Time in Rangoon 
ဘုရားေပၚကေန အေရွ႔ေျမညက္ဘက္ဆီကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ပလက္ခိုေတာင္ေၾကာက ျမဴခိုး
ေဝေဝၾကားမွာ ထီးထီးမားမာ။ ေပ ငါးေထာင္ေက်ာ္ျမင့္တဲ႔ ေတာင္ေၾကာေပၚမွာ ေက်ာက္တုံးေတြနဲ႔ အပင္ခတ္ၾကဲၾကဲက ေနရာယူလို႔။
ေရွ႔တန္းရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အေရးႀကီးဆံုးက "ေရ" ။ ပလက္ခိုေတာင္ေၾကာေပၚကရဲေဘာ္ေတြ ဘယ္လိုမ်ားေနရွာၾကမလဲ။ စကခ ၃ ဗ်ဴဟာ ၁ ခမရ ၃၈၅ က အဲ႔ဒီေတာင္ေၾကာေပၚမွာေနရာယူထားတာ။
ကရင္ျပည္နယ္က မိုးေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ တခါတေလ တပါတ္ေလာက္မရြာတတ္။
ေရမရွိရင္ ေအာက္ဆင္းခတ္ရတဲ႔ ဒုကၡကလည္း မေသးလွ။ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။
က်ေနာ့္ကို တလမ္းလံုး ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ႔တဲ႔ ညီေလးကေတာ့ ၂၈၃၃ ဘက္ဆက္လက္ ခရီးဆက္ေလျပီ။ တပ္မမွဴးထံ က်ေနာ့္ကိုအပ္လို႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲႏႈတ္ဆက္သြားတယ္"ကံမကုန္ရင္ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ အကို"
တဲ႔။
ေရာက္တဲ႔ေန႔ကပဲ တပ္မမွဴးနဲ႔ ေတြ႔ဆံုတယ္။ ညႊန္ၾကားခ်က္နာခံပါတယ္။ "ဇီဝက စခန္းေအာက္ ေရဆင္းမခ်ိဳးရ" တဲ႔။ ရဲေဘာ္ေတြအလွည့္က် ေရခပ္ေပးလိမ့္မယ္ အေပၚမွာခ်ိဳးပါတဲ႔။ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္။ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မွ ရဲေဘာ္ေတြ ေပ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ေပၚခပ္တင္ထားတဲ႔ေရကို မခ်ိဳးနိုင္ မခ်ိဳးရက္။ ေအာက္ဆင္းခ်ိဳးပါရေစဆုိတာ လည္းျငင္းမရ။ က်ေနာ္ ၇ရက္ဆက္တိုက္ေရမခ်ိဳးပဲေနမွ တပ္မမွဴးက ဇီဝက ေရဆင္းခ်ိဳးရင္ လံုစုက ၁ အေပါင္း ၅ လိုက္ပါ၍ေရဆင္းခ်ိဳးပါလို႔ေျပာေလေတာ့သည္။
က်ေနာ္ေရခ်ိဳးရင္ ၄၉ က လံုစုမွ ူးအရာရွိ ညီေလးနဲ႔ ၅ ေယာက္က ေရအတူဆင္းခ်ိဳးရတယ္။ ညီေလးက က်ေနာ္ေရခ်ိဳးရင္ ေသနတ္ကိုင္ျပီး ကင္းေစာင့္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ျပီးမွ သူခ်ိဳးတယ္။
"အကိုႀကီး သတိထားရမွာက ေရွ႔ကေတာင္ေၾကာလမ္းပဲ။ ညာဘက္ေတာင္ကုန္းေပၚမွာက က်ေတာ္တို႔စခန္းရွိတယ္။ ေရွ႔က ေတာင္ေၾကာလမ္းမွာ အရိပ္ျမင္တာနဲ႔ ပစ္သာပစ္အကို အဲ႔ဒီေနရာက လြတ္ေနတယ္" ေျပာျပီးမွေရခ်ိဳးတယ္။ ေရခ်ိဳးေနရင္း က်ေနာ့္ကို လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ စိတ္မခ်ရွာ။
ညေနဘက္ဆို လံုစုဘက္ လမ္းေရွာက္ထြက္ရင္း စိတ္ပါရင္ တခါတည္း ထမင္းဝင္စားတယ္။ "အကိုႀကီး ညီတို႔ဆီ အျမဲလာစားပါတဲ႔ " ညီတို႔က တိုက္ကင္းထြက္ရေတာ့ ဟင္းစားေပါတယ္တဲ႔"။ မွ်စ္ ငွက္ေျပာဖူး ဒရင္ေကာက္ညႊန္႔ ေတြအျမဲပါလာတတ္တယ္။
အျမဲေတာ့မစားျဖစ္ပါဘူး ကိုယ့္မွာလည္း တပ္စုရွိေသးတာ။ လာမစားတဲ႔ေန႔ဆို ဟင္းေလးတစ္ခြက္ေတာ့ ရဲေဘာ္နဲ႔ေပးခိုင္းရွာသည္။ က်ေနာ္ကိုေတာ့ အေတာ္ခ်စ္ရွာတဲ႔ညီေလး။ တိုက္ကင္းထြက္ျပီး ျပန္လာတိုင္း တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု က်ေနာ့္ဘန္ကာထဲ ဝင္ေပးျပီးမွ ျပန္တတ္တဲ႔ညီေလးပါ။ ေတာဝက္မ်ားရလာတဲ႔ေန႔ဆို စခန္းကုန္းတစ္ခုလံုး လိုက္ေဝေတာ့တာပဲ။ "တပ္မမွဴးနဲ႔ အကိုႀကီးအတြက္က ေပါင္သားေလ" တဲ႔ သူေျပာေနၾကစကားပါ။
မိုးကုန္ပိုင္းေလာက္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ကို မာစတာ ဝင္ခြင့္ေျဖဖို႔ ေၾကးနန္းဝင္လာတယ္။
ခဲြရေပဦးမည္။ ႏႈတ္ဆက္ရေပဦးမည္။ ညီေလးတို႔လံုစုကပဲ မူသဲအထိလိုက္ပို႔ျပီး ဟိုဘက္အဖဲြ႔နဲ႔ခ်ိတ္ျပီး က်ေနာ္ျပန္ခဲ႔ရတယ္။
ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ညီေလးမ်က္ႏွာ မေကာင္းရွာ။
လေတြႏွစ္စားလို႔ မာစတာပင္ ၃ ႏွစ္တိုင္ခဲ႔ပါျပီ။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္မို႔ တခါတရံ သတိရေပမယ့္ အဆက္အသြယ္မရွိေတာ့ေပ။
ဒီေန႔ ေဆးရံု တာဝန္က်မွပဲ ညကေရာက္တဲ႔ EA လူနာေတြဘက္ ပါရဂူနဲ႔ လိုက္ပါရင္း ညီေလးကို ရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ျပန္ေတြ႔မယ္လို႔ ထင္ထားခဲ႔ေပမယ့္ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ မထင္ထားမိတာအမွန္ပါညီေလးရယ္။
ဘယ္လက္ေျခေထာက္တစ္ဖက္မရွိေတာ့ဘူး။ ညာလက္မွာလည္း ေက်ာက္ပတ္တီးနဲ႔ ။ ရင္ဘက္နဲ႔ ဗိုက္မွာလည္း ပိုက္ေတြတန္းလန္း။
က်ေနာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ဖက္ျပီး ငိုရွာသည္။ တာဝန္ခ်ိန္ႀကီးမို႔ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းတဲ႔ၾကားက က်ခဲ႔မိတယ္။
ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔ညီရယ္ဆိုေတာ့
"က်ေနာ္ဝမ္းမနည္းပါဘူး အကိုနဲ႔ေတြ႔ရလို႔ ဝမ္းသာလို႔ငိုတာပါ" တဲ႔။
ေၾသာ္ °°°°°°°°°°
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ မုသားပါလားညီရယ္။
သူမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ကို အခုအခ်ိန္အထိ စဥ္းစားေပးေနတုန္းပါလားကြာ..။
•••••••••••စိုးထိုက္သူ••••••••••
1 comments:
ေဘာ္ဆဲခို အမွတ္တရ မ်ား ေပါ. ၊ ေဘာဆဲခို ေတာင္ဘက္ ေမာေလာ ဂြင္ မွာ ၂၀၀၂ ေလာက္ က စ.က.ခ (၁၀) ဗ်ဴဟာ (၃) နဲ. ၀င္ခဲ. ဘူးတယ္ ။ ၄၃ က ညီေလး ေမာေလာ အေျခမွာ ငေပြး မိုင္း ထိ လို. ျပတ္သြား တယ္။ အခု ေတာ. သူလည္း အရပ္ဘက္ ေရာက္ ျပီး (ဆံုး) သြားတယ္ ၊ အေကာင္းဆံုး က ျပည္တြင္း စစ္ မရွိတာ အေကာင္းဆံုးပါ
Post a Comment