Time in Rangoon 
ပင္လံုညီလာခံအစ
ကခ်င္ျပည္နယ္ ေပၚေပါက္လာေသာ သမိုင္းသည္ ပင္လံုညီလာခံမွ စတင္ျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပင္လံု ညီလာခံ အေၾကာင္း အနည္းငယ္ ျပန္ေျပာဖို႔ လိုပါသည္။ အားလံုး သိျပီး ျဖစ္သည့္ အတုိင္း ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါ ရီလမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ လန္ဒန္ကို သြားျပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေရးဆိုတဲ့ အခ်ိန္တြင္ ေနာက္ပိုင္း ကေန ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက ကန္႕ကြက္စာ ေပးပို႕ခဲ့တာ အားလံုး သိျပီး ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ရွမ္းေစာ္ ဘြားေတြလိုပင္ ဗန္းေမာ္ ေတာင္တန္း ေဒသက ကခ်င္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႕ ေစာ္ဘဦးၾကီးရဲ့ ကရင္ အမ်ိဳး သား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တို႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ဟာ ေတာင္တန္းသားမ်ားကို ကိုယ္စား မျပဳဘူး ဆိုျပီး ကန္႕ကြက္တဲ့ ေၾကးနန္း မ်ား ေပးပို႕ခဲ့သည္ကိုမူ သိသူ နည္းပါသည္။
လန္ဒန္မွာ ေဆြးေႏြးေနခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕က လြတ္လပ္ေရး အၾကိဳကာလမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ ၀င္ပါေနသည့္ ဘုရင္ခံ အလုပ္ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႕ ( ၀န္ၾကီးအဖြဲ႕) ထဲမွာ ေတာင္တန္း ေဒသ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ထည့္ ဖြဲ႕ျပီး ဘုရင္ခံက တုိက္ရိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စနစ္ကိုဖ်က္ရန္၊ လြတ္လပ္ေရး ေပးသည့္အခါ ေတာင္တန္း ေဒသေတြ ကို ျပည္မနဲ႕ ေပါင္းျပီး ေပးရန္ ဆိုသည့္ အခ်က္အေပၚ အေျခခံကာ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ အဂၤလိပ္ ဘက္ အထက္ပါ ေၾကးနန္း သံုးေစာင္ကို ျပျပီး ေတာင္တန္းသား မ်ား၏ သေဘာထားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တို႕ ေျပာသလို မဟုတ္ဟု ျပန္ေဆြးေႏြး ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွမ္းျပည္ လူထု အစည္းအေ၀း မ်ား က်င္းပျပီး ေစာ္ဘြြားမ်ားကို မေထာက္ခံေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ကို ေထာက္ခံေၾကာင္း ေၾကးနန္းမ်ား ပို႕ခဲ့ေသာ္ လည္း အဆိုပါ ေၾကးနန္း သံုးေစာင္၏ အက်ိဳးဆက္ကို ပယ္ဖ်က္ရန္ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ။
ထို႕ေၾကာင့္ ေအာင္ဆန္း - အက္တလီ စာခ်ဳပ္တြင္ ျမန္မာဘက္က ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႕တြင္ ေတာင္ တန္းသားမ်ား ထည့္သြင္းရန္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဗမာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ တုိင္းရင္းသားမ်ား ေဆြးေႏြးသည့္ အထူး ညီလာခံ က်င္းပရန္၊ ထိုညီလာခံ ျပီးဆံုးပါက ေတာင္တန္းသားမ်ား အေနျဖင့္ ျပည္မႏွင့္ ေပါင္းျပီး လြတ္လပ္ေရး ယူလို မယူလို စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ ဖြဲ႕ျပီး စံုစမ္းရန္ ဆိုသည့္ အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ကို သေဘာ တူခဲ့ရသည္။ တနည္းအားျဖင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ဘုရင္ခံ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွ ဆြဲထုတ္ျပီး ႏုိင္ငံေရး အဆင့္ျမွင့္ကာ ဘုရင္ခံ အစိုးရအဖဲြ႕ အတြင္း သြတ္သြင္းေရး ကိုပင္ ေစာ္ဘြားမ်ားႏွင့္ ျပန္ေဆြးေႏြး ရမည့္ဘ၀သို႕ ေရာက္သြား ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။ ထိုသေဘာ တူညီခ်က္ အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပန္ေရာက္ ခ်ိန္တြင္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးရန္ စီစဥ္ခဲ့ရာမွ ပင္လံုညီလာခံ ေပၚေပါက္ လာရျခင္း ျဖစ္သည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္ရရိွေရးလႈပ္ရွားမႈ
ပင္လံုညီ လာခံက်င္းပရန္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္တြင္ ကခ်င္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ညီလာခံ တက္ေရာက္ရန္ ျပင္ဆင္ ခဲ့ၾက သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအခ်ိန္က ကခ်င္ ေတာင္တန္း ေဒသတြင္ ျမစ္ၾကီးနား ေဒသႏွင့္ ဗန္းေမာ္ ေဒသဟု ႏွစ္ပိုင္း ကြဲေနသျဖင့္ ျမစ္ၾကီးနား ေဒသ ကိုယ္စားလွယ္ ၈ ဦး၊ ဗန္းေမာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ၄ ဦးကို ကခ်င္ လူၾကီးမ်ားက ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္ၾကီးနား အဖြဲ႕တြင္ ဆမားဒူး၀ါးဆင္၀ါးေနာင္၊ ထိန္နန္းဂြန္ဂ်ာ၊ ဦးေဖာ္ေနာ္၊ ဒူ၀ါေဇာ္ရစ္၊ ဦးကရိန္ေနာ္၊ ဦးဒိန္ရတန္၊ ဦးခ်န္းဇံုးႏွင့္ ဦးေထာင္ဥတို႔ ပါ၀င္ျပီး ဗန္းေမာ္ အဖြဲ႕ တြင္ ဒူ၀ါေဇာ္လ၊ ဒူ၀ါေဇာ္လြန္း၊ ဦးလဘန္လႏွင့္ ဦးလဘန္ဂေရာင္တို႔ ပါ၀င္သည္။
ကခ်င္ ကိုယ္စား လွယ္မ်ား အၾကားတြင္ ျမစ္ၾကီးနား အဖြဲ႕က ျပည္မႏွင့္ အတူ လြတ္လပ္ေရး ယူလိုသည့္ သေဘာထား ရိွျပီး ဗန္းေမာ္ အဖြဲ႕က အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္တြင္ပင္ ဒိုမီနီယံ အဆင့္ျဖင့္ ေနလိုသည့္ သေဘာ ထား ရိွသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႕တြင္ ကြတ္ခိုင္ျမိဳ႕နယ္၊ နမ့္ဖတ္ ကာ ေက်းရြာတြင္ ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕မ်ား အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထိုအစည္းအေ၀းတြင္ ဒူ၀ါေဇာ္ လြန္း ေခါင္းေဆာင္သည့္ ဒိုမီနီယံ အဆင့္ျဖင့္ ေနထုိင္လိုသူမ်ားက အကယ္၍ ျပည္မႏွင့္ တစ္ပါတည္း လြတ္လပ္ေရး ယူရမည္ ဆိုပါက ကခ်င္ ျပည္နယ္ အျဖစ္ပါ၀င္ရန္၊ ကခ်င္ ျပည္နယ္ အတြင္းသို႕ လက္ရိွ ကခ်င္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား သာမက ကသာ ေျမာက္ပိုင္းႏွင့္ ဗန္းေမာ္၊ ျမစ္ၾကီးနား၊ မိုးေကာင္း၊ မိုးညွင္း ေျမျပန္႕ေဒသ မ်ားပါ ထည့္သြင္း သတ္မွတ္ရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ထိုတင္ျပခ်က္မ်ား အေပၚ ေဆြးေႏြးျပီး ေနာက္ ေအာက္ပါ အတိုင္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက သည္-
၁။ ျမန္မာျပည္မႏွင့္အတူလြတ္လပ္ေရးယူရန္။
၂။ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ ကခ်င္ျပည္နယ္သီးျခားထူေထာင္ရန္။
၃။ ကခ်င္ျပည္နယ္၌ လက္ရိွ ကခ်င္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား သာမက ဗန္းေမာ္ႏွင့္ ျမစ္ၾကီးနား ခရိုင္ တစ္ခုလံုးႏွင့္ ကသာ ေျမာက္ပိုင္း ေျမျပန္႕ေဒသမ်ားပါ ပါ၀င္ေစရန္။
၄။ ကခ်င္ႏွင့္ဗမာႏွစ္ဘက္ၾကား နယ္နမိတ္ သတ္မွတ္ေရးကို ေဆြးေႏြးရန္။
ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ ပင္လံုညီလာခံ
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေခါင္းေဆာင္သည့္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ ပင္လံုညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ကန္႕သတ္ခ်က္ ႏွစ္ခု သို႕မဟုတ္ ဖိအားေပးမႈ ႏွစ္ခုႏွင့္ တက္ေရာက္ ရသည္ဟု ဆိုႏုိင္ပါသည္။ ပထမတစ္ခုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အေနျဖင့္ ျပည္သူမ်ားအား တစ္ႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရး ရရိွေအာင္ လုပ္မည္ဟု ကတိ ေပးထားခဲ့မႈ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ ရက္ေန႕မတိုင္မီ အေျခခံဥပေဒ တစ္ခုရိွျပီး လြတ္လပ္ေရး ရယူႏုိင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယအခ်က္မွာ ပင္လံု ညီလာခံ ျပီးပါက အဂၤလိပ္ႏွင္ ့ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္တို႕ပူးေပါင္းဖြဲ႕စည္းမည့္ ေတာင္တန္း ေဒသ စံုစမ္းေရး အဖြဲ႕က ၾကားနာမႈမ်ား စတင္ ျပဳလုပ္ေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ မတိုင္မီ တုိင္းရင္းသား မ်ားဘက္က ျပည္မႏွင့္ ေပါင္းျပီး လြတ္လပ္ေရး ယူမည္ ဆိုသည့္ သေဘာ တူညီခ်က္ရန္ အေရးၾကီး ေနပါသည္။ အဆိုပါ ကန္႕သတ္ခ်က္ ႏွစ္ခုေၾကာင့္ ပင္လံု ညီလာခံတြင္ ေဆြးေႏြး သည့္အခါ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ မ်ားဘက္တြင္ အားနည္းမႈ တစ္ခ်ိဳ႕ ရိွေနသည္ဟု ဆိုလွ်င္ မွားမည္ မထင္ေပ။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၀ ရက္ေန႕တြင္ ပင္လံုညီလာခံ ေဆြးေႏြးမႈမ်ား စတင္သည္ႏွင့္ ကခ်င္ ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕က ကခ်င္ ျပည္နယ္ကို လက္ရိွ ကခ်င္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား သာမက ဗန္းေမာ္ႏွင့္ ျမစ္ၾကီးနား ခရိုင္ တစ္ခုလံုးႏွင့္ ကသာ ေျမာက္ပိုင္း ေျမျပန္႕ ေဒသမ်ားပါ ပါ၀င္ ဖြဲ႕စည္းေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အေနျဖင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဖြဲ႕စည္းေရးကို သေဘာတူ ေသာ္လည္း ကခ်င္ ကို္ယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ ေတာင္းဆုိသည့္ ဗန္းေမာ္ႏွင့္ ျမစ္ၾကီးနား ခရိုင္မွ က်န္ေဒသမ်ား၊ ကသာ ေျမာက္ပိုင္း ေဒသမ်ားတြင္ ေနထိုင္သူ အမ်ားစုမွာ ရွမ္း၊ ဗမာမ်ား ျဖစ္ေနျခင္း၊ အဆိုပါ ေဒသမ်ားမွာ ၁၉၃၅ ဥပေဒအရ အပိုင္း ၂ ဇယား၀င္ ေဒသမ်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကခ်င္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား ပါ၀င္ေနသည့္ အပိုင္း ၁ ဇယား၀င္ ေဒသမ်ား အတြင္းသို႕ ေျပာင္းေပးရန္ မျဖစ္ႏုိင္ျခင္း တို႕ေၾကာင့္ ကခ်င္ ျပည္နယ္ကို မူလ သတ္မွတ္ ထားသည့္ အတုိင္း ကခ်င္ တုိင္းရင္းသားမ်ား ေနထုိင္သည့္ ကခ်င္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားျဖင့္သာ ဖြဲ႕စည္းရန္ ဆႏၵရိွခဲ့သည္။
သုိ႕ေသာ္ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ဒူ၀ါေဇာ္လြန္းက အထက္ပါ ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုသာ ဆြဲကိုင္ျပီး ေတာင္းဆို ေနသျဖင့္ ေဆြးေႏြး ပြဲမွာ ေရွ႕မတို္းႏုိင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္ဆိုးျပီး ရန္ကုန္ ျပန္မည္ဟု စီစဥ္သည့္ အခ်ိန္က်မွ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား အစည္းအေ၀း ျပန္ထိုင္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံ အဆုိျပဳခ်က္ အသစ္မ်ား တင္ျပခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေအာက္ပါ အတုိင္း သေဘာတူညီခဲ့သည္-
၁။ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ မည္သည့္ ေဒသမ်ား ပါ၀င္ရမည္ကို ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳဘဲ ကခ်င္ျပည္နယ္ ထူေထာင္ေရးကို မူအားျဖင့္ သေဘာတူသည္။
၂။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ထူေထာင္ေရးကို ဖဆပလက လက္ခံလာေအာင္ မိမိရွင္းျပမည္။
၃။ ကခ်င္ျပည္နယ္ အတြင္း ပါ၀င္ရမည့္ ေဒသမ်ား သတ္မွတ္ေရးကို တုိင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္တြင္ စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္မည္။
ဒီလိုသေဘာတူညီခဲ့တဲ့ အတြက္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္ အနာဂတ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ပူးေပါင္း ထားၿပီးသည့္ ဤျမန္မာ ျပည္အတြင္း သီးသန္႔ ကခ်င္ျပည္နယ္ တခု နယ္နမိတ္ သတ္မွတ္၍ တည္္ေထာင္ရန္ ျပႆနာမွာ တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္တြင္ ဆံုးျဖတ္ရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဤကဲ့သို႔ သီးျခားျပည္နယ္ တခု ထားရိွ သင့္ေၾကာင္းကို သေဘာတူညီၾကသည္၊ ဤရည္ရြယ္ခ်က္ အထေျမာက္ရန္ အလို႔ငွာ ပထမ ေျခလွမ္း အေနျဖင့္ ၁၉၃၅ ခုနွစ္ ျမန္မာ နိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ အက္ဥပေဒ အရ ေနာက္ဆက္တဲြပါ စာရင္းပါအပိုင္း (၂) ေဒသမ်ား ကဲ့သို႔ ျမစ္ႀကီးနားနွင့္ ဗန္းေမာ္ ခ႐ိုင္္တို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ နယ္စပ္ ေဒသ အတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳလ္နွင့္ ဒုတိယ အတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳလ္္အား ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ရမည္၊ ဟု ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကခ်င္ ျပည္နယ္ ရိွသင့္တယ္လို႔ လက္ခံေပမယ့္ ကခ်င္ တုိင္းရင္းသားေတြ ေတာင္းသလို ေျမျပန္႕ေဒသမ်ား ထည့္သြင္းေပးဖို႔ ဆိုတာကို သေဘာ မတူခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။
ေတာင္တန္းေဒသစံုစမ္းေရးအဖြဲ႕
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၉ ရက္ေန႕မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႕ ( ၀န္ၾကီးအဖြဲ႕က ) Ress William ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ေတာင္တန္း ေဒသ စံုစမ္းေရးအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္း ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုစံုစမ္းေရး အဖြဲ႕က ေတာင္တန္း ေဒသရိွ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ သာမက ကခ်င္ ျပည္နယ္ အတြင္း ထည့္သြင္း ဖြဲ႕စည္းရန္ တင္ျပထားသည့္ ေဒသ မ်ားမွာ ဗမာ၊ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ပါ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။ ဗန္းေမာ္ ခရိုင္ အပိုင္း၂ ဇယား၀င္ ေဒသမ်ားတြင္ ေနထုိင္သည့္ ရွမ္း၊ ဗမာမ်ား၏ ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕( ဦးဘိုးတီ၊ ဦးေစာရီ၊ ဦးဘေအာင္၊ ဦးေစာရီ ) တို႕က ကခ်င္ ျပည္နယ္ အတြင္း ေျမျပန္႕ ေဒသမ်ား ဖြဲ႕စည္းမည့္ အစီအစဥ္ကို သေဘာ မတူေၾကာင္း၊ ထိုေဒသမ်ားတြင္ ေနထိုင္သည့္ ျပည္သူမ်ားထံမွ လူထု ဆႏၵခံယူ သင့္ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့သည္။ မိုးေကာင္း၊ မိုးညွင္းေဒသမွ ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားကလည္း အထက္ပါ အတိုင္း ထြက္ဆိုခဲ့ၾကသည္။
ထို႕ကဲ့သုိ႕ အပိုင္း၂ ေဒသရိွျပည္သူမ်ား၏ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ဆန္႕က်င္မႈေၾကာင့္ ဧျပီလ ၂၄ ရက္ေန႕တြင္ စံုစမ္းေရး အဖြဲ႕က အစီရင္ခံစာ တင္သြင္းသည့္ အခါ ကခ်င္ ျပည္နယ္ အတြင္း အပိုင္း ၂ ဇယား၀င္ ေဒသမ်ား ပါ၀င္ ဖြဲ႕စည္းသင့္၊ မသင့္ဆိုသည့္ ျပႆနာကို တုိင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္တြင္ ေဆြးေႏြးသင့္ေၾကာင္း၊ အဆိုပါ ေဒသေန ျပည္သူမ်ား၏ ဆႏၵကိုလည္း ထည့္သြင္း စဥ္းစား သင့္ေၾကာင္းသာ ေဖာ္ျပေပးခဲ့သည္။
၄၇ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဧျပီလတြင္ တုိင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပရာ ဖဆပလ က လူထု ေထာက္ခံမဲ ၉၅% ေက်ာ္ျဖင့္ အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ရရိွခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႕တြင္ လႊတ္ေတာ္က အေျခခံ ဥပေဒ ေရးဆြဲရာတြင္ အေျခခံရမည့္ လမ္းညႊန္ခ်က္ ၇ ခ်က္ကို ခ်မွတ္ေပးျပီး ၅၅ ဦးပါ အေျခခံ ဥပေဒ ေရးဆြဲေရး ေကာ္မတီကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ထို ေကာ္မတီတြင္ ရွမ္းကိုယ္စားလွယ္ ေျခာက္ဦး၊ ကရင္ ကိုယ္စားလွယ္ ငါးဦး၊ ကခ်င္ ကိုယ္စားလွယ္ သံုးဦး၊ ခ်င္း ကိုယ္စားလွယ္ သံုးဦးႏွင့္ သံလြင္ ခရိုင္ ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦး ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထိုေကာ္မတီ တြင္လည္း ဒူ၀ါေဇာ္လြန္းက မူလ ေတာင္းဆို ထားသည့္ နယ္ေျမ အားလံုးကို ကခ်င္ ျပည္နယ္ အတြင္း ထည့္သြင္း ေပးရန္ႏွင့္ ခြဲထြက္ခြင့္ အခြင့္အေရးကိုလည္း ကခ်င္ ျပည္နယ္ကိုပါ ေပးအပ္ရန္ႏွင့္ ထိုအခ်က္မ်ား မရပါက ေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းမွ သပိတ္ေမွာက္ ထြက္ခြာမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္မံ ျခိမ္းေျခာက္ခဲ့ပါသည္။
ထိုအေျခအေနအေပၚ စိတ္ပ်က္ေသာေၾကာင့္ ဇူလိုင္လ ၂ ရက္ေန႕တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေကာ္မတီ၀င္မ်ား ျဖစ္သည့္ ဦးေဖခင္ႏွင့္ ဦးဘေဆြထံသုိ႕ ေအာက္ပါ အတုိင္း စာေရးခဲ့သည္- (တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား အေရးႏွင့္ ၄၇ အေျခခံ ဥပေဒစာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၇၆၅)
ဒီေန႕ ဂ်င္းေဖာမ်ားနဲ႕ အစည္းအေ၀းကို ခင္ဗ်ားတို႕ပဲ ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မလာေတာ့ဘူး။ အရင္က ေျပာထားတာ ထက္ေတာ့ ေလွ်ာ့လို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အခု ေလွ်ာ့တာေတာင္ တုိင္းျပည္က ဘာေျပာဦးမယ္ မသိဘူး။ ျပီးေတာ့ ဒီလို ေပးတယ္ ဆိုတာကလဲ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး ေပါင္းမယ္ ဆုိလို႕သာ ေပးတာပဲ။ သို႕မဟုတ္ရင္ က်ဳပ္တို႕ေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ xxxxxxxxx ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႕ကိုေတာ့ နယ္နဲ႕ ပတ္သက္ရင္ သည့္ထက္ မပိုႏုိင္ေတာ့ဘူး။ We have reached the limit of our concession ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္ပါ
ထိုစာသည္ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနာက္ဆံုး ေျပာၾကားခဲ့သည့္ သေဘာထား ျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ က်ဆံုးျပီးခ်ိန္တြင္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ၾကီးသည္ မူလ ကတိအတုိင္း လြတ္လပ္ေရး အရယူရန္ႏွင့္ အဂၤလိပ္တို႕ ဘက္မွ သေဘာထား မေျပာင္းမီ ႏု- အက္တလီ စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ ထုိးႏုိင္ရန္ လံုးပမ္းခဲ့ရပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အေျခခံ ဥပေဒ အျမန္ ျပီးစီးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ ရသည္။ ကခ်င္ ျပည္နယ္ ကိစၥကိုလည္း လူထု ဆႏၵခံယူပြဲေတြ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ဗမာနဲ႕ ကခ်င္ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ညိွျပီး သေဘာတူခဲ့ ရပါသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကခ်င္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား တင္ျပတဲ့ အပိုင္း ၂ ဇယား၀င္ ေဒသမ်ားသည္ ကခ်င္ ျပည္နယ္ထဲမွာ ပါလာသည္။။ ထိုေဒသမ်ားမွာရိွတဲ့ ရွမ္း၊ဗမာမ်ားရဲ့ ဆႏၵကို မယူဘဲ ဒီေဒသ ေတြကို ကခ်င္ျပည္နယ္ အတြင္း သြင္းခဲ့တဲ့ အတြက္ ကခ်င္မ်ား ဘက္ကလည္း ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ့ ခြဲထြက္ခြင့္ကို စြန္႕လႊတ္ရန္၊ လူမ်ိဳးစု လႊတ္ေတာ္တြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ အတြက္ လ်ာထားေသာ ၁၂ ေနရာအနက္ ၆ ေနရာကို ကခ်င္ မဟုတ္သူမ်ားကို ခြဲေ၀ေပးရန္ တို႕ကို သေဘာတူခဲ့ရသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၆ ရက္ေန႕မွာ ျပဳလုပ္သည့္ တုိင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀းတြင္ ယခင္က ျမစ္ၾကီးနားႏွင့္ ဗန္းေမာ္ခရိုင္ဟု ေခၚတြင္ခဲ့ေသာ ေဒသ အားလံုးကို ကခ်င္ျပည္နယ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး အေျခခံ ဥပေဒတြင္လည္း ၎အတိုင္း ထည့္သြင္း ေရးဆြဲခဲ့သည္။
ေနာင္ ၇၄ အေျခခံဥပေဒ၊ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမ်ား ေရးဆြဲဖို႕ လုပ္သည့္ အခါတြင္လည္း ကခ်င္ ျပည္နယ္ အေရးျပန္ေပၚ လာ သည္။ ၇၄ အေျခခံဥပေဒ အတြက္ လူထုထံမွ အၾကံျပဳခ်က္မ်ား ေတာင္းစဥ္ ကာမုိင္း၊ မိုးေကာင္း၊ မုိးညွင္း၊ အင္းေတာ္ ေဒသမ်ားကို ရွမ္းနီျပည္နယ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ ေရးဆိုသည့္ လႈပ္ရွားမႈ ေပၚခဲ့သည္။ ထိုအၾကံျပဳခ်က္မ်ားကို အေျခခံဥပေဒ ေရးဆဲြေရး ေကာ္မတီက လက္မခံသည့္ အတြက္ ဗကပမ်ား ထိုေဒသ အတြင္းသို႕ ဆက္သြယ္ ေခၚယူ လႈပ္ရွားရန္ ၾကံစဥ္မႈမ်ား ေပၚလာသျဖင့္ အေရးယူခဲ့ရသည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဥပေဒ အတြက္ အမ်ိဳးသား ညီလာခံ က်င္းပခ်ိန္တြင္လည္း ထိုေဒသမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသမ်ား အျဖစ္ သတ္မွတ္ေရး တင္ျပမႈမ်ား ရိွသည္ဟု ၾကားရသည္။ အေသအခ်ာေတာ့ မသိ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကခ်င္တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လိုက္ေလ်ာသည့္ အတြက္ ကခ်င္ ျပည္နယ္ဟု ေပၚေပါက္ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုျပည္နယ္သည္ ကခ်င္ တစ္မိ်ဳးတည္း ေနသည့္ ျပည္နယ္ မဟုတ္။ ကခ်င္ ျပည္နယ္ေန႕ကို ကခ်င္ မေနာပြဲ တစ္ခုတည္းျဖင့္ ကိုယ္စားျပဳ၍ မရ။ ကခ်င္ ျပည္နယ္၏ အနာဂတ္သည္ ေကအိုင္အို တစ္ဖြဲ႕တည္းႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ မဟုတ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ အေရးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ညႊန္းမည္ ဆိုလွ်င္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ ကခ်င္ ျပည္နယ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး မည္ကဲ့သို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္ကို တိတိက်က် သိဖို႕ လိုသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လက္လွမ္းမီသမွ် သိရွိၾကရေအာင္ သမိုင္းကို ေ၀မွ်ေပး လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
From: Kachin Daily News
0 comments:
Post a Comment