အခ်စ္ရဲ ႔ အလွ အခ်စ္ရဲ ႔ အရသာ

သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။သို႕မဟုတ္လည္းသူ အိပ္ေပ်ာ္လုဆဲဆဲ ျဖစ္ေနၿပီ။

ကၽြန္မ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္သည္။ကၽြန္မအတြက္ကိုယ္ဟန္ျပေပးဖို႕ ဘယ္တုန္းကမွ သေဘာမတူခဲ့ေသာ

ေယာက္က်ၤားသည္ ယခုအခါ ပန္းခ်ီဆြဲခံရန္အေကာင္းဆံုးကိုယ္ဟန္အေနအထားျဖင့္ အဆင္သင့္ရွိေနၿပီ။ အနီးမွာလည္း ေထာင္စင္မွာ ခ်ိတ္ထားေသာအျဖဴေရာင္းကင္းဘတ္စ္က အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ ကၽြန္မ လိုအပ္သမွ်မွာ အိပ္ရာေပၚမွထထြက္လာၿပီး ကင္းဘတ္စ္ေရွ႕မွာ ထိုင္လိုက္ရံုပဲျဖစ္သည္။သို႕ေသာ္ ကၽြန္မသည္စိတ္ထဲကသာ ေရြ႕လ်ားလ်က္ တကယ့္ကိုယ္ခႏၶာက သည္အတိုင္း လဲေလ်ာင္းေနမိသည္။

ပန္းခ်ီစုတ္တံကို ကိုင္ရမည့္ကၽြန္မ၏ညာလက္သည္ သူ႕ပခံုးစြန္းေပၚမွာ ပက္လက္တင္လ်က္ရွိသည္။ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ၏ အျပင္ပိုင္းသည္သူ႕ပခံုးစြန္းကို ထိကပ္လ်က္ရွိသည္။ သူ႕ပခံုးစြန္းသည္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမြ႕ေန၏။ ေနာက္ၿပီး ေခၽြးစို႕ၿပီး ေအးစက္စြာနူးညံ့ေနသည္။ထိုႏူးညံ့ေအးစက္သည့္ အေတြ႕ကေလးထံမွ ကၽြန္မ မခြာခ်င္ပါ။ အနည္းဆံုး ကၽြန္မ၏ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ေတာ့မခြာခ်င္။ ခဏၾကာလွ်င္ သူ ဟိုဘက္သို႕ ေစာင္းပစ္ေတာ့မည္။

အဲ့သည္အခါက်မွပဲ ကၽြန္မလက္ႏွင့္သူ႕ပခံုးစြန္း ေ၀းကြာခ်င္ ေ၀းကြာပါေစေတာ့။

သူ႕ညာဘက္လက္က သူ႕ရင္ဘတ္ေပၚမွာတင္ေနသည္။ ေခါင္းက ေခါင္းအံုးေပၚမွာ မရွိဘဲ ေမြ႕ရာႏွင့္ ေခါင္းအံုး၏ အစပ္မွာ ရွိသည္။ထို႕ေၾကာင့္ေခါင္းငဲ့ေစာင္းလ်က္ရွိသည္။ ထိုအခါ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ပန္းပုရုပ္ တစ္ခုလိုပင္ ေျပျပစ္စြာလိမ္ႏြဲ႕လ်က္ရွိသည္။ အဲ့သည့္ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္၏ ကင္းဘတ္စ္ေရွ႕တြင္ၿငိမ္သက္စြာတည္ရွိေနသည္ဆိုေတာ့ပန္းခ်ီဆြဲရန္ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလိုက္ပါသလဲ။ထိုအေတြးမ်ိဳး ကၽြန္မေတြးမိသည္မွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အိပ္ရာမ၀င္မီကင္းဘတ္စ္ကို အဆင္သင့္ေရႊ႕ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ယခုထိအေကာင္အထည္မေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။

သည္ေန႕ညလည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မည္မထင္ပါ။

လူတစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္သူ႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းသည္ ထိုသူ၏ အခြင့္အေရးကို ခ်ိဳးဖ်က္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။သည္လိုပဲ ကၽြန္မခံစားရသည္။ ထိုသူက ပန္းခ်ီဆရာ၏ ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္ေနေစဦး

ေတာ့၊ ဤအခ်က္ႏွင့္ အက်ံဳး၀င္သည္ဟုကၽြန္မထင္သည္။ ေဘာင္ၾကပ္ထားေသာ ကင္းဘတ္စ္အလြတ္ကို

အိပ္ရာေဘးမွာထားသည့္ ပထမဆံုးညတုန္းကသူ ကၽြန္မကို မယံုသကၤာျဖင့္ ေမး၏။

̒ အဲဒါၾကီးက ဘာလုပ္ဖို႕လဲ̓

ကၽြန္မ မလိမ္မညာဘဲ အမွန္အတိုင္းေျဖခဲ့သည္။

̒ ရွင္အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ရွင့္ကိုပန္းခ်ီဆြဲမလို႕ ̓

̒ ဟာ . . . . ဒီမိန္းမ ̓

သူ ေတာ္ေတာ္ရွက္သြားခဲ့ပါသည္။

̒ ကၽြန္မ ရွင့္ကို ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္ေနတာၾကာလွၿပီ ̓

̒ မဆြဲရပါဘူး ̓

̒ ဆြဲမွာပဲ၊ ရွင့္ကို ကၽြန္မပိုင္တယ္̓

̒ မင္း ငါ့ကို အဲ့ဒီနည္းမ်ိဳးနဲ႕မပိုင္ပါဘူး ̓

̒ ပိုင္တယ္ လင္မယားဆိုတာတစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘာမဆိုပိုင္တယ္ ̓

̒ မင္း ငါ့ကုိတျခားကိစၥသာပိုင္ခ်င္ပိုင္မယ္၊ ပန္းခ်ီဆြဲခြင့္ေတာ့ မပိုင္ဘူး ̓

̒ ေအးေလ . . . ပိုင္ မပိုင္ၾကည့္ေသးတာေပါ့ ̓

အဲ့သည္ေန႕က သူ႕ခမ်ာ ခ်က္ခ်င္းအိပ္ေပ်ာ္တတ္သူျဖစ္ပါလ်က္အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ ဇြတ္အတင္း ထိန္းခ်ဳပ္ထား

ရသည္။ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးဘယ္ေလာက္မွမၾကာမီ လန္႕ႏိုးလာခဲ့၏။ သူ႕ေဘးမွာ လဲေလ်ာင္းေနဆဲျဖစ္ေသာ ကၽြန္မအား အိပ္ခ်င္မူးတူးျမင္သြားေသာအခါစိတ္ေက်နပ္စြာ တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး သူ႕ေခါင္းကိုျပန္ပစ္ခ်ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။သူသည္ပန္းခ်ီဆြဲခံရန္ ေတာ္ေတာ္မႏွစ္ၿမိဳ႕သူပါကလားဟု အဲသည့္ညကမွကၽြန္မ သိသြားခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မေယာက်ၤားသည္ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာသူ မဟုတ္ပါ။ သူ႕ရုပ္ရည္က အနည္းငယ္ၾကမ္းတမ္းသည္ဟုပင္ေျပာႏိုင္ပါသည္။ မ်က္လံုးကကၽြန္မငယ္စဥ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သည့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္၏ မ်က္လံုးေတြလိုမည္းနက္စူးရွျခင္းမရွိ။ညိဳသည္ဆိုရံုေလး ညိဳသည့္ ၾကည္လဲ့လဲ့မ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္သည္။ မ်က္ေတာင္ကလည္းခပ္ပါးပါး၊ႏွာေခါင္းက ႏွာတံျမင့္ၿပီး ႏွာအိုးၾကီးသည္။ ပါးစပ္က က်ယ္က်ယ္၊ ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေတြဘာေတြစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္မသည္ ဘာျဖစ္လို႕ ႏႈတ္ခမ္းအေရာင္ႏွင့္ အသားအေရာင္ တစ္ညီတည္းျဖစ္ေနေသာသူ႕ကို ခ်စ္မိခဲ့ပါလိမ့္။

သူကေတာ့ ကၽြန္မကို မယံုသကၤာျဖင့္ ေမးတတ္သည္။

̒မင္းဟာ ငါ့ကို ခ်စ္လို႕ယူခဲ့တာမွဟုတ္ရဲ႕လား၊ ပန္းခ်ီဆြဲခံမယ့္ ေမာ္ဒယ္လ္အျဖစ္ အပိုင္၀ယ္လိုက္တာမ်ားလား ̓

ေနရာတကာ သူ႕အားပန္းခ်ီဆြဲခ်င္ေနေသာကၽြန္မကို သူ မယံုသကၤာျဖစ္မည္ဆိုလည္း ျဖစ္စရာပါပဲ။

ကၽြန္မသည္ သူ မီးဖိုမွာ ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ေနသည္ကိုလည္းပန္းခ်ီဆြဲဖို႕ ၾကိဳးစားဖူး၏။ ဘယ္သူမွ မသိေသာလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုမွာ သူ ဟင္းခ်က္အလြန္ေကာင္းသည္။သူမီးဖိုေခ်ာင္ ၀င္ေနသည့္အခါ ကၽြန္မ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ မၾကာခဏ ေစာင့္ၾကည့္ဖူးသည္။ အဲ့ဒါတကယ့္ ပန္းခ်ီးကားတစ္ခ်ပ္ပဲ ျဖစ္၏။ ကၽြန္မအရပ္ႏွင့္

တိုင္းၿပီး ခ်ဳပ္ထားေသာ ခါးစည္းအ၀တ္သည္သူႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို တိုေန၏။ ထိုခါးစည္းကို သူစည္းသည့္အခါ အနီကြက္အဆင္အေသြးသည္ထြားက်ိဳင္းေသာ ေယာက်ၤားၾကီးႏွင့္ ကိုးရို႕ကားယားၾကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ျမင့္ဖူးသည့္အခါ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္မိပါသည္။

သို႕ေသာ္ခဏအၾကာတြင္သူမီးဖိုထဲမွာလႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနသည့္ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္မေငးေမာၾကည့္ေန

မိေတာ့သည္။ကၽြန္မ မီးဖိုေခ်ာင္ကနံရံကပ္ ဗီရိုအျမင့္မ်ားသည္ ကၽြန္မအတြက္ ခံုႏွင့္တက္၍ ဖြင့္ကိုင္ရ ပစၥည္းယူရေပမယ့္သူ႕အတြက္ေတာ့သူ႕အရပ္ႏွင့္ တိုင္းထားသလိုပဲ ကြက္တိျဖစ္ေနသည္။ ဗီရိုေတြ ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္၊ လက္ေဆးကန္ဆီသြားလိုက္၊မီးဖိုဆီသြားလိုက္၊ အသီးအရြက္ေတြကို လွီးခၽြတ္လိုက္ ေရေဆးလိုက္ႏွင့္သူအလုပ္ရႈပ္ေနပံုမွာေတာ္ေတာ္ခမ္းနား၏။ သူခ်က္ေပးေသာ ပထမဆံုးဟင္းကို စားၿပီးသည့္အခါ သူမီးဖိုေခ်ာင္၀င္လွ်င္ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ပိုအဆင္ေျပမည္ဟု ကၽြန္မတို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။

ယခုလိုိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကၽြန္မအိပ္မေပ်ာ္တတ္သည္မွာကၽြန္မ၏ အားနည္းခ်က္ပဲျဖစ္သည္။

ယခင္ကေတာ့ ညအိပ္မေပ်ာ္လွ်င္ ကၽြန္မ ပန္းခ်ီကားေတြဆြဲလို႕ၿပီးစီးတတ္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္မဘယ္တုန္းကမွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ခဲ့ေပ။အခုေတာ့အေနအထားေတြအားလံုး လြဲကုန္ၿပီ။ သူ႕အား ပန္းခ်ီဆြဲဖို႕စိတ္ကူးသည့္ အခ်ိန္မွစၿပီး ညေတြညေတြမွာ ပန္းခ်ီမဆြဲႏိုင္ေတာ့တာပဲ ျဖစ္သည္။သူ႕ကို ပန္းခ်ီမဆြဲရမခ်င္းလည္း ကၽြန္မေနလို႕ထိုင္လို႕ေျဖာင့္မွာ မဟုတ္ဘူး ထင္သည္။ ကၽြန္မသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက လုပ္ခ်င္သည့္အလုပ္တစ္ခုခုကို မလုပ္ရလွ်င္စိတ္သည္ လြတ္လပ္မႈမရွိဘဲ တစ္ခုခုႏွင့္ၿငိေနသလို ခံစားရသည္။ ယခုလည္း ကၽြန္မသည္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ၿငိေနသည္ဟု ဆိုရပါမည္။

ကၽြန္မသူ႕ကိုလက္ထပ္ခဲ့သည္မွာအခ်စ္အတြက္လား၊ဘ၀အတြက္လား၊သူေျပာသလိုပန္းခ်ီဆြဲခံမည့္

ကိုယ္ဟန္ျပေမာ္ဒယ္တစ္ေယာက္ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္အတြက္လား . . . ..ကၽြန္မ မသိပါ။ကၽြန္မ သူ႕ကို ခ်စ္သည္။ သူသည္ တရားသူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ေငြေၾကးကအစ လံုၿခံဳမႈ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္တာလည္း မွန္သည္။ သူ၏ ၾကမ္းတမ္းေသာရုပ္ရည္ႏွင့္ႏူးညံ့ေသာ မ်က္လံုး၊ ႏူးညံ့ေသာ အၿပံဳးတို႕၏ တြဲဖက္မႈကို ကၽြန္မ တအံ့တၾသစိတ္၀င္စားမိတာလည္းမွန္သည္။

ၾကည့္စမ္းပါ။

စားပြဲတင္မီးအုပ္ေဆာင္းမွ ျဖဴျပာျပာမီးေရာင္သည္ သူ႕ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကိုျဖာက်လ်က္ရွိသည္။ေပ်ာ့အိေသာ ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေစာင္းငဲ့ေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာ၊ အခ်စ္ျဖင့္စိုလက္ေသာ သူ႕လည္တိုင္၊ သူ႕ပခံုးစြန္း၊ညာဘက္လက္ တင္ထားေသာ သူ႕ရင္ညႊန္႕ပိုင္း၊ သူ႕ခါးဆီတြင္တစ္ပိုင္းတစ္စ ေျပေလ်ာ့စြာတင္ေနေသာျဖဴေဖြးသည့္ခ်ည္ေစာင္ပါးပါး၊ဤအရာအားလံုးသည္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္

ေရွ႕တြင္ ျပည့္စံုေသာအႏုပညာျဖစ္သည္။ထိုအႏုပညာကို ျမင္ရသည့္အခ်ိန္တိုင္းမွာ ပန္းခ်ီအျဖစ္ ကင္းဘတ္စ္အေပၚ တင္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိသည္။ သူ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲခံဖို႕ ခြင့္ျပဳလာပါလိမ့္မည္။အိမ္ေရွ႕လမ္းမွာဆိုင္ကယ္တစ္စီး ေမာင္းသြားသံၾကားရသည္။ထို႕ေနာက္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္၏။ကၽြန္မသည္ ဖြင့္ထားေသာ မ်က္စိကို အသာမွိတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေတာ့မည္။

ထိုအခ်ိန္မွာအေရာင္မ်ားကို စတင္ျမင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အနီေရာင္ရင့္ရင့္စိုစို၊ ထိုအေရာင္ကို ပထမေတာ့ေသြးဟု ထင္လိုက္ေသး၏။ သုိ႕ေသာ္ ေသြးမဟုတ္ပါ။စိုစြတ္သည္ မွန္၏။ ေစးပ်စ္သည္ မွန္၏။ သို႕ေသာ္ေသြးမဟုတ္ပါ။ သူ႕လက္ထဲမွာ ရဲေနေအာင္စြန္းထင္းေနေသာအရာသည္ ေသြးမဟုတ္လွ်င္ ဘာပါလိမ့္။သူၿပံဳးေနသည္။ ရဲရဲနီစြာ ေစးပ်စ္ေသာအရာျဖင့္ စြန္းထင္းေနေသာ လက္ညွဳိးကို ကၽြန္မဆီသို႕ညႊန္လိုက္၏။ ထိုအေရာင္သည္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ရနံ႕ရွိသည္။ ထုိလက္ညွိဳးသည္ ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းႏွင့္လာထိ၏။ ကၽြန္မၿပံဳးမိသည္။အဲ့ဒါ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့စ္လည္း ပါသည္။

̒အစ္ဇာဘယ္လ္အာလန္ေဒးကေျပာတယ္ မိန္းမရဲ႕၊ တကယ္ေကာင္းတဲ့ ေဆာ့စ္ဟာ အျမင္

အားျဖင့္ဆြဲေဆာင္မႈရွိရမယ္တဲ့၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာလို ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို ညိွဳ႕ငင္ႏိုင္ရမယ္ေပါ့ကြာ၊ ေနာက္ၿပီးအရသာကလဲ အနမ္းတစ္ခုလိုပဲ ခ်ိဳၿမိန္ရမယ္တဲ့၊ ေနာက္ၿပီး ေဆာ့စ္ရဲ႕ ေစးပ်စ္တဲ့အရည္ဟာ ႏူးညံ့ေခ်ာေမြ႕ရမယ္၊သူ႕ရဲ႕ အနံ႕ကလဲ ပ်ံလြင့္ကူးစက္မသြားႏိုင္ေအာင္ ထူးျခားတဲ့ သီးသန္႕အနံ႕ရွိရမယ္တဲ့၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕အသားအေရေပၚက အနံ႕မ်ိဳးေပါ့ ̓

သူ စိတ္လိုလက္ရ ေျပာေနသည္။

̒ မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ဖို႕၀ါသနာပါတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို ယူရလိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္မျဖင့္

ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ဖူးဘူး̓

ကၽြန္မ တအံ့တၾသ ေျပာမိသည္။

̒ အာရွတိုက္သားေတြကလြဲရင္ေယာက်ၤားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႕ ရင္းႏွီးပါတယ္ကြ ̓

ဟုတ္တယ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ကရင္းႏွီးတဲ့ ေယာက္က်ၤားေတြဟာ ခ်စ္စရာလည္း သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ထုိစကားကို

ကၽြန္မစိတ္ထဲကသာ ေျပာမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႕ပဲ ျဖစ္သည္။

ထို႕ေနာက္ ကၽြန္မသည္ အစိမ္းေရာင္မ်ားဆီသို႕လြင့္ေမ်ာပါသြားသည္။ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ျမင္ခင္းျပင္ၾကီးမ်ား

ဖံုးလႊမ္းေနသည့္ ေတာင္ကုန္းျမင့္မ်ားျဖစ္သည္။ထို႕ေနာက္ ေတာအုပ္စိမ္းစိမ္းမ်ား၊ ထို႕ေနာက္ စိုက္ခင္း စိမ္းစိမ္းမ်ား၊ ထိုမွတဆင့္ကၽြန္မသည္ လြင့္ေမ်ာသြားကာ တစ္ေနရာတြင္ အဆံုးသတ္သြား၏။ ထိုေနရာသည္

သူ႕ရင္ခြင္ျဖစ္သည္။ သူ႕ရင္ခြင္သည္ဘာျဖစ္လို႕ အစိမ္းေရာင္ေတြ ျဖစ္ေနရတာလဲ။ လတ္ဆတ္ေသာ၊ စိုစြတ္

ေသာ၊ ႏူးညံ့ေသာ အစိမ္းေရာင္။

̒ ရွင္က ဘာျဖစ္လို႕ အစိမ္းေရာင္ၾကီးျဖစ္ေနရတာလဲ ̓

ကၽြန္မ ေမးမိသည္။

̒ မင္းအတြက္ အၿမဲတမ္း အာဟာရျဖစ္ေစဖို႕ကိုယ့္ရင္ခြင္က အစိမ္းေရာင္စိုက္ခင္း ျဖစ္ေနရမွာ မဟုတ္လား ̓

̒ စိုက္ခင္းလား၊ ဒါဆို ကၽြန္မခူးလို႕ရတာေပါ့ေနာ္ ̓

ကၽြန္မ မုန္ညင္းရြက္ကို ၾကိဳက္သည္။ကိုက္လန္ကို ၾကိဳက္သည္။ ပဲရြက္ကို ၾကိဳက္သည္။

နံနံပင္ကို ၾကိဳက္သည္။ အားလံုးအစိမ္းေရာင္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ စေတာ္ဘယ္ရီသီးကိုလည္း

အလြန္ၾကိဳက္ပါသည္။

̒ ဒီလိုပဲ တစ္သက္လံုး စိမ္းေနမွာလားဟင္̓

ကၽြန္မ ေမးမိသည္။ သူကၿပံဳးသည္။

̒ စိမ္းလည္း စိမ္းတယ္၊ ၀ါလည္း၀ါတယ္၊ နီလည္း နီတယ္၊ ဒါက မင္းကို ထားတဲ့အခ်စ္ကသာ

ျပဳျပင္ေပးႏုိင္တယ္ ̓

ဟုတ္ပါရဲ႕။ အေရာင္ဆိုတာ တစ္ေရာင္ကေနတစ္ေရာင္သို႕ ေျပာင္းရတာ မလြယ္ကူပါ။ သူ႕ရင္ခြင္ကေတာ့

ကၽြန္မအတြက္ဆို စိမ္းရာမွ၀ါ၊ ၀ါရာမွ နီ၊ နီရာမွလည္း ျဖဴႏုိင္ပါသတဲ့။

̒ စမ္းၾကည့္မယ္ ̓

̒ စမ္းၾကည့္ေပါ့ ̓

ကၽြန္မ သူ႕အား အသံမထြက္ဘဲစိတ္ထဲကသာ ေျပာလိုက္၏။

̒ စေတာ္ဘယ္ရီေတြ ျဖစ္ေပးႏုိင္မလား. . . . ကဲ ̓

ကၽြန္မလက္ႏွင့္ ထိမိေသာ သူ႕ရင္ညႊန္႕သည္ေႏြးေထြးကာ ႏူးညံ့သည့္ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးမ်ား

ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္မသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္တအံ့တၾသ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။

̒ ၾကည့္စမ္း . . . . သိပ္လွတာပဲ၊စားလို႕ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္ ̓

သူကပါ ရယ္ေမာသည္။

̒ အဲ့ဒါ အခ်စ္ပဲ ̓ တဲ့ .. .

̒ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကိုတစ္ခုခု စိတ္အရသာ ကိုယ္အရသာ၊ စိတ္ျပည့္စံုမႈ ကိုယ္ျပည့္စံုမႈ ေပးႏိုင္မွ

အခ်စ္ျဖစ္တယ္ ̓ ကၽြန္မ၏ ပါးစပ္ထဲသို႕သူက စေတာ္ဘယ္ရီတစ္လံုး ခြံ႕ေကၽြးသည္။ ဘုရားေရ . . . .။

ကၽြန္မစားဖူးသမွ် စေတာ္ဘယ္ရီသီးမ်ားအနက္သူ႕ရင္ခြင္မွ ထြက္ေသာအသီးက စားလို႕အရသာ

အရွိဆံုးျဖစ္သည္။ ရနံ႕ကလည္းထူးျခားစြာ ေမႊးပ်ံ႕ေနသည္။ အရသာကလည္း အခ်ဥ္ႏွင့္ အခ်ိဳကို မွ်တစြာ

ေရာစပ္ထားသည့္ အရသာ။ ႏူးညံ့လိုက္သည္ကလည္းကၽြန္မ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား လွ်ာဖ်ားမွာ ဘယ္တုန္းကမွ

မရရွိခဲ့ဖူးေသာ ႏူးည့ံစိုစြတ္မႈျဖစ္သည္။

̒ မင္း ေက်နပ္ရဲ႕လား ̓

ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

̒ အဲ့ဒါကို မင္းက ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္စိတ္ေပၚသလား ̓

ကၽြန္မ စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားသည္။

̒ ဘာကိုလဲ ̓

̒ စေတာ္ဘယ္ရီသီးကို မင္းစားလို႕အရသာကို သိပ္ေက်နပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္း စေတာ္ဘယ္ရီသီးကို

ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္စိတ္ ေပၚသလားလို႕ေမးတာ̓

̒ ဟင့္အင္း . . . . စားခ်င္ေနတာပဲ̓

̒ အဲ့လိုပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့̓

သူ႕အမူအရာကို ၾကည့္ရသည္မွာျပႆနာ၏ အေျဖတစ္ခုခုကို ရသြားသလိုပဲ။ ဘာလဲေတာ့ ကၽြန္မမသိပါ။

̒ ဒါေပမယ့္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ကသူ႕မ်က္လံုးကို ဆြဲေဆာင္သမွ် အရာအားလံုးကို ပန္းခ်ီေရးခ်င္တာပဲ ̓

̒ အဲ့ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ ̓

̒ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲမွာသိမ္းဆည္းသားသလို ပန္းခ်ီကားအျဖစ္ လႊဲေျပာင္းသိမ္းဆည္းထားခ်င္

လို႕မ်ားလား၊ ဒါ . . . .တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုးကြယ္မႈတစ္ခုလဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ အလွကို ကိုးးကြယ္တဲ့ သေဘာ၊

စိတ္အာရံုနဲ႔ ကိုးကြယ္သလိုကိုယ့္ရဲ႕ အႏုပညာနဲ႕လဲ ကိုးကြယ္တဲ့ သေဘာထင္တယ္ ̓

̒ ကိုယ္မင္းကို ေမးမယ္၊ အဲ့ဒီလိုပန္းခ်ီအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံစားလိုက္ၿပီးရင္ မင္းရင္ထဲမွာ ေပါ့သြားမွာေပါ့ ̓

̒ ေပါ့သြားတာေပါ့၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လိုက္ၿပီးၿပီပဲ ̓

̒ ဒါျဖင့္ မင္းရဲ႕စိတ္အာရံုကဒီမူရင္းအရာေပၚမွာ သိပ္တြယ္မၿငိေတာ့ဘးူေပါ့ ̓

သူ ဘာေျပာခ်င္ပါလိမ့္။ သူေျပာခ်င္တာကိုကၽြန္မသိေနသလိုပဲ။

̒ ရွင္ ဘာကို ေျပာခ်င္တာလဲ̓

̒ ကိုယ္က မင္းကိုယ့္ကို နည္းနည္းမွမေလွ်ာ့ဘဲ ခ်စ္ေနေစခ်င္တာ ̓

̒ ကၽြန္မ ရွင့္ကို တစ္သက္လံုးခ်စ္ေနမွာပဲ ̓

̒ ဒါေပမယ့္ . . . . ̓

သူ တစ္ခုခုကို စိတ္ပူပင္လ်က္ရွိသည္။

̒ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ ̓

̒ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာ သီးသန္႕ထူးျခားမႈတစ္ခုပဲ၊သီးသန္႕အရသာတစ္ခုပဲ၊ အဲ့ဒါကို တျခား ဘယ္အရာအျဖစ္မွ ပံုစံေျပာင္းလို႕မရဘူး ̓

̒ ဘယ္သူက ပံုစံေျပာင္းဖို႕ေျပာေနလို႕လဲ ̓

̒ မင္းေျပာေနတယ္ေလ၊ မင္းကုိယ့္ကို ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္တယ္ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္တယ္နဲ႕ ခဏခဏပူဆာေနတယ္ေလ၊ အဲ့ဒါမင္းက ကိုယ့္အခ်စ္ကိုပန္းခ်ီကားအျဖစ္ပံုစံေျပာင္းပစ္ခ်င္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား ̓

̒ ေဟာေတာ္ . . . . . ဘယ္လိုအျမင္မ်ိဳးပါလိမ့္̓

ကၽြန္မစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည္။သူက စိတ္ရွည္စြာ ၿပံဳးေနဆဲ။

̒ မင္းကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာကိုပန္းခ်ီဆြဲခ်င္တာလား၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်စ္ကို ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္တာလား̓

ကၽြန္မ ဘယ္လိုေျဖရင္ သူ႕ဆီကဘာအျမင္ေတြ ထြက္လာဦးမွာလဲ။

̒ ကၽြန္မ မသိဘူး ̓

̒ အခ်စ္ကို ဆြဲခ်င္တာ ျဖစ္မွာပါ̓

̒ ရွင္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အတိအက်ေျပာႏိုင္တာလဲ̓

̒ ဟ . . . . ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ပဲပန္းခ်ီဆြဲခ်င္မွေတာ့ မင္းကိုယ့္ကို လက္ထပ္စရာေတာင္ အေၾကာင္းမရွိဘူးေလ

ဟုတ္မ်ား ဟုတ္ေလမလား မသိပါ။

̒ ဒီမယ္ မိန္းမ. . .ၿမဲၿမဲမွတ္ထား၊အခ်စ္ရဲ႕ အရသာကို မင္းဘယ္ေတာ့မွ ပန္းခ်ီနဲ႕ သရုပ္မေဖာ္ႏိုင္ဘူး ̓

ၾကည့္စမ္း၊ ဒါ ကၽြန္မ၏ အႏုပညာကိုသူေစာ္ကားလိုက္တာပဲ။

ကၽြန္မ မ်က္လံုးအစံုကို ျဗဳန္းခနဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္မ၏ ေဘးတြင္ သူအိပ္ေမာက်ေနဆဲျဖစ္၏။ သူ႕ဦးေခါင္းသည္ ေခါင္းအံုးေပၚျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ သူ႕ညာဘက္လက္က သူ႕ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ရွိဆဲ။ သူ႕ဘယ္ဘက္လက္က ကၽြန္မ၏ ဦးေခါင္းေနာက္ဘက္မွာ။ ကၽြန္မ သူ႕လက္ေပၚမွာ ေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားမိပံုရသည္။ သူ႕လက္ေတြ က်င္ေနေရာေပါ့။ ကၽြန္မ အသာေလး ေခါင္းေထာင္ထလိုက္သည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းေအာက္မွာရွိေနေသာသူ႕ဘယ္လက္ကို ေနသားတက် ျပန္ထားေပးလိုက္သည္။ ခုတင္ေပၚမွာ ကၽြန္မဆင္းလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ တိုင္ကပ္နာရီမွ နာရီထိုးသံ သံုးခ်က္ၾကားလိုက္ရ၏။ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ရလွ်င္ေကာင္းမည္။ ကၽြန္မ ေျခလွမ္းလွမ္းလိုက္သည့္အခါ ေထာက္တိုင္၏ ေျခေထာက္ႏွင့္ခလုတ္တိုက္မိ၏။ ေထာက္တိုင္လည္း မလဲက်ပါ။ ကၽြန္မလည္းလဲက်မသြားပါ။ သို႕ေသာ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေထာင္တိုင္ေရြ႕လ်ားသြားသံကနည္းနည္းက်ယ္ေလာင္သြား၏။

̒ မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ ̓

ကၽြန္မ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါသူသည္ ေခါင္းအံုးေပၚတြင္ ေမးတင္လ်က္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ရင္း ကၽြန္မကို ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြက မယံုသကၤလာမ်က္လံုးေတြ။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာမ်က္လံုးေတြ။ အားစိုက္၍ ဖြင့္ၾကည့္ေနရေသာ မ်က္လံုးေတြ. . . . ။ ကၽြန္မ သူ႕ကိုၿပံဳးျပလိုက္သည္။

̒ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ဒီေထာက္တိုင္ၾကီးကို ဒီနားမွာ ကိုးလို႕ကန္႕လန္႕ျဖစ္ေနတာမၾကည့္ခ်င္လို႕ ေနရာေရႊ႕မလို႕ ̓

ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္မကင္းဘက္စ္အလြတ္ကိုခ်ိတ္ထားေသာ ေထာက္တိုင္ကို မ၍ ေနရာေရႊ႕လိုက္သည္။ အခန္း၏ တစ္ဖက္နံရံႏွင့္ ကပ္ႏိုင္သမွ် ကပ္ထားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

̒ ေက်နပ္ၿပီလား ̓

ကၽြန္မေမးေတာ့ သူၿပံဳးသည္။

̒ ေကာင္းတယ္ ̓

̒ ကၽြန္မ လိေမၼာ္ရည္သြားယူမလို႕၊ရွင္ေသာက္ဦးမလား ̓

̒ ေကာင္းသားပဲ ̓

သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအံုးႏွင့္ျပန္အပ္လိုက္ျပန္သည္။ ကၽြန္မသိပါသည္။ ကၽြန္မျပန္၀င္လာသည့္အခါ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္လိမ့္မည္။


Typing Credit & Special Thanks go to Aye Myint Mo