ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းႀကီးက ရွာမေတြ႔တဲ့ ျပႆနာလား မဆယ္ႏိုင္တဲ့ျပႆနာလား

ထိုပံုက ပထမအဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္ပဲြအၿပီး အဂၤလိပ္စစ္တပ္ဘုရားေပၚေရာက္ခ်ိန္ေခါင္းေလာင္း ႀကီးတစ္လံုးနားမွာ စစ္ပန္းခ်ီဆရာ ဗိုလ္ဂ်ဳိးဇက္မူးဝါး (Lieutenant Joseph Moore) က ၁၈၂၅ တြင္ အမွတ္တရဆဲြထားသည့္ပံု ျဖစ္သည္။

”ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းဆယ္ယူ ေရး ေရစုန္ေမ်ာၿပီေလာ” ဟု ႏုိင္ခင္ ေမာင္ေလးက ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္ဂ်ာ နယ္ အတဲြ ၂၊ အမွတ္ (၂၃) စာမ်က္ႏွာ ၆ တြင္ ေရးသားခဲ့ သည္။ ဆက္ရွာေဖြေစ ခ်င္ေသာ သေဘာေတြ႕ရသည္။ သူ႕စာ အရ အရင္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳး စားခဲ့ၾကဖူးၿပီ။ ႏိုင္ငံျခားအကူအညီ ယူၿပီးလည္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾက ဖူးၿပီ။ အခ်ည္းႏီွး သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအေတြ႕ အႀကဳံမ်ားကုိ သမုိင္းသင္ခန္းစာယူၿပီး အေသအခ်ာ ထပ္ေလာင္း ေလ့လာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကဖို႔ေတာ့ လိုေနသည္မွာ အမွန္ျဖစ္ သည္။ ရွာ႐ုံႏွင့္မၿပီး။ ေတြ႕ လွ်င္ ဆယ္ယူႏုိင္ဖို႔လည္း ျပင္ဆင္ထား ရမည္။ ကုန္က်မည့္ေငြရိွပါ၏လား။ ေငြ ေၾကးေရာ ပညာပါ တတ္ႏုိင္ပါ၏လား။ သယ္ယူႏုိင္ပါ ၏လား။ စသည့္ လား ေပါင္းမ်ားစြာကုိလည္း ယုန္မရမီက သံပရာ ရွာထားရပါမည္။

ေရေအာက္ သေဘၤာပ်က္မ်ား ရွာေဖြႏုိင္ၾကလို႔ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာ ခ်မ္းသာသူ ခ်မ္းသာခဲ့သလို ေရေအာက္ ေရွးေဟာင္း သုေတသန ပညာဆုိၿပီး လည္း ပညာသစ္တစ္ရပ္ ထြန္းကား လာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ လည္း ေရေအာက္ရွာေဖြမႈ တစ္ေခတ္ ထြန္းကားလာခဲ့ဖူးပါသည္။ ေလွာင္ပိတ္ ေနတဲ့ စီးပြားေရးကုိ ထြက္ေပါက္ရွာၾက ရာမွ ဧရာဝတီျမစ္အတြင္း ဒုတိယကမၻာ စစ္အတြင္းက ဗံုးစာမိခဲ့ရတဲ့ သေဘၤာ ပ်က္မ်ား ဆယ္ယူသည့္လုပ္ငန္း ေပၚ လာခဲ့သည္လို႔ ၾကားလိုက္မိရပါသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ဓမၼေစတီ ေခါင္း ေလာင္းဆယ္ယူေရးလည္း သေဘၤာ ပ်က္ရွာဆယ္ၿပီး အက်ဳိးရိွလာခဲ့သူ ဦး ႀကိဳင္ အႀကံေပးခ်က္ျဖင့္ ေဒါက္တာမ်ဳိး ျမင့္၊ ဦးေက်ာ္၊ ဦးကိုကိုတုိ႔ ပူးေပါင္း စတင္ လႈပ္ရွားမႈ ေပၚလာခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ေရွး ေဟာင္းႏွင့္ သမုိင္းဆုိင္ရာ ပညာရွင္ မ်ား ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ျပည္သူတုိ႔မွာ ဟုတ္ေပမေပါ့ဟု စိတ္ အားထက္သန္ စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကသည္။

ရွစ္ဆယ့္ရွစ္အလြန္မွာ ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းေတာ္ႀကီး ဆယ္ယူေရး လုပ္ငန္းႀကီးက ႏုိင္ငံေတာ္က ဦးစီး လုပ္ေဆာင္ဖို႔အဆင့္ထိ ေပၚေပါက္ လာခဲ့ပါသည္။ အမ်ဳိး သားေရး အသြင္ အျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ဟန္ ရိွသည္။ တကယ္ပဲ ရိွေနသည္ဟု ယံု ၾကည္လို႔ လုပ္သလား။ လူေတြ စိတ္ ေျပာင္းသြားေစခ်င္လို႔ လုပ္သလား တစ္စံုတစ္ခု အျမတ္ကို ျမင္လို႔ လုပ္သ လား ဆုိသည္ကေတာ့ ပါဝင္ၾကသူတုိ႔မွ သာ သိေပမည္။ သမုဒၵရာေအာက္ လြန္ ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၁ဝဝ ေက်ာ္က ျမဳပ္သြားေသာ တုိင္တန္း နစ္သေဘၤာႀကီး ရွာသလို ပစိ ဖိတ္သမုဒၵရာႀကီးေလာက္လည္း မက်ယ္။ ေရအနက္ကလည္း ေပ ၁ဝဝ ေတာင္ မရိွတဲ့ ရန္ကုန္ပုဇြန္ေတာင္ ေဒါပံု ေခ်ာင္းဝမွာ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ရွာၾက ေပမယ့္ ေငြကုန္ေၾကးက်ႏွင့္ လူအေသ အေပ်ာက္သာ ရိွခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္ခဲ့ သည္ဟု မၾကားမိလိုက္ေပ။

ထိုလုပ္ငန္းကို တစ္ဖဲြ႕ၿပီးတစ္ဖဲြ႕ ေျပာင္းလဲလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ကုန္က်ေငြ မ်ား မည္သူေတြက ထုတ္ေပးၿပီး မည္သုိ႔ လုပ္ကိုင္ၾကသည္ကို မသိရေသာ္လည္း  အခ်ဳိ႕ (အထူးသျဖင့္ ေရငုပ္သမားမ်ား) အလုပ္အကိုင္ ယာယီရသြားၾကသျဖင့္ သူတုိ႔အတြက္ အက်ဳိးရိွသည္ဟု ဆုိႏုိင္ ပါသည္။ ယေန႔တုိင္ေတြ႕သည္ မၾကားမိ ေသာ္လည္း ရွာခ်င္သူက ရွာခ်င္ေနၾက တုန္း ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္တစ္ဦး ဂ်င္ဘလန္႔ (Jam Blunt) ဆုိသူ လာ ေရာက္ရွာေဖြသြားသည္။ ေခါင္းေလာင္း တည္ေနရာေတြကအစ အတိအက် ပံုႏွင့္ျပသြားသည္။ သူက အေတာ္စား ရသြားသည္ဟု ၾကားရသည္။ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ မလာေတာ့။ ေတြ႕ေနၿပီဆုိရင္ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာက ဝန္ခ်ီစက္နဲ႔ ဘာလို႔ မ,မႏုိင္ရမွာလဲ။ အလြန္အား ေကာင္းတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရးသံုး ကရိန္း ႀကီးေတြနဲ႔ ဘာလို႔ ဆဲြ မယူႏုိင္ရမွာလဲ။ ပင္လယ္ျပင္မွာေတာင္ ေရနံစင္ႀကီးေတြ ေဆာက္ၿပီး တူးေဖာ္ႏုိင္ေသးရင္ ယေန႔ ေခတ္သစ္ သိပၸံပညာရွင္ေတြ အင္ဂ်င္ နီယာေတြအဖုိ႔ ဒါေလာက္ကေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့။ ဘာစက္မွမရိွသူ ဟံသာ ဝတီသားေတြေတာင္ ဒီေခါင္းေလာင္း ႀကီးကို ပဂိုးကေလွေဖာင္ေပၚ တင္သယ္ လာၿပီး ေရႊတိဂုံကုန္းေတာ္ေပၚအေရာက္ ပို႔ႏုိင္ေသးဆုိ မဟုတ္လား။

ဆက္ၿပီး လုပ္ႏုိင္ဖို႔ လူေတြကို ေငြ ေၾကးထည့္ဝင္ၾကရန္ ဆဲြေဆာင္ေနၾက တုန္းပဲ။ ဟိုကလွဴမယ္၊ ဒီကလွဴမယ္ ဆုိတဲ့အသံေတြလည္း ၾကားလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္ စားမႈကုိ ဆြေပးေနၾကတုန္းပဲ။ ပညာရွင္ မ်ားစာတမ္းဖတ္ပဲြမ်ားေတာင္ တခမ္း တနားလုပ္သျဖင့္ ေခါင္းေလာင္းႀကီးက ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ရိွေနမွာပဲလို႔ ထင္ စရာပါ။ စာတမ္းဖတ္ၾကသူေတြကလည္း စာေပပညာရွင္ေတြ၊ သမုိင္းပညာရွင္ ေတြ၊ ေရေၾကာင္းသိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာပညာရွင္ေတြ ေတာင္ပါ သျဖင့္ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ လွဴသူမွာလည္း သူ႕မွာ အျမတ္မရိွဘဲ လွဴမယ္မဟုတ္ပါ။ ေခါင္း ေလာင္းႀကီး ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရ သည္ ျဖစ္ေ စ ျမတ္သူျမတ္၊ ႐ႈံးသူ႐ႈံးျဖစ္မွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ကုန္က်မည့္ ေငြေတြကို ရာမာဓိပတိ (ဓမၼေစတီမင္း) မင္းႀကီး အထိမ္းအမွတ္ ေခါင္းေလာင္းႀကီး အသစ္ တစ္လံုး ျပန္ သြန္းရင္ ေတာင္ ရႏုိင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

သာသနာျပဳ မင္းႀကီးကို ပူေဇာ္ရာဂုဏ္ျပဳရာလည္း ေရာက္မယ္ေပါ့။ အေရးအႀကီးဆံုးက ေတာ့ ဓမၼေစတီလုိ မင္းျမတ္တစ္ပါး ႐ုပ္တုရိွဖို႔က ပိုလို႔ပင္ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အ တြက္ အေရးႀကီးပါသည္။
ေခါင္းေလာင္းႀကီးအေၾကာင္း ပညာရွင္ေတြကလည္း စာတမ္းေတြ တင္ၾက၊ ဖတ္ၾကသည္။ ခိုင္ခုိင္မာမာ အခ်ိန္ယူ သုေတသနလုပ္ၿပီး ေခတ္ၿပိဳင္ မွတ္တမ္းေတြနဲ႔ ဖတ္ၾက သည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။

အေမရိကန္ပညာရွင္ ေျပာ သည္ကို ယံုရင္ ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို ေနရာနဲ႔ ျပၿပီးသားေတာင္ ရိွေနၿပီမို႔ ဆယ္ယူဖို႔သာ စဥ္းစားရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ လား။ ဆယ္ရမည့္ ပစၥည္းက လည္း ေၾကးႏွင့္ လုပ္ထားသည့္ ေပ ၂ဝ ေလာက္ထုထည္ ရိွလို႔ ေခတ္သစ္ နည္းပညာေတြနဲ႔ ဘာလို႔ မဆယ္ႏုိင္ ရမွာလဲ။  ေရငုပ္ခဲ့ဖူး သူတုိ႔ကလည္း သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ လက္ႏွင့္ ထိေတြ႕ခဲ့ဖူး ေၾကာင္း ဆုိၾကပါသတဲ့။ ဘာေတြကုိ သူတုိ႔ ထိေတြ႕ကုိင္ဖမ္းမိခဲ့ၾကပါသလဲ။ ဒီေလာက္ဆုိေနပါ လ်က္ကနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ မ်ား မဆယ္ႏိုင္ပါသလဲ။ လူၿပိန္း ေတြး ေတြးရင္ေတာင္ အေျဖမွန္ကို ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။  ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္း ပံုဆိုတာ ကို ေဖာ္ျပၾက တာကို လည္း ေတြ႕ရ သည္။ ျမင္ဖူးသူေတာင္ မရိွတဲ့၊ ပံုမွတ္တမ္းလည္း မရိွခဲ့တဲ့ ေခါင္း ေလာင္းကုိ ဓာတ္ပံုလို၊ ဆဲြပံုလိုဟာကုိ ျမင္ရေတာ့ ၿပံဳးမိရသည္။ ထိုပံုက ပထမ အဂၤလိပ္-ျမန္ မာစစ္ပဲြအၿပီး အဂၤလိပ္ စစ္တပ္ ဘုရားေပၚေရာက္ခ်ိန္ ေခါင္း ေလာင္းႀကီးတစ္လံုးနားမွာ စစ္ပန္းခ်ီ ဆရာ ဗိုလ္ဂ်ဳိးဇက္မူးဝါး  (Lieutenant Joseph Moore) က ၁၈၂၅ တြင္ အမွတ္တရ ဆဲြထားသည့္ပံု ျဖစ္သည္။

ေခါင္းေလာင္းႀကီးရိွတယ္ မရိွဘူး ဆုိတာအပထားၿပီး သာမန္ပဲ စဥ္းစား ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ မြန္ရာဇဝင္ တစ္ ေစာင္အဆုိအရ ျပည္သူတုိ႔ထံမွ ေကာက္ ယူထားေ သာ ေၾကးခ်ိန္ ၁၈ဝဝဝဝ ပိႆာရေၾကာင္း ယင္းတုိ႔ကုိေခါင္းေလာင္း သြင္းေၾကာင္း၊ ေခါင္းေလာင္းအျမင့္ ၁၂ ေတာင္ (၁၈ ေပ)၊ အဝအက်ယ္ ၇ ေတာင္ (၁ဝ ဒသမ ၅ ေပ) ရိွေၾကာင္း ေဖာ္ျပသည္။ အျမင့္ ၁၈ ေပ အက်ယ္ ၁ဝ ဒသမ ၅ ေပရိွ ေၾကးေလးေထာင့္ တံုးႀကီးတစ္တံုးသည္ တန္ခ်ိန္ ၂၉ဝ ရိွ ႏုိင္မရိွႏုိင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ (ႏိုင္ေမာင္ ေလး၊ မ်က္ ၆၊ ေကာ္လံ ၁)။ ထိုေခါင္း ေလာင္းႀကီးကို ၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၅၈၄ တြင္ သြန္းလုပ္ခဲ့၍ ယခုအခါ အႏွစ္ ၅၃ဝ ခန္႔ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဓမၼေစတီမင္းႀကီး သည္ ေရႊတိ ဂုံတြင္ ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို ဘယ္နားမွာ ခ်ိတ္ဆဲြခဲ့ပါသလဲ။
၁၈ဝဝဝဝ ရိွ ေၾကးတုိေၾကးစမ်ား ကုိ အရည္ႀကိဳသြင္းေလာင္းေသာအခါ  အျမင့္ ၁၈ ေပ၊ အဝ ၁ဝ ဒသမ ၅ ေပရိွ ေခါင္းေလာင္းပံုစံခြက္တြင္ ထုိေၾကးပိႆာ အားလံုး အကုန္ ဝင္မဝင္ ဆ့ံမဆံ့၊ ေခ်ာ္ မည္မွ်ထြက္မထြက္၊ မည္သည့္ေနရာ တြင္ပံုသြင္းၿပီး မည္သည့္ေနရာတြင္ ခ်ိတ္ဆဲြထားခဲ့ပါသနည္းဟု သမုိင္း သု ေတသီတုိ႔ အရင္ေလ့လာစရာ လိုပါ သည္။ ေရႊတိဂုံေပၚက မြန္ဘာသာေရး ေခါင္းေလာင္းစာ၊ ေက်ာက္စာမ်ားက လည္း ထိုအေၾကာင္း သဲလြန္စေလာက္ မွ ေျပာမျပခဲ့ၾကေခ်။ ျမစ္လယ္ကြၽန္း ေပၚတြင္ သြန္းေလာင္းခဲ့ေသာ မင္းကြန္း ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို နည္းပညာမတတ္ သျဖင့္ ဗဒံုမင္း ျမစ္အေနာက္ဘက္ ကမ္းသုိ႔ အေတာ္ႏွင့္မေရႊ႕ႏုိင္၊ မတင္ႏုိင္ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္ကို သူ႕အမိန္႔ေတာ္မ်ား အရ သိရသည္။ သမုိင္းေဖာ္ျပခ်က္ အရ ေခါင္းေလာင္းႀကီးႏွစ္လံုးကုိ ႏိႈင္း ယွဥ္ၾကည့္ၾကရေအာင္။

ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပထားေသာ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ဇယားအရ ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းသည္ ဗဒံုမင္းေခါင္းေလာင္းေလာက္ မႀကီးေခ်။ ေၾကးခ်ိန္က မင္းကြန္းေခါင္း ေလာင္းထက္ ၃ ဆ ေက်ာ္ပိုသျဖင့္ အေခါင္းမပါဘဲ ပံုေဆာင္ခဲအသြင္သြန္း သည့္တုိင္ ထုိမွ်ေၾကး မကုန္ႏုိင္ရာ။ (မွတ္ခ်က္၊ မြန္တုိ႔ တစ္ပိႆာသည္ ျမန္မာ တုိ႔တစ္ပိႆာႏွင့္ ညီမညီ မသိပါ)။ဟံသာဝတီပ်က္ခ်ိန္တြင္ သန္လ်င္ မွာ ေပၚတူဂီစြန္႔စားေရးသမား ဒီဗရစ္တို ေခၚ ငဇင္ကာ မင္းမူေနသည္။ သူက ဘုရားမ်ားၿဖိဳဖ်က္ကာ ဌာပနာယူ သည္။ ေခါင္းေလာင္းမ်ားကုိ အေျမာက္သြန္း ရန္ယူသည္။ ေရႊတိဂုံေပၚက ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းႀကီးကိုလည္း သူယူခဲ့သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က အေျမာက္ သြန္းလုပ္ ရန္ပင္ ျဖစ္သည္။ စစ္ႏုိင္အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ျပတုိက္တြင္ ဂုဏ္ယူျပသထားရန္ မဟုတ္ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္း ပံုသဏၭာန္ကုိ ငဇင္ကာ မလိုခ်င္။ သူလို ခ်င္သည္ က ေၾကးသတၱဳသာ ျဖစ္သျဖင့္ သန္လ်င္ကို ေရႊတိဂုံေပၚက ေခါင္း ေလာင္းႀကီး အေကာင္းပကတိအတုိင္း သယ္ဖို႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သူဒုကၡခံမည္ မဟုတ္ေခ်။ ယူလွ်င္ စဥ္းစားရမည့္ အခ်က္ ေလးခ်က္ရိွသည္။ ကုန္းေတာ္ ေပၚက ေခါင္းေလာင္းႀကီးခ်ရန္ လမ္း မရိွ၊ ရိွလည္း မေကာင္း၊ သစ္ေတာ လႊမ္းေနေသာ လမ္းမွ ျမစ္ဆိပ္ သုိ႔ဆဲြၿပီး (ဘယ္ျမစ္ဆိပ္မွန္း မသိ)၊ ေလွေဖာင္ ေပၚတင္ရန္၊ ေဖာင္ႀကီးကိုဆဲြရန္ သံုးရ မည့္လူအင္အား၊ (မင္းဓမၼကုန္းေပၚ လာဘမုနိ႐ုပ္ပြားေတာ္ထုရန္ ေက်ာက္ တံုးႀကီး သယ္ပံုႏွင့္ ျပန္ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ ပါ။ ဘယ္ကပိုေလး၊ ပိုႀကီးသနည္း)။ အကယ္၍ယူႏုိင္ပါလွ်င္လည္း တစ္ဖက္ ကမ္းေရာက္လွ်င္ကုန္းေပၚတင္ အေျမာက္ သြန္းမည့္ေန ရာဆဲြ လုပ္ရေပဦးမည္ကုိ ထည့္သြင္း စဥ္းစားရပါမည္။ ထိုဒုကၡမရိွ ေအာင္ ကုန္းေတာ္ေပၚတြင္ ႐ိုက္ဖဲ့ၿပီး စစ္သည္တစ္ဦး ၅ ပိႆာ ၁ဝ ပိႆာ သယ္လွ်င္ တစ္ပါ တည္းေန႔ခ်င္းၿပီးႏုိင္သည္ ကို ဘာေၾကာင့္ အဆင့္ဆင့္လုပ္ေဆာင္ ၿပီးမွ ေရထဲက်ရန္ လိုပါေတာ့မလဲ။

ေခါင္းေလာင္းႀကီး ေရထဲက်သြား သည္။ ရန္သူ႕လက္မပါဆုိသည္က ခံရ သူတုိ႔ စိတ္သက္သာမႈ ရတန္ေကာင္းရဲ႕ ဟူေသာအေတြးနဲ႔ စိတ္ေျပေအာင္ေျဖ တဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၊
စိတ္ေျဖေဆးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ရန္သူက ကုိယ့္ထက္သာလို႔ ကိုယ့္ဆီလာၿပီး ဗိုလ္က်ႏုိင္တာကိုလည္း ထည့္တြက္ဖို႔ လုိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္းလိုက္ သယ္မည္မဟုတ္ ဟု ထင္ပါသည္။ ၾကားျဖတ္ၿပီး ေျပာစ ရာတစ္ခ်က္က ေခါင္းေလာင္းႀကီး သယ္ ယူသည့္ ေခတ္ၿပိဳင္ သမုိင္းမွတ္တမ္း ဘယ္မွာရိွပါ သလဲ။ ေတြ႕ဖူးပါ သလား။ ေပၚတူဂီျပည္ လစ္စဘုန္းသြားရွာလွ်င္ ေတြ႕ႏုိင္ပါမည္လား။ ရိွမည္/ေတြ႕ႏုိင္ မည္မထင္ပါ။ သာ၍ေကာင္းေသာ သု ေတသနက အဲဒီတုန္း က ေခါင္းေလာင္း ႀကီးသယ္ၾကရတဲ့ အညာေရာက္ သူတုိ႔ အႏြယ္ေတြဆီ သြားၿပီး သူတုိ႔ဘုိးဘြား ေတြေျပာခဲ့တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသယ္ သမုိင္း ကို ေမးရင္ေတာင္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လို တစ္ စြန္းတစ္စ သိေကာင္း သိႏုိင္မည္ ထင္ ပါသည္။
ေခါင္းေလာင္းသယ္ပံု ေခတ္ ၿပိဳင္ ျမန္မာမွတ္တမ္းလည္း မရိွပါ။ မြန္မွတ္တမ္းလည္း ေခတ္ၿပိဳင္မရိွပါ။ ဇာတ္လမ္းက စဥ့္ကူးမင္းေခါင္းေလာင္း ကိစၥျဖစ္ၿပီးမွ စိတ္ကူးေကာင္း သူ တစ္ဦး ၏ အေတြးျဖင့္ ေပၚလာေသာဇာတ္ လမ္းသာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။အကယ္၍ ေခါင္းေလာင္းႀကီး ေရ ေအာက္တြင္ ရိွသည္ဟုယံုၾကည္ပါလွ်င္ ေခတ္ၿပိဳင္မွတ္တမ္းေတြ ရွာေဖြေဖာ္ ထုတ္ျပပါ။ အစစ္ေဆးခံႏုိင္ရန္ လိုပါ သည္။

ထိုမွတ္တမ္းကို -
၁။ မည္သူေရးသလဲ
၂။ မည္သည့္ခုႏွစ္ကေရးခဲ့သလဲ (ရက္စဲြ)
၃။ ေက်ာက္စာနဲ႔လား၊ ေပနဲ႔လား၊ ပုရ ပိုက္နဲ႔လား၊ အျခားဘာနဲ႔လဲ
၄။ ေခတ္ၿပိဳင္မွတ္တမ္းဟု ယံုၾကည္ႏုိင္ ေသာ အေထာက္အထား ရိွမရိွ အစမ္းခံႏုိင္မႈ ဆုိသည္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

နိဂုံးခ်ဳပ္ပါမည္။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ က ျပည္သူေတြ အထြတ္အျမတ္ထား ေသာ ဘာသာကုိ ေစာ္ကား၊ သာသနိက အလွဴပစၥည္းကို လုယူသည့္ နိရတမိစၧာ ဒိ႒ိငဇင္ကာကုိ အေနာက္ဘက္လြန္မင္း က စီရင္လိုက္ေပၿပီ။ သူ႕ အေျမာက္သြင္း သမားမ်ားကိုလည္း ေခ်ာင္းဦး၊ ေရႊဘို၊ ေရဦးၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ ေနရာခ်ထားေပး လိုက္ပါၿပီ။ သူတုိ႔ အကူအညီႏွင့္ပင္ ျမန္မာမင္းမ်ားလည္း အေျမာက္ေတြ သြန္းခဲ့ၾကသည္။ စစ္ေတြတုိက္ခဲ့ၾကသည္။ ကုန္းေဘာင္မင္းမ်ား တန္ခုိးထြားႏုိင္ ခဲ့ၾကသည္မွာ သူတုိ႔တစ္ေတြ အမႈေတာ္ ကုန္တြင္ေအာင္ ထမ္းခဲ့ၾက၍တစ္ေၾကာင္း ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္သူတုိ႔ထံမွာ သတင္း အစအန သြားရွာလွ်င္ေတာင္ ရေကာင္း ရႏုိင္မည္ ထင္ပါသည္။ သူတုိ႔ ဘုိးဘြား ေတြက ေခါင္းေလာင္းႀကီးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ပံုျပင္ေတြ ေျပာေကာင္းေျပာျပႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတစ္ေယာက္ဆႏၵကို ေျပာရရင္ ေၾကးတိုေၾကးစေတြစုၿပီး မင္းႀကီးေ ခါင္းေလာင္းအရြယ္ အသစ္ ျပန္သြန္းလုပ္၍ သာသနာျပဳ ဓမၼေစတီ မင္းျမတ္ကုိ ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္လိုက္သည္က ပိုၿပီးေကာင္းမည္ယူဆပါေၾကာင္း။

ေျပာရန္ တစ္ကြက္က်န္ေနသည္မွာ ေခါင္းေလာင္းႀကီးသြန္းစဥ္က ေရႊပိႆာခ်ိန္မ်ားစြာ ထည့္၍ႀကိဳရသည္ဟူ ေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ မည္မွ်ဆုိ သည္ကို ငဇင္ကာ သိပါ လိမ့္မည္။

ဗညား႐ိုး
Popular Myanmar News Journal