သူမအမည္က ‘ခင္’ ျဖစ္သည္။ ပထမဦးဆုံး ေယာက္်ား အရ က္သမားက စြန္႔ပစ္ျခင္း ခံခဲ့ရ သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ယူျပန္ေတာ့လည္း ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္တတ္သည့္ အရက္သမား ျဖစ္ေနျပ န္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အိမ္နီးခ်င္း တစ္ဦးက သူမ ကို အလုပ္လာၿပီး ကမ္းလွမ္းသည္။
ခင့္အသက္က ၃၃ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ မူလတန္း ၿပီးေအာင္ပင္ ပညာမသင္ၾကားခဲ့ရသျဖင့္ အေတြးအျမင္ကလည္း ျမင့္မားလွသည္ မဟုတ္။ မူဆယ္ၿမဳိ႕တြင္ အိမ္ေဖာ္ လုပ္ရမည္ဟူသည့္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို စြန္႔စားၿပီး လက္ခံလိုက္သည္။
သို႔ျဖင့္ အရက္သမား ခင္ပြန္းႏွင့္ မႏၲေလးကို စြန္႔ၿပီး သမီးေလးကို ေခၚကာ အိမ္နီးခ်င္းႏွင့္အတူ မူဆယ္သို႔ သူတို႔ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ရက္ မနက္တြင္ သူမ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ တစ္ေစာင္ကို ရခဲ့သည္။ ထိုလက္မွတ္က သူ႔အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ မၾကာမီ သူတို႔ကို တ႐ုတ္နယ္စပ္သို႔ ေခၚသြားသည္။ သူမကို ေခၚလာသည့္သူအား တ႐ုတ္တစ္ေယာက္က ေငြ ၂၀,၀၀၀ က်ပ္ ေပးေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ကြၽန္မက ခင့္ကို ေရာင္းစားလိုက္ျခင္းကို သိပါသလားဟု ေမးလိုက္သည္။ သူမက “သိေတာ့သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိဘူး” ဟုျပန္ေျပာသည္။ ခင္က ကြၽန္မကို စကားျပန္ကတစ္ဆင့္ ဖုန္းျဖင့္ ျပန္ေျပာ ျပေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ (ILO) က လူကုန္ကူးျခင္းသည္ အလုပ္အကိုင္မ်ားကို အမွားေျပာၿပီး ဆြယ္တရားေဟာ စည္း႐ုံးကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ လိင္ကြၽန္ သို႔မဟုတ္ အခိုင္းအေစမ်ား ဘဝျဖင့္သာ အဆုံးသတ္ရေလ့ ရွိေၾကာင္း ေျပာၾကားထားသည္။
World Vision မွ လူကုန္ကူးမႈ ကြၽမ္းက်င္ပညာရွင္ မယ္လီဆာစတီးဝပ္က“ပရမ္းပတာရာဇဝတ္မႈ” ဟု လူကုန္ကူးမႈကို အမည္တပ္ထားသည္။ လူကုန္ကူးျခင္း ဆိုသည္မွာ စြန္႔စားလုပ္ေဆာင္ရသည့္ တရားမဝင္ လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္ၿပီး တိတ္တိတ္ပုန္း လုပ္ေဆာင္ေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ လူမသိသူမသိ ကိစၥမ်ား ျဖစ္သြားရျခင္းက မ်ားသည္။ လိင္ကုန္ကူးမႈမ်ဳိး တြင္လည္း အျခားရာဇဝတ္မႈ မ်ားကဲ့သို႔ အုပ္စုဖြဲ႕ က်ဴးလြန္ျခင္း မဟုတ္သည့္အတြက္ တိတ္တဆိတ္ လုပ္ေဆာင္ေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ လက္သည္မေပၚသည္က မ်ားသည္။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ တရားဝင္ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ လူကုန္ကူးမႈ ၁၇၇ မႈသာ ရွိေၾကာင္း အေမရိကန္အစိုးရ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ လူကုန္ကူးမႈ အစီရင္ခံစာအရ သိရသည္။ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ လူကုန္ကူးမႈ၏ ၆၉ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို တ႐ုတ္ျပည္တြင္ အတင္းအဓမၼ လက္ထပ္ရန္ ခိုင္းေစမႈမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေတြ႕ရသည္။ တ႐ုတ္ျပည္ ျပည္သူ႔လုံၿခံဳေရးႏွင့္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးတိုက္ဖ်က္ေရး တပ္ဖြဲ႕မွ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးကလည္း ႏိုင္ငံျခားမွ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို တ႐ုတ္ျပည္ အတြင္းသို႔ တင္ပို႔ျခင္းမွာ ျမင့္မားေနေၾကာင္း ေျပာၾကားခ်က္က သက္ေသခံေနသည္။
တစ္နာရီခြဲေလာက္ ဘတ္စ္ကား ေမာင္းလာၿပီးေနာက္ တ႐ုတ္ပိုင္နက္ အတြင္းသို႔ ခင္တို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ဘယ္ေရာက္၍ ဘယ္ေပါက္မွန္းမသိ၊ တည္းခိုခန္းတစ္ခုသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူမကို တ႐ုတ္ေငြ ၂၀၀၀ ျဖင့္ ထပ္မံေရာင္းခ်ခဲ့ျပန္သည္။ ထိုတည္းခိုခန္းတြင္ သူမကို ညေနခင္းတိုင္း လူေတြလာၾကည့္ၾကမွ နည္းနည္း သေဘာေပါက္လာသည္။ ခင္က “သူတို႔က ကြၽန္မကို တိရစာၦန္ တစ္ေကာင္လို ဆက္ဆံၾကတယ္” ဟုဆိုသည္။ အမ်ဳိးသမီးပြဲစားက သူမကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံေတာ့။ သူတို႔ကိုအာခံလွ်င္ ေထာင္ခ်ပစ္မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ၾကသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ ခင့္ကို တ႐ုတ္ျပည္ ရွန္ေဒါင္းနယ္ ပြဲစားတစ္ေယာက္ထံ လႊဲေျပာင္း ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ထို ခုနစ္ရက္ခရီးကို မထြက္မီ သူမသမီးေလးကို သူမႏွင့္ ခြဲထားလိုက္သည္။
“သူတို႔က ကေလးကိုေခၚသြားရင္ ကြၽန္မကို ေရာင္းစားလို႔ မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔က သမီးေလးကို မႏၲေလးကို ျပန္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္” ဟု ခင္က ျပန္ေျပာျပသည္။ သူမတြင္ အျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့သျဖင့္ မႏၲေလးလိပ္စာကို သူတို႔အား ေရးေပးလိုက္သည္။ စိတ္ႏွလုံး ေၾကကြဲစြာျဖင့္ သမီးေလးကို ထားခဲ့ရသည္။
တစ္လေလာက္ ခင္တစ္ေယာက္ မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။“႐ူးမတတ္ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မမွာ အားလုံး ဆုံး႐ႈံးသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္” ဟု သူမကဆိုသည္။ ရွန္ေဒါင္းက ပြဲစားသည္ တစ္လခန္႔ အၾကာတြင္ လူတစ္ေယာက္ကို ေခၚလာသည္။ ထိုသူက အရပ္ပုပု၊ အသားအေရက ျဖဴျဖဴ ျဖစ္သည္။ သူမကို သူႏွင့္ လက္ထပ္မည္လားဟု ေမးျမန္းျခင္း ခံရသည္။ လက္ရွိ အေနအထားတြင္ ေထာင္ခ်သလို အထားခံရျခင္းထက္ လက္ထပ္လိုက္ရတာမွ ေကာင္းေသးသည္ဟု ထိုတည္းခိုခန္းတြင္ ေရာက္ေနသည့္ အျခား အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက တိုက္တြန္းသည္။
ခင္သည္ မၾကာမီ ေယာက္်ားရသြားသည္။ သူ႔အမည္က က်င္ဇီဂ်န္း ျဖစ္သည္။ အသက္ ၂၀ ခန္႔ရွိၿပီး စက္႐ုံအလုပ္သမား တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္ အတြင္းရွိ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခား သတို႔သမီး ရွာေဖြေရးကတစ္ဆင့္ သူကခင့္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ေယာက္်ားေလး ၁၀၈ ဦးေမြးတိုင္း မိန္းကေလး ၁၀၀ ႏႈန္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမအခ်ဳိး မမွ်တမႈ ရွိေနသည္။ ထို႔ျပင္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ မိသားစုတစ္စု ကေလးတစ္ေယာက္ႏႈန္းသာ ယူရသျဖင့္ မိန္းကေလး ရွားပါးမႈကို မကုစားႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ကာလၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
တ႐ုတ္ ေယာက္်ားေလးတိုင္း၏ အိပ္မက္တြင္ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုၾကသည္။ ေနစရာအိမ္၊ ကားႏွင့္ လစာ ေကာင္းသည့္ အလုပ္အကိုင္မ်ား ရွိလိုၾကျခင္းမွာ အျမင့္ဆုံး ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္႐ိုးရာ အရလည္း ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္းႏွင့္ သားသမီးမ်ား ယူျခင္းသည္ ဘဝအထြတ္အထိပ္ ျဖစ္သည္။
ပထမတစ္ပတ္တြင္ သူမေရာက္ေနသည့္ အိမ္သစ္မွာ ပ်င္းစရာ ေကာင္းလွသည္။ သူတို႔ဘာသာစကား ကို မတတ္သျဖင့္ ပိုဆိုးသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔စကား အနည္းငယ္ကို မၾကာမီ ေလ့က်က္မိလာသည္။ ဇီဂ်န္းကလည္း သူမကို မိသားစု ယာေျမအတြင္း မည္သို႔လုပ္ေဆာင္ရမည္ကို ျပသေပးသည္။ ထိုယာထဲတြင္ ခင္သည္ ေျပာင္းႏွင့္ ဆန္စပါးမ်ားကို စိုက္ပ်ဳိးရသည္။ သူမခ်က္ျပဳတ္သည့္ ျမန္မာဟင္းကို တ႐ုတ္က မစားတတ္သျဖင့္ သူမတစ္ဦးတည္းသာ ညစာကိုစားရသည္။ သူက မိဘအိမ္တြင္ စားလာသည္က မ်ားသည္။
ဇီဂ်န္းသည္ သေဘာေကာင္းၿပီး ၾကင္နာတတ္ကာ သူမကို အလိုလိုက္ေသာ္လည္း စိတ္ပ်က္လာသည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ အိမ္သို႔သာ ျပန္လိုသည္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ေျခာက္ႏွစ္ ၾကာေနၿပီးေနာက္ အိမ္သို႔ ျပန္လည္ရန္လည္း မေျပာရဲသျဖင့္ ထြက္ေျပးရန္သာ စိတ္ထဲတြင္ အၿမဲရွိေနသည္။
သူမေနထိုင္သည့္ ေက်း႐ြာအနီး ေစ်းထဲတြင္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ေျခာက္ဦးႏွင့္ သိကြၽမ္းၿပီး တစ္ေယာက္ အိမ္တစ္ေယာက္ လည္ပတ္ခဲ့ၾကသည္။ ခင္က ဤေနရာတြင္ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ရန္ ႐ုန္းကန္ ေနထိုင္ရျခင္းထက္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္လွ်င္ ေကာင္းမည္ကို ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ထြက္ေျပးရန္ တိုင္ပင္ၾကရာ တစ္ေယာက္သာ သူမႏွင့္ အတူလိုက္မည္ဟု ေျပာဆိုခဲ့သည္။
NGO တြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူတစ္ဦး၏ ေျပာၾကားခ်က္အရ တ႐ုတ္ျပည္ အတြင္းသို႔ ထြက္ေျပးလာၾကသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားတြင္ လြတ္လမ္း ႏွစ္လမ္းသာရွိသည္။ ကိုယ္တိုင္ ထြက္ေျပး၍ ကံေကာင္းၿပီး လြတ္ခ်င္လည္း လြတ္ႏိုင္မည္၊ သို႔မဟုတ္ အဖမ္းခံၿပီး ႏိုင္ငံအတြင္းက ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံသည့္ နည္းလမ္းမ်ား ျဖစ္သည္။
ခင္တစ္ေယာက္ တ႐ုတ္ျပည္မွ ထြက္ေျပးရန္ ႀကဳိးစားစဥ္တြင္ သူမတြင္ တ႐ုတ္ႏွင့္ ရထားေသာ အသက္တစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ ရေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကေလးအမည္ကို လုံးေထြးဟု ေပးထားသည္။ တစ္ရက္ ေန႔လယ္ခင္းအခ်ိန္ တ႐ုတ္ေယာက္်ား အလုပ္သြားခ်ိန္၌ သူမတိတ္တဆိတ္ ခိုးစုထားသည့္ တ႐ုတ္ေငြ ၅၀၀၀ ကိုယူၿပီး သားကိုေခၚကာ အိမ္မွ ထြက္ေျပးခဲ့သည္။
ရထားတစ္တန္၊ ကားတစ္လွည့္ျဖင့္ တ႐ုတ္ျပည္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရေသာ ခုနစ္ရက္ခရီးသည္ သူမ အတြက္ ပင္ပန္းခက္ခဲလွသည္။ ေနာက္ဆုံး တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူမေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး သူ႔ကိုေသၿပီဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ ေဆြးမ်ဳိးမ်ားကလည္း ျပန္ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ သြားခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ သူမကို မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိၾကေတာ့ေပ။
World Vision တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ NGO တစ္ေယာက္၏ ေထာက္ပံ့ေၾကးျဖင့္ ခင္ တစ္ေယာက္ အဝတ္အစားႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္မ်ား ေရာင္းခ်ကာ ရပ္တည္ေနခဲ့သည္။ မယ္လီဆာစတီးဝပ္ကလည္း တစ္ႀကိမ္ လူကုန္ကူးမႈ ခံရၿပီးသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ၿပီး ခံရဖြယ္ရွိသျဖင့္ သူတို႔ကို ဝင္ေငြတစ္ခုခု ရရွိသည့္ အလုပ္မ်ား စီစဥ္ေပးျခင္း ကသာ အေျဖျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
“ကြၽန္မတို႔ ဦးတည္ခ်က္က လူေတြကို လုံၿခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ ဘဝေရာက္ေစဖို႔ပဲ။ သူတို႔ဘဝကို သူတို႔ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခြင့္ေတြ ေပးရမယ္။ သူတို႔ကို ဥပေဒအရ အေရးယူၿပီး ေထာင္ခ်မယ္ ဆိုရင္လည္း သူတို႔ဘဝ ေကာင္းသြားမွာမွ မဟုတ္တာ” ဟု စတီးဝပ္က ေျပာၾကားသည္။
“ကြၽန္မတို႔က သူတို႔ကို အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွာေပးတယ္။ သူတို႔ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ဳိး ထပ္မလုပ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဖမ္းလိုက္၊ လႊတ္လိုက္၊ ထပ္လုပ္လိုက္ဆိုရင္ ဆုံးႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု သူမက ဆက္ေျပာသည္။
တရားစြဲၿပီး သူတို႔ကို အျပစ္ေပးလိုက္ျခင္းသည္ သူတို႔ကို အျပစ္ရွိသလို ခံစားေစႏိုင္ၿပီး ပို၍ဆိုးသြားေစ ႏိုင္သည္။ သူတို႔ဘဝအတြက္ အစိုးရကလည္း ခိုနားစရာ ေနရာမ်ားႏွင့္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ ေပးရန္လိုသည္။ အေမရိကန္အစိုးရ အစီရင္ခံစာအရ ျမန္မာအစိုးရကလည္း ထိုသို႔လူကုန္ကူးခံရၿပီး လြတ္ေျမာက္လာသူမ်ားကို ေဆးဝါးမ်ား ကုသေပးျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္ ျမင့္မားေရးအတြက္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြး အႀကံေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနေၾကာင္း သိရသည္။
ခင္ႏွင့္ သူ႔သားေလး လုံးေထြးတို႔သည္ ယခုအခါ အေျခအေန ေကာင္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မက ခင့္ကို သူ႔သမီးေလးႏွင့္ ျပန္မေတြ႕ခ်င္ဘူးလားဟု ေမးလိုက္သည္။ ခင့္မ်က္လုံးက မ်က္ရည္မ်ား က်လာသည္။ ယခု အသက္ ၄၅ ႏွစ္ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ခင္က ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လူကုန္ကူးမႈ မခံရေရးအတြက္ ကတိေပးလိုက္သည္။ သူမသမီးေလးကို ေနာက္ဆုံး ေတြ႕လိုက္ရသည့္ တ႐ုတ္ တည္းခိုခန္းမွ အျဖစ္အပ်က္ကို သူမ မေမ့ေသးေၾကာင္း ဆိုသည္။
“သမီးေလး ခုဆိုရင္ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲဆိုတာ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးရွင္” ဟု ခင္က လြမ္းေဆြးစြာ ေျပာလိုက္သည္။
This Women was sold for $23, by Monica Tan
(
http://www.dailylife.com.au/news-and-views/news-features/this-woman-was-sold-for-23-20130625-2otxi.html)
From:The Voice
Time in Rangoon 
