Time in Rangoon 
ခပ္လွမ္းလွမ္း မွပင္ ၾကားေနရ ေသာ စြာက်ယ္ က်ယ္ အသံတုိ႔က မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာမို႔ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ထိုင္ လူ အေတာ္ မ်ားမ်ားက လွမ္း လွည့္ၾကည့္ ၾကသည္။ ႏုပ်ဳိေသာ အသံ မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကားေန ရသည့္ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ မယဥ္ ေက်း။ ယင္းအသံပိုင္ ရွင္တုိ႔ကား စြန္႔ပစ္အ မႈိက္ေကာက္ သည့္ က ေလးငယ္အုပ္စုဆီမွ လြင့္ပ်ံလာျ ခင္း ျဖစ္ သည္။ တစ္ေယာက္ ႏွင့္တစ္ ေယာက္တြန္း ထိုးေနာက္ ေျပာင္ရင္း အုပ္စုဖြဲ႕လွမ္းလာသည့္ သူတို႔ေျခ လွမ္းတုိ႔က ခပ္ယိုင္ယိုင္။သူတုိ႔ႏႈတ္ မွ ထြက္လာ သည့္စကား သံတုိ႔မွာ သူတုိ႔ပင္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ နားလည္ သေဘာေပါက္ ပါရဲ႕လားမသိ ရသည့္ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း အသံုးအႏႈန္း တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေန သည္။
သူတုိ႔လက္ထဲမွ ကိုင္ထား သည့္အရာက သတိထားၾကည့္စရာ မလိုဘဲႏွင့္ ေကာ္ဘူးမွန္း သိသာလွ သည္။ အဖံုးကိုဖြင့္ဖြင့္ၿပီး ႐ွဴ႐ိႈက္ေန သည့္ သူတုိ႔ဟန္ပန္က တ႐ိႈက္ မက္ မက္ႏွင့္မို႔ ယင္းကိုပင္သူတုိ႔အတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုသဖြယ္ ဖက္တြယ္ မိေနၿပီလားအေတြးပြားစရာ။
”အဲဒီဘူးေတြက ဘယ္မွာမဆို ဝယ္လို႔ရတယ္။ ထိုင္းက လာတာ ထင္တယ္ဗ်။ ေစ်းကလည္း ေလး၊ ငါးရာပဲ ရိွေတာ့ သံုးတာေပါ့။ ဒီ ေကာင္က ႐ွဴလိုက္ရင္ အစာအိမ္ ထဲမွာ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ သလိုျဖစ္ ၿပီး မူးလာေရာ၊ ဗုိက္လည္း မဆာ ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီကေလးေတြကုိ ခဏခဏကို ေတြ႕ေနရတယ္” ဟု လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္မွ ဂစ္တာသမား ဒီမြန္က ေျပာသည္။
Popular Myanmar News Journal
0 comments:
Post a Comment