Time in Rangoon 
ကၽြန္ေတာ္က ရြာတစ္ခုမွာ လူလားေျမာက္ ခဲ့တဲ့ေကာင္၊ အေဖက မရွိေတာဘူး။ အေမရယ္၊ ညီ ၂ေယာက္နဲ႔ ညီမ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ေတာမွာေနျပီး လယ္လုပ္၊ စပါးထမ္း ထမင္း၀ေပမယ့္ ျမိဳ႔တက္ျပီး အလုပ္ လုပ္ခ်င္ လို႔ အသိဆိုင္မွာ စားပြဲထိုး ၀င္လုပ္တယ္။ စစ္သားေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လည္း စစ္သားျဖစ္ သြားတယ္။ ရဲေဘာ္သစ္ သင္တန္း၊ လယ္လုပ္ စပါးထမ္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အဲေလာက္ မခက္ခဲဘူး။ ဇြန္း ခရင္း နဲ႔ ထမင္းစား ခိုင္းတာကို စိတ္အညစ္ဆံုးပဲ။ အဲဒီေတာ့ လစ္ရင္ လက္နဲ႔စားတယ္။ ဆရာၾကီးေတြ၊ အရာရွိေ တြ ေရွ႕က်ရင္ ဇြန္းခရင္းနဲ႔ စားတယ္။ဘ ယ္ညာ ဘယ္ညာ စစ္ေရးျပနဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေကြးရင္ က်ည္ဆံထြက္္တာ၊ ေသနတ္ျဖဳတ္တာ၊တပ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ တတ္ခဲ့တယ္။ အရွင္းဆံုး ေျပာရရင္ ဒို႔တာ၀န္ အေရး (၃)ပါး ေတြ၊ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို ကာကြယ္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အဲေလာက္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့တာေတာ့ အမွန္ ပါပဲ။
တပ္ကို ေရာက္တယ္။ ဖက္ထိပ္ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွ လုပ္မယ့္သူမွ မရွိတာ။လစာ ရ တယ္။ ဘဏ္စုေငြ ထည့္တယ္။ သက္သာဆိုင္မွာ စားတယ္။ အေၾကြးဆပ္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စုမိတယ္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ဘဏ္စုေငြပဲ ရွိတယ္။ မိဘကို သတိရလို႔ေတာ့ တပ္ေရာက္ျပီး ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ တစ္ ခါေ တာ့ စာေရးဖူးတယ္။ ဘဏ္စုေငြထဲက ၅ ေသာင္းထုတ္ျပီး ပို႔ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္ မွာ အေမ့ ကို ေပးဖူးတဲ့ အမ်ားဆံုး ပိုက္ဆံပါပဲ။ မေသ၊မျပတ္ခဲ့ရင္ လစာေတြ အသား တင္ စုမိလို႔ ေရွ႕ တန္း သြားရ ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္။ ေနာက္တန္း ျပန္ေရာက္လို႔ အျပင္ထြက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ယူနီေဖာင္း အေကာင္း မရွိဘူး။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လည္း မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒါေတြ လုပ္ေပးမယ့္ မိန္းမလည္း မရွိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဒီစစ္သားေတြ ညစ္ပတ္ တာပဲ လို႔ေျပာမွာေပါ့။ ညစ္ပတ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ တစ္ေန႔ ၁၈ နာရီ။ တစ္ခါတစ္ေလ ၂၄ နာရီ အျပည့္ ၀တ္ေနမွေတာ့ ဘယ္လို သပ္ရပ္ေတာ့မလဲ။ေရွ႕တန္းမွာေတာ့ သိပ္မသိသာပါဘူး။
ေကအိုင္ေအက ရထားလမ္းေတြ မိုင္းခြဲတယ္။ ဆက္သြယ္ေရး တိုင္ေတြ ဖ်က္ဆီးတယ္။ ျမစ္ၾကီးနား ေထာင္ကို ေဖာက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ တပ္က ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ေကအိုင္ေအကို တိုက္ဖို႔ ေရွ႕တန္း ထြက္ရ တယ္။ ျမန္မာ ျပည္ အလယ္ပိုင္းက စစ္သား ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားမွာ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ရတာ ဆိုေတာ့ ဘယ္ထြက္ ခ်င္မ လဲဗ်ာ။ တပ္ခြဲမွဴးကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာတယ္။ ဒီနယ္ေျမမွာ ေသာင္းက်န္းသူ မရွိေတာ့ ရင္ ငါတို႔ ေနာက္တစ္ ခါ ဒီ ကို လာစရာ မလုိေတာ့ ဘူးေပါ့ကြာတဲ့။ စစ္သားျဖစ္မွေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ မစိုးရိမ္ပါဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တန္းစီ တယ္။ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ုပ္ရံုးက အမိန္႔ကို ေျပာျပတယ္။ မိမိမွ စတင္ပစ္ခတ္ျခင္း မျပဳရတဲ့။ သူမ ပစ္ ကိုယ္မပစ္ဆိုမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္သားေတြ အၾကိဳက္အမိန္႔ေပါ့။ မေတာ္တဆ က်ည္ဆံထြက္မွာ စိုးလို႔ ေသနတ္ကို အသင့္မလုပ္၊က်ည္မထိုးဘဲ သြားလို႔ ဆရာၾကီးကေတာင္ နာရင္းအုပ္တာ ခံလိုက္ရေသး တယ္။ တစ္ေန႔ လံုျခံဳေရး လွည့္ကင္းထြက္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က ေမာင္၀င္း ေခါင္းကို ေသနတ္မွန္တယ္။ အေရွ႕ေတာင္ ကုန္းက လွမ္းပစ္တာဆိုျပီး ဆရာၾကီးက ေအာ္ေပမယ့္ တပ္ခြဲမွဴးဆီက ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ၀ပ္၊ ဆိုတာ ကလြဲျပီး မထြက္လာဘူး။ အရင္ဆို တစ္လံုးေလာက္ လွမ္းထုလိုက္ ဆိုျပီး အမိန္႔ေပးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဆီ က နည္းနည္း ျပန္ပစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ေလ။ တပ္ခြဲမွဴး မ်က္ႏွာက တည္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စက္ သမား နဲ႔ ထိခိုက္မႈကို တပ္ရင္းမွဴးဆီကို ျပန္ေျပာတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ျငိမ္သက္လို႔ပါပဲ။
ေမာင္၀င္းကို တြင္းတူးျမဳပ္ျပီး ျပန္တမ္းထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ပိုဆိုးတာက ကိုယ့္ ဆီ က လံုး၀ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မပစ္ႏိုင္တာကို ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက ရန္သူေလဗ်ာ။ ရန္သူ ကို တိုက္ရမွာ စစ္သားအလုပ္ မဟုတ္ရင္ ေသနတ္ဘာလို႔ ကိုင္ေတာ့မွာလဲ ဆိုျပီးလဲ ေတြးေန မိ တယ္။ တပ္ခြဲမွဴးက အားလံုးကို ေျပာတယ္။ လူၾကီးေတြ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စကားေျပာ ေနၾကျပီ။ ငါတို႔ေၾကာင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး မပ်က္ေအာင္ေတာ့ ငါတို႔ ထိန္းေပးရမယ္တဲ့။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလို႔ ဒီမွာေနမ လဲဗ်ာ။ လူၾကီးေတြ စကားေျပာၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ မေသႏိုင္တဲ့ စခန္းထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ ၾကတာပဲ လုပ္မွာေပါ့။
တစ္ရက္ တစ္ရက္မွာ တပ္ရင္းက ဟိုနားက ေခ်ာင္းပစ္လို႔ တစ္ေယာက္က် ျပန္ျပီ။ ဒီနားက တစ္ေယာက္ က် ျပန္ျပီနဲ႔ သတင္းေတြ ၾကားေနရတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္ ဘယ္ေတာ့ ေရာ က္မလဲဆိုတာ စိတ္ပူျပီး လံုျခံဳေ ရး လွည့္ ေနရတဲ့ အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ေရွ႔တန္းကို ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေ တာ္ တို႔ တပ္ကို လည္း ျပန္ဆုတ္မယ့္ အမိန္႔က ေရာက္မလာေသးဘူး။ စားစရာ ဆန္လဲ မရွိေတာ့ဘူး။ အရြက္ေ တြကို စားၾကည့္ တယ္။ မေသရင္ ျပဳတ္ျပီး စားတယ္။ အဲလုိစားရင္းနဲ႔ ဆရာေအာင္မင္း မ်က္စိ မျမင္ေတာ့ လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူခဲ့ရေသးတယ္။ ကံေကာင္းျပီး ေနာက္ေန႔မွာ ျပန္ျမင္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ စခန္းခ်တဲ့ ေနရာကို ေကအိုင္ေအက လာပစ္တယ္။ လူက ၄၀၀ ေလာက္ ရွိတယ္။ လက္နက္ ၾကီး သံေတြ ဆူညံျပီး ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ က်တာ တစ္လံုးျပီး တစ္လံုး ဆူညံေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လည္း မဲမဲျမင္ရာ ျပန္ပစ္ၾကတာေပါ့။ တပ္ခြဲမွဴးက အခ်က္ျပတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီစဥ္ ထား တဲ့ အတိုင္း ျပန္ဆုတ္မယ့္ အစီအစဥ္ေလ။ အစီအစဥ္အတိုင္း ဆရာၾကီး သန္း၀င္းတို႔ အရင္ဆုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ပစ္ေပးထား၇တာေပါ့။ စိန္သန္း မင္းသြားေတာ့..သြားေတာ့ ဆိုတဲ့ အသံၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေနာက္ကို ပစ္ရင္း ဆုတ္ရ တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္နားကို လက္နက္ၾကီး က်တယ္။ ဂ်ိမ္းဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာ တစ္ေလွ်ာက္ ပူထူသြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ခႏၵာကိုယ္ တစ္ခုလံုးလဲ လြင့္ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေသနတ္က မလြတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ပစ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ေသြးေတြ ဆူပြက္ေနတယ္။ လာစမ္းကြာ။။ တက္လာစမ္းဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ျပီး ဆက္ပစ္ ေန တယ္။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မသိဘူး။ ေသနတ္သံက ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ေယာက္ထဲဆီက ေန ထြက္ေနတယ္ ဆိုတာ သိေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ မိေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရတာက ကၽြန္ေတာ့္အေလာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေသနတ္ကို ေကာက္ယူျပီး ထြက္သြားတဲ့ ေကအိုင္ေအေတြ။ ဘုရား၊ ဘုရား.. ကၽြန္ေတာ္ ေသခဲ့ျပီလား။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္နက္ ရန္သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ သြား ျပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ မေသသင့္ေသး ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမကို ပိုက္ဆံေတြ ပို႔ေပးရ အံုးမယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ရြာကို ျပန္လည္ ရအံုးမယ္ေလ။ အေမ့ကို ဖက္မယ္။ ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္လစာေတြကို ကန္ေတာ့ရ အံုးမယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေသဆံုးတဲ့ ရုပ္အေလာင္းေဘးမွာ ထုိင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ငိုေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီေနရာမွာ ေသနတ္သံေတြ မၾကားရဖို႔ ဒီကိုလာတာပါ။ ဒီနယ္ေျမ ျငိမ္းခ်မ္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ လာခဲ့တာပါ. .အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ပါ ဒီနယ္ေျမအတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ ရျပီေပါ့.. ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကို တစ္ေယာက္ေယာက္ လာကိုင္သလို ခံစားရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ တပ္ခြဲမွဴး၊ သူ႔ေနာက္မွာ ဆရာၾကီး ေအာင္ေထြးနဲ႔ မင္းသူ။ ဒါဆို ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
တပ္ခြဲမွဴးက ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကို အသာေလးပုပ္ျပီး ေဘးမွာ ထုိင္ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေတြ မေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ထုိင္ေနၾကတယ္။ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ ေနာက္ဆံုး ဒီေနရာမွာ လက္နက္ကိုင္ေတြ မရွိေတာ့တဲ့ တစ္ေန႔အထိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ၀ိဥာဥ္ေတြကို ေကာင္းရာ ဘံုဘ၀ေရာက္ေစေၾကာင္း လာျပီး ဆုေတာင္းေပးၾကမယ့္ ေန႕အထိေပါ့ဗ်ာ…
oppositeyesသတင္းဌာနမွကူးယူေဖာ္ျပသည္။
0 comments:
Post a Comment