သမုိင္းကို ရဲရဲ ရင္ဆုိင္ပါ

၂၀၁၂ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အတြင္းရွိ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံု ဗံုးခြဲဖ်က္ဆီး ခံခဲ့ရျခင္း ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ေျမာက္သည့္ ေန႔ျဖစ္သည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ဒီမိုကေရစီ အေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အခြင့္အေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္း၏ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရက ပစ္ခတ္ၿဖိဳခြင္းခဲ့ရံုမက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဝန္းအတြင္းရွိ သမိုင္းဝင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုႀကီးကိုပါ မိုင္းခြဲ ၿဖိဳဖ်က္ခဲ့သည္။

ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုႀကီးသည္ ျမန္မာသူေဌးႀကီး ဦးညိဳ၏ လွဴဒါန္းမႈေၾကာင္း ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာျပည္ သူ႔ကၽြန္ဘဝမွ မလြတ္ေျမာက္ခင္ ကတည္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဝန္းအတြင္း ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ သမိုင္းဝင္ အမွတ္အသား တခု ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရး က်ိဳးပမ္းမႈတြင္ ေရွ႕တန္းမွ ပါဝင္ခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ အေျခစိုက္ရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သမိုင္းဝင္ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးဆုိင္ရာ အေဆာက္အအံုႀကီးဟု သမိုင္းဆရာမ်ားက မွတ္တမ္းျပဳ ၾကရသည္။

ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုႀကီးႏုမွ စ၍ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာင္းသားသမဂၢက ေမြးထုတ္ေပး ခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရး အႀကိဳ၊ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္ကို ျငင္းႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။

ျမန္မာျပည္၏ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာအတြက္ စံျပဳရမည့္ အမွတ္အသားမွာ ေရႊတိဂံုေစတီဟု ဆိုလွ်င္ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စံျပဳရမည့္ အမွတ္အသားမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုႀကီးဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္ကို ႏွစ္မ်ားစြာ အုပ္စိုးခဲ့ေသာ စစ္အာဏာရွင္မ်ားကမူ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား၏ တက္ႂကြေသာ က်ိဳးပမ္းမႈ၊ ျပည္သူလူထု အတြက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာ ခံမႈမ်ားကို ေျမေအာက္ အဖြဲ႕အစည္း မ်ားက အသံုးခ်ေနသည္ဟု လြဲမွားစြာ စြပ္စြဲခဲ့သည္။

အမွန္မွာ ေက်ာင္းသားသည္ မည္သည့္ ေခတ္ကာလ၊ မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္မွ အသံုးခ်ခံမျဖစ္ခဲ့၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢ သည္လည္း ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အျပည့္အဝတို႔ျဖင့္ လြတ္လပ္စြာ ရပ္တည္ခဲ့သည့္ အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသား သမဂၢကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္ျခင္းသည္ တုိင္းျပည္၏ အနာဂတ္ကို စစ္ဖိနပ္ႏွင့္ နင္းေျခလိုက္ျခင္းဟု သတ္မွတ္ရမည္ ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသား အေရးႏွင့္ အမ်ိဳးသားပညာ လြတ္လပ္ေရးတို႔ အတြက္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသား သမဂၢ မရွိေတာ့သည့္ အျပင္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရသည့္ ျမန္မာျပည္ ပညာေရး အဆင့္အတန္း သည္ ယခု အခ်ိန္တြင္ ေအာက္ဆံုးအဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ဦးေနဝင္း၏ အစိုးရသည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုကို ၿဖိဳခြင္းခဲ့ရံု မက ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာျပည္ပညာေရး စနစ္ကိုပါ လ်စ္လွ်ဴရႈခဲ့သည္။

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကာလတြင္မူ ပညာေရး စနစ္ကိုသာမက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အခြင့္အေရး မ်ားကိုပါ မသိမသာမွ သိသိသာသာ တျဖည္းျဖည္း ကန္႔သတ္ လာခဲ့သည္။

သမုိင္းဝင္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မ်ား၏ အခန္းက႑ကို တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ခ်ကာ ၿမိဳ႕ျပင္မ်ားတြင္ တကၠသိုလ္ သစ္မ်ားစြာ တည္ေဆာက္၍ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လူစုခြဲခဲ့သည္။

တကၠသိုလ္ အသီးသီးမွ သာမန္ဘြဲ႕ရမ်ားကို စက္ႏွင့္ လွည့္ထုတ္ကဲ့သို႔ ႏွစ္စဥ္ ေျမာက္ျမားစြာ ထုတ္ေပးေနရံုမက အေဝးသင္ ပညာေရးစနစ္ကို ဖန္တီးကာ အနီးကပ္ ၁၀ ရက္အျပတ္ သင္၍ ဘြဲ႕လက္မွတ္မ်ားကို ေပါေပါမ်ားမ်ား ထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ပညာ အမွန္တကယ္ မတတ္ဘဲ ဘြဲ႕ရခဲ့သူမ်ားမွာ အေလးစား မခံရေသာ အလုပ္လက္မဲ့ ဘဝျဖင့္ ျမန္္မာျပည္တြင္ ေတာင္ပံုရာပံု ပံုလွ်က္ရွိသည္။

တိုင္းျပည္ အနာဂတ္အတြက္ အေရးႀကီးသည့္ ပညာေရး အဆင့္အတန္း တစတစ နိမ့္ပါးေနခ်ိန္တြင္ ပညာေရး အေဆာက္ အအံု ျခစားမႈေၾကာင့္ ေငြေပးႏိုင္သူမ်ား အလြယ္တကူရႏုိင္သည့္ ပါရဂူ ဘြဲ႕ရ ဆိုသူမ်ားမွာလည္း ႏိုင္ငံတကာ မဆိုထားႏွင့္ ေဒသတြင္းႏုိင္ငံကပင္ စာရင္းမသြင္းသည့္ အေနအထား ျဖစ္လာသည္။

ယခု အေျပာင္းအလဲကို လိုလားေသာ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရ လက္ထက္တြင္မူ တိုင္းျပည္ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ အနာဂတ္ လွပေရးအတြက္ အေရးပါသည့္ ပညာေရးက႑ကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ထုိသို႔ ပညာေရးစနစ္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ ရာတြင္ အစိုးရအေနျဖင့္ အထက္မွ အမိန္႔ေပး တည္ေဆာက္ျခင္းထက္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အင္အားကို အသံုးခ်သင့္သည္၊ ေက်ာင္းသား အေျချပဳသည့္ ပညာေရးစနစ္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးကို အစိုးရက ႀကိဳဆိုကာ ပံ့ပိုးေပးရမည္ ျဖစ္သည္။

ဆဲဗင္း ဇူလိုင္ အေရးအခင္းသည္ သမိုင္းျဖစ္သည္။ အႏွစ္ ၅၀ အတြင္း ဆံုးရႈံုးမႈမ်ားကို သမိုင္းထဲမွ သခၤန္းစာ ယူရမည့္ အခ်ိန္ ယခု က်ေရာက္ၿပီ။ သမိုင္းကို မေမ့သင့္၊ ခ်န္မထားသင့္ေပ။

မတရားသျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့ရသူမ်ားကို စာနာေထာက္ထား၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သမိုင္းကို ရဲရဲ ရင္ဆိုင္သည့္ အေနျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား သာမက တႏုိင္ငံလံုးရွိ ေက်ာင္းသားမ်ား ပါဝင္ေသာ ဆဲဗင္းဇူလိုင္ ႏွစ္ ၅၀ ေရႊရတု ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အခမ္းအနား က်င္းပခြင့္ ေပးသင့္ေသာ္လည္း သမိုင္းမွန္ကို ရင္မဆုိင္ရဲေသာေၾကာင့္လား မသိ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး စသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ က်င္းပမည့္ အခမ္းအနားမ်ားကို အာဏာပိုင္မ်ားက ပိတ္ပင္ခဲ့သည္။

သမုိင္းကို ရင္မဆုိင္ရဲလွ်င္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္ ရင္ၾကားေစ့ေရးအတြက္ ခက္ခဲေပလိမ့္မည္။

ယခုအခ်ိန္သည္ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရ အေနျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားထု၏ ရင္တြင္းမွ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ မ်ားကို စတင္ ကုစားေပးရင္း အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ ရင္ၾကားေစ့ေရးအတြက္ အားထုတ္ရန္ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ဟု ဧရာဝတီက ယူဆေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။

http://burma.irrawaddy.org/archives/14172