(ေၾကာက္တတ္လွ်င္ မဖတ္ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံ အပ္ပါသည္)

ေမြးေန႔ပြဲက်င္းပေသာ သူငယ္ခ်င္း ၇ ဦးေသြးပ်က္ဖြယ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ထဲက ေျခာက္ျခား ဖြယ္ရာ ညတစ္ည (ေၾကာက္တတ္လွ်င္ မဖတ္ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္)

ထူးဇင္ နားထဲတြင္ အိမ္ပြဲစား၏ အသံမ်ားသာတရစပ္ ၾကားေနရသည္။

"လခေရာ... အိမ္ပါ အဆင္ေျပပါတယ္အစ္ကိုရာ မ်က္စိမွိတ္ပီးသာ ငွားလိုက္ပါ... "

ထူးဇင္လည္း အိမ္ကေလးအား သေဘာက်ေနမိသည္...ႏွစ္ထပ္တိုက္ခံအိမ္ေလးျဖစ္ၿပီး ၀ရန္တာေလးပါ ပါသျဖင့္ ထူးဇင္သေဘာက်ျခငး္ျဖစ္သည္။

"ကဲ...ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ တစ္ႏွစ္စာ ေငြေခ်လိုက္မယ္ေလ...ေနာက္ေန႕ေျပာင္းလာလုိ႕ရၿပီမဟုတ္လား... အိမ္မွာလည္း လက္ရွိေနတဲ့သူ မရွိဘူးဆိုေတာ့...."

"ဟုတ္ကဲ့....အဆင္ေျပပါတယ္ဗ်ာ.... အဆင္ေျပပါတယ္... ကဲဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႕စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႕ အိမ္ရွင္ဆီသြားလိုက္ရေအာင္...."

သည္လိုႏွင့္ ထိုအိမ္ေလးကို ထူးဇင္ တစ္ႏွစ္စာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လိုက္သည္။ အိမ္ေလးသည္ ၿမိဳ႕ထဲႏွင့္လည္း သိပ္မေ၀း လိုင္းကားလည္း ေရာက္သျဖင့္ သေဘာက်မိျခင္းျဖစ္သည္။ ရပ္ကြယ္အေနအထားလည္း တိတ္ဆိတ္မႈရွိၿပီး..... ျခံ၀န္းလည္းက်ယ္လွသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕ ေျပာငး္လာေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

******************

တစ္ေနကုန္ အိမ္ကိုရွင္းလင္း သန္႕ရွင္းၿပီး ေနရာတက်ထား၍ ပင္ပန္းသျဖင့္ ထူးဇင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚလွဲခ်လိုက္မိသည္။ ကိုယ္ငွားလုိက္ေသာ အိမ္မွန္သြားၿပီဟု ၀မ္းသာ၍ နယ္မွ အေမႏွင့္အေဖအား ဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားရဦးမည္။

စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ပင္ ထူးဇင္သန္းေ၀မိသည္....... စာၾကည့္ၿပီးမ်က္စိေညာင္းသျဖင့္ စားပြဲေပၚတြင္ပင္ ေခါင္းခ်လိုက္မိသည္။ ေက်ာျပင္က ေအးခနဲျဖစ္သြားသျဖင့္ ၾကက္သီးမ်ားထလာတာ ထူးဇင္လွန္႕ႏိုးသြားမိသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကို မသိလိုက္ေပ.......မနက္ျဖန္လည္း ေက်ာင္းတက္ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အိပ္ရာခင္းၿပီး အိပ္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ထိုစဥ္.....

"ဂ်စ္ ... ဂ်စ္... ဂ်စ္"
ထူးဇင္ ေခါင္းဆတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဘာသံလဲဟ..... ဘယ္ကလာတဲ့အသံလဲ စိတ္ထဲေရရြတ္မိသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ကမ်ားေနသည္ႏွင့္ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ၿပီးေခါင္းထိုးအိပ္လိုက္ေတာ့သည္.......။

"ဟိတ္...ဟိတ္ ေခၚေနတယ္ေလ......" မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အသံ...
"မင္းဘယ္သူလဲ........ဘာျဖစ္လို႕ ငါ့အိမ္ထဲေရာက္ေနရတာလဲ" ထူးဇင္ မႈန္ရီေ၀၀ါးႏွင့္ေျပာေနမိသည္။
"ဟင္.. ဒါက ကြၽန္မအိမ္ပဲ ရွင္သာ ကြၽန္မအိမ္မွာလာေနတာ........"
ထူးဇင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။
"ဒါေပမယ့္.. ကြၽန္မ ေနခြင့္ရွင့္ကို မျပဳႏိုင္ဘူး ရွင္ထြက္သြားေပးရမယ္..." ထိုမိန္းကေလး၏ ရွည္သြယ္သြယ္လက္တစ္စံုသည္ ထူးဇင္၏ လည္ပင္းတစ္၀ိုက္သို႕ ႏြယ္ပင္တဖြယ္ ရစ္ပတ္ေလေတာ့သည္။ ထူးဇင္ ခံစားလိုက္ရသည္မွာ ေအးစက္စက္အထိအေတြ႕............။
"မလုပ္နဲ႕ မလုပ္နဲ႕.........."
ထူးဇင္ ေဘးပတ္၀န္က်င္ကို ၾကည့္မိလုိက္သည္........ သူျခင္ေထာင္ထဲပင္ရွိေသးသည္။ ဟူး............အိပ္မက္မက္ေနတာပဲ.. စိတ္ထဲမွ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဟု ေရရြတ္မိသည္။ အိပ္ခါနီး ဘုရားမရွိခိုးမိလို႕ စိတ္ကထင္သည္ႏွင့္...... ဘုရားေသခ်ာရွိခိုးၿပီး ထုူးဇင္ ျပန္အိပ္လိုက္ေတာ့သည္။

အကယ္၍ ထိုသရဲလိုလို ၀ိညာဥ္လိုလို မိန္းကေလးသည္ အျပင္တကယ္ရွိမည္ဆိုလွ်င္.......။

"ေဟ့ေကာင္.....ထူးဇင္"
"ဟဲ့...ေသာက္ပလုတ္"
ကန္တင္းမွာ......ဗိုက္ဆာဆာနွင့္ စားေနရင္း လန္႕ဖ်န္႕သြားမိသည္။
"အာ...ေ၀ျဖိဳး မင္းကြာအသံမေပး ဘာမေပးနဲ႕ ငါျဖင့္လန္႕လိုက္တာကြာ"
"ဟဲ..ဟဲ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းႀကီး ငါမင္းကို အကူအညီတစ္ခုေတာင္းခ်င္လို႕ပါကြာ..."
သည္ေကာင္...ဒီလိုစကားေျပာၿပီဆို ထူးဇင္လန္႕မိသည္........။
"ကဲ..ေျပာ...ဘာကိစ္.."
"သည္လိုကြာ....ငါသည္ေန႕ အိမ္ျပန္မအိပ္ခ်င္ဘူး....ေနာက္ၿပီးေကာင္းခ်င္လို႕ကြာ.."
"ဘာ...မင္းကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာေျပာကြာ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ေကာင္းတာေတြေရာ"
"သည္လိုကြာ...ငါရယ္...ေနာက္ေဘာ္ဒါတစ္ေပြရယ္...မင္းအိမ္မွာ သည္ေန႕ ဘီယာေသာက္ရင္း...ေပ်ာ္ဖို႕ပါဖို႕ေပါ့ကြာ"
"မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ...ေအးကြာ...ငါတစ္ေယာက္တည္းေနေတာ့လည္းရပါတယ္... အရမ္း..ေသာင္းက်န္းတာေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႕ ဒါပဲ..."
ေ၀ျဖိဳးမ်က္ႏွာႀကီး...... ေကာင္မေလးဆီက အေျဖျပန္ရရင္ေတာ္ သည္ေလာက္ေပ်ာ္မည္မဟုတ္ပါ။

*********************

"အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကိုေတာင္ မသိေတာ့သူ....ျပန္လာမယ္ဆိုတာ မသိေတာ့သူ..."
ေ၀ျဖိဳးတစ္ေကာင္ေတာ့ သူေျပာေနသလိုပင္ ေကာင္းေနမွန္း ထူးဇင္သိလုိက္သည္။ သူနဲ႕အတူပါလာသည့္ ကိုထက္ဆိုသူ ေဘာ္ဒါတစ္ေပြကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးမို႕ေတာ္ေသးသည္။
"ကိုျဖိဳး မ်ားေနရင္...ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာေနာ္.... အိပ္ခ်င္ရင္ လိုက္ပို႕ေပးမယ္"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ကိုထက္သည္ ေ၀ျဖိဳးကို တြဲရ်္အိပ္ယာခင္းထားေသာ ဖ်ာေပၚသို႕လိုက္ပို႕ေပးေလသည္။ ေ၀ျဖိဳးတို႕ႏွစ္ေယာက္အိပ္ယာႏွင့္ ထူးဇင္အိပ္ေသာေနရာသည္ အိမ္ေရွ႕ခန္း၏ တစ္ဖက္တခ်က္တြင္ရွိေလသည္....။
"ေအ့......" ေ၀ျဖိဳးဆီမွ.... ေလတက္သံကိုၾကားေနရေလသည္။
သည္လိုႏွင့္...............
ေ၀ျဖိဳးဆီမွ စကားေျပာသံတစ္ခုၾကားလို္က္ရသည္။
"ေဟ့ေကာင္...ထူးဇင္...မင္းအိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းေနၿပီး ဘယ္သူေတြကို ေခၚအိပ္ေနလည္း..."
ေသာက္လက္စ ေရပင္နင္သြားသည္....
"ဘယ္လို......ငါက ဘယ္သူ႕ကို ေခၚအိပ္ရမွာတုန္း......."
ေ၀ျဖိဳးသည္ ရီေ၀ေ၀ ၿပဳႈံးျဖဲျဖဲႏွင့္......
"မင္းမညာနဲ႕ေနာ္....ငါ့မွာ သက္ေသရွိတယ္.......ဒီမွာၾကည့္..."
ေ၀ျဖိဳးျပလိုက္ေသာအရာသည္..... မမူးတမူးျဖစ္ေနသည့္ ထူးဇင္၏မ်က္လံုးကို ျပဴးက်ယ္သြားေစသည္။
ေ၀ျဖိဳးလက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာအရာေလးသည္....မိန္းကေလးမ်ား ညွပ္တတ္ေသာ ဆံညွပ္ေလးတစ္ခုျဖင့္သည္။
"အာ.....မဟုတ္ပါဘူး...ဘယ္ကေရာက္တာပါလိမ့္"
ေ၀ျဖိဳးက ၿပဳံးျဖဲျဖဲျဖင့္......
"ငါသိပါတယ္ကြာ.........ဟင္းဟင္း.."
ေ၀ျဖိဳး မူးမူးျဖင့္.....အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ထူးဇင္ႏွင့္ ကိုထက္လည္း..စကားနည္းနည္းေျပာၿပီးသည္ႏွင့္..အိပ္ရန္ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
အိပ္ရာ၀င္ခါနီးမွ အေပါ့သြားခ်င္သလိုလို ျဖစ္သည္ႏွင့္ ထူးဇင္ အိမ္သာသို႕သြားရန္ျပင္ဆင္လိုက္ေလသည္။
မူးမူးႏွင့္ အိမ္သာသို႕ ဘယ္လိ္ုေရာက္မွႏ္းမသိေရာက္သြားၿပီး.....ျပန္ထြက္လာေသာအခါတြင္............ ထူးဇင္၏ ေျခလွမ္းကို တုံ႕ခနဲ ျဖစ္သြားေစသည္........ ေနာက္တစ္ေယာက္ေယာက္ ပုဆိုးကိုဆြဲထားသလိုခံစားလိုက္ရသည္... အမူးပါေျပသြားသလိုခံစားရသည္...ဘယ္ကေန ဘယ္လိုေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္မ်ား က်လာသည္မသိ....... ထူးဇင္ေနာက္ကိုတျဖည္းျဖည္းလွည့္ၾကည့္မိသည္။
ဘယ္သူမွမရွိ...ထူးဇင္မ်က္လံုး ေအာက္သို႕တျဖည္းျဖည္းေရာက္ရွိသြားသည္... ထူးဇင္ ပါးစပ္မွ "S***!!!" ဆိုသည့္စကားလံုးထြက္သြားသည္.....သူ၏ ပုဆိုးႏွင့္....အိမ္သာမွ သံငုတ္တစ္ခုႏွင့္ ၿငိေနေသာေၾကာင့္ပင္။

*******************

"ဟဟားဟား......မင္းကေတာ့ျဖစ္ရမယ္..." ညကအျဖစ္အပ်က္ကိုေျပာျပေသာအခါ ေ၀ျဖိဳးခမ်ား အားရပါးရ ရယ္ေလေတာ့သည္။

"ငါလည္း ေတာ္ေတာ္လန္႕သြားတာကြ......"
ထိုအခါမွ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေသာ ကိုထက္က စေျပာေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသိတစ္ေယာက္ နွစ္ေယာက္ေျပာဖူးတယ္... သရဲေျခာက္ခံရေတာ့မယ္... ေျခာက္ခံရၿပီဆိုရင္.. ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံဳး ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိသလိုခံစားသြားရပီး......ၾကက္သီးေတြထလာတယ္လို႕ေျပာဖူးတယ္ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မခံဏားဖူးဘူး"

"ထူးဇင္ရာ...မင္းလည္း စိတ္ေျခာက္ခ်ားမေနပါနဲ႕.... မင္းေနတဲ့အိမ္ေလးက ေနလို႕ေကာင္းပါတယ္... ေျခာက္မယ္ဆို မေန႕ကတည္းက ငါတို႕ကိုေျခာက္ေနၿပီ.."

"ဒါဆို.... ဒီဆံညွပ္ေလးက ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာသလဲ..."

"အဲဒါေတာ့...မင္းအပိုင္းေလ...ငါတို႕ေတာ့ျပန္ေတာ့မယ္ တတာကြာ....ေက်ာင္းမွာေတြ႕မယ္..."

ထူးဇင္ ဆံညွပ္ကေလးအား ၾကည့္ရင္း........ ေတြးၿပီး က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္..။

******************

ထူးဇင္ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ပင္ပန္းသည္ႏွင့္ ေ၀ျဖိဳးတို႕အျပင္သြားဖို႕ေခၚတာေတာင္ မလိုပဲအိမ္သို႕ပဲ တန္းျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ လန္းသြားေအာင္ေရခ်ဳိးၿပီး...... အိပ္ယာေပၚတြင္လွဲရ်္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ေနလိုက္ေလသည္။ ထူးထူးျခားျခား ၀တၱဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို သြားရ်္ေတြ႕လိုက္သည္။
"သင့္ေဘးမွာ သူရွိေနတယ္....."
သရဲ၀တၱဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္...... ခပ္ဆိုးဆိုးသရဲထဲကေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ေၾကာက္လန္႕ေအာင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္ ဖတ္လို႕ေတာ့ေကာင္းသည္။ စာအုပ္ဖတ္ရင္း ထူးဇင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသည္။
"နင့္နားမွာ ငါရွိတယ္....နင့္နားမွာ ငါရွိတယ္.....ခစ္ခစ္..."
"၀ုန္း.........."
နားထဲၾကားလာေသာ အသံတစ္ခုေၾကာင့္ ထူးဇင္ငုတ္တုတ္ထထိုင္မိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။ ေဘးဘီ ၀ဲၾကည့္မိလုိက္သည္။ ဘယ္သူမွမရွိ..ေစာနက အသံတသံ သူေကာင္းေကာင္းၾကားလိုက္ရသည္။...

ထိုစဥ္......အိမ္၏ထုပ္တန္းေပၚမွ တစ္ခုခုက်လာသည္ကို ထူးဇင္ေတြ႕လိုက္မိသည္....... ေဆးပ်ယ္စျပဳေနေသာ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံု.......မ်က္ႏွာျခမ္းက ပ်က္ေနေပမယ့္.... မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ပံုတစ္ပံုမွန္း သူသိလိုက္သည္။ ပံုထဲတြင္ ဆံပင္မတိုမရွည္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္..သူမ၏ေဘးတြင္... ကေလးငယ္လိုလို.... တစ္ေယာက္အားလက္ဆြဲထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္.......။
ထိုစဥ္..........

"ခြၽမ္..."
ေနာက္ထပ္ တစ္ခုခုက်လာသည္ကိုထူးဇင္ေတြ႕လိုက္မိသည္...........။

မိန္းကေလး ဆံညွပ္ေလးတစ္ခု........တေန႕ညက တစ္ခုေတြ႕သည္.....ယခုတစ္ခု.....ဒါဆိုတစ္စံုျပည့္ၿပီေပါ့။
ထူးဇင္အေတြးမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ယွက္ခက္ေနသည္...အိမ္ရဲ႕ထုတ္တန္းေပၚ...ဒီဆံညွပ္တစ္စံုနဲ႕ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုက မည္သို႕ ေရာက္ေနသလဲ။ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။

ထိုစဥ္.............။
"၀ုန္း......"

အိမ္အ၀င္တံခါးက ရုတ္တရက္ပြင့္လာသည္.......။

"ထူးဇင္........မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ....."

"ေ၀ျဖိဳး...မင္းကြာ အသံမေပး ဘာမေပးနဲ႕......"

"ငါေခၚေနတာ 199 ေခါက္ေလာက္ရွိၿပီ မင္းဖာသာမင္း မၾကားတာ"

"ဟင္း.....ငါအေတြးလြန္ေနလို႕ကြာ..... မင္းဒီည ငါ့အိမ္မွာအိပ္ေပး...."

"ဘာျဖစ္တာလဲကြ....မင္းကလည္း....."

"ဒီလိုကြာ ငါေျပာျပမယ္....."
................... .
.......... ......................"

ေ၀ျဖိဳးခမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေနသည္။

"မင္း ျပသနာက ခပ္ဆန္းဆန္းေနာ္........ ဒါတိုက္ဆိုင္မႈေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္...ထူးဇင္"

"ငါလည္း စဥ္းစားေနတာကြ......... သည္အိမ္မွာ ငါ့အျပင္တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေနၿပီ........"

ထူးဇင္ေျပာလို္က္မွ......ေ၀ျဖိဳး ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္လုိက္ၾကည့္ေနသည္....သူ႕မ်က္လံဳးတြင္ ေၾကာင္လန္႕ေသာ အရိပ္အေယာင္ေတာ့ ထူးဇင္မျမင္ေပ........။

"ငါလည္း သိခ်င္တာနဲ႕အေတာ္ပဲ......ငါ့အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး.......မင္းအိမ္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနဦးမယ္ကြာ.."

****************************

ညဘက္ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ရာေပၚလွဲေနရင္း.......သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္စကားမ်ားေျပာေနၾကသည္။

"ေ၀ျဖိဳး......မင္းတစ္ခုခု မခံစားမိဘူးလား........"

"ေဟ ဘာလဲကြ...."

"ငါတို႕ကို.....တစ္ေယာက္ေယာက္ၾကည့္ေနသလိုမ်ဳိး ခံစားမႈေလ.."

"ဟင္........မင္းလည္း အဲလိုျဖစ္ေနလား....."

"ဟုတ္တယ္.....ငါအဲလို ခံစားမိေနတယ္....."

"ေအး....ငါလည္းေျပာမလို႕ပဲ.......ကဲ.... ငါတို႕ကို ဘယ္သူၾကည့္ေနလဲ..... ေသာက္ရူးလာမလုပ္နဲ႕ သတၱိရွိရင္ ထြက္ခဲ့..."

ေ၀ျဖိဳးအသံခပ္က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ေအာ္လုိက္ေလသည္...........။ ဘာသံမွမၾကားရပါ......ထူးဇင္ေတာင္ လန္႕သြားမိသည္......။

"ထူးဇင္.....ဘာေတြလဲကြ....သည္မွာ..."

"ဟမ္...ဘာကိုေျပာတာလဲ......."

ထူးဇင္...ေ၀ျဖိဳးေျပာတဲ့ေနရာ ညႊန္ျပလိုက္ေတာ့အခါတြင္....ေ၀ျဖိဳး၏ ေျခရင္းတြင္...ေရမ်ားရႊဲ၍ေနသည္....။

"ေနပါဦး...ဒါ ဘယ္ကလာတဲ့ေရေတြလဲ...."
ေ၀ျဖိဳး အသံတြင္ နည္းနည္းေတာ့ မတည္ျငိမ္မွန္း ထူးဇင္သိလာသည္။

"မ်က္ႏွာက်က္က ထင္ပါတယ္...."

"မ်က္ႏွာက်က္ မိုးလည္း မရြာဘဲ ဘယ္လိုယိုတာတုန္းဟ......"

"ငါလည္း မသိဘူး မနက္က်မွ အေပၚတက္ၾကည့္ဦးမယ္....."

"ငါေတာ္ေတာ္တင္းလာၿပီ....."
ေ၀ျဖိဳးေျပာေျပာဆိုဆို ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ထပ္ၾကည့္ေနသည္..။

"ကဲ...အိပ္ပါေတာ့ကြာ... မနက္က်မွ ထပ္ၾကည့္ၾကတာေပါ့...."
ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ၿပီး သေဘာတူကာ အိပ္လုိက္ၾကေတာ့သည္။ ထူးဇင္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္ ျပန္ႏိုးလာသည္.... ၾကမ္းပိုးလား ျခင္လားမသိ ဟိုယား သည္ယားႏွင့္..အိပ္လို႕မရျဖစ္သည္ႏွင့္ ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္လုိက္သည္။

"ဟင္........."
ႏႈတ္မွထြက္သြားမိသည္..။ ေတြ႕လိုက္သည္..ေတြ႕လိုက္သည္...တစ္ခုခုပဲ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းႏွင့္
 ေသခ်ာမသဲကြဲေပ...။

"ဘယ္သူလဲ........."
အသံထြက္၍ ထူးဇင္ေမးလိုက္သည္.........။

"၀ွစ္..........၀ီးးးးးးးးးး"
မသိမသာ ေလတိုးသံလိုပဲ ၾကားလိုက္ရသည္.........။
"ဘယ္သူလဲလို႕ ေမးေနတယ္....."

"ထူးဇင္ ဘာျဖစ္တာလဲ..."
သူ႕အသံေၾကာင့္ ေ၀ျဖိဳးပါႏိုးလာသည္....။

"ငါတစ္ခုခု ျမင္လိုက္တယ္...ၾကားလိုက္ ၾကားလိုက္တယ္......"

"လာကြာ......အခ်ိန္မဆြဲနဲ႕ ထၾကည့္ၾကရေအာင္...... ဒီသရဲ အေသသတ္ပစ္မယ္......."
ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ ျခင္ေထာင္ထဲမွ ထြက္လိုက္သည္.....။ အိမ္တံခါးမကို ဖြင့္လိုက္သည္....... ျခံအျပင္ဘက္ကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္...... ျခံတံခါး၀ လႈပ္ခတ္သြားသည္မွ အပၿငိမ္သက္ဆဲပင္......။

"ထူူးဇင္ ဖိနပ္ခြၽန္ေပၚမွာ ဘာလဲမသိဘူး......"
ဖိနပ္ခြၽတ္ေပၚတြင္....အရာတစ္ခုကို ထူးဇင္ ၾကည့္လိုက္မိသည္.......။ စာရြက္တစ္ရြက္ ေဟာင္းႏြမ္းေနသျဖင့္... အ၀ါေရာင္ပင္သန္းေနသည္... စာရြက္ေပၚတြင္....ပုံတစ္ပံုႏွင့္ စာသားတစ္ခ်ဳိ႕...။
*******************

ထူးဇင္ ႏွင့္ ေ၀ျဖိဳး .... တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး နားမလည္ႏိုင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္.......။ အိမ္တံခါးမကိုပိတ္ရ်္ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္အလွည့္တြင္....

"ခြၽမ္း...ကေလာက္...ကေလာက္.."

ထူးဇင္....ေနာက္သို႕ဆုတ္ရပ္မိသား ျဖစ္သြားသည္....။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲတြင္... ေတြ႕လို္က္ရေသာ အရာတစ္ခုသည္..... ကေလးငယ္ငယ္ေလးမ်ား ကစားေသာ ခြၽင္ခြၽင္ႏွင့္ျမည္ေသာ... လက္ကိုင္ ေဘာလံုးေလးႏွင့္ ခ်လူေလး တစ္ခုျဖစ္သည္...။

"ဒါ ဘယ္ကက်လာတာလဲ... ထူးဇင္ မင္းအိမ္က ေသြးရုိးသားရုိး မဟုတ္ဘူးေနာ္... တစ္ခုခုစံုစမ္းဦးကြာ..."

"ေအးကြာ...ငါလည္းအိမ္ေလးကိုႀကိဳက္လို႕သာ ငွားလိုက္တာ... ေနာက္ေၾကာင္းကို မစံုစမ္းမိဘူး.. ကဲကြာ အခ်ိန္လည္း မနည္းေတာ့ဘူး အိပ္ၾကရေအာင္..."

************************

"ထူးဇင္ ဘာၾကားေသးလဲ ေဟ့ေကာင္...."

"ဘာမွေတာ့ မၾကားရေတာ့ဘူးကြာ.... ေနာက္ဘာေတြ႕ျဖစ္ဦးမလဲေတာ့မသိဘူး...ငါေတာ့ေတာ္ေတာ္ညစ္ေနၿပီ"

အမွန္ေျပာရရင္ ထူးဇင္ကိုယ္တိုင္လည္း အနည္းငယ္ ေၾကာက္လန္႕လို႕ေနလာမိသည္။ ေနာက္ဘာေတြဆက္ျဖစ္ဦးမလဲ.......

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းႀကီးကေတာ့ လွပဆဲျဖစ္သည္။

"ေဟး..........ထူးဇင္ ၊ ေ၀ျဖိဳး...."

အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား... လန္႕သြားမိသည္။

"ထူးဇင္ နင့္ကိုအကူအညီေတာင္းမလို႕ဟ..."

မီမီ က စရ်္ေျပာလိုက္သည္.....ထူးဇင္မ်က္ခံုးပင့္သြားမိသည္။ ထူးဇင္ႏွင့္ ေ၀ျဖိဳးေရွ႕တြင္ မီမီ ၊ ၾကည္ျပာ ၊ ေအာင္ခန္႕ ၊ အာကာ ၊ သဇင္ တို႕ ငါးေယာက္သား မ်က္ႏွာငယ္ေလးမ်ားႏွင့္....။

"ကဲ...ေျပာ..ဘာအကူအညီလဲ...."

လွ်ာသြက္ အာသြက္ျဖင့္ မီမီမွစရု်္ေျပာေလသည္...။

"သည္လိုဟာ... ေအာင္ခန္႕နဲ႕ ၾကည္ျပာက ေမြးေန႕တူတူပဲေလ နင္လည္း သိသားနဲ႕... နက္ဖန္သူတို႕ေမြးေန႕ေလ နင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ေမ့ေနတယ္မဟုတ္လား.... ငါတို႕သူငယ္ခ်င္း (7) ေယာက္... ပါတီအေသးစားေလးေပါ့ဟာ...လုပ္ခ်င္လို႕"

"အဲဒါနဲ႕...ငါက ဘာကူညီရမွာလဲ...."

ထိုစဥ္...အာကာမွ

"ဒီလိုကြာ... မင္းတစ္ေယာက္တည္းအိမ္ငွားေနေတာ့... မင္းအိမ္ေလးမွာ ငါတို႕ညဘက္ ေမြးေန႕ပြဲေလးလုပ္ရမလားလို႕...."

"ေဟ....."

"ဘာ......."

ထူးဇင္ ႏွင့္ ေ၀ျဖိဳး ႏွစ္ေယာက္သားၿပိဳင္တူထြက္သြားေလသည္။

"နင္တို႕ကလည္း သရဲသဘက္ ေတြ႕တာက်ေနတာပဲ ဒါေလးကို...."

"ေဟ...ေအာ္.. ရပါတယ္ဟာ... နင္တို႕ေမြးေန႕ပဲ ငါကူညီရမွာေပါ့......"

"ေဟးးးးးး အိိုေက... ဒါဆို နက္ဖန္ ညေန (3) နာရီ....ငါတို႕ေတြ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၿပီးရင္ နင့္အိမ္လာခဲ့မယ္.. လိပ္စာေပးလိုက္........."

******************************

ဘာေတြဆက္ျဖစ္ဦးမလဲမသိ... ထူးဇင္စိတ္ထဲေလးေနမိသည္။ ေ၀ျဖိဳးဘက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့လည္း သူလည္း ထူးဇင္လို ေတြးေနသည္မွာမလြဲပင္။ သူတို႕မဟုတ္ေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရွိေနသည္မွာအေသအခ်ာပင္... ဒါေပမယ့္ ... လူကို အႏၱရာယ္မေပးေသးတာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္...။

"ေတြ႕ၿပီေဟ့....ဒီမွာ ဒီမွာ ထူးဇင္တို႕အိမ္..."

အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ မီမီေအာ္သည္ကို ထူးဇင္ၾကားလိုက္ရ်္ အားလံုးကို ထြက္ႀကိဳလိုက္သည္။

"ဘီယာဆိုတာ အရက္ေတာ့မဟုတ္ပါ...တေငြ႕ေငြ႕ေလးေပၚလာ...."

ေအာင္ခန္႕၏ အသံျဖစ္သည္.. ဘီယာကဒ္လိုက္ ဆြဲလာရင္း ျခံထဲသို႕၀င္လာေလသည္။

ေသာက္ၾကစားၾကရင္း... ေမြးေန႕ပြဲေလးကေတာ့ စည္စည္ကားကား....ပင္။ မီမီေတစ္ေယာက္ ကင္မရာတစ္လံဳးျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေလသည္။

"ကင္မရာကို ၾကည့္ၾက... ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္........"

"ျပန္ျပဦးဟာ... ငါ့ပံုလွမွ လွပါ့မလားမသိဘူး..." ၾကည္ျပာတစ္ေယာက္ ကင္မရာကို...ၾကည့္ေနေလသည္။

"ဟင္... ဒါဘယ္သူ႕ပံုလဲဟ.... ထူးဇင္ေဘးမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ပဲ..."

"ငါ့ေဘးမွာ...တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး...."

"ဟင္ဒါဆို...ဘယ္သူလဲ...မႈန္၀ါး၀ါးေလးေပၚေနတယ္..." မီမီက အသံစူးစူးျဖင့္ ေျပာေနသည္...။

"ျပစမ္း...." ကင္မရာကိုထူးဇင္ လွမ္းယူလိုက္သည္။ ထူးဇင္ေဘးတြင္ ေ၀ျဖိဳးလည္း ရွိေနေလသည္။

ထူးဇင္ႏွင့္ေ၀ျဖိဳးၾကားတြင္..မထင္မရွား အရိပ္တစ္ခု... ေသခ်ာသည္က... ဆံပင္အရွည္ႏွင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပံုရသည္.........။ ထူးဇင္ႏွင့္ေ၀ျဖိဳး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေ၀ျဖိဳးက စတင္ေျပာလိုက္သည္.......။

"နင္တို႕ေတြအကုန္လံုး ဒီည အိပ္လို႕ရတယ္ေနာ္... ဒီမွာ... ငါအေၾကာင္းစံုေျပာျပမယ္ ဒီကိစၥက ငါတို႕အားလံုး ေျဖရွင္းမွျပီးမယ္ထင္တယ္...."

ဒီလိုဟ.........................
အားလံုး၏ မ်က္လံုးထဲတြင္ အေရာင္တစ္မ်ဳိးစီ လက္သြားၾကသည္။ ေသခ်ာသည္က... ထိုအေရာင္ထဲတြင္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈအရိပ္အေယာင္မ်ားပါသည္မွာ မလြဲပင္ျဖစ္သည္ဟု ထူးဇင္သိေနေလသည္။

"ဟဲ့...ဟဲ့ ဟိုမွာ ဟိုမွာ ငါျမင္လိုက္တယ္....." မီမီအသံစူးစူးက သူလက္ညႈိးထိုးသည့္ဘက္ကို အားလံုး၏အၾကည့္မ်ားေရာက္သြားၾကသည္...။

သူတို႕အားလံုးျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကေတာ့..........။

အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလွရ်္ မ်က္စိလ်င္ေသာသူသာ ေတြ႕လိုက္သည့္အျဖစ္ပင္ သူတို႕၀ိုင္းထိုင္ေနေသာ... အိမ္၏ ေျခရင္းဘက္မွ အရိပ္တစ္ခု ျဖတ္သန္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။.......

"ဟဲ့....ထူးဇင္ ဘာေတြလဲဟာ... ငါေၾကာက္တယ္ေနာ္.... အိမ္ျပန္မယ္ဟာ.."

ၾကည္ျပာမွ စေျပာေလသည္....။

ေအာင္ခန္႕ကတားသည္။

"နင္ကလည္း...အခ်ိန္ကိုလည္းၾကည့္ဦး... ည(9)နာရီေက်ာ္ေနၿပီ...သည္ေနရာက နည္းနည္းအသြားအလာက်ဲတယ္ေလ... နင္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ...."

အာကာ လည္း တားေလသည္။

"ငါတို႕လည္း ရွိတာပဲဟာ..... မေၾကာက္ပါနဲ႕... ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူး နင္အေတြ႕အႀကဳံေတာင္ရတယ္.."
အားလံုးသည္....မေၾကာက္တေၾကာက္သာျဖစ္ေနၾကသည္....ဘီယာေလးကလည္း နည္းနည္းပါးပါး အစြမ္းျပေနဆိုေတာ့... ...။

"ကဲ..... ငါတို႕ကို တစ္ခုခုမလုပ္သ၍ ေတာ့... ဘာမွမျဖစ္ဘူး.... နင္တို႕မေၾကာက္ၾကပါနဲ႕.. ငါတို႕ေယာက္်ားေလး ေလးေယာက္ေတာင္ရွိတာပဲ..."

ေ၀ျဖိဳးက ထပ္၀င္ေျပာျပန္သည္။

အားလံုးက အနည္းငယ္ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ျဖစ္သြားသည္... သည္ျပသနာ ဘယ္ကစဆိုသည္ကို ေဖာ္ထုတ္ရေတာ့မည္ဟု ထူးဇင္ စဥ္းစားမိေနေတာ့သည္....။

*****************************

"ငါေရသြားခ်ဳိးဦးမယ္ကြာ......."

"အာကာ...ေရခ်ဳိးခန္းက ေအာက္ထပ္မွာပဲရွိတယ္....."

တိတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္... ေအာက္ထပ္တြင္ အာကာေရခ်ဳိးေနေသာအသံက ၾကားေနရေလသည္။.......ထိုစဥ္.. ေရသံသည္ တခဏရပ္တန္႕သြားေလသည္....။

"ေဟ့ေကာင္ေတြ.....လာဦး......လာပါဦး......ငါေၾကာက္လာၿပီ......ေဟ့ေကာင္ေတြ..."

အေပၚထပ္ကေန...အာကာ၏အသံအား...သူတို႕အားလံုးၾကားလိုက္ရသည္....။

"ေ၀ျဖိဳး... အာကာဘာျဖစ္ေနၿပီလဲမသိဘူး... လာကြာ..."

"၀ုန္း...၀ုန္း..."

သူတို႕အားလံုးေအာက္ထပ္သုိ႕ေျပးဆင္းၾကသည္.......။

ေရခ်ဳိးခန္းေရာက္ေသာအခါ အာကာတစ္ေယာက္ ေရကန္ေပၚက ေရပိုက္ေခါင္းကိုသာၾကည့္ေနသည္။ ထူးဇင္ျမင္လိုက္ရသည္မွာ...ေရပိုက္ေခါင္းသည္ျပဳတ္ေနရ်္ ေရပိုက္အ၀တြင္...ဆံခ်ည္မွ်င္ကဲသို႕ အရာတစ္ခု.... ထြက္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္...။

မိန္းကေလးမ်ား၏ အသံကြၽတ္ကြၽတ္ညံသြားသည္...။

"ဟဲ့...ဘာႀကီးလဲ..လုပ္ပါဦး....ငါတို႕ေၾကာက္လာၿပီေနာ္..."

"ေရမထြက္ေတာ့လို႕ ငါလည္း ပိုက္ေခါင္းကိုျဖဳတ္လိုက္တာ... အဲဒါကိုေတြ႕တာပဲ... ၾကည့္ပါဦးကြာ ငါမကိုင္ရဲဘူး.."

ထိုစဥ္လက္ရဲ ဇက္ရဲရွိေသာ ေ၀ျဖိဳးက ထိုဆံခ်ည္မွ်င္လား ဆြဲထုတ္လုိက္ေလသည္။.... ဆံခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အတူပါလာသည္က..... အရုပ္မေခါင္းျပတ္ေလးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

"ဒါက ဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ....."

"ေတာက္ လန္႕သြားတာပဲကြာ.... ဘယ္သူက ဘယ္လို... ေရကန္ထဲ အရုပ္မ လာပစ္ထည့္ထားလဲမသိဘူး..."

အားလံဳးေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ အေပၚထပ္သို႕ ျပန္တက္သြားၾကေလသည္။ ေနာက္ထပ္ဘာေတြထပ္လာဦးမည္လဲ....ေနာက္တစ္ေန႕
မိုးလင္းရင္ေတာ့.. သည္အေၾကာင္းေတြ ေက်ာင္းမသြားပဲ ထူးဇင္ စံုစမ္းဦးမည္ဟု...ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ သိုေပမယ့္...မိုးမလင္းခင္ ေနာက္ထပ္ျပသနာမ်ား ျဖစ္လာဦးမည္ဆိုတာကို ထူးဇင္တစ္ေယာက္ သိခဲ့ပါမူ....။

**********************************

ထူးဇင္၏ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေမြးေန႕ပြဲသည္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ၾကည္ျပာတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္သြားသည္ကို ဘယ္သူမွသတိမထားမိလိုက္ေခ်.....။
ေသာက္သူကေသာက္...စားသူကစား.... ထိုအခ်ိန္တြင္........

"အား.........ထူးဇင္ေရ........အာကာ...ေအာင္ခန္႕.....ေ၀ျဖိဳး.....အမေလး....လုပ္ၾကပါဦး...."

အားလံုးမ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးျဖင့္.............ေ၀ျဖိဳးမွ...

"ဟင္...ဒါ...ၾကည္ျပာ့အသံ.....သူဘယ္ေရာက္သြားတာတုန္း....."

အားလံုး၀ုန္းဒိုင္းျဖင့္....ေအာက္ထပ္ဆင္းေျပးၾကသည္...။ ေအာက္ထပ္တြင္မေတြ႕၍....
 ျခံထဲဆင္းၾကည့္ေသာအခါ..
 ျခံေထာင့္ရွိ ယုဇနပင္ေအာက္တြင္ ရပ္၍ငိုေနေသာ..ၾကည္ျပာကိုေတြ႕လိုက္သည္...။

"ၾကာျပာ....ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ....."
သဇင္က စေမးလိုက္သည္....။

"သည္နားမွာ ငါမေျပာခ်င္ေသးဘူး...အီး.ဟီး...ဟီး...ငါေၾကာက္တယ္...ငါ့ကိုအေပၚေခၚသြားၾကေပးပါ.."

ၾကည္ျပာအား အားလံုး၀ိုင္းကူ၍... ေခၚလာၿပီ အိမ္ေပၚထပ္သို႕အေရာက္တြင္....ၾကည္ျပာသည္ ထိုင္ခ်ၿပီးငိုေလေတာ့သည္.....။

"သရဲမ..သရဲမ... ငါ့ကိုလာေျပာတယ္.....အီး...ဟီး... ငါေၾကာက္တယ္..."

"ၾကည္ျပာ...သဇင့္ကို ေျပာျပပါ...ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ.....

"ခုနက ငါထိုင္ေနတုန္း ယုဇနပန္းအနံ႕ရလို႕ ငါလည္း ပန္းႀကိဳက္တာနဲ႕..... ပန္းခူးမလို႕ ေအာက္ဆင္းသြားတာ.... နင္တို႕သိလား....... အပင္ေအာက္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေလ...ငါ့တကိုယ္လံုး...ၾကက္သီးေတြထသြားတာ...ေနာကၿ္ပီးအားလံုး
တိတ္ဆိတ္သြားသလို ငါခံစားလိုက္ရတယ္...... ငါနားကိုတိုးတိုးေလးတစ္ေယာက္ေယာက္လာေျပာသလိုပဲ... မိန္းကေလးအသံဆိုတာ ငါေကာင္းေကာင္းသိတယ္........ငါ့အပင္ကို နင္ဘာလို႕လာခူးတာလဲတဲ့.... ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိဘူး....ငါအားငယ္ၿပီး ငိုခ်လိုက္ေတာ့တာပဲ.....ငါေၾကာက္တယ္ သဇင္....ငါေၾကာက္တယ္.."

ထူးဇင္တို႕ ေယာက္်ားေလးငါးေယာက္.... သက္ျပင္းၿပိဳင္တူခ်မိသည္။

"ငါေဒါသထြက္လာၿပီကြာ....ဒီမိန္းမ ဘာျဖစ္လို႕...."
ေ၀ျဖိဳး ေတာ္ေတာ္ေလးေသြးဆူေနသည္.........။

************************************************

ထူးဇင္စဥ္းစားေနမိသည္........ ယခုအျဖစ္အပ်က္မ်ားတြင္ ထိုသရဲမသည္ တိုက္ရိုက္ေတာ့မလာေပ။ အားလံုးကလည္း တိုက္ဆိုင္မႈဟု ေျပာလို႕မရ..... သက္ျပင္းသာအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိေနေတာ့သည္။

လူတို႕သည္ သဘာ၀လြန္ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ေတြ႕လွ်င္.... တစ္ခါတရံဆြံအသြားတတ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကိစၥရပ္မ်ားတြင္.... သက္ေသျပရ်္မရေသာေၾကာင့္.... ကိုယ္တိုင္ႀကဳံေတြ႕ဖူးမွသိရမည္ဆိုလွ်င္.... ယခုထူးဇင္တို႕ ႀကဳံေတြ႕ရေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္... ၾကားဖူးနား၀ေလာက္သာရွိေသာ ပံုျပင္သာသာ..ရွိဦးမည္...။ ေနာက္ထပ္...ဘာေတြႀကဳံေတြ႕မလဲဆိုတာကိုေတာ့... ဘယ္သူမွ ေျပာႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ..................ထူးဇင္အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစားလို႕ေနေတာ့သည္......။

"ဟင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး"
သက္ျပင္းအရွည္ႀကီးတစ္ခု မႈတ္ထုတ္လိုက္မိျပန္ေတာ့သည္........။

အုပ္စုလိုက္ထိုင္ေနရင္းနဲ႕ပင္ ည (12) နာရီပင္ ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္သည္....။ အားလံုးသည္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္....။

"ကဲ ငါတို႕ အိပ္ၾကရေအာင္...." ထူးဇင္ကပင္ စ၍ ေျပာလိုက္သည္...။

"ဒီအေပၚထပ္မွာပဲ....ဟိုတစ္ဖက္မွာ မိန္းကေလးသံုးေယာက္...တစ္ျခင္ေထာင္အိပ္...ငါတို႕ သည္တစ္ဖက္မွာ တစ္ျခင္ေထာင္အိပ္မယ္......"

ထိုစဥ္.... သဇင္မွ...
"ေနဦး.... ငါ့မွာ ပရိတ္ႀကိဳးပါတယ္ဟ... ငါၿမဲတမ္းေဆာင္ထားတယ္... ငါလည္ပင္းမွာလည္းဆြဲထားတာ နင္တို႕ သတိမထားမိဘူးလား.... ငါတို႕အိပ္တဲ့ ျခင္ေထာင္ပတ္လည္ကို...ပရိတ္ႀကိဳးနဲ႕ ကာထားလိုက္မယ္..."

အားလံုးကသေဘာတူလိုက္ၾကသည္.... သည္အခ်ိန္တြင္ ဘုရားမွတပါး ကိုးကြယ္ရာမရွိေတာ့ေခ်....။
အေျခအေနသည္....ထူးဇင္တို႕ထင္တာထက္ ဆိုးလာမည္ကို........တစ္ေယာက္ေယာက္သိခဲ့ပါမူ......................................................................
....................................................

*********************

ည(2)နာရီခန္႕တြင္...
ထူးဇင္ ဖ်တ္ခနဲ လန္႕ႏိုးလာမိသည္။ အသံ...အသံ... သည္အသံ.... သရဲဇာတ္လမ္းထဲကလို ေလတိုးသံမ်ဳိး... ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မတူသလို... ေခ်ာက္ခ်ားဖို႕ေကာင္းေနသည္ေတာ့အမွန္ပင္.....။ ထူးဇင္၏ မ်က္လံုးသည္... အိမ္၏ေျခရင္းဘက္သို႕ေရာက္သြားသည္........။

"အင့္........"

ပါးစပ္က အသံထြက္ဖို႕ႀကိဳးစားေပမယ့္ မထြက္လာေခ် အာေစးမိထားသလိုပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။

"အင္း..အင္း..အင့္...."

အိမ္ေျခရင္းဘက္...မီးခိုးေရာင္လိုလို အျဖဴညစ္ေပေပအေရာက္လိုလို အရာတစ္ခုက... ျခင္ေထာင္ဆီသို႕ တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားလာေနေလသည္။...

"အစ္...အင့္..အင္း...."

လက္ကအားယူး၍ ေရြ႕လ်ားေသာလည္း မရ...။

"ရႊစ္....ဖ်န္း............"

ထူးဇင္ မ်က္လံုးထဲတြင္... အေရာင္တစ္ခုလက္သြားသလို ခံစားသြားရသည္...။ ပါးစပ္မွလည္း.....

"ဟင္းးးးးးးးးးးးးး အား........" ထြက္သြားေလသည္....။

ျခင္ေထာင္ပတ္လည္ရွိ ပရိတ္ႀကိဳးေလးလႈပ္ရွားသြားသည္ကို ထူးဇင္ျမင္လုိက္ရသည္။

"ထူးဇင္... ဘာျဖစ္တာလဲ.. ေဟ့ေကာင္..."

အရင္ဆံုး ေ၀ျဖိဳးမွ လန္႕ႏိုးလာေလသည္။

"ငါတစ္ခုခု ေတြ႕လိုက္တယ္ကြ........"

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္၏ စကားသံေၾကာင့္ အားလံုးအိပ္ရာမွ နိုးလာၾကေလသည္။

"ဘာျဖစ္တာလဲဟင္....ငါေၾကာက္တယ္...သဇင္ ငါေၾကာက္တယ္..." ၾကည့္ျပာသည္ တစ္ခုေျခာက္ခံရသူျဖစ္ရ်္... ေၾကာက္လန္႕ေနသည္...။ သဇင္...မွ

"ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕လုပ္ေနတာလည္းမသိဘူး....ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႕ကို အမ်ားႀကီးထိခိုက္လုိ႕မရပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရယ္ စိတ္မပူပါနဲ႕..."
သဇင္သည္ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ျဖစ္သည္။

"သူ႕မွာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိကိုရွိရမယ္......" ထိုစဥ္....

"ရွပ္...ရွပ္.... ခၽြတ္....."

"ဘာအသံလဲ....အိမ္ေဘးက...တစ္ေယာက္ေယာက္ သြားတဲ့အသံ...." ေ၀ျဖိဳးထ၍....

"ဟာကြာ...ငါနဲ႕ေတြ႕မယ္......"
၀ုန္းဒိုင္း ရုတ္တရက္....ေ၀ျဖိဳးေအာက္သို႕ဆင္းသြားေလသည္....။
အိမ္မႀကီးတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ျခံ၀န္းထဲမွ... အိမ္ေဘးသို႕ ေ၀ျဖိဳး ေျပးသြားေလသည္။ ေ၀ျဖိဳးေတြ႕လုိက္ရသည္က...
မႈန္၀ါး၀ါးႏွင့္ မီးခိုေရာင္... ေယာက္်ားေလးပံုစံအရိပ္တစ္ခု.....

"ဟာကြာ.... ... " ေ၀ျဖိဳးထိုအရိပ္ေနာက္..... ေျပးလိုက္သြားသည္...အနားေရာက္ေသာအခါ.......
ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားေလသည္။

"ေတာက္...." ေ၀ျဖိဳးတစ္ေယာက္ ေဒါသမ်ားစြာျဖင့္......... သူသရဲဆိုတာကို မေၾကာက္ေပ... ယံုလည္းမယံုေပ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကဳံလာရသည့္အခါတြင္..... သူလည္း အနည္းငယ္ေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕မိသည္။

******************************

ထူးဇင္တို႕အားလံုး....အိမ္ေပၚမွ ျခံ၀န္းထဲသို႕ေရာက္ရွိေနၾကည္သည္။

"ေ၀ျဖိဳး ဘာေတြ႕လိုက္လဲ...."

ေ၀ျဖိဳးေျပာျပလိုက္ေသာအခါ အားလံုးအံ့ၾသသင့္ေနၾကသည္။

"ထူးဇင္ မင္းေျပာေတာ့ မိန္းကေလးဆို.... ဘာလဲဟ.... ငါေတြ႕တာ ငါ့အရြယ္...ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ပဲ.. မႈန္၀ါး၀ါးပဲ... "

"ကဲ...ကဲ အားလံုးအေပၚတက္ၾက .... ပရိတ္ႀကိဳးထဲမွာေနတာ... ပိုၿပီးလံုျခဳံမယ္..."
သဇင္ကစၿပီး ေဆာ္ၾသလိုက္သည္...အားလံုး...အိမ္ေပၚတက္သို႕ တက္လာၾကေလသည္။ တစ္ခုေကာင္းသည္က... မီးမပ်က္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္..... ထူးဇင္သည္ မီးေခ်ာင္းကို အမ်ားႀကီးထြန္းမထား...အေပၚထပ္ မီးေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္း ေအာက္ထပ္မီးေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္း...သာထြန္းထားသည္..တအားႀကီးမလင္းေပမယ့္.
.. ေကာင္းေကာင္းျမင္ရသည္...။

အားလံုး ပရိတ္ႀကိဳး၀န္းထဲေရာက္ေသာအခါ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္.....။ ထူးဇင္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ေနမိသည္... အိမ္ကိုလာဖို႕ လက္ခံမိလိုက္တာ... သူ႕အမွားပင္။

"ဟဲ့...ဟိုမွာ ... ဟိုမွာ...အေမေရ...သမီးေၾကာက္တယ္..." မီမီ၏ အသံစူစူးသည္.. အားလံုးကို လန္႕ဖ်န္႕သြားေစသည္... မီမီ ညႊန္ျပရာ အားလံုးၾကည့္လုိက္ေသာအခါ...အိမ္ေျခရင္းမွ..၀ိုးတိုး၀ါးတားအရိပ္တစ္ခုသည္ သူတို႕အားလံုးဆီသုိ႕.. ဦးတည္၍... လာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
"သဇင္..ငါေၾကာက္တယ္...ငါေၾကာက္တယ္ လုပ္ပါဦး.." ၾကည္ျပာမွ သဇင့္ကို အကူအညီေတာင္းေလသည္...။
သဇင္လည္း ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားပံုရသည္.....။ ထိုအရိပ္သည္... တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္ရ်္လာေလသည္...။
အားလံုးသည္....တုန္လႈပ္စြာၾကည့္ေနၾကေလေတာ့သည္.....။

"၀ွစ္........." အသံအနည္းငယ္သာ ျမည္သြားသည္....။ ထိုအရိပ္သည္ ပရိတ္ႀကိဳးနားေရာက္ေသာအခါ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။ အားလံုးၿပိဳင္တူ သက္ျပင္းခ်မိေလသည္....။
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္..... တိတ္ဆိတ္စြာၾကည့္ေနၾကသည္.....စိတ္ထဲတြင္ အလိုလို နားလည္ၾကသည္။ ထူးဇင္တို႕အားလံုး ဘာလုပ္ရမည္နည္း............။

**************************************************

ထိုစဥ္........ ၀ရန္တာတြင္...ရွိေနေသာ အရာတစ္ခုသည္ ထူးဇင္တို႕အား ၾကည့္ေနမည္ကို အားလံုးသိခဲ့ပါမႈ......။

"ကဲ....ခုခ်ိန္မွာ ငါတို႕စဥ္းစားဖို႕အခ်ိန္ရၿပီ... ငါလည္း ေျပာမယ့္သာေျပာတာ ေၾကာက္ေနမိတယ္.."
သဇင္က ေျပာေလသည္....။

"ခုထိ အႏၱရာယ္ မေပးပံုေထာက္ရင္ သူတစ္ခုခုေျပာခ်င္တာလား... ဒါေပမယ့္... ထူးဇင္ေျပာတာနဲ႕ ငါတို႕ေတြ႕တာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လိုလို...ေ၀ျဖိဳးေျပာေတာ့.... ေယာက္်ားေလးပံုစံ...ဘယ္လိုလဲဆိုတာ ငါမေျပာတတ္ေတာ့ဘူး... "
သဇင္က သံုးသပ္ေျပာဆိုေနသည္...။

"ငါေၾကာက္တယ္....ငါေၾကာက္တယ္"
ၾကည္ျပာေတာ့ မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းပင္ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္.............

"၀ုန္း......၀ုန္း....ဒုန္း......."

"ဘာသံလဲ.....ဟဲ့..ဘာသံလဲ...."
မီမီကထ၍ေအာ္ေျပာေလသည္.....။
အသံလာရာကို အားလံုးနားစြင့္ေနၾကေလသည္....။ အသံလာရာဘက္သည္.....အိမ္ေအာက္ဖက္ရွိ...ေနာက္ေဖးမီးဖိုခန္းမွျဖစ္သည္..... အားလံုးသြားရမည္လား.... ပရိတ္ႀကိဳးကို ေက်ာ္သြားမည္လား.....ေတြေ၀ေနၾကသည္...။

"ဟာကြာ...ၾကာတယ္....."
ေ၀ျဖိဳးပရိတ္ႀကိဳးအားေက်ာ္၍...ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားေလသည္...။
"ေ၀ျဖိဳး ေနဦးေလကြာ...ေဟ့ေကာင္..."
ထူးဇင္ေအာ္ေခၚေလသည္...ေနာက္မရသည့္အဆံုး ေအာင္ခန္႕၊ ထူးဇင္...၊ အာကာ ပါ လိုက္သြားလိုက္ေလသည္...။ စည္း၀ိုင္းထဲတြင္... မိန္းကေလးသံုးေယာက္က်န္ခဲ့ေလသည္။

"ေဟ့ေကာင္ မင္းဘယ္သူလဲ ထြက္ခဲ့ကြာ... ဒုကၡေပးတာမ်ားေနၿပီ"
ရွဴးရွဴးရွဲရွဲျဖင့္... ေ၀ျဖိဳးေအာ္ေနေလသည္..။ ေနာက္ေဖးခန္းထဲေရာက္သြားေသာအခါ.... ထူးဇင္ေနေသာအိမ္တြင္ မ်ားမ်ားစားစားမရွိေသာ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားသည္....ျပန္႕က်ဲကာ...ကြဲသည့္အရာက ကြဲေနေလသည္....။
သည့္ထက္ ထူးျခားတာ မေတြ႕သျဖင့္.... အိမ္ေပၚသို႕ျပန္တက္မည္အျပဳတြင္.......

"ဖလတ္...ဖလတ္...ရွပ္"
ေနာက္ဆံုးမွ လိုက္လာေသာ အာကာ၏ေျခေထာက္ရပ္တန္႕သြားေလေတာ့သည္....။ ထူးဇင္ျမင္လိုက္ရသည္မွာ...အာကာအား တစ္ေယာက္ေယာက္ကတြန္းထုတ္လိုက္သကဲ့သို႕
အာကာသည္ အရွိန္ျဖင့္ ထူးဇင္တို႕သံုးေပၚသို႕ က်လာေလသည္...။

"ေဟ့ေကာင္ေတြ...အေပၚထပ္ကိုေျပးေျပး.."
အာကာအသံကုန္ဟစ္ရွာသည္....။

*******************************

"ဟဲ့ အသံၾကားတယ္... ဘာျဖစ္ေနၿပီလည္းမသိဘူး...သဇင္..."
ၾကည္ျပာမွ ထိတ္လန္႕ေသာအသံျဖစ္ေျပာေလသည္...။

ထိုစဥ္........
"အင့္..အင့္..." ထိုအသံသည္... မီမီဆီမွ ထြက္ေသာအသံျဖစ္သည္..။ သဇင္သည္ မီမီအားလွည့္ၾကည့္ေသာအခါ မီမီသည္ ျပဴးက်ယ္မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ အသံပင္မထြက္ႏိုင္ရွာ....။ မီမီၾကည့္ရာသို႕ သဇင္ႏွင့္ ၾကည္ျပာ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္...... ၾကည္ျပာသည္....ႏႈတ္ခမ္းအား...သြားျဖင့္ဖိကိုက္ထားေလသည္...။ တည္ၿငိမ္ေသာ သဇင္သည္..... အလြန္ပင္ထိတ္လန္႕သြားေစေတာ့သည္။သူတို႕သံုးေယာက္ျမင္ရေသာ အရာသည္... ရုပ္ရွင္ထဲက သရဲႏွင့္ႏွင့္ေတာ့ မတူေပ... သို႕ေပမယ့္.. ထိုအရာ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္.. အရည္တစ္ခုစီးဆင္းေနရ်္..ထိုအရာသည္... လမ္းျဖင့္ သူတို႕အားလွမ္းေခၚေနေလသည္....။

**********************************

ထူးဇင္တို႕ေလးေယာက္သား ေလွကားေပၚေျပးတက္ၾကေလသည္.......။ ထူးဇင္၊ အာကာ ၊ ေအာင္ခန္႕ သံုးေသား စည္း၀ိုင္းထဲအေရာက္တြင္.... အာကာ၏ ကိုယ္လံုးတစ္၀က္သာ ေရာက္ၿပီ... ေျခေထာက္အားအရာတစ္ခုက ဖမ္းဆြဲထားေလသည္.... ထူးဇင္တို႕သံုးေယာက္.....သား အာကာအား၀ိုင္းဆြဲထားၾကေလသည္.....။ ထူးဇင္တို႕ႏုိင္လိုက္ပါသည္...အာကာသည္ စည္း၀ိုင္းထဲသို႕ ေရာက္လာသည္...။

မိန္းကေလးသံုးေယာက္အားၾကည့္လိုက္ေသာအခါ........သံုးေယာက္စလံုးသည္ ေၾကာင္
အအျဖစ္ေနေလသည္။
အာကာသည္ သူ၏ေျခက်င္း၀တ္အား ပြတ္သတ္၍ေနေလသည္...ထူးဆန္းသည့္အရာတစ္ခုကို ထူးဇင္ထပ္ျမင္ေတြ႕လို္ကရျပန္သည္.......ထိုအရာသည္............။
အာကာ၏ေျခက်င္း၀တ္တြင္.... အညဳိေရာင္စြဲေနေသာ လက္ရာတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္းပင္.......။

"သဇင္..ၾကည္ျပာ...မီမီ...."
ထူးဇင္...ေအာ္ေခၚလိုက္မွပင္..အားလံုးသတိျပန္၀င္လာၾကသည္.....။

သဇင္မွ...
"ထူးဇင္...ငါ..ငါတို႕ျမင္လိုက္ရတယ္.."

"ဟမ္....ငါတို႕ကိုလည္း.....တစ္ေယာက္ေယာက္လိုက္လို႕ ေျပးလာရတယ္....ဒါဆုိ...."

အားလံုးသည္ မေျပာပဲနားလည္လိုက္ရသည္............။

သဇင္သည္....သူ႕လြယ္အိတ္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုအား လိုက္ရွာေနေလသည္....။
သူရွာေနေသာအရာသည္... ပရိတ္ႀကိဳး သည္အခ်ိန္တြင္..သူတို႕အား.... ကယ္တင္ႏိုင္ေသာအရာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္.....။ ပရိတ္ႀကိဳးသည္... သူတို႕အားလံုး လည္ပင္းႏွင့္ လက္တြင္ပတ္ႏိုင္ေလာက္...မလံုေလာက္...။ ထို႕ေၾကာင့္ အားလံုးကို လည္ပင္းတြင္ဆြဲႏိုင္ေအာင္သာ... သဇင္... ပရိတ္ႀကိဳးေျခာက္ကြင္း ကြင္းလိုက္ေလသည္...။

"ဒါေလးကို နင္တို႕လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားလိုက္ပါ... အဟန္႕အတားေတာ့ တစ္ခုခု ေပးလိမ့္မယ္..လို႕ ငါထင္တယ္.."

အားလံဳး၏ လည္ပင္းတြင္ ပရိတ္ႀကိဳး ကိုယ္စီရွိေနၾကေလသည္.......။

"ငါတို႕ မိုးမလင္ခင္ဘာလုပ္ၾကမလဲ...ဟင္..."
ၾကည္ျပာက ငိုမဲ့မဲ့ျဖင့္ေမးရွာသည္...။

ထူးဇင္က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရ်္....
"ငါတို႕ အေျဖတစ္ခုခုရွာေတြ႕မွာပါဟာ......."

အားလံုးသည္ သည္လိုအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေအာင္ရွိေနၾကသည္.....။

*****************************************************

အာကာသည္....ထူးဇင္အားလက္ျဖင့္ကုတ္၍ မိန္းကေလးမ်ားဘက္သို႕ လက္ညဳိးထိုးျပသည္..။ ထူးဇင္သည္...ေ၀ျဖိဳးဘက္သို႕တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္......ေ၀ျဖိဳးသည္.. အာကာျပေသာေနရာသို႕ မ်က္ေတာင္မခက္ပဲ ၾကည့္ေနမိသည္..။ ထူးဇင္လည္း... ေ၀ျဖိဳးၾကည့္သည့္ဘက္သို႕ ၾကည့္လုိက္ေသာ....အခါ.၊ ၾကည့္ျပာသည္ထိုအရာကို ၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ သတိလစ္သြားေလသည္..။ တည္ျငိမ္ေသာ သဇင္သည္... ဘယ္လိုလုပ္မလဲ စဥ္းစားေနဟန္တူသည္...။ ထိုအရာသည္...............

မီမီ၏ ဆံပင္မ်ားသည္...တစ္စုတစ္စည္းတည္း ေလေပၚတြင္ စု၍အေပၚသို႕ ေထာင္လာသည္ကိုေတြ႕ရေလသည္...။ မီမီသည္ သတိမထားမိေသးသည္ကို အားလံုးသိ၍ေနသည္....။ ဆံပင္စုသည္ လက္ျဖင့္စု၍ ကိုင္သလိုမ်ဳိး... စု၍တက္လာၿပီးလွ်င္...........။

"အင့္.... ငါ့ ငါ့ဆံပင္ကို ဆြဲေနၿပီ လုပ္ၾကပါဦး......အီးဟီးဟီး"
မီမီအသံစူးစူးသည္ အိမ္တစ္အိမ္လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေလေတာ့သည္...။ အားလံုး ေၾကာင္ၾကည့္ေနရာမွ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ကုန္သည္...။ မီမီ၏ ဆံပင္စမ်ားသည္...အေပၚသို႕ပါပါလာ၍.... မီမီသည္ ဆံပင္ေစာင့္ဆြဲခံရသူပမာ... နာ၍လာသည္ကို..အားလံုးေတြ႕ရေလသည္...။

"လုပ္ပါဦး...ငါနာလာၿပီး ငါ့ဆံပင္ေတြကြၽတ္ထြက္ေတာ့မယ္..... ထူးဇင္... သဇင္... ငါ့ကို ကယ္ပါဦး..."
မီမီသည္ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနေလေတာ့သည္...။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ရုတ္တရက္...................သဇင္သည္.... ပရိတ္ႀကိဳးစ တစ္စကို မီမီ၏ဆံပင္တြင္ ပတ္၍ ခ်ည္လိုက္ေလေတာ့သည္........။

"ရႊစ္...၀ွစ္..."
ေလတိုးသံသကဲ့သို႕ ၾကားလိုက္ရၿပီးး..မီမီ၏ဆံပင္မ်ားသည္....ေအာက္သို႕ေျပက်သြားေလေတာ့သည္....။
အားလံုးသည္ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသည္....။ အားလံုး ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္း.....။

*********************************************

ထိုအခ်ိန္တြင္..... သဇင္...က်န္ရွိေနေသးေသာ ပရိတ္ႀကိဳးတစ္ႀကိဳးအား ၄င္းတို႕အေပၚတြင္ အတန္းတစ္တန္းျဖစ္ေအာင္ ခ်ည္လိုက္ေလသည္..။ ထူးဇင္တို႕အားလံုးသည္.... ေလွာင္ခ်ဳိင့္ေလးထဲတြင္... ေနေနရသလိုျဖစ္ေနေလသည္..။
ထူးဇင္တို႕အားလံုး.. စဥ္းစားေနၾကၿပီျဖစ္သည္...သည္အတုိင္းမိုးလင္းေတာ့မည္လား... နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့... 2 နာရီႏွင့္ 45 မိနစ္.. အျဖစ္အပ်က္ေတြသည္ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္...။ အေျခအေနေတြသည္ ေနာက္ထပ္ဆိုးရြားလာဦးမည္လား..ထူးဇင္ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ေခ်.....။

"ဂြၽတ္.....ဂြၽတ္...၀ုန္း....."
အိမ္အေပၚရွိ...မ်က္ႏွာသည္...ထူးဇင္တို႕ေရွ႕မွာတင္ျပိဳက်လာေလသည္....။ ျမင္လိုက္ရေသာ အရာမ်ားသည္... အံ့ၾသထူးဆန္းဖြယ္ေတြသာ ျဖစ္ေလသည္...။ ထူးဇင္တိုျမင္လိုက္ရေသာအရာမ်ားသည္... ကေလးကစားစရာအရုပ္မ်ားႏွင့္ ကေလးအ၀တ္အထည္မ်ား ဖုန္မ်ားတတ္ေနေသာ
အရာမ်ားျဖစ္ေလသည္...။

ထိုစဥ္... ထိုအရာမ်ားသည္ တစ္စုတစ္စည္းတည္းျဖစ္သြားၿပီ...ေျခ႔ရင္းဘက္သို႕ အလိုလိုအေရႊ႕သြားေလသည္....။ ထိုအရာမ်ားသည္... ေနာက္ထပ္.... တစ္ေယာက္ေယာက္
ကန္လိုက္သလို လြင့္စင္သြားျပန္သည္..... ထိုလြင့္စဥ္သြားေသာအရာမ်ားရွိ တစ္ခုသည္... ထူးဇင္တို႕ စည္း၀ိုင္းအတြင္းသို႕ ၀င္ေရာက္လာေလေတာ့သည္......။ ထိုအရာသည္.. Photo Stand ေလးတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္...။ ထူးဇင္တို႕သည္.. ထိုအရာအားၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္... အားလံုးသည္ အံ့ၾသသင့္သြားေလေတာ့သည္.......။

ထူးဇင္တို႕ ထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္... ထူးဇင္တို႕ႏွစ္ဦးေနာက္သို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္လိုက္လာ၍ေနေလၿပီ....။

ထိုစဥ္... ထူးဇင္သည္ ေ၀ျဖိဳးဘက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္...။

"ဟင္.......ေ၀ျဖိဳး မင္းေနာက္မွာ..........."

ထူးဇင္သတိေပးသံအား...ၾကား၍ ေ၀ျဖိဳး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္............။

အရိပ္မည္းမည္းတစ္ခုသည္.... ေ၀ျဖိဳးနွင့္ ထူးဇင္တုိ႕အား....အုပ္မိုးလိုက္ေလေတာ့သည္............။

ေဝၿဖိဳးႏွင့္ ထူးဇင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေလာကႀကီးကို ေမ့ေမ်ာသြားခဲ့ေလေတာ့သည္......။ ။ ။

သဇင္တို႕အားလံုးသည္......... အရာရာအားလံုးပိတ္ကားေပၚတြင္...ျမင္ရသလိုခံစားေနၾကရေလသည္...။

လူ႕ဘ၀တြင္ ကိုယ္ႀကဳံေတြ႕ရသမွ်အားလံုးသည္... ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာျဖစ္လွ်င္ တစ္ေယာက္ေယာက္အား ေျပာျပမည္ဆိုလွ်င္ မယံုႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမ်ားျဖစ္ေလသည္.... ထိုအရာမ်ားသည္... ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕မွသာ.... ယံုရေသာအရာမ်ားျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္..... သင္ကိုယ္တိုင္ႀကဳံေတြ႕မည္ဆိုလွ်င္ သင္ဘယ္လို ခံစားရမည္နည္း...။

#########################
#########################
( ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ရလွ်င္ )
*******************

"ကို.... နန္းေတာ့ မေတြးရဲပါဘူးကိုရယ္... ကို႕ကို ခ်စ္လို႕သာလိုက္လာသာေလ"

"နန္းရယ္.... ကိုယ္ နန္းကို တကယ္ခ်စ္လို႕ ခိုးခဲ့တာပဲ.... နန္းစိတ္မပူပါနဲ႕ကြာ... ဒါ ကိုယ့္ရဲ႕ ႀကီးေဒၚအိမ္ပဲေလ
နန္း ႀကိဳက္သလိုေန.. လစာေပးစရာမလိုဘူး... ႀကီးေတာ္က ကိုယ့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ..."

နန္းကလ်ာနွင့္... ျမတ္ကိုတို႕သည္.. တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္တြင္ ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ သမီးရည္းစားပင္ျဖစ္သည္... စားေမးပြဲမတိုင္ခင္... ခ်စ္ေသာစိတ္ကိုမထိန္းႏိုင္သျဖင့္....
ခိုးေျပးခဲ့ၾကသည္..။ သည္အခ်ိန္တြင္ နန္းကလ်ာဘက္က မိသားစုဘက္မွ မည္သို႕မွသေဘာမတူမွန္း သိထားရက္နဲ႕ပင္ ျမတ္ကိုေနာက္ကို ခ်စ္ေသာစိတ္တစ္ခုနဲ႕ပင္ လိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္... ယခုအခါတြင္... မွားလား မွန္လား နန္းကလ်ာကိုယ္တိုင္ပင္မသိေတာ့ေခ်...။

"အႀကီးရယ္ ခဏပါပဲ.. ကြၽန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ပါေတာ့မယ္...ၿပီးရင္ေျပာင္းေတာ့မွာပါ"

"ေအးဟယ္... ငါလည္း မေျပာခ်င္ပါဘူး နင့္အေမဘက္က ေမာင္ႏွမေတြေရာ အမ်ားႀကီးပဲ ငါ့ကိုအျပစ္ေျပာေနၾကၿပီ ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ..."

ျမတ္ကို စိတ္ညစ္ရေလၿပီ....။ သူ႕အလုပ္ႏွင့္ အိမ္ငွားခႏွင့္ ဘယ္လို လုပ္ရမည္လဲ....။

"ကို.... နန္းမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီ...."

"ဟင္...ဘယ္လို...."

"ကိုယ္မလိုခ်င္ဘူးလားဟင္.... နန္းေတာ့ နန္းရဲ႕ေသြးကို ေမြးမယ္လို႕ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ"

"နန္းရယ္... ကိုယ္တို႕အေျခအေနကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ...."

ႏွစ္ေယာက္သားစိတ္ညစ္ရေလၿပီ....။

"နန္း...ကိုယ္ေသြးသားကို မလိုခ်င္လို႕ေတာ့ မေျပာပါဘူး... အခုအခ်ိန္မွာ မလိုေသးဘူးထင္တယ္..."

"ဟင္... ကိုက မလိုခ်င္ဘူးလား......."

"မဟုတ္ပါဘူး မလိုအပ္ေသးဘူးထင္လို႕ပါ......."

ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကား အေျခအေနမ်ားသည္ တင္းမာလာေသာအခါ နန္းကလ်ာတို႕၏အိမ္ေထာင္ေရးသည္.. အလဲလဲအကြဲကြဲ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္...။

"နန္းကေတာ့.... နန္းရင္ေသြး မျဖစ္ျဖစ္တဲ့ နည္းနဲ႕ ရေအာင္ေမြးမွာပဲ..."

"ကိုယ္မလိုခ်င္လို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေလ... အခက္အခဲကိုနန္းလည္း သိသားနဲ႕... သည္အေျခအေနက နန္းနဲ႕ကိုယ့္အေျခအေနကို ကြဲသြားေစႏိုင္တယ္...."

အခက္အခဲၾကားထဲမွ ျမတ္ကိုသည္... ရရာအလုပ္ကို၀င္လုပ္ခဲ့ေလသည္.... သူသည္ နန္းကို အလြန္ပင္ျမတ္ႏိုးသည္...။ တစ္ေန႕... ျမတ္ကို အလုပ္မွအျပန္တြင္...။ မျမင္သင့္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအား ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလသည္..။

"နန္း...နန္း.........."

နန္းကလ်ာသည္......လည္ပင္းတြင္ႀကိဳးတန္းလန္းႏွင့္.... ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္
 ေသြးမ်ားယိုစီး၍က်ေနေလသည္............။

"နန္း......နန္း......ကိုယ္မွားပါတယ္ကြာ..........."
ျမတ္ကိုသည္ ယူႀကဳံးမရျဖစ္ၿပီး ငိုေၾကြးမိသည္...နန္း၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အား သူမမီလိုက္ေခ်....။

နန္းသည္ ေဆြမရွိမ်ဳိးမရွိႏွင့္ ျမတ္ကိုမည္သို႕လုပ္ရမည္လဲ............။ သည္လိုႏွင့္ ျခံေထာင့္ရွိ နန္းအလြန္ႏွစ္သက္ေသာ ယုဇနပန္းပင္ေအာက္တြင္ နန္းေအာင္ ျမဳပ္ႏွံခဲ့ၿပီးးးး.......... ျမတ္ကို၏ မိဘႏွင့္ေဆြမ်ဳိးမ်ားအား နန္း၏ေမြးရပ္ေျမသို႕ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္၍ ျပန္သြားၿပီဟု ေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္......။ ။ ။

******************************

နန္းကလ်ာမရွိေသာေန႕ရက္မ်ားသည္ ျမတ္ကို လံုး၀မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ ယုဇနပန္းပင္ေအာက္တြင္သာ ျမတ္ကို အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေလသည္....။ ပို၍ဆိုးသည္က အိမ္၏ မ်က္ႏွာခ်က္အေပၚ၏ အေပါက္တစ္ခုတြင္... နန္းသည္... သူ၏ ရင္ေသြးအတြက္.... ပတ္သတ္သည့္အရာမ်ားအား... စုစည္းထားခဲ့သည္ပင္ျဖစ္သည္....။

ျမတ္ကို ပို၍စိတ္ထိခိုက္ရေလသည္....။ နန္း၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားအား သူ၏စကားမ်ားက ရုိက္ခ်ဳိးခဲ့ေလသည္...။ သူ၏မိန္းမေသခဲ့ရသည္ပင္ သူ၏အျပစ္မ်ား မကင္းသလိုခံစားမိေလသည္.....။

တစ္ေန႔ ..............
ျမတ္ကိုေပ်ာက္ေန၍... သူ၏မိဘမ်ား... ျမတ္ကို၏အိမ္သို႕လာရာတြင္..... ျမတ္ကိုသည္...... ဆြဲႀကိဳခ်၍ ေသဆံုးေနေသာ ရုပ္အေလာင္းကိုျမင္ေတြ႕ရေလသည္.................။
.........................

***********************
#####################

အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ တစ္ခါတရံ ျမန္ဆန္လြန္းလွသလို တစ္ခါတရံသည္ ၾကာျမင့္လြန္းလွသည္...။ ထူးဇင္ႏွင့္ေ၀ျဖိဳးတို႕သတိရခ်ိန္တြင္...မိုးစင္စင္ပင္လင္းေနၿပီျဖစ္သည္..........။ အိမ္တြင္က်န္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား......... စိတ္ပူသျဖင့္ အျမန္အေျပးအလႊား ေျပးလႊားသြားၾကသည္...။ ထူးဇင္တို႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္.......... သဇင္တို႕အားလံုးသည္.. လည္း.... ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပင္....။ အားလံုးသည္ အေျခအေနအားလံုးအား မေျပာဘဲႏွင့္ပင္သိေနၾကေလသည္................။

ေနာက္တစ္ရက္အၾကာတြင္................

ထူးဇင္ငွားေနေသာအိမ္ေလးတြင္............ အလွဴအတန္းအသံမ်ားႏွင့္အမွ်ေ၀သံမ်ားၾကားရေလသည္.......။ ထူးဇင္တို႕အမွ်ေ၀ေသာလူအထဲတြင္ နာမည္အခ်ဳိ႕အားလူအားလံုးၾကားလိုက္ရေလသည္..။ ထိုနာမည္အထဲတြင္....... နန္းကလ်ာႏွင့္ျမတ္ကိုဟူေသာ နာမည္သည္....အေပၚလြင္ဆံုးျဖစ္သည္.........။

******************************

ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ထူးဇင္သည္...... ေနာက္တစ္အိမ္သို႕ေျပာင္းေရႊ႕ေနၿပီျဖစ္သည္......။ အိမ္၏ ပိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးသည္..... ထူးဇင္အား ထပ္တလဲလဲေတာင္းပန္၍........ ေက်းဇူးမ်ားတင္ေနေလသည္...။
ထုိအခ်ိန္တြင္.......

အိမ္၏ တစ္ေနရာတြင္........................
ထူးဇင္တို႕အား ၾကည့္ေနေသာ အရိပ္တစ္ခုအား..........ထူးဇင္တို႕သိခဲ့ပါမူ.........။

ၿပီးပါၿပီ............။

အားလံုးေက်းဇူးတင္ပါတယ္..... အားေပးတာကို......။ တကယ္ဆို ဆက္ခ်င္ပါေသးတယ္.... အခန္းဆက္ေရးရတာ တာ၀န္ႀကီးပါတယ္... ကြ်န္ေတာ္လည္း တျခားစာေလးေတြ ေရးခ်င္ေသးတယ္ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္သိမ္းလိုက္တာပါ... မသိမ္းရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာၾကေတာ့မယ္... နည္းနည္းစဥ္းစားစရာေလးေတြ ခ်န္ခဲ့ပါတယ္... ဒါေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ.... က်ေတာ္ဇာတ္လမ္းကိုျပန္မျဖည္ျပေတာ့ပါဘူး...။

 ေအာင္မိုးသူ

By ပရေလာက၏ သည္းထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္ရပ္မ်ား