ဒဂုန္တာရာႏွင့္ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ကဗ်ာ

(က)

မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာစာေပနယ္ပယ္တြင္ ကဗ်ာဆရာႀကီး “ဒဂုန္တာရာ” သည္ အျငင္းအပြားရဆံုး ပုဂိ္ၢဳလ္ တစ္ဦးျဖစ္၏။ သူသည္ အတတ္ပညာေရးရာအပိုင္းႏွင့္ အေၾကာင္းအရာေရးရာအပိုင္းႏွစ္ခုစလံုးတြင္ ထူးျခား သစ္လြင္ျမင့္မားသည့္ တီထြင္မႈ၊ ခံယူမႈရိွသူျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ အဘိဓမၼာေရးရာအပိုင္းတြင္ အျပင္း အထန္ ေ၀ဖန္ျငင္းခုန္ျခင္း ခံရသူ ျဖစ္၏။ သူ၏ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုင္ရာ အယူအဆ၊ အႏုပညာေရး ဆိုင္ရာ အယူအဆမ်ားမွာ ေလးနက္ ခက္ခဲလွ၏။ ဥပမာ “ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ရန္သူမရိွ၊ မိတ္ေဆြသာရိွ” အယူအဆ “ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရသည္” ဟူေသာ အေျပာအဆို အယူအဆမ်ားမွာ ျမန္မာစာေပ နယ္ပယ္တြင္ ပြက္ေလာညံေအာင္ ျငင္းခုန္ ၾကရသည့္ အယူအဆမ်ားျဖစ္၏။ အႏုပညာေရးရာပိုင္းတြင္ “အတတ္ပညာမဲ့လွ်င္မဲ့ပါေစ၊ အဘိဓမၼာမမဲ့ေစနဲ႔ ဟူေသာစကား” ႏွင့္ “မုဆိုးစိုင္သင္္” အယူအဆမ်ားမွာ စာေပေလာကအတြင္း သတိမျပဳဘဲ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အျငင္းပြားခဲ့ၾကရသည့္ အယူအဆမ်ားျဖစ္ ၏။ သူသည္ကား ျမန္မာစာေပသမားမ်ားထဲ၌ “ဗဟု၀ါဒ” ကို အေစာဆံုး စတင္ေျပာဆိုခံယူသူလည္း ျဖစ္ ေလသည္။

ငယ္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္၊ ကဗ်ာဆရာႀကီး “ဒဂုန္တာရာ” ၏ စကားလံုးေရြးခ်ယ္မႈ ဆန္းသစ္ျခင္းအေပၚ အာ႐ုံညႊတ္ခဲ့၏။ ဥပမာ “၀စ္လစ္စလစ္လမ္းမႀကီး”၊ “ပန္းႏုေရာင္အို”အစရိွေသာ စကားလံုးမ်ားျဖစ္၏။ “အႏုပညာ” ဟူေသာစကားလံုးသည္ပင္လွ်င္ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာက စတင္တီထြင္အသံုးျပဳခဲ့ေသာ စကားလံုးအျဖစ္ ေျပာသံ ဆိုသံၾကားရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့့္နားရြက္မ်ားမွာ ပိုမို ျပန္႔ကားသြားရ၏။

သည့္ေနာက္ပိုင္း၊ အသက္အရြယ္ရလာေသာအခါမူ၊ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၏ တို႔ကာထိက ေထာက္ျပေ၀ဖန္ေသာေ၀ဖန္ေရးနည္းနာမ်ား၊ အဘိဓမၼာဆန္ေသာ စကားမ်ားကိုပိုၿပီး အာ႐ုံကိုင္းညႊတ္လာခဲ့၏။ အထူးသျဖင့္၊ “ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ရန္သူမရိွ၊ မိတ္ေဆြသာရိွ အယူအဆ။ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ ေအာင္လုပ္ျခင္းသည္ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္သည္” ဟူေသာ အေျပာအဆိုအယူအဆမ်ားကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားခဲ့မိေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ ဗဟု၀ါဒ အယူအဆ။

                                                            (ခ) 

ကဗ်ာဆရာႀကီး “ဒဂုန္တာရာ” သည္ အလွ၀ါဒီ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၀ါဒီ ျဖစ္၏။ သည္အေၾကာင္းကိုေျပာလွ်င္ စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖြဲ႕ေရးၿပီး ေျပာမွသာလွ်င္ ျပည့္စံုႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္၏ေဆာင္းပါးမွာ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၏ အဘိဓမၼာအယူအဆကို ၿခံဳမိငံုမိေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္မည္မဟုတ္သည္ကို သိပါ သည္။ သိုေသာ္ “မၿခံဳငံုမိသည့္တိုင္၊ အေထာက္အကူတစ္ခုအျဖစ္ ယူဆလို႔ရႏုိင္သည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္”ကို ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပခ်င္ပါသည္။ ယင္းကဗ်ာမွာ ၁၉၈၇-ခု စက္တင္ဘာလထုတ္ “ျမတ္ေလးမဂၢဇင္း” တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ကဗ်ာ ျဖစ္၏။ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာသည္ ထိုကဗ်ာကို “လြတ္ၿငိမ္းခြင့္” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ေလသည္။

လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ျပင္သစ္ျပည္ကလီယြန္တရား႐ုံး၊ ဆံုးျဖတ္ရန္မွာေဘာ္လီဘီယာမွ၊ ဖမ္းကာပို႔လာဘာဘီဆိုသူ၊ နာဇီဖက္ဆစ္လွ်ဳိ႕၀ွက္ပုလိပ္၊ ပါးကြက္သားတည့္သူ႕အားစစ္ေဆးရန္ ႐ုံးခ်ိန္းေသာေန႔။

အမႈမွာမူလူသားတို႔အား၊ မတရားသက္သက္ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္၊ ႏိွပ္စက္ညႇဥ္းပန္းဖမ္းဆီးသက္ျဖတ္၊ ဓာတ္ေငြ႕အဆိပ္ခန္းေထာက္လွမ္းပို႔ေပး၊ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္စစ္အတြင္းက အမႈဖိုင္တြဲ။

သူ ့လက္ခ်က္ေၾကာင့္ႏိွပ္စက္ခံရ၊ ရွင္ျပန္ထသူအမ်ဳိးသမီးအို၊ ခ်ဳိင္းေထာက္ႀကီးႏွင့္တံေတြးေထြးၿပီး၊ မေလးမဖင့္နင္မွ နင္ပဲ၊ တိုင္းထြာဆဲေရးျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ သတင္းေပးသူဖမ္းေပးသူလည္း၊ နင္မွနင္အစစ္ပဲမ်က္ျမင္သက္ေသ၊ ထြက္ဆိုေလရာဘာဘီခမ်ာ၊ အသာေခါင္းခါဘာမွမသိ၊ ျငင္းကြယ္ဘိျငားတရား႐ုံုးက၊ စီရင္ခ်က္ခ်တစ္သက္ေထာင္ဒဏ္ က်ခံေစသတဲ့။

ငါတစ္မူကားၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမားမို ့၊ သူ ့အားခြင့္လႊတ္လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ခြင့္လႊတ္ျခင္းသည္လက္စားေခ်ျခင္းထက္၊ ထက္ျမက္လက္နက္ခက္ခဲေပမင့္၊ ျမင့္ျမတ္စိတ္ထားသေဘာထားႀကီးလိုက္ပါ။ ။
                                                                    (ဂ)

“လြတ္ၿငိမ္းခြင့္” ကဗ်ာကို၊ ဆရာႀကီး “ဒဂုန္တာရာ” သည္ ၁၉၈၇-ခုႏွစ္တြင္ ေရးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီး မေပၚေပါက္မီ (၁၁)လ အလိုတြင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “လြတ္ၿငိမ္းခြင့္” ကဗ်ာမွာ၊ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအၾကပ္အတည္း အခက္အခဲကို ႀကိဳျမင္သည့္အတြက္ ေရးဖြဲ ့ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ေလာ ဟူ၍ပင္ ယူဆရေပသည္။ အမ်ဳိးသားေသြးကြဲမႈႀကီး အထြဋ္အထိပ္ကာလအလြန္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လမ္းစမ်ားကို ရွာေဖြေနၾကရသည့္ ယခုလိုအခ်ိန္အခါမ်ဳိးတြင္ “လြတ္ၿငိမ္းခြင့္” ကဗ်ာမွာ၊ အဘိဓမၼာေရးအရ လြန္စြာအေရးပါလွသည့္ကဗ်ာ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္္ေတာ္ယူဆမိသည္။

“လြတ္ၿငိမ္းခြင့္” ဆိုသည္မွာ၊ အတိုင္းအတာတစ္ခုေတာ့ရိွသင့္သည္။ သို႔မွသာလွ်င္ ေနာင္တြင္ ေနာက္ထပ္ အျပစ္ က်ဴးလြန္သူမ်ား ေပၚေပါက္မလာေစရန္ ကာကြယ္ရာေရာက္သည္ဟုဆိုကာ ဆရာႀကီး “ဒဂုန္ တာရာ” ၏ “လြတ္ၿငိမ္းခြင့္” ကို လက္ေတြ႕မက်သည့္ စိတ္ကူးယဥ္အယူအဆတစ္ခုအျဖစ္ ေ၀ဖန္သူတခ်ဳိ႕က အျပင္းအထန္ေ၀ဖန္ကန္႔ကြက္ၾက၏။ “ေလကိုစိုက္ပ်ဳိးသျဖင့္ မုန္တိုင္းကို ရိတ္သိမ္းရလိမ့္မည္” ဟူေသာ အျမင္ရွိသူတို႔ကလည္း၊ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၏ “လြတ္ၿငိမ္းခြင့္” ကဗ်ာကို အေလွ်ာ့ေပးေရး၀ါဒ၊ အညံ့ခံေရး၀ါဒျဖစ္သည္ဟု ေ၀ဖန္ၾက၏။ တခ်ဳိ႕ကဆိုလွ်င္ “ထာ၀ရကၽြန္ခံေရး” အဘိဓမၼာတစ္ခု အျဖစ္ပင္လွ်င္ တင္စားေျပာဆိုၾကေလသည္။

၁၉၅၇-ခုႏွစ္အတြင္းတုန္းက ျဖစ္သည္။ “ဟန္ေဂရီ” ႏုိင္ငံအတြင္းသို႔ ဆိုဗီယက္ ႐ုရွားတင့္ကားမ်ား ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး၊ ဟန္ေဂရီ ႏိုင္ငံျပည္တြင္းေရးကို ၀င္ေရာက္ေျဖရွင္းေသာအခါ၊ ကမ္ၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ (ျမန္္မာႏိုင္ငံ)၊ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔၌ ဆိုဗီယက္တို႔၏ စစ္ေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္ကို ေထာက္ခံျခင္း သို႔မဟုတ္ ကန္႔ကြက္ရန္ ကိစၥ စည္းေ၀းတိုင္ပင္ခဲ့ၾကဖူး၏။ ထုိစဥ္က ယင္းအမႈေဆာင္အဖြဲ႕တြင္ လက္၀ဲအယူအဆကို တိမ္းညႊတ္သည့္ ပုဂ္ၢိဳလ္မ်ားက အမ်ားစုပါ၀င္၏။ ဆရာႀကီး “ဒဂုန္တာရာ” သည္ “ဟန္ေဂရီ”ျပည္ အတြင္းစစ္ေရးအရ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္သည့္ ဆိုဗီယက္တို႔ကို ကန္႔ကြက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အဆိုျပဳခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ယင္းအယူအဆကို ေထာက္ခံမည့္သူ တစ္ဦးမွ်ပင္မရိွခဲ့။ အမႈေဆာင္တစ္ဖြဲ႔လံုးက ဆရာႀကီး “ဒဂုန္တာရာ” ၏ အဆိုကို မေထာက္ခံႏုိင္ခဲ့ၾက။ ဤအျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာစာေပသမိုင္း၌ “အမ်ဳိးသားတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ႏွင့္ အခ်ဳပ္ခ်ာအာဏာပိုင္ဆိုင္ခြင့္” ဆိုင္ရာ သေဘာတရားအျမင္တြင္၊ ဆရာႀကီး “ဒဂုန္တာရာ” သည္ အမ်ားတကာထက္ေစာစြာ၊ မွန္စြာ၊ တည့္မတ္စြာ သိျမင္လက္ခံႏိုင္ခဲ့သူဟု ဆိုရပါမည္။ ေနာင္အခါ ယင္းဟန္ေဂရီအေရးအခင္းတြင္ ဆိုဗီယက္တို႔ ၀င္ေရာက္ေျဖရွင္းမႈကို ဟန္ေဂရီျပည္သူမ်ား အပါအ၀င္ ယဥ္ေက်းေသာကမၻာတစ္လုံးက ၀ုိင္း၀န္းကန္႔ကြက္ ႐ႈတ္ခ်လာခဲ့ၾကေလသည္။

ယခုလည္း “လြတ္ၿငိမ္းခြင့္” ကဗ်ာတြင္၊ လူသားတို႔၏ရန္သူျဖစ္ခဲ့သူ၊ လူသားတို႔အား ေသတြင္းသို႔ပို႔ခဲ့သူ၊ စစ္ရာဇ၀တ္ေကာင္ တစ္ဦးအား၊ ဆရာႀကီး “ဒဂုန္တာရာ” က “လြတ္ ၿငိမ္းခြင့္” ေပးသင့္သည္ဟု ဆိုခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ ဆရာဒဂုန္တာရာ သည္ကား “သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္းသည္ လက္စားေခ်ျခင္းထက္ပို၍ ထိေရာက္မွန္ကန္သည့္နည္းျဖစ္သည္” ဟူေသာ အယူအဆကို လက္ေတြ႕ကိုင္စြဲျပလိုက္ျပန္ပါသည္။

ကဗ်ာဆရာႀကီး “ဒဂုန္တာရာ”သည္ကား၊ မ်က္ေမွာက္ေခတ္္ ျမန္မာစာေပသမိုင္း၌ အျငင္းပြားအခံရဆံုး ကဗ်ာဆရာႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္သည္ဆိုသည့္ အဆိုအေပၚ “လြတ္ၿငိမ္းခြင့္” ကဗ်ာသည္၊ အထင္ရွားဆံုး သက္ေသထူႏိုင္သည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆမိသည္။

အားလံုးသိၾကသည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အမ်ဳိးသားေသြးကြဲမႈႀကီးမွာ သာမန္ေသြးကြဲမႈႀကီး မဟုတ္ပါ။ေသြးစြန္းခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ နာတာရွည္အမ်ဳိးသားေသြးကြဲမႈႀကီး ျဖစ္သည္။

ယခုအခါ မည္သည့္အခါႏွင့္မွ်မတူေအာင္ပင္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လမ္းစႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး လမ္းစမ်ားကို လူသိထင္ရွားေျမလွန္ၿပီး ရွာေဖြေနၾကၿပီ ေလာဟုယူဆရမည့္အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ခိုင္ၿမဲသည့္ သင့္ျမတ္ေရးအယူအဆႏွင့္ ထာ၀ရတည္တန္႔ၿပီး အလ်င္ျမန္ဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္ေရးရရာ ရေၾကာင္း လမ္းစမ်ားမွာ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၏ “ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္း၊ အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳေလးစားျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ျခင္း အေျခခံမူ”အေပၚတြင္ အေျခမစိုက္သေရြ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အမ်ဳိးသားသင့္ျမတ္ေရးႏွင့္ျပည္တြင္းစစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး ၀ကၤဘာအတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေဖာက္ထြက္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ယံုၾကည္ေနမိ၏။ ။      

ေမာင္သစ္ဦး | Mizzmia