"ေျမၾကီးျပိတၱာ"

ဘယ္ေလာက္ပင္ စားရ စားရ၊
တစ္၀မ္း ၀ရုံပဲ။
ဘယ္ေလာက္ပင္ ၀တ္ရ ၀တ္ရ၊
အေရျပား ဖံုးရုံပဲ။
ဘယ္ေလာက္ပင္ အိပ္ရ အိပ္ရ၊
တစ္ကိုယ္စာေလးပဲ။
ဘယ္ေလာက္ပင္ ပစၥည္းဥစၥာရွိရွိ၊
ေသရင္ ထားပစ္ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။
ကုသိုလ္ျပဳလွ်င္ ကိုယ့္ဖုိ႔၊
က်န္ခဲ့လွ်င္ သူမ်ားဖုိ႔။

နိဗၺာန္ကို အတိအက် ျမန္မာျပန္လွ်င္ တဏွာ(ေလာဘ) ကင္းျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လုိခ်င္မူနည္းသြားေလ ခ်မး္သာမ်ားလာေလဟု သိအပ္၏။ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ဗုဒၶသည္ ရဟႏၱာ ျမန္ျမန္ျဖစ္ေစခ်င္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ေနေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုဒၶက ယခုလုိ ဆံုးမခဲ့၏။

ေရွးတုန္းက ေရွးကံရွိ၍ ပို႔ဆြမ္း၊ ပင့္ဆြမ္းရွိလွ်င္လည္း ဘုဥ္းေပးပါ။
မရွိလွ်င္ ဆြမ္းခံ၍ စားပါ။
လွဴသူရွိလွ်င္ သကၤန္း အေကာင္းစားမ်ားကို ၀တ္ပါ။
မရွိလွ်င္ ပံသုကူသကၤန္း ရွာ၍၀တ္ရုံပါ။
လွဴသူရွိလွ်င္ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေနပါ။
မရွိလွ်င္ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေနပါ။
လွဴသရွိလွ်င္ ေဆး၀ါးေကာင္းကို ဘုဥ္းေပးပါ။
မရွိလွ်င္ ႏြားက်င္ငယ္ေရကို ေသာက္ပါ။

ထုိအဆံုးအမအတုိင္း လုိက္နာသူမ်ားသည္ ပစၥကၡ၊
သံသရာႏွစ္ျဖာလံုး ခ်မ္းသာ၍၊
မလုိက္နာသူမ်ားသည္ ပစၥကၡ၊ သံသရာႏွစ္ျဖာလံုး
ဆင္းရဲရေပသည္။

ဆင္းရဲသြားေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သစ္မွ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦး အေၾကာင္းတင္ျပအံ့။ ျမိဳ႕သစ္တြင္ ေျမကြက္ရသျဖင့္
ျခံခတ္ေသာအခါ ထိုအမ်ိဳးသမီးၾကီးသည္ တစ္ဖက္ျခံမွ
ေျမတစ္ေပနီးပါးကို ခိုးယူမိလုိက္သည္။

ထိုအခ်ိန္က တစ္ဖက္ျခံမွေျမရွင္သည္ ျခံလာမခတ္ရေသးေပ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အရင္ေရာက္သူက ေျမတစ္ေပပိုျပီး
ျခံခတ္ယူလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေရာက္ေသာ ျခံရွင္သည္ တရားသမားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာေပ။


♦ တဖက္ျခံရွင္က အျပစ္မေပးေသာ္လည္း သူျပဳေသာ
"အဒိႏၷာဒါနအကုသိုလ္" ကား အျပစ္ေပးသည္သာျဖစ္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိအမ်ိဳးသမီးၾကီး ေသေသာအခါ
ထုိ႔ျမိဳ႕သစ္၊ ထုိရပ္ကြက္ထဲမွာပင္ ျပိတၱာမၾကီးသြားျဖစ္သည္။
သူသည္ ျပိတၱာစျဖစ္ေသာေန႔မွစ၍ တျခားအရပ္မွေျမမ်ားကို ေတာင္းၾကီးတစ္လံုးျဖင့္ ေခါင္းေပၚရြက္သယ္ျပီး သူေျမတစ္ေပ
ခိုးခဲ့မိေသာ ျခံ၀ုိင္းထဲသို႔ ေလာင္းခ်ေပးေနရျခင္းပင္ျဖစ္၏။

ခိုးယူခဲ့ေသာ ေျမတစ္ေပအတြက္ အရင္းေရာ၊
အတုိးပါ ေပးဆပ္ေနရျခင္းဟု ဆုိရမည္ထင္သည္။
လူတစ္ေယာက္သည္ အကုသိုလ္ဒုစရိုက္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္တုိင္း ေဘးေလးမ်ိဳးဆုိက္၏။
♦ ပရာႏု၀ါဒေဘး၊
♦ ဒ႑ေဘး၊
♦ အတၱာႏု၀ါဒေဘး၊
♦ အပါယေဘးတုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။

♦ ပရာႏု၀ါဒေဘးဟူသည္ သူတစ္ပါးက စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕ေသာေဘး ျဖစ္၏။
♦ ဒ႑ေဘးဟူသည္ ေထာင္တန္းက်ျပီး အျပစ္ေပးခံရျခင္းမ်ိဳးကို ဆုိလုိ၏။
♦ အတၱာႏု၀ါဒေဘးဟူသည္ မိမိကိုယ္မိမိ စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕ေသာေဘး ျဖစ္၏။ ♦အပါယေဘးကား အပါယ္ေလးပါးသို႔ က်ေရာက္ေသာေဘးပင္ ျဖစ္၏။

ထုိေလးမ်ိဳးတြင္ ေရွ႕ႏွစ္မ်ိဳးသည္ သူတစ္ပါး မရိပ္မိေအာင္ ပိပိရိရိ လုပ္ျခင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လာဘ္ထုိးျခင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း လြတ္ေအာင္ေရွာင္၍ ရႏုိင္ေသး၏။ ေနာက္ႏွစ္မ်ိဳးကား မည္သုိ႔ေသာနည္းျဖင့္မွ် ေရွာင္လႊဲ၍ မရႏုိင္ေပ။ သူတစ္ပါးကိုသာ လိမ္၍ရမည္။ မိမိကိုယ္ မိမိကား ဘယ္ေသာအခါမွ လိမ္၍မရ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုစရုိက္မူ တစ္ခုခုလုပ္ျပီးသည္ႏွင့္
မိမိကိုယ္မိမိ စြပ္စြဲေသာ " အတၱာႏု၀ါဒ၏ေဘးၾကီး"သည္
ေန႔စဥ္ ႏွိပ္စက္ေတာ့၏။ မိမိကုိယ္မိမိ စြပ္စြဲျခင္းဟူသည္
မိမိကိုယ္မိမိ မၾကည္ညိဳျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ မိမိကုိယ္မိမိ
မၾကည္ညိဳသူမ်ား၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္ကား
အပါယ္ေလးပါးပင္ ျဖစ္၏။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သစ္မွ
အမ်ိဳးသမီးၾကီးကို ျပိတၱာဘ၀သုိ႔ ပို႔ေပးသည္မွာ ဤေနာက္ဆံုး ေဘးႏွစ္မ်ိဳးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

ႏွစ္အေတာ္ၾကီး ၾကာေသာအခါတြင္မွ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ေနေသာ
သူ႔သမီးကို အိပ္မက္ေပးျပီး အကူအညီေတာင္းရွာသည္။ သူေတာင္းေသာအကူအညီမ်ားမွာ တိက်ေသခ်ာလွသည္။

(၁) ခိုးထားေသာ ေျမတစ္ေပကို တစ္ဖက္ျခံသို႔ ျပန္ေပးပါ။
(၂) ခိုးယူထားေသာ ႏွစ္အလုိက္ အတိုးေငြပါ ထည့္ေပးပါ။
(၃) ထုိႏွစ္ခ်က္ ျပည့္စံုေအာင္လုပ္ျပီးမွ ကုသိုလ္ျပဳျပီး သူ႔ကို အမွ်ေ၀ေပးပါ။

သို႔မွသာ သူျပိတၱာဘ၀မွလြတ္မည္ဟုဆုိသည္။
သမီးျဖစ္သူသည္ သူေျပာသည့္အတုိင္းလုပ္ေပးသျဖင့္ ျပိတၱာဘ၀မွ လြတ္သြားပါသည္။ ေလာဘသည္ သမေလာဘ၊ ၀ိသမေလာဘဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ တရားသျဖင့္ လုိခ်င္ေသာေလာဘကို “သမေလာဘ”ဟု ေခၚျပီး၊ မတရားသျဖင့္ လုိခ်င္ေသာေလာဘကို “၀ိသမေလာဘ”ဟု ေခၚသည္။

တရားသျဖင့္ လုိခ်င္ေသာေလာဘသည္ အနာဂါမ္အရိယာမွာပင္
ရွိေသး၏။ (ဘ၀ရာဂါႏုသယကို ဆိုလို)။ ထုိသမေလာဘကား မိမိ၊ သူတစ္ပါးႏွစ္ဦးလံုးကို ဒုကၡမေပးေပ။ ၀ိသမေလာဘသည္သာ
မိမိသူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးသားလံုးကို ဒုကၡေပးသည္။
လူသည္ သဘာ၀အားျဖင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာသူ ျဖစ္ပါလ်က္ ယုတ္နိမ့္ေသာအပါယ္ဘံုသို႔ က်ရသည္မွာ
ထုိ၀ိသမေလာဘေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။

မိသားစုကိုလုပ္ကိုင္ေကြ်းေမြးသူမ်ားသည္ သမၼာအာဇီ၀က်က် တရားသျဖင့္သာ ရွာေဖြေကြ်းေမြးသင့္၏။ ၀ိသမေလာဘ၏
ေက်းကြ်န္ျဖစ္ျပီး မတရားေသာနည္းမ်ားျဖင့္ ရွာေဖြေကြ်းေမြးမည္ဆုိလွ်င္ မိသားစုမ်ားသည္ စားစရာကိုသာအတူ ၀ိုင္းစားေပးၾကမည္ ျဖစ္၏။

♦ အပါယ္သို႔က်ဖုိ႔ရွိလွ်င္ကား မည္သူမွ်
လုိက္ပါေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္။ မိမိတစ္ေယာက္တည္းသာ
သြားရမည္ျဖစ္သည္။

[အရွင္ဇဝန ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)
" သင္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီလား မွ" - ]