ေသမိန္ ့က်ျပီးသူ တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း..( ျမသန္းစံ)

တစ္ေလာကပင္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုေတြ ့ခဲ့ေသးသည္။ သည္တုန္းက သူသည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ တက္တက္ႀကြႀကြ၊ သူ ့မွာ ညႈိးငယ္ေနသည့္ သ႑ာန္ အလ်ဥ္းမရွိ၊ သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ျပန္ဆံုသည့္ အထိမ္းအမွတ္ ယမကာ၀ုိင္းသို ့ ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ့ ဖန္ခြက္ထဲမွ အခ်ိဳရည္ေတြ ကို ႀကည့္ကာ သူကပင္ ရယ္ပြဲဖြဲ ့လုိက္ေသးသည္။

"ဟား-ဟား၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ့ မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ"

သူက အရက္ခြက္ကို ေမာ့ခ်ရင္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့မွာ သူတုိ ့ႀကားထဲတြင္ သင္းကြဲငွက္ တစ္ေကာင္လုိ ျဖစ္ေနသည္။ ႀကာေတာ့ သူ အားနာလာပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တည္းခုိရာ ေနရာအေရာက္ သူအသံေတြ ေလးတြဲ ့ေနေလျပီ။

"ငါတုိ ့ ၀ုိင္းထဲမွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း အခ်ိဳရည္သမားျဖစ္ေနေတာ့ မင္းအေနရခက္ေနမွာပဲ၊ ငါ့ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ဆက္ဆြဲလုိက္ဦးမယ္ကြာ၊ ေက်ာင္းျပီးကတည္းက မဆံုျဖစ္ေတာ့တာ၊ အခုဆံုတုန္းေလး လုပ္လုိက္ဦးမယ္"

ကၽြန္ေတာ္က အလုိက္သင့္ေနေပးေသာ္လည္း သူတုိ ့အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဆက္ဆံရခက္ေနပုံ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေျပာစရာစကားလည္းမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတုိ ့အေပၚ ျပန္ေျပာစရာ အေႀကာင္းလည္း မရွိလွေပ။ သူတုိ ့၏ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကိစၥမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပါ၀င္ပတ္ သက္ျခင္းမရွိခဲ့။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူပိုလုိ ျဖစ္ေနသည္။ သို ့ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတုိ ့ျပန္ပုိ ့ႀကျခင္းျဖစ္သည္။ သည္တုန္းက ရႊင္ျမဴးတက္ႀကြေနေသာ သူ ့ပုံသ႑ာန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ စြဲထင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

တစ္လေလာက္ႀကာေတာ့ သူ ့အသံကို တယ္လီဖုန္းခြက္ထဲမွတစ္ဆင့္ ႀကားလုိက္ရသည္။ ဖုန္းခြက္ထဲတြင္ သူ ့အသံေတြ မွိန္ေဖ်ာ့ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ထုိအသံမွတစ္ဆင့္ ဖုန္းေျပာေနသည့္ သူ ့ရုပ္သြင္ကို မွန္းဆပံုေဖာ္ႀကည့္မိသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ညိႈးေလ်ာ့ေနမည္လဲ။ သူ ့အသံေျခာက္ကပ္ ကပ္ႀကီးတြင္ လႈိင္းအနိမ့္အျမင့္ မရွိေတာ့။ တကယ့္ တန္းတန္းႀကီး၊ သူ ့အသံက ေအးစက္ေသာ္လည္း သူ ့ရင္ထဲတြင္ အဘယ္မွ် ပူေလာင္ျပင္းထန္ေနမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိေနသည္။ သူ ့စိတ္ေတြေကာ ဘယ္ေလာက္ေျဗာင္းဆန္ ေနသလဲမသိ။ သူ ့အပူသည္ တယ္လီဖုန္းႀကိဳးမ်ားမွတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ကူးစက္လာသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။ ဟုိတုန္းက ရႊင္ျမဴးတက္ႀကြ လန္းဆန္းေနေသာ အသံမ်ိဳးႏွင့္ ကြားျခား လွပါဘိျခင္း။

ဌာနတြင္း တစ္ဆင့္ျမင့္ရာထူးအတြက္ သူ ့ေဆးစစ္ခံရင္း ကု၍မရေသာ ေရာဂါပုိးတစ္ခုကို သူ ့ေသြးထဲမွာ စစ္ေဆးေတြ ့ရွိသြားသည္။

ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားျဖင့္ ေနာက္တစ္ခါ စစ္ေဆးျပန္သည္။ အေျဖမေျပာင္းလဲ၊ သူတုန္လႈပ္သြားသည္။ သည္ ေရာဂါပုိးသည္ ဘယ္တုန္းကမ်ား သူ ့ခႏၶာကိုယ္မွာ ေနရာယူသြားသည္မသိ။ သူအလုပ္မွ ရုတ္တရက္ အနားယူလုိက္ရသည္။ ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ စက္တစ္လံုး လည္ပတ္ေကာင္းေနစဥ္မွာ ခါးပတ္ႀကိဳးျပတ္ သြားသည္သုိ ့ ျဖဳန္းခနဲ။

မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အေျခအေနတစ္ခု ရုတ္တရက္ရလာသူတုိင္း ေႀကာင္စီစီ ျဖစ္သြားတတ္တာ အမွန္ပင္။ လက္ရွိလည္ပတ္ေနေသာ အရွိန္အဟုန္ႏွင့္ အႀကာႀကီးေနရမည္ဟု ထင္ထားတတ္ႀကတာ ကလည္း ဓမၼတာမဟုတ္လား။ အေျခအေနသစ္တစ္ခုသုိ ့ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလုိက္ရေသာအခါ ထုိအေျခ အေန သစ္အတြက္ ကိုယ့္ဘ၀ထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ ျပင္ဆင္ထားတာမရွိ၊ ထုိအခါ ျပင္ဆင္ထားမႈ မရွိျခင္း၏ အေျခအေနကို ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္အျဖစ္ ျပင္းထန္စြာခံစားရစျမဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းလည္း သည္လုိျဖစ္သြားပံုရသည္။ သူ ့အသံကို ခန္ ့မွန္းႀကည့္ရုံႏွင့္ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနေသာ သူ ့စိတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အထင္းသားျမင္ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို အားေပးရသည္။

္"ဘာမွ စိတ္မပ်က္ပါနဲ ့ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ ငါတုိ ့ရွိပါေသးတယ္။ မင္းကို ငါလုိေလေသးမရွိ ကူညီပါ့မယ္။ စိတ္အးေအးသာထား"

"စိတ္ေအးေအးထားဖုိ ့ဆုိတာက အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တယ္ကြ၊ အခု ငါ့စိတ္ကို ဘယ္လုိ ေအးေအာင္ လုပ္ရမလဲ၊ အဲဒါကို ငါသိခ်င္တယ္"

"ဒီလုိဆုိရင္ ဖုန္းထဲမွာေျပာဖုိ ့က သိပ္အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းအားရင္ လာခဲ့ပါလား။ ဒါမ်ိဳးက အခ်ိန္ယူျပီး ေသခ်ာေျပာမွ နားလည္မွာ မင္းလာႏုိင္မလား"

"ေအ-လာခဲ့မယ္ကြာ၊ ငါေတာ့ အခုစိတ္ေအးတဲ့နည္းကလြဲလုိ ့ တျခားဘာမွ မသိခ်င္ဘူး။ ကဲ-ငါအခုလာ ခဲ့မယ္။ မင္ဆက္ေစာင့္ေန"

သူ ့ဘက္က ဖုန္းခ်သြားသည္။ စိတ္ျမန္ကိုယ္ျမန္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေႀသာ္-သူ ့ခမ်ာ အရိပ္တစ္ခုခုကို ရွာေနရ သည္ကိုး။ သူ ့စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းဖုိ ့ ခုိလႈံစရာအရိပ္တစ္ခုရႏုိင္ဖုိ ့ သူသေဘာေပါက္နားလည္သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပရေပမည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ ့ ကားျဖင့္လာေနစဥ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ ့ကို ေျပာရမည့္ စကားေတြကို ရွာေဖြစုေဆာင္းရသည္။ စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္ေတြကို ရွာရသည္။ တိတ္ေခြစင္မွ တရားတိတ္ေခြမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ရသည္။ လတ္တေလာ သူႏွင့္အကိုက္ညီဆံုးျဖစ္မည့္ တရားစာအုပ္ တရားတိပ္ေခြ။

ကၽြန္ေတာ္က ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက (ပ်ဥ္းမနား)၏ တရားတိတ္ေခြေတြႏွင့္ အျမဲတေစ ထိေတြ ့ယဥ္ပါးေန သူျဖစ္သျဖင့္ ဘယ္လုိ စိတ္အေျခအေနျဖစ္ေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္ဆုိလွ်င္ ဘယ္တိပ္ေခြထဲက ဘယ္ေဟာခ်က္ႏွင့္ အံ၀င္မည္ကုိပါ ခန္ ့မွန္းတတ္လာခဲ့သည္။ သုိ ့ႏွင့္ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ အေျဖရသည္။

"နကုလမာတာကို ဘုရားေဟာဖူးတာရွိတယ္။ တစ္ခဏေလာက္မ်ား ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ က်န္းမာတယ္လုိ ့ေျပာတဲလူဟာ အသိဥာဏ္နည္းလုိ ့ ေျပာတာပါတဲ့။ ဒီခႏၶာကိုယ္ဆုိတာ အစဥ္ အျမဲပဲ သူ ့မွာ ဒုကၡေ၀ဒနာ ေတြ ရွိေနတာပဲေနာ္၊ သြားလာလုပ္ကုိင္လုိ ့ ျဖစ္ေနေသးလုိ ့တာ သူ ့ကို ေရာဂါလုိ ့လဲ နာမည္ တပ္မေနေတာ့ဘူး။ ေဆးရုံလည္းတက္စရာမလုိဘူး။ ဆရာ၀န္လည္းျပစရာ မလုိဘူး။ ဒါေပမယ့္ မအီမသာ ျဖစ္တဲ့သေဘာေတြဟာ ခႏၶာကိုယ္မွာ အျမဲတမ္းရွိေနတယ္။ ရင္ထဲကပူသလုိလုိ ေမာသလုိလုိ တစ္ခါတေလ ေခါင္းထဲကမူးသလုိလုိ၊ ဒီလုိဟာေတြဟာ အနည္းနဲ ့အမ်ား လူတုိင္းမွာရွိေနတယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ့ လူေတြက ဒီေလာက္ မသိေသးဘူး။ စိတ္ေတြက တက္ႀကြတဲ့လူေတြဆုိေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း လႈပ္ရွားရတဲ့အရြယ္၊ Active ျဖစ္တဲ့အရြယ္ဆုိေတာ့ သတိမျပဳမိလုိပါ။ လုပ္စရာ ကိုင္စရာေတြ မ်ားေနတယ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္တာေတြကိုပဲ သိပ္အာရုံစိုက္ျပီးေတာ့ စိတ္၀င္စားျပီးေတာ့ Involve ျဖစ္ျပီးေတာ့ လုပ္ေနရတာဆုိ ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ မအီမသာမႈေတြကို သိပ္ျပီး အေရးမစုိက္ႏုိင္ႀကဘူး။ ေမြးခါစကတည္းက မအီမသာတဲ့သေဘာက ရွိေနေသးသားပဲ။ ဒီမအီမသာဆုိတဲ့သေဘာ၊ မသက္မသာဆုိတဲ့သေဘာကိုပဲ Disease လုိ ့ ေခၚတာပါ။ ေရာဂါအမည္ မတပ္ေသးလုိ ့သာ။ ဒီခႏၶာကိုယ္ထဲက မအီမသာသေဘာကို အျမဲ တမ္းလုိလုိပဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးေနလုိ ့သာ နည္းနည္းေလး ေနသာတာပါ"

ထုိစကားအေပၚ အေျခခံ၍ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အားေပးရေပမည္။ သူက ေရာဂါတစ္ခုရွိျပီဟု ဆုိင္းဘုတ္ အတပ္ခံလုိက္ရသူ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့က ဆုိင္းဘုတ္မရွိေသးသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲဟု ဆုိႀကပါစို ့။ ဆုိင္းဘုတ္ အတပ္မခံရေသးသည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့တြင္လည္း ေရာဂါေ၀ဒနာေပါင္းစံု ပုိးမႊားေပါင္းစံုတုိ ့သည္ ခႏၶာ ကိုယ္ထဲ ေနရာအႏွံ ့ရွိေနေပလိမ့္မည္။ သူ ့ထက္လည္း ဆုိးလွ်င္ ဆုိးသြားႏုိင္သည္။ ဘာမွ မေသခ်ာ။

သုိ ့ေသာ္ သူ ့ဆုိင္းဘုတ္က ေခတ္ေပၚဆုိင္းဘုတ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကုစရာေဆးမရွိေသးသည့္ ေရာဂါဟု ဆုိသည့္အတြက္ ထုိအရွိန္ေႀကာင့္ လူေတြ ေႀကာက္ေနႀကျခင္းပါေပ။ သုိ ့ေသာ္ ကုစရာေဆးရွိသည့္ ေရာဂါ မ်ားႏွင့္ပင္ ကြယ္လြန္သူတုိ ့လည္း ရွိခဲ့ႀကျပီးေပျပီ။ အေသအခ်ာ ဂရုတစိုက္ကုစားလ်က္ကပင္ တိမ္းပါးခဲ့သူ ေတြလည္း ရွိခဲ့ႀကျပီးျပီ။ လူတုိ ့၏ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ေရာဂါဘယေတြကုိ ကုစားေပးရင္း အသက္ကယ္ေနႀက သည့္ ဆရာ၀န္ေတြပင္လွ်င္ ထုိေရာဂါဘယေတြ သူတုိ ့ ခႏၶာထဲ ေနရာယူလာေသာအခါ သူတုိ ့အသက္ကို သူတုိ ့ မကယ္ႏုိင္ႀကေတာ့။ ဘာမွ်မျမဲ၊ ဘာမွ်အစိုးမရ၊ သူ ့သေဘာသူေဆာင္လာသည့္ ေသျခင္းတရား၊ မရင္ဆုိင္လုိေသာ္လည္း ရင္ဆုိင္ရေပမည္။

ရုတ္တရက္ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းသည္ ေသမိန္ ့က်ျပီးသူဟု ထင္ရေပမည္။ ေသဖုိ ့ရက္ အတိအက် သတ္မွတ္ခံလုိက္ရသူကဲ့သုိ ့ ရွိေပမည္။ ခန္ ့မွန္းေျခအရ သည္ေရာဂါေႀကာင့္ သည္ႏွစ္အပုိင္း အျခားအတြင္းမွာ ေသရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ မေသမီ ဘာလုပ္မည္နည္း။ ရသည့္အခ်ိန္အတြင္း ကုိယ့္ဘ၀ရဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လုိ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်သြားမည္နည္း။

"အဆုိးေတြကို ထုိင္ေတြးျပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနရင္ စိတ္ဓာတ္ အင္အားေတြကုန္မယ္။ ခႏၶာကိုယ္အင္အားေတြ ကုန္မယ္။ မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္ျဖစ္ျပီး ညိႈးႏြမ္းေနမယ္။ အဲဒီလုိ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ သူနဲ ့ေတြ ့ရရင္ တျခားလူေတြပါ စိတ္ဓာတ္က်တတ္တယ္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အေကာင္းဘက္ကေန ႀကည့္ျပီးေတာ့ လုပ္ႏုိင္သေလာက္လုပ္ေနရင္ ကိုယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိတယ္။ သူမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးရွိတယ္။ တရားအားထုတ္တဲ့သူ ကုိယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့သူဟာ စိတ္ဓာတ္က်ခဲတယ္။ အဆုိးနဲ ့ေတြ ့ရလည္း အဆုိးထဲက အေကာင္းကိုရေအာင္ ယူတတ္တယ္။ ဒါေႀကာင့္ အျမဲသတိနဲ ့ ေနတဲ့အက်င့္ကို လုပ္ေနမွာသာ ဘ၀အေတြ ့အႀကံဳအမ်ိဳးမ်ိဳး ေကာင္းအဆုိးအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ ့ရတဲ့အခါ ခံႏုိင္ရည္ရွိမယ္။ အေကာင္းနဲ ့ေတြ ့တဲ့အခါ ငါမွငါဆုိတဲ့ မာနျဖစ္မသြားဘူး။ အဆုိးနဲ ့ေတြ ့ရတဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္က် မသြား ရဘူး။ ဘယ္လုိ ေလာကဓံနဲ ့ေတြ ့ရေတြ ့ရ အားလံုးဟာ ရင့္က်က္မႈကို အေထာက္အကူျပဳမယ္"

ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို အားေပးရန္ တရားစကားေတြ ရွာေဖြစုေဆာင္း ေနဆဲမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကားက အိမ္ေရွ ့မွာ ဆုိက္လာသည္။ သူ ့ကို ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ေဟာႀကား သည့္ ဗုဒၶ၏ရင္ခြင္မွာ တရား တိပ္ေခြမွ အေႀကာင္းအရာမ်ားကို ေဖာက္သည္ခ်ရပါမည္။

သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာရေပလိမ့္ဦးမည္။

"လာသူငယ္ခ်င္းလာ"

အိမ္ေပၚသုိ ့ တက္လာေသာ သူ ့ကို လွမ္းႀကိဳလုိက္ရသည္။ သူမ်က္ႏွာမေကာင္း၊ ေျခလွမ္းေတြက တံု ့ေႏွးေႏွး၊ ဘိနပ္ခၽြတ္ေနပံုက ဆုတ္ဆုိင္းဆုိင္း။ ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ "ေဟ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ဘယ္လုိလဲကြာ ဘာညာ" ဟု ဆုိကာ ၀ုန္းဒုိင္း ဘိနပ္ခၽြတ္၊ ကမန္းကတန္း အခန္းထဲ၀င္လာတတ္ေသာ သူ ့လႈပ္ရွားမႈေတြ သည္ ယခုေတာ့...။

ဧည့္ခန္းတြင္း ကုလားထုိင္ေပၚ ထုိင္လုိက္ပံုကလည္း အရုပ္ႀကိဳးျပတ္။ "ဟူး" ကနဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္ေသာ သက္ျပင္းကလည္း ရွည္လ်ားလွပါဘိ။ သူ ့ခမ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ႏုိင္ျပန္။ ျပဴးတင္း ေပါက္မွေန၍ ခပ္ေ၀းေ၀းတစ္ေနရာကို ႀကည့္ေနသည့္ သူ ့မ်က္လံုးတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနေသာ အေတြး ေတြ ထင္ဟပ္ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ စကားစရသည္။

"ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ မင္းဘယ္ေလာက္ ခံစားရမလဲဆုိတာ ငါကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ တကယ္ ေတာ့ ငါ့အေနနဲ ့က အားေပးရုံ နည္းလမ္း ေျပာျပရုံဆုိေတာ့ ကာယကံရွင္ မင္းေလာက္ေတာ့ မခံစားရ ဘူးလုိ ့ မင္းေျပာမယ္ဆုိရင္လည္း ငါခံရမွာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ မင္းက ကာယကံရွင္ကိုး။ ငါက ေဘးလူ ဆုိေတာ့ ကုိယ္ခ်င္းစာရုံကလြဲလုိ ့ ကာယကံရွင္ေလာက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ မျပင္းႏုိင္ဘူးေပါ့ကြာ"

သူဘာမွ် မေျပာ။ ျငိမ္ေနသည္။ အေ၀းတစ္ေနရာကို ႀကည့္ေနသည္။ သူ ့မ်က္လံုးတြင္ ဘာကိုမွ် မျမင္မွာ ေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူ ့စိတ္က ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္ေနေပလိမ့္မည္။ သုိ ့အတြက္ မ်က္လံုးကို ဖြင့္၍ ႀကည့္ေနေသာ္လည္း ဘာကိုႀကည့္ေနမိမွန္းသိမွာ မဟုတ္သျဖင့္ သူ ့ခမ်ာ ျမင္ေနေသာ္လည္း သိမည္ မဟုတ္ေပ။

ကၽြန္ေတာ္က လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ဓမၼဒါန စာအုပ္ငယ္ကေလးကို သူ ့ထံ လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ဆရာ ဦးေဇာတိက (ပ်ဥ္းမနား) ေဟာႀကားခ်က္ကို ျပန္လည္ ပံုႏွိပ္ထားသည့္ ဓမၼဒါနစာအုပ္ကေလး။ (In the lap of the Buddha) ဗုဒၶ၏ ရင္ခြင္မွာ။

သူက စာအုပ္ကေလးကုိ ေလးလံလွေသာ သူ ့လက္မ်ားျဖင့္ လွမ္းယူေနသည္။

"ဒီစာအုပ္ကေလးကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ မင္းေအးေအး ေဆးေဆးဖတ္ေပါ့ကြာ၊ ဒါက တရားတိပ္ေခြ၊ ဒီထဲမွာကေတာ့ ဆရာေတာ္ေဟာေျပာခ်က္ အျပည့္အစံုပါတယ္။ စာအုပ္ကေတာ့ နည္းနည္းခ်ဳံ ့ထားတာ ေပါ့"

ကၽြန္ေတာ္ေတာ္က ကတ္ဆက္ထားရာေနရာသုိ ့ ေလွ်ာက္သြားျပီး တိပ္ေခြကို အစမ္းသေဘာဖြင့္ျပလုိက္ သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ ့ကုိ ေျပာျပေနျခင္းထက္ ဆရာေတာ္၏ အသံက သူ ့အတြက္ စိတ္ေအးသက္သာရာရမႈကို ပုိျဖစ္ေစမည္ဟု ယံုႀကည္သည္။ ဆရာေတာ္၏ ေအးျမေသာ အသံသည္ အိမ္အတြင္း၌ ျဖန္ ့က်က္လႊမ္းမုိးသြားေတာ့သည္။

"မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္မွာ ပါဠိလုိေဟာခဲ့တဲ့ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ကို ဒီမွာ အဂၤလိပ္လုိ ဘာသာျပန္ထားတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေလးက အင္မတန္ရွင္းပါတယ္။ အင္မတန္ရုိးပါတယ္ Be an island unto yourself.

ပင္လယ္ သမယဒၵရာ အလယ္ေခါင္မွာ ကၽြန္းေလးရွိတယ္။ ပင္လယ္ သမုဒၵရာမွာလည္း မုန္တုိင္းေတြထ၊ လႈိင္းႀကီးေတြထ ေနတယ္။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ကလည္း ေမ်ာေနတယ္ ဆုိပါေတာ့၊ ကၽြန္းကေလး တစ္ကၽြန္းျမင္ရင္ သူဘယ့္ႏွယ္ေနမလဲ၊ အင္မတန္ ၀မ္းသာမယ္၊ ဒီကၽြန္းကိုသာ ငါေရာက္သြားရင္ေတာ့ ငါဒီဒုကၡကေန လြတ္ကင္းျပီ၊ အားကိုးရာ အားထားရာရျပီ။ ေဆာက္တည္ရာရျပီ။ အဲဒီလုိျဖစ္မွာေနာ္၊ မိမိ ကိုယ္ကိုလဲ အဲဒီ လႈိင္းတံပိုးေတြထေနတဲ့ ပင္လယ္ သမုဒၵရာထဲက ကၽြန္းကေလး တစ္ကၽြန္းသဖြယ္ျဖစ္ ေအာင္လုပ္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လုပ္ယူရမွာေနာ္။ အလိုအေလ်ာက္ေတာ့ ျဖစ္မလာဘူး။ Be your own refuge...refuge ဆုိတာ အားကိုးရာ အားထားရာျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါတဲ့။ ျပီးေတာ့ Make the Dhamma your island တရားကို မိမိအတြက္ ေဆာက္တည္ရာျဖစ္တဲ့ ကၽြန္းကေလးသဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ။ Make no other refuge တျခား ဘယ္အရာကိုမွ မိမိအတြက္ ကိုးကြယ္ရာ အားထားရာ မျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ။ ဒီစကားေတြဟာ အင္မတန္ ေလးနက္တယ္ေနာ္။

လူဆုိတာ ျပင္ပမွာပဲ ကုိးကြယ္ရာ အားထားရာႀကတာ။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္နဲ ့။ ဒီစကားေတြဟာ အင္မတန္ေလးနက္တယ္ေနာ္။ လူဆုိတာ ျပင္ပမွာပဲ ကိုးကြယ္ရာ အားထားရာ ရွာေလ့ရွိတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ တရားမွာ ဘုရားက မိမိကုိယ္ကိုပဲ အားကိုးတယ္။ ျပင္ပ ဘယ္သူ ့ကိုမွ အားမကိုးဘူး။ အဲဒီေတာ့ အင္မတန္ စိတ္ဓာတ္ ခုိင္မာ ရင့္က်က္တဲ့ သူမွသာလွ်င္ အဲဒီစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးထားလုိ ့ရတယ္။ အဲဒီ အလုပ္ကို လုပ္လုိ ့ရတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမကိုးခ်င္ဘူး။ အားကိုးရာကိုပဲ ရွာေနတယ္။ ဘယ္သူ ့ကိုမ်ား အားကိုးရမလဲ။ ကယ္တင္ရွင္၊ တန္ခုိးရွင္၊ အဲဒီလုိ လုိက္ရွာေနတာေနာ္။ အဲဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာတရားက ကယ္တင္ရွင္၊ တန္ခုိးရွင္ ကုိးကြယ္တဲ့တရား မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေျပာမယ္ဆုိရင္ ပုဂၢိဳလ္ကို ကိုးကြယ္တဲ့တရားမဟုတ္ဘူး။ ဒါေႀကာင့္ ျမတ္စြားဘုရားေတာင္မွ "တရားကုိသိမွ ဘုရားကို သိမယ္" "တရားကိုျမင္မွ ဘုရားကို ျမင္မယ္" "ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေတာ္ေတာင္မွာ သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ရဲ့ ကိန္း၀ပ္ရာသာ ျဖစ္တယ္ေနာ္"

ဧည့္ခန္းထဲတြင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ တရားအတူတူနာေနရင္းမွ သူ ့ကို အ႕ကဲခတ္ေနရသည္။

သူစိတ္၀င္စားဟန္မရွိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ကက္ဆက္ကို သြားပိတ္လုိက္မယ္လုိ ့ စိတ္ကူးသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ စိတ္၀င္တစားရွိေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္၍ ျငိမ္ေနလုိက္သည္။ ဆရာေတာ္၏ တရားသံကို ဆက္လက္ ႀကားေနရဆဲပင္ -

"ဒီစာအုပ္ကို ေရးလုိက္တဲ့ တပည့္ သူ ့ဘ၀သူ ့အေျခအေနက သူက အသက္ေလးဆယ္ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ သူ ့မွာ ကုလုိ ့မေပ်ာက္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ေရာဂါတစ္ခုလည္း ျဖစ္တယ္ေနာ္၊ အဲဒါကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေရာဂါ ဘယ္လုိမွ မေပ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ဆရာ၀န္ေတြကလည္း ႏွစ္အပုိင္းအျခား၊ ခန္ ့မွန္းျပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္အထိေအာင္ေနရမလဲေျပာတယ္။ အခု သူ ဆရာ၀န္ေတြ ခန္ ့မွန္းထားတာထက္ ႏွစ္ေတာ္ ေတာ္ေက်ာ္သြားျပိး အသက္ရွည္ခဲ့တာေနာ္"

သည္ေနရာအေရာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ပုိမုိ စိတ္၀င္စားဟန္ျပလာသည္။ ကုလားထုိင္ေပၚမွာ ထုိင္ေန ေသာ ပံုစံကိုျပင္သည္။ ပိုမုိစူးစူးစုိက္စုိက္ နားစြင့္ေနျပန္သည္။

"ဆရာ၀န္ေတြ ခန္ ့မွန္းထာက ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ပဲ ေနရေတာ့မယ္။ ခန္ ့မွန္းတာကိုး။ ဒီစာအုပ္ကို ႀကည့္ေတာ့ ခုႏွစ္က ၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ သူ မက်န္းမမာျဖစ္ေနတာက ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ကတည္းက၊ ႀကာျပီ။ ဆရာ၀န္ေတြေဟာတာထက္ သူက အသက္ပိုရွည္ေနတယ္။ အံ့ႀသစရာပဲ။ သူက ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ယံုႀကည္သလဲဆုိေတာ့ ဒီအတုိင္းသာ တရားကို ဆက္ျပီး အားထုတ္သြားမယ္ဆုိရင္ သူသက္တမ္းေစ့ ေနႏုိင္ေလာက္တယ္တဲ့၊ ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္လာတာနဲ ့ ငါေတာ့ ေသေတာ့မယ္လုိ ့ သူ မယံုႀကည္ဘူးတဲ့။ သူ ့ဟာသူ အခုေနခဲ့တာနဲ ့ပဲ ဆရာ၀န္ေျပာတဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလာေတာ့ဘူးဆုိတာ သူေတြ ့လာျပီပဲ။ သို ့ေသာ္လည္းပဲ ငါမေသေတာ့ဘူးဆုိျပီး ေပါ့ေပါ့ေနတာလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါမေသႏုိင္ေသးဘူးလုိ ့ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္ေနာ္။ တရားကိုလည္း ေန ့တုိင္း အားထုတ္သြားတယ္။ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာ ေတြလည္း အကုန္လံုး လုပ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေသမယ္လုိ ့ေတြးျပီးေတာ့ စိတ္ညစ္ျပီးေတာ့ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တဲ့ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး၊ တရားေရးေတြကို မလုပ္ဘဲေနရင္ လည္း ဘာမွ အက်ိဳးမရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေသမွာကို ေတြးျပီးေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ေနဖုိ ့ မဟုတ္ဘူး။ ေသမွာကို ေတြးျပီးေတာ့ အခ်ိန္ရွိတဲ့အခိုက္ အဲဒီအခ်ိန္ကို အေကာင္းဆံုးအသံုးခ်သြားလုိက္ပါ။ သူကိုယ္တုိင္ အဲဒါ လုပ္တယ္။"

သူလက္ကာျပရင္းမွ "ရျပီ သူငယ္ခ်င္း၊ ငါသေဘာေပါက္ျပီ" ဟု ဆုိလာသည္။ တခ်ိန္လံုး တိတ္ဆိတ္ ေနေသာ သူ ့ထံမွ အသံထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္

ကၽြန္ေတာ္ေနရာမွထ၍ ကက္ဆက္ကို သြားပိတ္လုိက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ ကက္ဆက္ေခြကို ျပန္ယူလာကာ သူ ့ကို ေပးလုိက္သည္။ သူေနရာမွပင္ထ၍ သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနေပျပီ။

"ေက်းဇူးပဲကြာ၊ သူငယ္ခ်င္း မင္းဆီလာတာ အားေဆးတစ္ခြက္ေသာက္လုိက္ရသလုိပဲ၊ ဒီစာအုပ္ကို ငါေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္မယ္။ ဒီတိတ္ေခြကို ငါေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္မယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီထဲက ဆရာေတာ္ ေဟာထားတဲ့လူလုိ ငါျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ ေလာကမွာ တစ္ခုလုပ္လုိ ့မရေတာ့ရင္ ေနာက္ထပ္ လုပ္စရာ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္ဆုိတာ ငါသေဘာေပါက္ျပီကြာ"

သူ ့အသံသည္ လႈိဏ္သံပါ၍ အားေကာင္းေနသည္။ ဟုိစဥ္တစ္ခါတုနး္ကတည္းက အသံမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ ့စိတ္ကို တည့္လာေအာင္ အားေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ေပးရက်ိဳးနပ္ ေပေတာ့မည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္၍ ထြက္သြားသည္။ သူ ့ေျခလွမ္းမ်ားသည္ လာတုန္းကလုိ မဟုတ္ေတာ့၊ အေတာ္အတန္ သြက္လက္သြားေပျပီ။

သည္တိပ္ေခြကို နားေထာင္ရင္း တရားနာႀကားခဲ့စဥ္က ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့ေသာ စာပုိဒ္ေလးတစ္ ပုိဒ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူသည္ သူ ့အိမ္မွာ နားေထာင္ရင္းမွ အထပ္ထပ္ အခါခါ ဆင္ျခင္ႏွလံုး သြင္းႏုိင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေနမိပါေတာ့သည္။

"I know that I would like to die with full elarity of mind. This feeling is very important."

ေသတဲ့အခ်ိန္မွာ မေတြမေ၀၊ ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျပည့္ျပည့္၀၀ သိေနတဲ့စိတ္နဲ ့ေသခ်င္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါတယ္။ ဒါဟာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္လုိ ့ ခံစားရပါတယ္။

ေသခါနီးမွာ သတိေကာင္းေကာင္းနဲ ့ ခႏၶာမွာျဖစ္တာ စိတ္မွာျဖစ္တာကို ရႈသိျပီး ေသရတာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေသခါနီးမွာ သတိေကာင္းဖုိ ့ဆုိတာက မေသခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ထားမွ ျဖစ္ႏုိင္မယ္။

ဒါေႀကာင့္ အျမဲတမ္း အတတ္ႏုိင္ဆံုး သတိေကာင္းေကာင္းနဲ ့ ႀကည္ႀကည္လင္လင္ သိႏုိင္ေအာင္ကို သိေနတဲ့ အက်င့္ကိုလုပ္ထားရမယ္။ ဒါဟာ မေသခင္မွာ အေကာင္းဆံုးေနနည္းျဖစ္ျပီး ေသခါနီးမွာ အေကာင္းဆံုး ေသနည္းျဖစ္ပါတယ္။

ေသခါနီးမွာ သတိကို အားကိုးရမယ္။ သတိရွိမွ ခႏၶာမွာ ျဖစ္ပ်က္တာကို သိႏုိင္မယ္။ အနတၱကိုသိရင္းနဲ ့ ေသရတာ ေကာင္းတယ္။ အတၱစြဲနဲ ့ေသရတာ ဆင္းရဲတယ္။ အျမဲတမ္း အနတၱကို ဥာဏ္မွာ ျမင္ေနေအာင္ ႏွလံုးသြင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။

(စာေရးသူ - ျမသန္းစံ)
credit to dhamma web.

ေမတၱာျဖင္႔ စုစည္းေ၀မွ်သူ

အႏိႈင္းမဲ့စာတိုေပစမ်ား