုပ္မွ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အိပ္ရာထဲမွ အသာထလာခဲ့ျပီး အိမ္ေရွ႕ သို႔ ေျခဖ်ားေထာက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မီးတုတ္၊ မီးျခစ္၊ အနီးတြင္ေတြ႔ေသာ ပုဆိန္တစ္လက္၊ အျခားလိုအပ္မည္ ထင္ေသာ ပစၥည္းအနည္းငယ္ကိုယူ၍ ျခံထဲသို႔ဆင္းလာခဲ့သည္။ အအိပ္ဆတ္ေသာ ဉာဏ္လင္းေအာင္မွာ အိပ္ရာမွ ခ်က္ခ်င္းႏိုး လာခဲ့ျပီး ဆရာထြက္သြားမွန္း သိသည္ႏွင့္ ေနာက္မွ အသာေျပး လိုက္ကာ  ေလသံ ခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္...

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဆရာ..ဆရာ.. ဘယ္သြားမလို႔လဲ ဒီအခ်ိန္ၾကီးကို..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဉာဏ္လင္း မင္းမအိပ္ေသးဘူးလား။ ဆရာ လုပ္စရာေလး တစ္ခုရွိလို႔ အျပင္ခဏ သြားလိုက္ဦးမယ္။ ဆရာသြားတာ ဘယ္သူမွမသိေစနဲ႔

ထက္ျမက္။ ။ ဟာ.. ဘယ္သြားမလို႔လဲ ဆရာ။ မသြားပါနဲ႔လားဆရာရယ္.. မနက္လင္းမွ သြားပါလား။ ဒီရြာက ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိ အႏၱရာယ္က မ်ားပါဘိနဲ႔

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ရတယ္ ရတယ္.. ဆရာမသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီနားေလးတင္ပဲ သိပ္မၾကာပါဘူး

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဒါဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ပါ လိုက္ခဲ့မယ္ေလ။ ဆရာတစ္ေယာက္တည္း စိတ္မခ်ဘူး

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ႏိုး ႏိုး.. မင္းလိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆရာတစ္ေယာက္တည္း သြားမွရမွာ။ မင္းေနရစ္ခဲ့။ ဆရာမၾကာဘူး။ သြားၾကည့္စရာေလးရွိတာ ၾကည့္ျပီးရင္ ျပန္လာခဲ႔မယ္။ သြား.. ျပန္အိပ္ေခ်.. ဒါမွမဟုတ္လည္း ပစၥည္းေတြ သိမ္းစရာရွိတာ သိမ္းထားေတာ႔။ သူမ်ားေတြ လံုးဝမႏိုးေစနဲ႔ေနာ္..။

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ ဒါဆိုလည္း ဆရာ သတိဝီရိယနဲ႔ေတာ့ သြားေနာ္။ ျမန္ျမန္လည္း ျပန္လာခဲ့ဦး

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေအးေအး.. ဆရာသိတယ္။ သြားျပီ..

ထိုသို႔ေျပာျပီး ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ တစ္ဦးတည္း ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက ေရာဂါပိုး ကူးစက္ခံရသည္ဆိုေသာ ေရကန္ၾကီး ဆီသို႔ ဦးတည္လ်က္...။ ညဥ့္ပိုင္းက ရဲရင့္ကို လိုက္ရွာၾကရင္းႏွင့္ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လေရာင္ျဖင့္ လဲ့ေနသည့္ ေရၾကပ္ခြပ္မ်ားကို ျမင္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။ ထိုေနရာကို ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မွတ္ထားသည္။ ေရကန္ၾကီးသည္ ထင္ထားသည္ထက္ ပိုမို က်ယ္ျပန္႔ျပီး ေရ၏ အေရာင္အဆင္းမွာ ပကတိ နက္ေမွာင္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေရကန္ပတ္လည္တြင္ ေနေျပာက္မထိုးႏုိင္ ေလာက္သည့္ ထူထဲၾကီးမားလွေသာ ႏွစ္ရွည္ပင္ၾကီးမ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။ ေတာအုပ္ၾကီးတစ္ခုႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့ သည္။ ၾကာရိုး ၾကာစြယ္မ်ားမွာ ေရလယ္တြင္ ညြတ္ေခြ ေသဆံုးေနၾက၏။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေသခ်ာ လိုက္အကဲခတ္ေနသည္။ မည္သည့္ ထူးျခားေသာအရိပ္အေယာင္မွ်မေတြ႔။ ထုိစဥ္မွာပင္ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားက သစ္ပင္တစ္ပင္ ေျခရင္းတြင္ အေရာင္တလက္လက္ ထေနေသာ အရာတစ္ခုကို ျမင္ေတြ႔သြားေလသည္။ ေကာက္ယူ ၾကည့္ေသာအခါ မိန္းမ၀တ္ ေရႊနားကြင္းတစ္ဖက္။ ထိုအနီးတဝိုက္တြင္ ေသခ်ာထပ္မံ လိုက္ၾကည့္ရာ.. ညိႈးႏြမ္း ေျခာက္ေသြ႔လုျပီျဖစ္ေသာ သစ္ရြက္ပံုတစ္ပံုေပၚ၌ ေသြးစက္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ၾကီးၾကီး မားမား တစ္စံုတစ္ရာကို ေလာင္ကြ်မ္းထားေသာ ျပာပံုၾကီးတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ထိုအနီးတြင္ပင္ ထိုင္ခ်လုိက္ကာ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ား သည္ ေသြးရိုးသားရိုး မဟုတ္ႏိုင္ဘဲ လူသတ္မႈေပေလာဟု ေတြေဝ စဥ္းစားေနခုိက္ ရုတ္တရက္ မိန္းေမာသလိုျဖစ္သြား၏။ စိတ္မ်ား ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းလာကာ အနံ႔တစ္ခုခုေၾကာင့္ အိပ္ေမြ႔ခ်ခံရသူလို ျဖစ္သြားမိသည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ သူ၏အျမင္အာရံုထဲ၀ယ္ ေရကန္ထဲမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး တက္လာျပီး သူ႔ဆီေလွ်ာက္လာသည္ကို ၀ိုးတိုး၀ါးတား ျမင္ရသည္။ တျဖည္းျဖည္း ပံုရိပ္ပီျပင္လာေသာအခါ ထို အမ်ိဳးသမီး၏ ကိုယ္ခႏၶာ အႏွံ႔အျပားတြင္ ျမင္မေကာင္းေသာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ၾကီးမ်ား အျပည့္အႏွက္။ မီးေလာင္ အမာရြတ္မ်ားအျပင္ ရိုက္ႏွက္ခံထားရသလို အရွိဳးရာဗရပြျဖင့္...။ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လံုးတစ္စံုတြင္ မုန္းတီးျခင္း စက္ဆုပ္ျခင္းႏွင့္ နာက်ည္း ေဒါသ မီးလွ်ံမ်ားကို အတိုင္းသား ျမင္ေတြ႔ေနရ၏။ အိပ္မက္ပင္ေလာ၊ တကယ္ပင္ေလာဟု ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ေတြးေတာအံ့ၾသ မဆံုးမီပင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ ျဗဳန္းခနဲ အနီးသို႔ေရာက္လာျပီး သူ႔လည္ပင္းကို ဆြဲညွစ္ေလသည္။ သူဆြဲဖယ္ေသာ္လည္းမရ။ ေအးစက္ရံႈ႕တြေနေသာ လက္တစ္စံုက အလြန္ အားပါလွသည္။ အသက္ရွဴရသည္မွာ တျဖည္းျဖည္းမြန္းၾကပ္လာျပီး မ်က္လံုးမ်ား ျပာေဝလာေတာ့သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ လူသံမ်ား ၾကားလိုက္ရျပီး သူ႔ေရွ႕မွ အမ်ိဳးသမီးသည္ မေက်နပ္သလို သူ႔အားတစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္ ျပီးေနာက္ ေရထဲသို႔ ခုန္ဆင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ၏။
ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဆရာ... ဆရာ.. ဆရာဘာျဖစ္ေနတာလဲ

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အဟြတ္ အဟြတ္.. ေအာ့... ဟို ေကာင္မေလး... ေကာင္မေလး

ဥာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဘယ္ကေကာင္မေလးလဲဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာ့ကိုပဲေတြ႔တာ။ ဆရာ့လက္ႏွစ္ဖက္ ကိုယ့္လည္ပင္း ကိုယ္ညွစ္ေနတာေတြ႔လို႔။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာရယ္.. ကြ်န္ေတာ္ ဆရာ့ကို စိုးရိမ္ျပီး ဒီေကာင္ေလး အကူအညီနဲ႔ ေနာက္က လိုက္လာမိေပလို႔ေပါ႔

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္က အျဖစ္အပ်က္ အလံုးစံုကိုေျပာျပလိုက္ရာ

ဥာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဆရာေျပာသလိုဆို ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းတာပဲ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ တကယ္ရွိေနတာပါလား

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေအးကြာ ငါလည္း စာအုပ္ေတြထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးတာ ခု ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွ ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရဖူး တာပဲ။ ငါ႔ႏွယ္.. ေသျပီေတာင္ မွတ္တာကြာ။ သန္လိုက္တဲ့ တေစၦမ။ ဒါနဲ႔.. ဒီကိစၥ ႏႈတ္လံုပါေစေနာ္။ ေကသြယ္တို႔ကို ေပးမသိေစခ်င္ဘူး။ သူတို႔သိရင္ ပိုေၾကာက္သြားၾကမယ္။ အထူးသျဖင့္ ရြာသူၾကီး.. ငါ သူ႔ကိုသိပ္ၿပီး မသကၤာဘူးကြ။ ဟိုကေလးလည္း ဆရာတို႔ကို ကူညီပါကြာ..။ ဒီကိစၥ မေပါက္ၾကားပါေစနဲ႔။ ေနာက္ျပီး မင္းကိုေမးစရာရွိတယ္။ ဒီရြာအေၾကာင္း မင္းသိသေလာက္ ဆရာ့ကိုေျပာျပစမ္းပါ

ဉာဏ္လင္းေအာင္ကို လမ္းျပလိုက္ပို႔ခဲ့ေပးေသာ ရြာသား ေကာင္ေလးမွာ ေၾကာက္ရြံ႕လွသျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုးအလြန္ တုန္ယင္ေနျပီး ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ မ်က္စိ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနသည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ေမးသည္ကိုပင္ ျပန္မေျဖႏိုင္။ သူစိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ ေရကန္နံေဘးရွိ ခ်ံဳၾကီးတစ္ခု၏ အေနာက္ဘက္ တစ္ေနရာကိုျဖစ္သည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္တို႔လည္း သူၾကည္႔ရာသို႔ ၾကည္႔လိုက္ၾကသည္။ လူရိပ္လိုလို တိရစာၦန္ တစ္ေကာင္လိုလုိ တစ္စံုတစ္ခု ရြာဘက္သို႔ ျဖတ္ေျပးသြားသည္ကို ဖ်က္ခနဲ ေတြ႔လိုက္ၾကရသည္။ ေတာေကာင္ တစ္ေကာင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ေဟ့ေကာင္ေလး.. ဘာျဖစ္ေနတာလဲကြ

ရြာသားေကာင္ေလး။ ။ ဟို.. မ.. မ.. သဲ.. မသဲစုလားမသိဘူး

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္တို႔လည္း ေၾကာင္သြားၾကျပီး..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ မသဲစုဆိုတာ ဘယ္သူလဲကြ

ရြာသားေကာင္ေလး။ ။ ကြ်န္ေတာ္.. ကြ်န္ေတာ္မေျပာရဲဘူး ေၾကာက္တယ္..

ေကာင္ေလးမွာ ေဘးဘီဝဲယာကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ၾကည္႔ရင္း အေတာ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနရွာသည္။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ မေၾကာက္ပါနဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕။ ဆရာတို႔ကို အားလံုးေျပာျပ။ ေနာ္.. ဒါမွ ဒီရြာမွာဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဆရာတို႔သိျပီး အားလံုးကို ကယ္တင္ႏိုင္မွာေပါ႔ကြယ္႔။ မင္းကို ဆရာတို႔ ကာကြယ္ေပးမယ္။ ဟုတ္ျပီလား.. လာ ဒီမွာထိုင္.. မင္း သိသေလာက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အကုန္ေျပာျပ..

ေကာင္ေလးက ေခတၱမွ်ျငိမ္သက္ေနျပီးမွ အျဖစ္အပ်က္ကို  ရွင္းျပေလသည္။

ရြာသားေကာင္ေလး။ ။ ဒီလိုပါဆရာ.. အရင္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာကို အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၾကဖူးတယ္။ ဘယ္ကေန ေျပာင္းလာမွန္းလဲမသိဘူး။ ဒီရြာကိုေရာက္လာျပီး ရြာစြန္နားမွာ တဲထိုးေနၾကတယ္ဆရာ။ ေနာက္ျပီး ေကာင္မေလးက ေတာထဲက ေဆးျမစ္ေဆးဥေတြရွာျပီး ရြာထဲမွာ လွည့္ေရာင္းတယ္။ ဟိုးဘက္ကရြာေတြကို သြားခ်င္လည္း သြားတတ္တယ္။ အဖြားၾကီးကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေဆးေတြပဲ ထိုင္ေဖာ္ေနတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြနဲ႔လည္း အေခၚအေျပာ မလုပ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေရာက္လာျပီး ေနာက္ပိုင္း ရြာထဲကလူေတြ ေနမေကာင္း ျဖစ္ၾကတဲ့သူေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရြာကလူေတြက သူတို႔ေျမးအဖြားကို စုန္းလို႔သတ္မွတ္ျပီး ရြာစြန္ကေန ေမာင္းထုတ္ၾကတယ္။ ဆိုေတာ႔.. သူတို႔ေျမးအဖြားလည္း ဒီေရကန္နားမွာ လာေနၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူၾကီးရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားက တစ္ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေရကန္နား လာကစားရင္း ပိုးထိလို႔ ေသသြားတယ္။ အဲဒီမွာပဲ သူၾကီးက ေဒါသေတြမိုးမႊန္ျပီး အဲဒီ ေျမးအဖြားအိမ္ကို ဓါးၾကိမ္းသြားၾကိမ္းတယ္။ သူတို႔ျပဳစားလုိ႔ သူ႔သားေသရတယ္ေပါ႔။ ဒီေနရာကေန ခုခ်က္ခ်င္း မထြက္သြားရင္ ေျမးအဖြား ႏွစ္ေယာက္လံုးကို သတ္ပစ္မယ္ေပါ႔။ သူၾကီးက.. သူၾကီးက တကယ္ေတာ့ လူယုတ္မာၾကီးဗ်။ သူ႔ကိုတစ္ရြာလံုးက ေၾကာက္ရတယ္။ သူ႔ကိုအာခံရင္ သစၥာေဖာက္ရင္ လံုးဝခြင့္မလႊတ္ဘူး။ သူ႔တပည့္ေတြ အားကိုးျပီး လူမသိ သူမသိ အစေဖ်ာက္ ပစ္တတ္တယ္။ သူ႔မေကာင္းမႈေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔သိေပမယ့္ မတတ္သာလို႔ ျငိမ္ေနရတယ္။

ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ကို အဲ့ဒီလို ျခိမ္းေျခာက္တဲ့အျပင္ ေကာင္မေလး ေတာထဲေဆးရြက္ သြားခူးေနတုန္း သူၾကီးက ေကာင္မေလးကို ေစာင့္ ဖမ္းျပီး ေတာထဲဆြဲေခၚသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ မတရားက်င့္ဖို႔ ၾကံတယ္။ ေကာင္မေလးက အတင္းရုန္းကန္ျပီး သူ႔ကိုကုပ္ဖဲ့ ဆြဲကိုက္တာေပါ႔။ အဖြားျဖစ္တဲ့သူက ဒါေတြကိုၾကိဳရိပ္မိေနလို႔ ေနာက္ကေန လိုက္လာခဲ့ တယ္။ သူေဖာ္စပ္ထားတဲ့ ေဆးမႈန္႔တခ်ိဳ႕နဲ႔ သူၾကီးမ်က္ႏွာကို ပက္ပစ္ လိုက္တယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ သူၾကီး မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းသြားတာပဲ။ ေကာင္မေလး သူၾကီးလြတ္က လြတ္သြားေပမယ္႔ အဲ့ဒီညမွာပဲ သူၾကီး နဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြက ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္လံုးကို လာရိုက္ႏွက္ေတာ့ တယ္။ အရမ္း ရက္စက္တာပဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ အဲ့ဒီေန႔တုန္းက ႏြားေက်ာင္းေနာက္က်လို႔ အျပန္ဒီေရကန္ၾကီးနားက ျဖတ္သြားရင္း အားလံုးကို ျမင္လိုက္ရတာ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ ေျမးအဖြားအိမ္ကို မီးနဲ႔ တိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက မီးေလာင္ဒဏ္ရာ ကြက္ၾကီးေတြနဲ႔ လြတ္သြားေပမယ့္ အဖြားၾကီးကေတာ့ မေျပးႏိုင္ေတာ့လို႔ အိမ္ထဲမွာပဲ မီးအေလာင္ခံရျပီး ေသသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မီးထဲကလြတ္လာတဲ့ ေကာင္မေလးလည္း သူၾကီးကအရွင္မထားေတာ့ဘူး။ အရွင္ထားရင္ သူေနာက္ေၾကာင္းမေအး ျဖစ္ရမယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေကာင္မေလးကို ၾကိဳးတုပ္ျပီး ေဟာဒီ့ေရကန္ၾကီးထဲ အရွင္လတ္လတ္ ပစ္ခ်ျပီး သတ္ လိုက္တယ္။ အဲ့ေကာင္မေလးနာမည္က မသဲစုတဲ့..။ တစ္ရြာလံုးကို က်ေတာ့ သူၾကီးက လိမ္ထားတာေပါ႔။ သူတို႔ဟာသူတို႔ ေဆးက်ိဳရာ ကေန တဲမီးစြဲျပီး ႏွစ္ေယာက္လံုး မီးထဲပါသြားတယ္လို႔ အသိေပးထားတယ္။ သူၾကီးေျပာစကားေတြကို ရြာကလူေတြ သိပ္မယံုၾကေပမယ့္လည္း အစကတည္းက ဒီေျမးအဖြားနဲ႔ သိပ္အဆက္အဆံမရွိခဲ့ၾကလို႔ ဘယ္သူမွလည္း အေရးတယူလုပ္ျပီး စပ္စုမေနေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ပစ္ထားလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီကစျပီး အခုလိုအျဖစ္ဆိုးေတြ ဆက္တိုက္ကိုျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာပဲ ဆရာ..။ သူတို႔မ်ား မကြ်တ္မလြတ္ျဖစ္ျပီး တစ္ရြာလံုးကို အျငိဳးၾကီးၾကီးနဲ႔ လိုက္သတ္ေနတာလားမသိဘူးေနာ္။ အခုေတာင္ ရြာကပ်က္ေနျပီေလ..

ေကာင္ေလးမွာ ရွည္လ်ားစြာ ဂဃနဏ ရွင္းျပျပီးေမာပန္းကာ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မလံုမလဲ ျဖစ္ေနဟန္ရွိသည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္က ေရကန္ထဲမွ သူ႔ကို လည္ပင္းထညွစ္ေသာ မိန္းကေလးကို သတိရသြားသည္။ အားလံုးကို ဆက္စပ္မိျပီး သေဘာေပါက္သြားသည္။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဒီရြာမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ဘာေတြ မရွိဘူးလားကြ

ရြာသားေကာင္ေလး။ ။ ဘယ္ရွိမလဲဗ်ာ ဒီေလာက္ ရြာေသးေသးေလးကို။ ဟိုးဘက္ ႏွစ္ရြာေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိတယ္ ဆရာ။ ေတာ္ေတာ္ေဝးတယ္။ ဘာျဖစ္လိ႔ုလဲဟင္..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ မကြ်တ္မလြတ္ေသးတာ တကယ္မွန္ရင္ ဘုန္းၾကီးေတြ ဘာေတြပင့္ျပီး ပရိတ္ရြတ္တရားနာတာတို႔ အမွ်ေဝေပးတာတို႔ လုပ္ရမယ္ေလ

ရြာသားေကာင္ေလး။ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဲ႔ဒါေတြ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးဘူး။ လုပ္ဖို႔လည္း စိတ္မကူးၾကပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုပဲ ဒီလိုပဲေနခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္ျပီး သူၾကီးကိုလည္း ဘယ္သူမွ ျပန္မလွန္ရဲၾကဘူး

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အင္း.. အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ အခုေတာ့ ဒုကၡမ်ားၾကျပီ မဟုတ္လား

ထိုစဥ္မွာပင္ ရုတ္တရက္ ရြာထဲဘက္မွ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၾကားရေတာ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးသံ စူးစူး ဝါးဝါးႏွင့္ အျခားရုန္းရင္းဆန္ခတ္ လူသံမ်ားပါ ၾကားေနရ သည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္တို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရြာထဲသို႔ ျပန္ေျပး ၾကရသည္။ ရြာစြန္နားမွပင္လွ်င္ ညအေမွာင္ယံ ေနာက္ခံတြင္ ရဲရဲထေနေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံၾကီးမ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ ရြာလယ္သို႔ သူတို႔ရာက္သြားေသာအခါ လံုးဝထင္မွတ္မထား ေသာ ျမင္ကြင္းဆိုးကို ျမင္လိုက္သျဖင့္ သံုးဦးသား ၾကက္ေသ ေသကုန္ၾက၏။  သူၾကီးအိမ္တစ္အိမ္လံုး မီးစြဲေနျပီျဖစ္သည္။ အနီးအနားမွ စပါးက်ီမ်ား၊ ခ်ံဳမ်ားႏွင့္ သစ္ေျခာက္ပင္တခ်ိဳ႕ ပင္ စြဲေလာင္ေနျပီျဖစ္သည္။ အိမ္အတြင္းမွ လူမ်ားမွာ ျခံဝိုင္း အျပင္ဘက္ အေတာ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ေရာက္ေနၾကျပီး မီးကို ဝိုင္းၿပီးျငိမ္းသက္ရန္ ၾကိဳးစားေနၾကေသာ္လည္း လူအုပ္ႏွင့္ ေလာင္သည့္မီးအားမွာ မတန္တဆ ျခားနားလြန္းေနသည္။ ထိုစဥ္ ရြာသူၾကီးကို မီးလွ်ံမ်ားအနီးတြင္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူရူး တစ္ေယာက္ႏွယ္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ အသံျပဳလ်က္ တစ္စံုတစ္ဦးကို စကားလွမ္းေျပာေနသကဲ့သို႔ရွိသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း ေရနံဆီပံုၾကီးႏွင့္ မီးတုတ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္လ်က္။ သို႔ရာတြင္ အမ်က္မာန္တဝင္းဝင္းျဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္ျမည္ဟဲေနေသာ မီးေတာက္ၾကီးမ်ားေၾကာင့္ ေကာင္းစြာမၾကားရေပ။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ထက္ျမက္.. ေဟ့.. ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ..

ထက္ျမက္။ ။ ဆရာ.. ဟာ.. ဆရာေရ.. လုပ္ၾကပါဦး.. ေဒါက္တာေကသြယ္ အိမ္ထဲမွာ.. ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး လြတ္လာျပီး သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့တယ္ဆရာ.. ဉာဏ္လင္း.. ေဒါက္တာေကသြယ့္ကို ကယ္ပါဦး.. လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ..

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဟင္.. ဟုတ္လား..။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစျဖစ္ၾကတာလဲ.. ဒုကၡပဲ

ထက္ျမက္။ ။ သူ.. သူ.. သူၾကီးက..

ထက္ျမက္၏အေျဖမွာ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ႏွင့္ပင္ ဆြံ႔အသြားရေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္သည္ အေပၚအက်ႌကို ခြ်တ္လိုက္ကာ ေရႏွင့္စိမ္ျပီးေနာက္ မီးဟုန္းဟုန္းထေနေသာ ျခံဝိုင္းတြင္းသို႔ တဟုန္ထိုး ေျပးဝင္သြားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အားလံုးမွာ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ကို ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္ေခၚလ်က္ရွိျပီး ျပန္ထြက္လာရန္သာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အသံေပး၍ ေတာင္းပန္ေနၾကသည္။ ဉာဏ္လင္းေအာင္မွာ ဆရာ့ကို အေနာက္မွလိုက္ဆြဲရန္ ၾကိဳးစားေသးေသာ္လည္း အားလံုးက ဝိုင္းတားၾကသျဖင့္ အရာမေရာက္ခဲ႔။ သို႔ေသာ္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္သည္ ေဒါက္တာေကသြယ့္ကို မီးထဲ၌ မရမက ေအာ္ေခၚလိုက္ရွာသည္။ ေဒါက္တာေကသြယ္ အိပ္ေနခဲ့ေသာေနရာသို႔ တန္းေျပးသြားေသာ္လည္း မေတြ႔။ အျခားေနရာမ်ားတြင္လည္း မေတြ႔ေပ။ ေဒါက္တာေကသြယ္ မီးထဲပါသြားျပီလားဟူေသာ စိုးရိမ္စိတ္သည္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ကို အသိစိတ္ ေပ်ာက္ကြယ္ေစ၏။ သူ၏ တပည့္ရင္းႏွစ္ဦးကို ရင္နင့္စြာ ေၾကကြဲဆံုးရံႈးလိုက္ရျပီျဖစ္သည္။ ယခုတဖန္ သူ အားထားရေသာ ဆရာဝန္ေကာင္းတစ္ဦးကို ထပ္မံ အဆံုးရံႈးမခံႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ထက္ သူတုိ႔ ေဆးေက်ာင္းအတူ တက္စဥ္ကတည္းက ဂ်ဴနီယာ ညီမငယ္ေလးတစ္ဦးလို ၾကာရွည္ခင္မင္ ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ ေကသြယ့္ကို သူ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မီးထဲတြင္ ေပးမေသရက္ေခ်။ မရရေအာင္ ကယ္မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ကာ ထိုေဇာျဖင့္ပင္ အရွိန္ရေနျပီျဖစ္ေသာ မီးစုန္းမ်ားေအာက္တြင္ ေကသြယ့္ကို အိမ္တြင္းအႏွံ႔ လိုက္ရွာေနေတာ့သည္။ မည္သို႔မွ်ရွာမရဟု သတိဝင္လာခ်ိန္သည္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္အဖို႔ ေနာက္က်သြားေပျပီ။ အိမ္ၾကီးမွာ ၾကီးမားလွသည့္ အေလ်ာက္ သစ္သား တိုင္လံုးၾကီးမ်ားႏွင့္ ထုပ္တန္းအသီးသီးမွာလည္း အလြန္ေလးလံကာ အိက်ျပိဳဆင္းလာခဲ့ေပျပီ။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္သည္ အရွင္လတ္လတ္ မီးသျဂိဳလ္ခံလိုက္ ရေလေတာ့သည္။

ရြာသူၾကီးမွာ အမွန္တကယ္ပင္ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသြပ္သြားျပီျဖစ္သည္။ စင္စစ္ သူ၏အျမင္အာရံု ထဲတြင္ သူ႔ဇနီးသည္မွာ ရုတ္တရက္ မသဲစုအသြင္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီး သူအိပ္ေနစဥ္ သူ႔ကိုတက္ခြကာ လည္ပင္း ထညွစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ အစဥ္အားျဖင့္ ေၾကာက္လန္႔တတ္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ႔မိုက္ျပစ္ မ်ား၊ သူ႔မေကာင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ၾကမၼာဆိုး သူဖန္ သြားျခင္းသာျဖစ္မည္ဟုဆိုက ဆိုႏိုင္သည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ၏ တစ္ဖက္တည္းေသာ မ်က္လံုး တြင္ တေစၦေျခာက္လွန္႔ေနေသာ  ေတာၾကီးမ်က္မည္း ထဲ၌ သူေရာက္ရွိေနသည္ဟု ျမင္ေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ ေရကန္ထဲသုိ႔ သူပစ္ခ်သတ္ခဲ့ေသာ မသဲစုမွာ သူ႔အား အတင္း ျပန္ကလဲ့စားေခ် သတ္ျဖတ္ရန္ ၾကိဳးစား၏။ မသဲစု၏အေနာက္၌ အဖြားျဖစ္သူက ရပ္လ်က္ သူ႔ကို မုန္းတီးစက္ဆုပ္လွေသာ အၾကည့္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္း ေဆးမႈန္႔၊ ေဆးျမစ္မ်ားျဖင့္ အဆိပ္ခတ္သတ္ပစ္ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ တျဖည္းျဖည္း သူ႔အနားသို႔ ကပ္လာ ၾကသျဖင့္ ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ၄င္းတို႔၏ အညိဳအမည္း စြဲေနသည့္မ်က္ႏွာမ်ား၊ ေလာက္တက္ေနသည့္ ပုပ္ပြပြရွံဳ႕တြတြ အနာကြက္ၾကီးမ်ား၊ ျမင္မေကာင္းေသာ မီးေလာင္ ဒဏ္ရာမ်ား၊ အလံုးလိုက္ ကြ်တ္ထြက္ေနျပီျဖစ္ေသာ နီေဆြးေဆြး မ်က္လံုးရြဲၾကီးမ်ားကို သူၾကီးမွာ အတိုင္းသား ျမင္ေနရေလသည္။ ထို႔ အတြက္ အလြန္အမင္း စိတ္ေျခာက္ျခားကာ အသိစိတ္ ကင္းလြတ္သြားျပီး မသဲစုတျဖစ္လဲ သူ၏ဇနီးသည္ကို ကိုယ္တိုင္ဓါးႏွင့္ ခုတ္သတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏႈတ္မွလည္း အယုတၱ အနတၱမ်ားျဖင့္ ဆဲေရးတိုင္းထြာ က်ိန္ဆဲကာ မေသေသေအာင္ သတ္မည္ဟု ၾကံဳးဝါးလိုက္၊ သူ႔ကိုမေျခာက္လွန္႔ပါရန္ ေတာင္းပန္လိုက္၊ ဤရြာမွ အျပီးထြက္သြားပါရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ျဖင့္ သူ၏ဇနီးသည္ကို ဓါးျဖင့္ ခုတ္ထစ္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အသိစိတ္ ျပန္ကပ္လာမိေသာ တစ္ခဏ၌ တစ္ဖက္လပ္ သူ႔မ်က္လံုးထဲတြင္ သူသိပ္ခ်စ္ရေသာ ဇနီးသည္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည့္အခါ သူၾကီးမွာ ယူက်ံဳးမရ ပူေဆြးေသာက ၾကီးစြာျဖစ္ကာ ျမင္ျမင္သမွ် မသဲစုႏွင့္ အဖြားအိုသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔အတြက္ ဒုတိယအၾကိမ္ ၄င္းတို႔ကို မေသေသေအာင္ မီးရွိဳ႕သတ္မည္ဟု ဆိုကာ ေရနံဆီေလာင္းလ်က္ သူ႔အိမ္ကိုသူ မီးျမိွဳက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔အျမင္တြင္ေတာ့ ေသဆံုးသူ ေျမးအဖြားတို႔သာ ျဖစ္ေနခဲ႔ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး သူကိုယ္တိုင္ မီးစြဲေလာင္ကာ မရွဳမလွ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့ရေပေတာ့သည္။

*******************
ေဒါက္တာေကသြယ္။ ။ တင္ပါ႔.. တပည့္ေတာ္မ ဒီခရီးစဥ္အတြက္ အားလံုးစီစဥ္ျပီးပါျပီဘုရား။ ဟိုမွာလည္း အနီးဆံုးရြာကလူေတြကို ၾကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားထားျပီးသားပါ။ ဦးဇင္းေလးနဲ႔လိုက္ပါဖို႔အတြက္ကိုလည္း တပည့္ေတာ္မရဲ႕ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ကို  အကူအညီ ေတာင္းထားျပီးပါျပီ။ ေနာက္ျပီး အလွဴစားရိတ္နဲ႔ ေဝယ်ာဝစၥ ကုန္က်စားရိတ္ကိုလည္း တပည့္ေတာ္မပဲ လွဴဒါန္းပါရေစဘုရား

ရွင္ေတဇ။ ။ အင္း.. သာဓုပါဗ်ာ သာဓု သာဓု။ ဒကာမၾကီးကိုလည္း လိုက္ေစခ်င္ေပမယ့္ ဒကာမၾကီးက အခု ေဆးရံုမွာ ဌာနအုပ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီ မဟုတ္လား။

ေဒါက္တာေကသြယ္။ ။ တင္ပါ႔ဘုရား

ရွင္ေတဇ။ ။ ေဆးရံုမွာ ဒကာမၾကီး တစ္ပတ္ေလာက္မရွိရင္ အားလံုး ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္မွာေပါ႔။ ဒါေတြ ဦးဇင္းနားလည္ပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႔လည္း ဒီဘဝေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတာပဲေလ။ ျပီးေတာ့ ဒကာမၾကီး မလိုက္တာကပဲ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္ျပီး ဒကာမၾကီး စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ထပ္ရေနမွာစိုးလို႔ပါ

ေဒါက္တာေကသြယ္။ ။ တင္ပါ႔ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မလည္း အဲ့ဒီေန႔က်ရင္ အိမ္မွာ ဘုန္းၾကီးငါးပါးပင့္ဖိတ္ျပီး မနက္အရုဏ္ဆြမ္း ကပ္မွာပါ။ ဒီကေနပဲ အားလံုးအတြက္ စိတ္မွန္းနဲ႔ ေရစက္ခ် အမွ်အတန္းေဝပါ႔မယ္ဘုရား။ ဦးဇင္းေလးသာ အစစအရာရာ ဂရုတစိုက္နဲ႔ သြားပါဘုရား

ရွင္ေတဇ။ ။ ေကာင္းပါျပီ ဒကာမၾကီး။ ဒကာေလးေတြလည္း ပါၾကမွာပဲဟာ။ စိတ္မပူပါနဲ႔

ေဒါက္တာေကသြယ္သည္ လမ္မေတာ္ရွိ ရွင္ေတဇ သီတင္း သံုးေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွေန၍ ေဆးရံုၾကီးဆီသို႔ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းမၾကီးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာ ခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ေတြးေငးတံု႔ေႏွးစြာျဖင့္ စဥ္းစားရင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ေစ့လုျပီျဖစ္ေသာ္ လည္း အတိတ္မွ ပံုရိပ္ကြက္တို႔သည္ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကား တစ္ ခုႏွယ္ ထင္ထင္ရွားရွား ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္။ ေပ်ာ္ရႊင္ ဖြယ္ရာဟု ထင္မွတ္ထားခဲ့မိေသာ ခရီးစဥ္တစ္ခု၊ ပေဟဠိ ဆန္ဆန္ ေရာဂါဆန္းတစ္ရပ္..၊  ေသြးပ်က္ ေျခာက္ျခား ဖြယ္ ေကာင္းလွသည့္ ဆင္ေတာင္စုရြာ..၊ ထိုရြာ၏ အေႏွာင့္ ပေရာကမ်ား..၊ အေမွာင္တိုက္မ်ား..၊ ၾကမၼာဆိုးငင္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား..၊ လူေသအေလာင္းမ်ား..၊ တေစၦည၏ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား...၊ ေနာက္က်စြာ မိုးသည္းေနခဲ့ေသာ အရုဏ္တက္တစ္ခု၏ ပံုရိပ္မ်ား....။ ေဒါက္တာေကသြယ္ သည္ တစ္သက္ေမ့မရေတာ့မည့္ ရဲရင့္၊ ေရႊအိုေရာင္ႏွင့္ သူ ထာဝရေလးစား ခ်စ္ခင္ခဲ့ရေသာ ေဒါက္တာ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္တို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို အသီးသီး ျမင္ေယာင္လာမိသည္။

ထိုညက သူၾကီးလင္မယား၏ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ သံမ်ားေၾကာင့္ ေဒါက္တာေကသြယ္ ႏိုးလာခဲ့သည္။ ေရႊအိုေရာင္၏အ ျဖစ္ဆိုးကို ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသျဖင့္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာအိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ေနရာမွ ထိုေၾကာက္မယ္ဖြယ္အသံမ်ားေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ကာ အနီးစပ္ဆံုး ေနာက္ေဖး တံခါးမွေန၍ ျခံေနာက္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္ခဲ့မိသည္။ မၾကာမီမွာပင္ သူၾကီးႏွင့္ သူၾကီးကေတာ္တို႔ သူဆင္းလာခဲ့ေသာ အိမ္ေနာက္ တံခါးမွ ဆူညံလ်က္ ထြက္လာၾကသည္ကိုေတြ႔သျဖင့္ အေနာက္ဘက္ေတာအစပ္ရွိ ခ်ံဳကြယ္တစ္ခုတြင္း ပုန္းေနခဲ့သည္။ သူၾကီးကေတာ္မွာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ ငိုယိုေတာင္းပန္လ်က္ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနသည္။ သူၾကီးမွာ လူစိတ္ ေပ်ာက္ေနျပီထင္၏။ ဇနီးသည္ျဖစ္သူကို အရွင္လတ္လတ္ ဓါးျဖင့္ ခုတ္သတ္ေနသည္။ မေသမခ်င္း အသံတိတ္မသြားမခ်င္း ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ေနသည္။ ျမင္ကြင္းမွာ မိမိမ်က္လံုးကိုပင္ မိမိမယံုရဲေလာက္ေအာင္ျဖစ္သည္။ အေျခအေန အားလံုးမွာလည္း ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ ဇနီးသည္၏အေလာင္းကို ခြေက်ာ္သြားလ်က္ ေရနံဆီပုံးမ်ား ယူထုတ္လာေသာ ရြာသူၾကီးကို
ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႔တၾကီးျမင္ေတြ႔လိုက္ရျပီးေနာက္ ဆူညံေနေသာ အသံဗလံမ်ားၾကားတြင္ ေဒါက္တာေကသြယ္ သတိလစ္ သြားခဲ့ေတာ့သည္။

ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ကိုင္ရိုက္ထားသလိုနာက်င္ေနျပီး တစ္ကိုယ္လံုး ခ်မ္းစိမ့္တုန္ယင္ေနသည့္ အသိေၾကာင့္ ေဒါက္တာေကသြယ္ သတိျပန္ရလာခဲ့သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ အလံုးစံု တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနျပီး မိုးက မခ်ိေအာင္သည္းေနခဲ့၏။ မိမိကိုယ္မိမိ ခ်ံဳထဲမွာပင္ ရွိေနေသးသည္ဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ ဖ်က္ခနဲ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ျပီး ညက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အကုန္ျပန္ မွတ္မိသြားသည္။ ျပာပံု အတိက်လုျပီျဖစ္ေသာ အိမ္ၾကီး၏ သစ္သားအပိုင္းအစမ်ားမွာ ဝန္းက်င္တြင္ မည္းျပာထေနသည္။ ထိုေနရာမွ ထိတ္လန္႔ မွင္သက္စြာ တလွမ္းခ်င္းထြက္လာခဲ့မိသည္။ ရြာပ်က္ခဲ့ေလျပီ။ ထို႔အတူ သူတို႔၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား အသက္ အိုးအိမ္မ်ားလည္း ပ်က္စီးခဲ့ျပီ။ မိမိ ဘယ္အရပ္သို႔ဦးတည္ျပီး အဘယ္သို႔သြားေနသည္ကိုပင္ မသိေတာ့။ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့သူလို ခံစားရျပီး ျမင္ျမင္သမွ်သည္ မိုးေရမ်ားျဖင့္ ထံုက်င္ခါးသက္ေနသည္။ ေဝဝါးေျခာက္လွန္႔လို႔ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ငိုသံလိုလို ၾကားလိုက္ရျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သူ႔အမည္ကို ေအာ္ေခၚေနသံလည္း ၾကားရသည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဇရပ္တစ္ခုထဲတြင္ မိုးခိုေနၾကေသာ ထက္ျမက္တို႔ျဖစ္သည္။ သူတို႔ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးသည္ကို သိရသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာျပီး ထိုေနရာတြင္ပင္ ထပ္မံေခြလဲ က်သြားျပန္ေတာ့သည္။

ယေန႔ညေန ဆင္းရံုမွ ေဒါက္တာေကသြယ္ အခ်ိန္ ေစာ၍ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္း ခ်င္သလိုျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ အဆင္မေျပဘဲ တစ္ေန႔လံုးလည္း အလုပ္ထဲတြင္ အာရံုမကပ္ႏိုင္။ ျပင္ပလူနာေဆာင္ဌာန၏ ဝရန္တာမွေန၍ ခပ္ေဝး ေဝးဆီသို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့ ထြက္ထြက္ၾကည့္ေနမိသည္ မွာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေဆးရံုအုပ္ကို အေၾကာင္းၾကား၍ ေစာေစာ ျပန္ လာခဲ့သည္။ ကားကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းထြက္ ခဲ့၍ ျမိဳ႕စြန္ဘက္သို႔ ဦးတည္လာခဲ့သည္။ ကားရွင္း ေသာ လမ္းမၾကီးေပၚသို႔ ေရာက္ေတာ႔မွ သက္ျပင္း အခါခါခ်မိ၍ ကားကိုရပ္ကာ လမ္းေဘးအုတ္ခံု တစ္ေနရာတြင္ ေခတၱထိုင္ေနမိသည္။ ေနာက္ႏွစ္ ရက္ဆိုလွ်င္ ထိုရြာကေလးမွ သူတို႔ လြတ္ေျမာက္ ထြက္ခြါလာခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္တိတိ ျပည့္ေလျပီ။ ေသြးပ်က္ဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွ ေဝးလာခဲ့သည္ မွာလည္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီ။ ရဲရင့္၊ ေရႊအိုေရာင္ႏွင့္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္တို႔၏ အသုဘ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ လည္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ရွင္ေတဇ (ဝါ) ေမာင္ထက္ျမက္ သာသနာ့ေဘာင္တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္မွာလည္း တစ္ဝါျပည့္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဲ႔သည့္ေန႔တြင္ ရွင္ေတဇဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳျပီး ထိုေဒသ၊ ထိုရြာေလးသို႔ သြားေရာက္အလွဴျပဳကာ သာဓု အႏုေမာဒနာေခၚၾကမည္၊ မကြ်တ္မလြတ္ေသးသူ အားလံုးအတြက္ အမွ်အတန္း ေပးေဝၾကမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ထက္.. ထို႔ထက္ေပါ႔.... ရြာသာၾကီး စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုတြင္ တစ္ႏွစ္တိတိ တက္ေရာက္ကုသျခင္း ခံေနရရွာသည့္ ဉာဏ္လင္းေအာင္ ကိုလည္း ေဒါက္တာေကသြယ္ သြားၾကည့္ရႈ ရဦးမည္ျဖစ္သည္။ ထို တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာတို႔သည္လည္း ေရွ႕ဆက္ျပီး မည္သည့္အခ်ိန္တြင္မွ ကုန္ဆံုးသြားႏိုင္ေတာ့မည္ မသိပါေခ်။

အေတြးနယ္လြန္ေနမိသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသြားသည္မသိ။ မိုးခ်ိန္းသံၾကားလိုက္မွပင္ ေဒါက္တာေကသြယ္ သတိျပန္ဝင္လာေတာ့သည္။ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးဆီမွ တရိပ္ရိပ္တက္လာေနေသာ ဆည္းဆာေရာင္တိမ္လိပ္မ်ားသည္ တစစမည္းေမွာင္လာျပီး မၾကာမီ မိုးအျဖစ္ ရြာသြန္းခ်ေပေတာ့မည္။ ကားဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ ေဒါက္တာေကသြယ္၏ ေျခလွမ္းတိုင္းတြင္ မ်က္ရည္အစက္စက္ ကပ္ပါလာခဲ့ျပီး ေနာင္တ,တရားမ်ားသည္လည္း ရင္ႏွင့္အမွ်..။ အခါလြန္မိုးတို႔သည္သာ ခပ္ေစာေစာရြာတတ္ခဲ့ပါလွ်င္ တခါတရံ ပရိေဝဒတည္း ဟူေသာမီးလွ်ံမ်ားကို ရာႏႈန္းျပည့္ ၾကိဳတင္ျငိမ္းသက္ႏိုင္ေကာင္း ျငိမ္းသက္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္။ ။

ဖိုးသူေတာ္
Credit: Craton +Jily

ဆက္ဖတ္ရန္>>>>