မကုန္ခန္းႏိုင္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္လူ

လူတိုင္းတြင္ ဘ၀ရည္မွန္း ခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကသည္။ ဆင္းရဲ သားမ်ားမွာလည္း ရည္မွန္းခ်က္ရွိ သလုိ သူေဌးမ်ားမွာလည္း ရည္ မွန္းခ်က္ ရွိသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ သမၼတမွာလည္း ရည္မွန္းခ်က္ ရွိ ေနတတ္ေသးသလို ကမၻာ့ထိပ္ဆံုး ေခါင္းေဆာင္ ဆုိသူေတြမွာလည္း ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ရွိေနတတ္ေသး သည္။ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ဆိုသည္ မွာ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဘ၀၊ ေရာက္ခ်င္ ေသာ ဘ၀၊ ရခ်င္ေသာ ဘ၀ဟု အလြယ္တကူ ေျပာ၍ ရမည္ထင္ သည္။ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ဆုိသည္ မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ ကုန္ဆံုးသြား တတ္ေသာအရာမ်ိဳး မဟုတ္။

ပထမ ရည္မွန္းထားေသာ အဆင့္တစ္ခုသို႔ ေရာက္လွ်င္ ထို အဆင့္မွ လွမ္း၍ျမင္ရေသာ ျမင္ ကြင္းက်ယ္ႀကီးထဲမွ ေနာက္ထပ္ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုဆီသို႔ မွန္းေမွ်ာ္ ၾကည့္မိေလ့ ရွိသည္။ ထိုသို႔ မွန္း ေမွ်ာ္ၾကည့္မိရာသို႔ ထပ္မံႀကိဳးစား အားထုတ္၍ ေရာက္ရွိ၊ ရရွိသြားၿပီ ဆိုလွ်င္လည္း ေရာက္ရွိေနေသာ၊ ရရွိထားေသာ ေနရာမွ လွမ္းၾကည့္ လွ်င္ ေနာက္ထပ္ရည္မွန္းခ်က္ထား စရာေတြကို ေတြ႕ရတတ္သည္။ ထိုအခါ ထပ္ႀကိဳးစားရျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြက လွမ္း၍၊ မွန္း၍ မဆံုးေတာ့။ လူ ေသေတာ့မွပဲ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဆံုး ေတာ့သည္။ ဒါေတာင္မွပဲ မေသ ခင္ ကာလကေလးေတြထဲတြင္ ေနာက္ဘ၀အတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ ေတြ ထားျဖစ္ေအာင္ ထားလိုက္ၾက ေသးသည္။ ေသသြားေသာ သူ သည္ စကားျပန္ေျပာ၍ မရေသာ ေၾကာင့္သာ ေတာ္ေသးသည္။ ႏို႔မို႔ ဆိုလွ်င္ ေသၿပီးတြင္ ရည္မွန္းခ်က္ ထားစရာေတြ ေတြ႕ေနျပန္ၿပီဟုမ်ား ေျပာေလမည္လား မသိ။ ဤသည္ ကား လူႏွင့္ အေတာမသတ္ႏိုင္ ေသာ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္၏အဆက္ အစပ္ ျဖစ္သည္။

ေလာဘဟု ေျပာ၍မရ

ထုိသို႔ အေတာမသတ္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ျဖင့္ လူအျဖစ္ ရွင္သန္ ေနေသာ ဘ၀တိုင္းကို ေလာဘ ႀကီးသည္ဟု ေျပာရန္မသင့္။ အတၱ ႀကီးသည္ဟု ဆိုရန္မသင့္ပါ။ လူ႔ဘ၀ဟူသည္ တစ္ခုခုကို ဦးတည္ ရည္မွန္းၿပီး လုပ္ကိုင္(ႀကိဳးစား) ေန ထုိင္ႏိုင္ပါမွသာ ရွင္သန္အသက္ ၀င္ေသာ ဘ၀တစ္ခု ျဖစ္လာမည္။ ျဖစ္ခ်င္ရခ်င္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ အဆင့္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ၿပီဟုဆိုကာ ဘာကိုမွ် ထပ္၍ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေသာ၊ ဘာကိုမွ ရည္မွန္း ခ်က္မထားခ်င္ေတာ့ေသာ လူတစ္ ေယာက္၏ ဘ၀သည္ ဘ၀ေသ တစ္ခုသာျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည္။ လူ႔ ဘ၀တြင္ ဤသို႔ေသာ လူစားမ်ိဳး ေတြ ရွိသည္။ သိခ်င္စိတ္၊ တတ္ခ်င္ စိတ္၊ နားလည္ခ်င္စိတ္၊ ရလိုခ်င္ စိတ္၊ ျဖစ္လုိခ်င္စိတ္ေတြ ကုန္ခန္း သြားၿပီး ေရာက္ေနေသာ အဆင့္ တြင္ ရပ္ေနလုိက္ေသာ လူစားမ်ိဳး ေတြလည္း ျဖစ္သည္။

သူက သူ႕ေနရာ အဆင့္ တြင္ ရပ္ေနသည္ဟုဆိုေသာ္လည္း ေလာကသဘာ၀သည္ ေရွ႕သို႔ တုိး သြားေနေသာ သဘာ၀ရွိသည့္ အတြက္ ေလာကလူသားေတြ ကလည္း ေရွ႕ကို တုိးသြားၾက၊ ေျပး လႊားသြားၾက ရွိေနသည့္ၾကားထဲ တြင္ ထုိသိုု႔ရပ္ေနေသာ သူသည္ အလုိလိုပင္ ေနာက္၌ က်န္ရစ္ခဲ့ရ ေတာ့သည္။ ဥပမာ - အေနျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံပညာေရး၌ အျမင့္ဆံုး ဘဲြ႕ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ေဒါက္ တာဘြဲ႕(Ph.D) ရထားသူ ႏွစ္ ေယာက္ကို ႏႈိင္းယွဥ္ျပလုိပါသည္။ ဘာသာရပ္တစ္ခုတည္းတြင္ တစ္ ႏွစ္တည္း၌ ေဒါက္တာဘြဲ႕ ရထား ၾကသူေတြလည္း ျဖစ္ပါသည္။

မညိဳက သူ႕ဘ၀တြင္ (Ph.D)ရလွ်င္ ေက်နပ္ၿပီဟု စိတ္ ဒံုးဒံုးခ်ထားသူ ျဖစ္သည္။ မျဖဴက နဂိုကတည္းကပင္ ပညာရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေလ့လာအားထုတ္ တတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ (Ph.D) ရၿပီးခ်ိန္တြင္ မညိဳက မည္သည့္ ေလ့လာအားထုတ္မႈကိုမွ် မလုပ္ ေတာ့ဘဲ ရထားေသာ ဘြဲ႕၊ တျဖည္း ျဖည္း လုပ္သက္ျဖင့္ ရလာမည့္ ရာထူးအေပၚ၌ပဲ အာ႐ံုထားၿပီး ေန သည္။

မျဖဴကေတာ့ Ph.D မရခင္ တုန္းကလုိပဲ ႀကိဳးစားေလ့လာ သည္။ ပညာရပ္နယ္ ပယ္၌ သိသင့္ သိထုိက္သည္မ်ား၊ ႏိုင္ငံတကာမွ အသစ္ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားကို လက္ လွမ္းမီသေလာက္ ႀကိဳးစားေလ့လာ သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး Ph.D ရၿပီးလွ်င္ ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာ ေသာအခါ မညိဳႏွင့္မျဖဴတို႔၏ သိမႈ၊ တတ္မႈအဆင့္က အေတာ္ေလး ကြာျခားသြားေတာ့သည္။ မျဖဴက သူတို႔၏ ပညာအဆင့္တူ ၾကားတြင္ ေခါင္းတစ္လံုး ပိုျမင့္သူ ျဖစ္လာ သည္။ ေခါင္းတစ္လံုး ပို၍ျမင့္လာ ျခင္း အေပၚ၌ မျဖဴသည္ ေက်နပ္ ေရာင့္ရဲမည္ မဟုတ္။ သူ႕ရည္မွန္း ခ်က္က ႏုိင္ငံတကာ ပညာရွင္ အဆင့္အတန္းဆီသို႔ မွန္းေနဦးမည္ ေသခ်ာသည္။

ကိုယ့္ဘာသာရပ္အတြက္၊ ကိုယ့္ဌာနအတြက္လည္း တိုးတက္ သထက္ တိုးတက္ေအာင္ အား ထုတ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ဤသို႔ ေသာ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ တုိးတက္ထားရွိျခင္းကို ေလာဘဟု ေျပာ၍ ရႏုိင္ပါ့ မည္လား။

အရြယ္ခ်င္းမတူလုိ႔

လူတုိင္းတြင္ ဘ၀ရည္မွန္း ခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကသည္ဟု အစပိုင္း တြင္ ေရးခဲ့သည္။ ကေလးအရြယ္ မွာလည္း သူ႕အသိဉာဏ္၊ သူက်င္ လည္ရေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သူ အားက်ေသာ လူပုဂၢိဳလ္ေပၚ မူတည္၍ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဘ၀တုိ႔ ရွိ ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ေမာ္ဒလ္ဂဲ (Midel Girl) ျဖစ္ခ်င္သည္။ တခ်ိဳ႕ က မင္းသမီး ျဖစ္ခ်င္သည္။ တခ်ဳိ႕ က ဆရာ၀န္၊ တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္း ဆရာ၊ တခ်ဳိ႕က ဘုရင္၊ တခ်ဳိ႕က သူပုန္၊ တခ်ဳိ႕က တရားသူႀကီး၊ တခ်ဳိ႕ မာသာထရီဇာ၊ တခ်ိဳ႕က ေခ်ေဂြဗားရား၊ တခ်ိဳ႕က...။ ကေလးဘ၀တြင္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ သေဘာက်တာကို ျဖစ္လိုက္ခ်င္ သည္။ ဘယ္ကေလးကို သြားေမး ေမး၊ ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲဟု ေမးလွ်င္ တစ္ခုခုကို ျပန္ေျပာလိမ့္ မည္။ ကေလးအေတြးမွ ထြက္လာ ေသာ ရည္မွန္းခ်က္သည္ အတည္ တက် မဟုတ္ေသး။ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာေသာအခါတြင္မွ သူတို႔ရည္ မွန္းခ်က္က ခိုင္မာလာသည္။ သူတို႔ မွာ ရွိေန၊ စြဲေနေသာ ရည္မွန္းခ်က္ ကို ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ လာၾကသည္။

တခ်ိဳ႕ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ႀကိဳး စားအားထုတ္မွ ရႏိုင္မည့္ ဘ၀ရည္ မွန္းခ်က္ကို ဘာမွ မႀကိဳးစားဘဲႏွင့္ ရည္မွန္းၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ ျမင့္ျမင့္ကို ရည္မွန္းၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္သည္။ ရည္မွန္းခ်က္ အတိုင္း ျဖစ္လာေသာ ဘ၀ေတြရွိ သည္။ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္လြဲ သြားေသာ ဘ၀ေတြ ရွိသည္။ ရည္ မွန္းခ်က္အတိုင္း မျဖစ္လာေသာ သူေတြထဲတြင္ တခ်ိဳ႕က ဒုတိယ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုထားၿပီး ႀကိဳးစား ၍ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ တခ်ိဳ႕က ဘာမွ ဆက္မႀကိဳးစားေတာ့ဘဲ ေယာယိမ္းလိုက္၊ ဘသားယိမ္း လုိက္ႏွင့္ ေလာကႀကီးထဲမွာ အလိုက္သင့္ေနသူေန၍ တခ်ိဳ႕က ဘ၀ကို ေရစုန္ေမွ်ာလုိက္သြားၾက သည္။ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခု ထား တုိင္း ထိုအတြက္ ႀကိဳးစားအား ထုတ္ဖို႔ လိုအပ္သည္ဟူေသာ သဘာ၀ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားသူေတြ ကေတာ့ သူတို႔ရည္မွန္းရာ ဘ၀သို႔ ရမည္ေရာက္မည္မဟုတ္ပါ။ မ်က္စိ လည္ လမ္းမွား၍ မျမင္ရေသာ ကံ တရားေၾကာင့္ပဲ ရသြားသည္ဆို လွ်င္ေတာင္မွ ထူးခြၽန္သူ၊ ထူးျခား ထက္ျမက္သူမ်ိဳး ျဖစ္မလာတတ္ဟု ထင္ပါသည္။

ေယဘုယ် လူႏွစ္မ်ဳိး

စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္ၿပီး ဘ၀ကို ခြဲျခားနားလည္ေသာ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ထားရွိတတ္ ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားက ပို၍ လက္ေတြ႕က်ၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ား ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားဟု ဆိုႏိုင္ သည္။ ထုိအသက္အရြယ္တြင္ ကိုယ့္အတြက္ ရည္မွန္းခ်က္က ဘာ၊ အမ်ားအတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ က ဘာဆိုတာကိုလည္း ခြဲခြဲျခား ျခား နားလည္လာေလ့ ရွိသည္။ ကိုယ့္ေကာင္းစားဖို႔အတြက္ မည္သို႔ လုပ္မည္ကို သိသလို အမ်ား ေကာင္းစားေရးအတြက္ဆိုလွ်င္ မည္သို႔လုပ္မွ ျဖစ္မည္ကိုလည္းရွင္း ရွင္းလင္းလင္း သိလာၾကသည္။

လူဆိုသည္ကို ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ခြဲပါ ဟုဆိုုလွ်င္ အတၱလူႏွင့္ ပရလူဟု ခဲြ၍ရသည္။ အတၱလူက ကိုယ္ ေကာင္းစားေရး၊ ကိုယ္အဆင္ေျပ ေရး သက္သက္ကိုပဲ ၾကည့္တတ္ ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုး ထမင္းငတ္ေနလွ်င္ ေတာင္မွ ကိုယ့္တစ္အိမ္တည္း ထမင္းမငတ္ဖို႔ နည္းလမ္းေပါင္းစံု သံုးၿပီး ႀကိဳးစားမည့္သူမ်ိဳး ျဖစ္ သည္။ ပရလူကေတာ့ကိုယ့္ေကာင္း စားေရးထက္ အမ်ားေကာင္းစား ေရး၊ ကိုယ္အဆင္ေျပေရးထက္ အမ်ားအဆင္ေျပေရးအတြက္ ကိုယ္စြမ္း ဉာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ႀကိဳးစား အားထုတ္ၿပီး အနစ္နာခံသူ ျဖစ္ သည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ထမင္းငတ္ေန ခ်ိန္တြင္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း လူမသိေအာင္ ခုိး၀ွက္စားမည့္ အစား ကိုယ့္မွာရွိသည့္ စားစရာ ေတြကို ေ၀ငွစားမည့္သူျဖစ္သည့္ အျပင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုး၏ အငတ္ ျပႆနာ ေျပလည္ေရးအတြက္ အမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီး ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားမည့္သူမ်ဳိး ျဖစ္သည္။

လူ႔ေလာကႀကီးတြင္ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အတၱလူစား မ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီး ပရလူ အမ်ဳိး အစားက နည္းေနတတ္သည္။ အတၱမ်ားမ်ား၊ ပရနည္းနည္းလူစား မ်ဳိးေတြ ရွိသလုိ အတၱနည္းနည္း၊ ပရမ်ားမ်ား လူစားမ်ဳိးေတြ ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ အတၱလုပ္ရင္း ပရကို ပါတတ္ ႏိုင္သေလာက္ လုပ္သည္။ တခ်ဳိ႕ ကေတာ့ လူထူးလူဆန္း အမ်ိဳး အစားဟု ေျပာရမည္လား၊ လူ႕ အေယာင္ေဆာင္ေတြဟု ေျပာရ မည္လား၊ လူလည္ေတြဟု ေျပာရ မည္လား၊ လူယုတ္မာေတြဟု ေျပာ ရမည္လား၊ ခြဲျခားေျပာရခက္သည့္ (ပရအက်ိဳး) လုပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္၍ အတၱအက်ိဳး(ကိုယ္က်ိဳး) ခ်ည္းပဲ လုပ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစကားမွာေတာ့ `ေၾကာင္သူ ေတာ္ ႂြကက္သူခိုး´ ဟူေသာ စကား က ရွိၿပီးသားျဖစ္ပါ၏။

ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ေရြး

လူတုိင္းတြင္ ရည္မွန္းခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကၿပီး ဆင္းရဲသားေရာ သူေဌးသား၌ပါ ရွိတတ္ၾကေၾကာင္း ႏွင့္ ကေလးေရာ လူႀကီးေတြ၌ပါ ရွိတတ္ၾကသည့္အေၾကာင္းကို ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ထုိ႔အျပင္ ကိုယ့္ရည္ မွန္းခ်က္က အတၱလူ ျဖစ္ေရးလား၊ ပရလူျဖစ္ေရးလားဟူ၍ ခြဲျခားသိ ျမင္ႏုိင္ေအာင္လည္း ေလာက သဘာ၀ႏွင့္လူ႕သဘာ၀ကိုအေတာ္ အတန္ကို ရွင္းျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

ဤေဆာင္းပါး ဖတ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ကိုယ့္ဘ၀ရည္မွန္း ခ်က္ကို ပီျပင္ျပတ္သားစြာ မခ်မွတ္ ရေသးသူ ျဖစ္ေနပါက စဥ္းစားစရာ အေနျဖင့္ အေထာက္အပံ့ တစ္စံု တစ္ရာ ရႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ ပါသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ဆင့္သို႔ ေရာက္တုိင္း၊ ေနာက္ထပ္ရည္မွန္း ခ်က္တစ္ခုက ထပ္ျဖစ္လာတတ္ သည့္ လူ႕သဘာ၀ကိုလည္း တင္ျပ ခဲ့ပါသည္။ စာဖတ္သူသည္ ရည္ မွန္းခ်က္ျဖင့္ ဘ၀ကို ရွင္သန္ေန ထုိင္သူလား။ ရည္မွန္းခ်က္ မထား ေတာ့ဘဲ ေရာက္ရာေနရာမွာရပ္တန္႔ ေနသူလား။

ကမၻာႀကီးက လည္ပတ္ေန ၿပီး လူေတြက ကိုယ့္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ကိုယ့္ေရွ႕သို႕ တက္ေနသြားေနၾက သည့္အတြက္ ရပ္ေနသူသည္ က်န္ရစ္သူျဖစ္သည္ဆုိတာကိုပဲ သတိျပဳမိေစခ်င္သည္။

Ref : http://www.knowledgebridge.net/