ရွစ္ေလးလံုး ပိတ္ကားေနာက္မွ ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခု

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္က ဒလၿမိဳ႕မွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒလၿမိဳ႕ဟာ ရန္ကုန္တဖက္ကမ္းမွာရွိေပမယ့္ ၁၉၈၈ တစ္နုိင္ငံလံုး အတုိင္းအတာနဲ႔ ဆႏၵျပပြဲေတြ ဆက္တုိက္ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ဒလၿမိဳ႕ကိုလည္း ရိုက္ခက္လာပါတယ္။ ၾသဂုတ္လအတြင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ တစ္ခုလံုး အပ်က္အဆီးပံုေအာက္ ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္မွာ လမ္းပမ္းဆက္ သြယ္ေရးအားလံုးလည္း ျပတ္ေတာက္သြားပါတယ္။ အဓိကျပႆနာ ကေတာ့ ဆန္ျပႆနာပါ။ ဆႏၵျပပြဲေတြကလည္း တစ္နုိင္ငံလံုးအႏွံ႔ ျဖစ္ေန တာေၾကာင့္ ကုန္ေစ်းႏံႈးကလည္း ဆက္တုိက္တက္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မွာ ဆန္ဂိုေဒါင္၊ ပဲဂိုေဒါင္ နဲ႔ ဂ်ံဳဂိုေဒါင္ ေတြေဖာက္ၿပီး ခုိးယူတဲ့ျဖစ္ စဥ္ ေတြကလည္း ေနရာအႏွံ႕ပါ။ ဂိုေဒါင္ထဲက ပစၥည္းေတြကုန္ေတာ့ အရပ္ထဲက လူေနအိမ္ထဲက ပစၥည္းေတြကို ျပႆနာရွာလာၾကပါတယ္။ ဆႏၵျပေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ရဲစခန္းေတြကို မီးရႈိ႕လိုက္တာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္တြင္း လံုၿခံဳေရးအတြက္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ေနၾကရပါတယ္။

ရွစ္ေလးလံုး ေကာင္းမႈေၾကာင့္ဒလၿမိဳ႕တြင္းကမရွိဆင္းရဲသားအမ်ားအျပားဟာ ဆန္ကြဲမ်ားကို ျပဳတ္ၿပီး ေသာက္ေနၾကရပါတယ္။ ငတ္မြတ္မႈဒဏ္ကို မခံနုိင္ၾကတဲ့ေနာက္မွာ ဒလၿမိဳ႕ခံ ၈ ဦးဟာ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဆိပ္ကမ္းသို႔ သမၺန္မ်ားနဲ႔သြားၿပီး ဆန္သေဘၤာ တစ္စီးေပၚက ဆန္ေတြခိုးယူဖို႔ ထြက္သြားခ်ိန္မွာ အဲဒီေနရာမွာ လံုၿခံဳေရးယူထားတဲ့ အဖြဲ႔က ဖမ္းဆီးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္တုန္းက လူစိမ္းျမင္သမွ်ကို မီးရႈိ႕မဲ့သူ၊ အၾကမ္းဖက္ မဲ့သူ၊ အဆိပ္ခက္မဲ့သူဆိုၿပီး ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။

ကံဆိုးစြာနဲ႔ ဒလသား ငါးေယာက္မွာ ဗိုလ္တစ္ေထာင္သား ၃၀ ေလာက္ရဲ႕ ဖမ္းဆီးမႈကို ခံရလိုက္ပါတယ္။ သံုးေယာက္ကေတာ့ ေရထဲခုန္ခ်ၿပီး ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ ဖမ္းခံရတဲ့ ဒလၿမိဳ႕သား ငါးေယာက္ကို သမၼတကမ္းေျခ အနီးက ဆိပ္ခံေဗာတံတားေပၚမွာ စစ္ေမးၾကပါတယ္။ ဖမ္းမိသူ ငါးေယာက္လံုးက ဒလၿမိဳ႕သားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ မီးရႈိ႕ဖို႔ လာသူ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ မီးရႈိ႕ဖို႔ ဘာပစၥည္းမွ မပါေၾကာင္း ေျပာေပမယ့္ ေဒါသ ထြက္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးေအာ္လိုက္၊ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေခါင္းကို ရိုက္လိုက္၊ ရင္ဘက္ကို ကန္လိုက္နဲ႔ ဆူညံေနပါတယ္။ အစကတည္းက ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက ေမး ရင္းေမးရင္း အလိုလိုေဒါသ ပိုထြက္ လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တစ္ဦးက စ ၿပီး ပါလာတဲ့ ရဲဒင္း နဲ႔ စခုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေနာက္လူေတြကလည္း ဓားနဲ႔ ဝိုင္းခုတ္ၾကပါတယ္။ မေသမရွင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွ တစ္ေယာက္ခ်င္း တံတားစြန္း တရြတ္တုိက္စြဲသြားၿပီး ေခါင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ လွီးျဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၅ ေယာက္လံုးကို တံတားေပၚက ပစ္ခ်ၿပီး ေရထဲခ်လိုက္ပါတယ္။ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲ အဲဒီအေလာင္း ေတြထဲက အစိတ္အပိုင္းအမ်ားစုက ဒလဘက္က ကမ္းမွာ လာကပ္ၿပီး ပုပ္ပြေနခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီခ်ိန္တုန္းက ဒလၿမိဳ႕သားေတြအားလံုး ဒီျဖစ္စဥ္ကို သိၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြကို ရွစ္ေလးလံုး အေၾကာင္းေမးရင္ ျပန္မေျပာခ်င္ၾကပါဘူး။ ရွစ္ေလးလံုးဆိုတာ တကယ့္ အနိဌာရံုတစ္ခုလို႔သာ မွတ္ခ်က္ ေပးၾကပါ တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကို အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ျပန္မေတြ႔လိုၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒီျဖစ္စဥ္မ်ိဳးေတြဟာ အဲဒီကာလက ေနရာအႏွံ႕မွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕ လံုးမွာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးကာလက ထဲထဲဝင္ဝင္ လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးသူ အားလံုးက ဒီလိုျဖစ္စဥ္ေတြကို ပိုသိၾကပါတယ္။ ဒီလိုေမ့ပစ္စရာေကာင္းတဲ့ အတိတ္ဆိုးမ်ိဳးကို စာစီကံုးၿပီး ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပေနၾကတဲ့ သူေတြကိုလည္း စိတ္ပ်က္ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးဆိုတာ အေရးေတာ္ပံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေရးအခင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုပဲ ေခါင္းစဥ္တပ္ပါေစ ၊ ဘယ္လိုပဲ ပိတ္ကားလွလွေတြ ဆင္ထားပါေစပိတ္ကားေနာက္ မွာေတာ့ ေသြး သံရဲေနတဲ့ အျပစ္မဲ့ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ေခါင္းျပတ္ေတြ တန္းစီၿပီး ရွိေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔မရ ပါဘူး…..။

ကိုသန္းဝင္း (ဒလ)
အေမ့အိမ္