ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ မိသားစုဘ၀မ်ား

ေရးသားသူ- ရဲေနာင္

တိုင္ေလး တိုင္ထူ၊ ဓနိမိုး၊ ထရံကာ အလုပ္ သမား တန္းလ်ားေလး မ်ားရွိသည့္ ေက်ာက္ေရေျမာင္းပုပ္ အနံ႔အ သက္ ဆိုးရြားလွသည့္ ရပ္ကြက္အတြင္း ညစ္ေပေသာ လမ္းက်ဥ္းေလးမ်ားေပၚတြင္ ေဆာ့က စားေနေသာ ကေလး မ်ား၏ အသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေန သည္။

ရွိသမွ်ကေလးမ်ား လမ္းေပၚထြက္ ဆူညံေဆာ့ကစားေနသည့္ ျမင္ကြင္းက ထိုရပ္ကြက္မ်ားအတြက္ေတာ့ အဆန္း မဟုတ္။ ယခုလို အခ်ိန္မ်ားတြင္ ရပ္ကြက္ထဲ၌ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ အသက္ အရြယ္ႀကီး ရင့္သူမ်ား သာ ရွိၾကသည္။ လူရြယ္၊ လူလတ္ပိုင္းမ်ားမွာ အလုပ္သြားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသမီးအမ်ားစုက စက္မႈဇုန္၊ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုမ်ားတြင္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ဆင္းၾကသည္။ 

အမ်ဳိးသားမ်ားမွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေန႔ စားအလုပ္သမားဘ၀ျဖင့္ ႀကံဳရာက်ပန္း လုပ္ ကိုင္ၾက သည္။

“ကေလးေတြ ကေတာ့ ဒီလုိပဲ လမ္းေပၚမွာ တစ္ေနကုန္ ေဆာ့ေနၾကတာ။ မိဘေတြကလည္း အလုပ္ သြားၾကေတာ့ အိမ္ကိုဂ႐ုစိုက္ ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ နီးစပ္ရာနဲ႔ပဲ ထားခဲ့ၾကတာ” ဟု လႈိင္သာယာ အဆင့္ျမင့္ (၅) ရပ္ကြက္ အလုပ္သမား တဲတန္းလ်ားေလးမ်ားကို လက္ညႇဳိးထိုးရင္း အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္ ပါတီ၀င္ ကိုခင္ေမာင္လြင္က ေျပာသည္။

ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ဆင္ေျခဖံုး လူေနရပ္ကြက္သစ္မ်ားတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ အေျခခံလူတန္းစားမ်ားသည္ ၿမဳိ႕ျပ လူေန မႈ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ ၎တို႔ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ မိသားစု ဘ၀မ်ားေပ်ာက္ ဆံုး ကာ မိသားစုတာ၀န္မ်ားပါ လစ္ဟင္းမႈမ်ား ရွိေနသည္။

“မိသားစုဆိုတာ ေသြးသားေတာ္စပ္မႈတစ္ခုတည္းနဲ႔ တိုင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေႏြးေထြးမႈ၊ အားေပးကူညီမႈေတြ ရွိရပါမယ္” ဟူသည့္ အေနာက္တိုင္းဆို႐ိုးစကားတစ္ခုရွိသည္။

“ရန္ကုန္ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ တစ္ရက္မွ အလုပ္မနားရဲဘူး။ နားလိုက္ရင္ မိသားစု သံုးေယာက္ လံုး ထမင္းဘယ္လို သြားစားမလဲ” ဟု ဖေယာင္းတိုင္မီးမွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အသက္ ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္ သမီးငယ္ေလးအား ယပ္ခတ္ေပးရင္း ကိုေအာင္ျပည့္က ေျပာသည္။

အိမ္ခန္းငွားခ တစ္လသံုးေသာင္း၊ သာေရးနာေရးႏွင့္ အျခားစရိတ္မ်ားေပါင္းလိုက္ပါက အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုတြင္ သန္႔ရွင္း ေရး၀န္ထမ္းအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေသာ ၎၏အမ်ဳိးသမီး မယဥ္ေအး၏ လခမွာလည္း ကုန္ သေလာက္နီး ပါးရွိသည္ဟု ဆိုသည္။

ကိုေအာင္ျပည့္တို႔မိသားစုမွာ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီး ဘုိကေလးၿမဳိ႕နယ္မွ ယခုေန ထိုင္ေသာ လႈိင္သာယာ အဆင့္ျမင့္ (၅) ရပ္ကြက္သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။

သူတို႔လို အေျခခံလူတန္းစားမ်ား၏ လုပ္ခလစာမွာ တစ္လလွ်င္ ေျခာက္ေသာင္း၊ ခုနစ္ေသာင္း ၀န္းက်င္ သာရွိသည္။ ေငြေၾကးအတြက္သာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားရေသာ သူတို႔၏ ဘ၀မ်ားတြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္၊ မိဘ၊ သားသမီးတို႔ကိုလည္း အျပည့္အ၀ မၾကည့္႐ႈ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။

“ခုတေလာ ကေလးေပ်ာက္တာေတြ၊ အႏိုင္က်င့္တဲ့အမႈေတြ ခဏခဏၾကားေနရေတာ့ သမီးေလးကို ဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်ဘူး။ ေဘးအခန္းက အေဒၚႀကီးဆီအပ္ခဲ့ေပမယ့္ သူလည္း တစ္ခ်ိန္လံုး လိုက္ၾကည့္ေပးႏိုင္ တာမဟုတ္ဘူးေလ” ဟု မယဥ္ေအးက သူမ၏ သမီးေလးအတြက္ စိုးရိမ္စကားဆိုသည္။

ကေလး သူငယ္မ်ား၏ ဘ၀လံုၿခံဳမႈအတြက္ မိဘႏွစ္ပါးမွာ အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔ စားရေသာ သူတို႔ဘ၀က ေရြးခ်ယ္စရာမရွိ ျဖစ္ေနသည္။

သားသမီးမ်ားႏွင့္ အတူ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ကို လည္ပတ္ၾကရင္း ဆင္ႀကီး “မိုမို” ကို လိုက္ျပခ်င္သည္။ ထို႔အတူ Happy World ကစားကြင္းကို လိုက္ပို႔ခ်င္သည္။ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ထဲက ေရလႊာေလွ်ာစီး ကစားေစခ်င္ သည္။ ႐ုပ္သံေၾကာ္ျငာမ်ားတြင္ မၾကာခဏ ျပေနသည့္ ေရခဲကမၻာသို႔လည္း လိုက္ပို႔လိုသည္။ သားသမီးႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ားက စားေရး၊ ေနေရးလံုးပန္းရင္း သူတို႔အတြက္ေတာ့ အိပ္မက္သာ ျဖစ္ေနသည္။

ရန္ကုန္ေရာက္သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိေသာ္လည္း ေရႊတိဂံုသို႔ တစ္ႀကိမ္သာေရာက္ေသးသည္ဟု မယဥ္ေအးက ေျပာသည္။ အမ်ားျပည္သူ႐ံုးပိတ္ရက္ျဖစ္ေသာ တနဂၤေႏြေန႔မ်ဳိးတြင္ပင္ ဘုရားေက်ာင္း ကန္ကို သူတို႔မသြားႏိုင္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္း ကုန္က်မည့္ေငြေၾကးႏွင့္ အလုပ္ပ်က္ မည့္ေန႔တြက္ ခက သူတို႔ကို ေျခာက္လွန္႔ေနသည္။ “၀ဋ္ေႂကြး” ႐ုပ္ရွင္ကား ႐ံုတင္ေနသည္ကို သူတို႔မသိ။ “အထာသစ္ႏွင့္ ႏွစ္ခါခ်စ္မယ္”၊ “ေဟာ့ေရွာ့” စသည့္ ဇာတ္ကားမ်ားကိုေတာ့ အမ်ားစကားမွတစ္ဆင့္ နားရည္၀႐ံုသာ။

မိသားစုဘ၀ အေပ်ာ္အပါးမ်ားတြင္သာ မဟုတ္။ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လွ်င္ပင္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ဂ႐ုစိုက္ခ်ိန္ သိပ္မရွိေပ။ မိုးခ်ဳပ္အလုပ္မွ ျပန္လာလွ်င္ ေရခပ္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္စ သည့္ အိမ္အလုပ္မ်ားကို အေျပးအလႊားလုပ္ၾက ရသည္။ ညထမင္းကို ၁၀ နာရီ ေက်ာ္မွ စားၾကရ၏။ ပင္ပင္ပန္း ပန္းႏွင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး စကား မဆိုႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။ တစ္ေန႔တာ နာရီေပါင္း ၂၄ နာရီတြင္ မိသားစု၀င္ မ်ားေတြ႕ဆံုခ်ိန္မွာ ၈ နာရီခန္႔ပင္ရွိသည္။ ထို ၈ နာရီအနက္ အိပ္ခ်ိန္ ေျခာက္နာရီကိုႏုတ္လွ်င္ မိသားစုျမင္၊ ေတြ႕၊ စကားေျပာခ်ိန္က ႏွစ္နာရီသာ က်န္ေတာ့သည္။

“ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီဆိုရင္ အလုပ္က ျပန္လာကတည္းက လမ္းထိပ္ကဆိုင္မွာ ေဆး၀ယ္စပ္ခဲ့တာ။ အိမ္ေရာက္၊ ထမင္းစားၿပီး ေသာက္လိုက္တာပဲ” ဟု ကိုေအာင္ျပည့္က ေျပာသည္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ ရန္ကုန္သုိ႔ အေျခခ်လာေရာက္ ေနထိုင္ၾကေသာ ဆင္းရဲသား ဆင္ေျခဖံုး ရပ္ကြက္ မ်ားတြင္ လူရြယ္၊ လူငယ္မ်ားက ေန႔ခင္းဘက္ အလုပ္သြားၾကသျဖင့္ မိဘရွိသူမ်ားက မိဘမ်ားကို ဒီအတိုင္း ထားခဲ့ရ၊ သားသမီးရွိသူမ်ားကလည္း အိမ္နီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ အပ္သူကအပ္။ အႀကီးကအငယ္ကိုထိန္း အစရွိ သျဖင့္ မ်က္စိစံုမွိတ္၍ ထားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

“ဟိုတစ္ေလာက ရပ္ကြက္ထဲမွာ မီးေလာင္တုန္းကဆိုရင္ အိမ္မွာ ကၽြန္မအေမနဲ႔ ကေလးပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ္က လည္း အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ေသးေတာ့ အရမ္းစိတ္ပူသြားတယ္” ဟု အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုတြင္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ေျပာသည္။

အႀကီးမားဆံုးလိုအင္ဆႏၵျဖစ္သည့္ ဘ၀လံုၿခံဳမႈအတြက္ ႀကဳိးစားၾကရင္း ေက်ာတစ္ခင္းစာ၊ ၀မ္းတစ္ ထြာစာ အတြက္ ႐ုန္းကန္ၾကရင္း ေႏြးေထြးေသာ မိသားစုဘ၀မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးကုန္သည္။

“လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားမ်ားေျပာတဲ့အခ်ိန္ဆိုလို႔ ရန္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးပဲရွိတယ္” ဟု အိမ္ေထာင္ သက္ ရွစ္ႏွစ္ရွိ ကိုေအာင္ျပည့္က ရယ္သြမ္းေသြး၍ ေျပာသည္။

ဓာတ္ပုံ- ေဂ်ေမာင္ေမာင္(အမရပူရ)

7Day News Journal