ေရႊမေလးေတြ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ ေနတဲ့အိမ္မ်ား (အထူးေဆာင္းပါး)

“သမီးကို မိဘေတြက ေက်ာင္းဆက္ မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ ဆိုေတာ့ လူပြဲစား ကလည္း ရပ္ကြက္ ထဲမွာ ထိုင္းကို သြားၿပီး အလုပ္ လုပ္ဖို႔ မက္လုံးေပး စည္း႐ုံး တာကို အိမ္က ယုံယုံ ၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္ တာပါ။ စရိတ္ၿငိမ္း ေခၚလာတဲ့ အျပင္ အိမ္ကိုလည္း က်ပ္တ သိန္းခြဲ ႀကိဳေပး ခဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီ္ ကေန အစျပဳၿပီး မဲေဆာက္မွာ အေရာင္းစား ခံရၿပီး ဒီ္ဘ၀ကို ေရာက္လာ ရတာပါ။

ဒီ အလုပ္ လုပ္ဖို႔ တခါမွ မစဥ္းစား ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့လည္း မိသားစု အတြက္ အနစ္နာ ခံရတယ္ လို႔ပဲ သေဘာထား လိုက္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာသူမွာ ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ အသက္ (၁၆)ႏွစ္ အရြယ္ ပဲခူးၿမိဳ႕သူ တဦးျဖစ္သည္။

နအဖ လက္ထက္ စီးပြားေရး က်ပ္တည္း ရာမွ လူကုန္ ကူးမႈ၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾက သူမ်ားထဲတြင္ ျမန္မာ အမ်ိဳး သမီးငယ္ အမ်ား အျပားလည္း ပါ၀င္၏။ ဘ၀ပ်က္ကာ ျပည့္တန္ဆာ ဘ၀တြင္ နစ္မြန္းေနၾက ရသူ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံ အတြင္း ေသာင္းႏွင့္ ခ်ီ၍ရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့ အမ်ိဳး သမီးေရး ေလ့လာေန သည့္ အဖြဲ႔မ်ားက ေျပာသည္။

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္း ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေနၾကသည့္ ျမန္မာ မိန္းမ ငယ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီရွိသည္။ အမ်ားစုမွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ အတြက္ စြန္႔စားကာ အလုပ္အကိုင္ လာေရာက္ရွာေဖြၾကျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဘဲ ေနရာေဒသ အသစ္ကို ေရာက္ရွိလာသူတို႔ ထုံးစံအတိုင္း လူကယ္ရီႏွင့္ ပြဲစား မ်ားေၾကာင့္ ျပည့္တန္ ဆာဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကရေၾကာင္း ကာယကံ ရွင္မ်ားက ေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။

ျမန္မာပုိင္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားေပၚလာ

သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ (၂၀)ခန္႔က မဲေဆာက္ေဒ သတြင္း ျပည့္တန္ ဆာ႐ုံမ်ား (၃၀) ခန္႔ရွိရာ နမ့္က်ိဳင္း ဖိ၊ ဒါလင္၊ ပတၱျမား၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး႐ုံ၊ မီးစက္႐ုံမ်ား အပါအ၀င္ ထိုင္းလူမ်ိဳးပိုင္ ႐ုံမ်ား သာရွိၿပီး ျမန္မာျပည့္ တန္ဆာ ႐ုံဟူ၍ သီးျခား မရွိဘဲ ထိုင္းျပည့္တန္ဆာ မ်ားၾကားထဲတြင္ အေရာ အေႏွာ သေဘာသာ ရွိခဲ့ၾက သည္။

လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က စတင္ကာ မဲေဆာက္ေဒသ အတြင္းရွိ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ငန္း မ်ားတြင္ ျမန္မာ မ်ားသာ အဓိက လုပ္ကိုင္ၾကသည့္ အေန အထားသို႔ ေျပာင္းလဲ လာခဲ့သည္။

ေဒသခံ ထိုင္းႏိုင္ငံ သားမ်ားသည္ အျခားေဒသမွ မိတ္ေဆြ မ်ားအား မဲေဆာက္သို႔ အလည္ေခၚ ရာတြင္ “မဲေဆာက္ ကိုေရာက္ ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပဳစုမယ္။ တို႔မဲေဆာက္ ဆိုတာက ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြေပါ တဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတာ တႏိုင္ငံလုံး သိၾကတယ္” ဟု ေျပာဆိုစမွတ္ ျပဳၾက သည့္အထိ ျဖစ္သည္။

လက္ရွိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ လယ္ရွိ ျပည့္တန္ဆာ ႐ုံတခုတြင္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ မသဲသဲက “ဒီအလုပ္ လုပ္တာ ေငြရလြယ္ တယ္လို႔ေျပာေနၾကတယ္။ မလြယ္ပါဘူးရွင္၊ အလုပ္တခါလုပ္ရင္ က်မတို႔႐ုံမွာ ဘတ္ (၃၀၀) ရတယ္၊ တခ်ိဳ႕႐ုံဆိုရင္ ဘတ္ (၂၀၀) ပဲရတယ္။ အလုပ္ရွင္က တ၀က္၊ ကိုယ္က တ၀က္ရတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့ အထဲက စားစရိတ္၊ေနစရိတ္၊ မီးဖိုး၊ ေရဖိုး၊ ပုလိပ္ေၾကးက အစ အျဖတ္ ခံရတယ္။

က်မတို႔ ဘ၀လည္း ရရ စားစားပါပဲ။ ဖာ႐ုံ ဆိုတာက တရား၀င္ ဖြင့္ခြင့္ ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ဟိုလူဒီလူ ဖားရ တာေတြက လည္းရွိတယ္။ ဒီ္ၾကားထဲ အလကားလိုက္ေပးရတာမ်ိဳး လည္း ရွိတယ္။ အပိုင္ရဲေတြဆိုရင္ သူတို႔ကို ႐ုံကပိုက္ ဆံလည္း ေပးရတယ္။ သူတို႔လိုရင္ အလကားလည္း လိုက္ေပးရတယ္။ ဒီကရဲနဲ႔ ဗမာရဲက စကားသာ မတူၾကတာ အက်င့္ စ႐ိုက္နဲ႔ ႐ုိက္စား လုပ္တာ ကေတာ့ အကုန္တူတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ဆက္လက္၍ “အိမ္ကိစၥ အေၾကာင္း တစုံတရာရွိလို႔ ျမ၀တီကို သြားတဲ့ အခါမွာ ရဲ၊ လ၀က၊ ျပည္သူ႔ စစ္၊ မီးသတ္နဲ႔ အျခား တာဝန္ ရွိသူေတြဟာ က်မတို႔ ဘ၀ကို သိေတာ့ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွာၿပီး စစ္ေဆး တယ္၊ ရစ္တယ္။ အဲ့ဒါ သူတို႔ရဲ႕အလို ဆႏၵကို ျဖည့္ေပးမွပဲ သြားေရး၊ လာေရး အဆင္ေျပေတာ့တယ္။

ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ရဲ ဂိတ္ထဲမွာ သူတို႔နဲ႔  အိပ္ရတာ ရွိသလို တခ်ိဳ႕ဆို ေတြ႔ကရာမွာ ရွိတဲ့ အိမ္သာထဲ မွာပဲ သူတို႔နဲ႔ သြားရ တဲ့အထိ ႀကဳံဖူးတယ္။ ေနာက္ကို က်မတို႔ ဆီက လူေတြဟာ ျမ၀တီကို သြားရင္ အေဖာ္ (ကြန္ဒုံး) အၿမဲေဆာင္ သြားရတယ္။

ကိုယ့္ အႏၱရာယ္ ကိုလည္း ကာကြယ္ ရေသးတယ္။ မဲေဆာက္မွာက ျပည့္တန္ ဆာမႈနဲ႔ တရားစြဲတာ မရွိေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာ ကေတာ့ရွိတယ္၊ ေထာင္က်ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ကုတ္ေသြး စုပ္ခံရတာ က ပိုၿပီး ဆိုးတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသူမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ ႐ုိး႐ုိးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္ အလုပ္ လာရွာ ၾကေသာ္ လည္း အေျခေန အရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔ မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သြား ၾကရေၾကာင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိျဖင့္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာသူမ်ားလည္း ရွိသည္။

အသက္ (၁၈) ႏွစ္အရြယ္ မႏွင္းဆီက “ဒီအလုပ္လုပ္တာ (၂) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ပြဲစားက သမီးကို ဘန္ေကာက္မွာ အိမ္ေဖာ္ အလုပ္ တလ ဘတ္ (၅,၀၀၀)ရမယ္ဆိုၿပီး က်ေလာက္ေအာင္ေျပာ ေတာ့ အိမ္ကလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္ တာပါ။ ဘန္ေကာက္ မေရာက္ဘဲ ဒီဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။

ေရာက္စမွာ စကားလည္း နားမလည္၊ ဘယ္သူနဲ ႔မွလည္း အေတြ႔ မခံဘူး။ သမီးကို ထိုင္းသူေဌး အဖိုးႀကီး တေယာက္နဲ႔ အိပ္ခိုင္းတယ္။ ပြဲစားနဲ႔ ေခါင္းက ဘယ္ေလာက္ ရသလဲေတာ့ သမီး မသိဘူး။

သမီးတို႔ အိမ္ကို လူႀကဳံနဲ႔ဗမာေငြ (၃) သိန္း ပို႔ေပးတယ္။ အေမကစာ ပို႔လာတယ္။ ပို႔လိုက္တဲ့ေငြ ရတဲ့ အေၾကာင္း၊ သမီး လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳး စားဖို႔ေျပာတယ္။ အေမ့စာ ဖတ္ၿပီး က်မ ႐ူးမတတ္ျဖစ္ ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္း မထူးဇာတ္ပဲ ခင္းလိုက္ ရေတာ့တယ္။ ဒီအလုပ္ လုပ္တာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမ တို႔ေကာ၊ သမီးတို႔ၿမိဳ႕က လူေတြလည္း သိကုန္ၿပီ၊ အိမ္ျပန္ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူႀကဳံနဲ႔ေတာ့ ေငြေလး ဘာေလး ပို႔ႏိုင္တာ ပဲရွိတယ္။ ဘ၀ေရွ႕ေရး ကေတာ့ သမီးတို႔႐ုံမွာ အရင္က လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အစ္မေတြ အဖြဲ႔ အစည္းက လူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြား တာေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ေငြ ျပန္ပို႔ လို႔ ဗမာျပည္က သူတို႔ မိဘေတြလည္း တိုက္နဲ႔ တာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သမီးလည္း အဆက္ သြယ္ရွာၿပီး ႏိုင္ငံျခား ကိုသြားဖို႔ စဥ္းစား ထားတယ္” ဟု ေျပာ သည္။

ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္ျဖင့္ မိဘမ်ားကို ျပန္လည္ေထာက္ ပံ့ႏိုင္သူမ်ား အနည္း ငယ္သာ ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာ လက္ရွိ ဘ၀မွ ႐ုန္းမ ထြက္ႏိုင္ဘဲ ေပ်ာ္ရင္း ပါးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ သူမ်ား လည္း အမ်ား အျပားရွိသည္။

သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္ တူသည္ဟု လူေျပာမ်ားသည့္ မိန္းကေလးက “ညဖက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေန႔ဘက္ တေရး တေမာ အိပ္ၿပီးရင္ မဲေဆာက္ေစ်း ထဲသြားၿပီး ဘီယာေသာက္၊ စီးကရက္ေသာက္၊ ထမင္းစား၊ ကာရာအိုေက ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ယူရတယ္။

က်မတို႔ လုပ္အား ခအျပင္ကို လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြက တရာမ်ိဳး၊ ႏွစ္ရာမ်ိဳး မုန္႔ဖိုး ေပးသြားတာေတြ ရွိတယ္။ အဲ့ဒီအပို၀င္ ေငြေတြနဲ႔ စားေသာက္ ေပ်ာ္ပါးရတာေပါ့။

ဒီအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ က်မတို႔လည္း ႏွလုံးသားနဲ႔ပါ၊ အျပင္မွာလည္း ခ်စ္သူရည္းစားေတြ အသီးသီးရွိၾကတယ္။ ညဘက္အလုပ္လုပ္ ေန႔ဘက္ သူတို႔နဲ႔အတူ စားေသာက္ေနထိုင္ သြားလာရတာေပါ့။ က်မတို႔ ရည္းစားက က်မတို႔ကို ေန႔ပဲ ပိုင္တယ္၊ ညကိုေတာ့ ႐ုံက ပိုင္တယ္။

ကိုယ့္ရည္းစားလည္း အျခား လူေတြရဲ႕ ရည္းစားလို တူတူ တန္တန္ ရွိေအာင္ အိမ္ခန္း ငွားေပးရတယ္၊ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ ၀ယ္ေပး ထားရတယ္။ ကိုယ္က ခ်စ္ေတာ့ သည္လိုမွ မလုပ္ရင္ သူမ်ားဆီ ပါသြား မယ္” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ေစ်းမွ ကာရာအိုေက ဆိုင္ရွင္ ျမန္မာ အမ်ိဳး သမီး တဦးကမူ “ဒီမိန္း ကေလးေတြကို ပိုက္ဆံစုဖို႔၊ အိမ္ကိုေငြ ပို႔ဖို႔ က်မတို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ အထိန္း အကြပ္မရွိ တဲ့ၾကမ္းလို ပရမ္းပတာ ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ သူတို႔ည ဘက္ လုပ္လို႔ရ တာကို ေန႔ဘက္မွာ လာျဖဳန္း ၾကတယ္။ သူတို႔ ရည္းစား ထားတဲ့ သူေ တြ ကလည္း မဲေဆာက္မွာ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အလုပ္မလုပ္စားခ်င္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ က ဒီကေလး မေလးေတြ ကို ျခဴစားေနၾကတာ။

သူတို႔ရည္းစားေတြကို နာရီ၊ လက္စြပ္၊ ဆြဲႀကိဳး၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အျပင္ အိမ္ခန္းပါ ငွားေပးတဲ့ အထိျဖစ္ တယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ကို မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က အၿပိဳင္လုၿပီး က်မဆိုင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ဆိုၾက၊ ႐ုိက္ၾက၊ ပုတ္ၾကနဲ႔ ခဏခဏ ႀကဳံရတယ္” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ရွိ တည္းခိုခန္းတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကိုေအာင္က “ေခတ္စနစ္က မေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္ တို႔ ျမန္မာေတြလည္း စာရိတၱဆိုတာ ဘာလည္းမသိေတာ့ဘူး၊ အဆိုးအေကာင္းလည္း မသိၾကေတာ့ ဘူး။ က်ေနာ္္တို႔ တည္းခိုခန္းမွာဆိုရင္ ဧည့္သည္က ျမန္မာမိန္း ကေလးလိုရင္ ေခၚေပးရ တယ္။ လာပို႔တဲ့သူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတယ္၊ လာတာက သုံးေယာက္။

ကေလးက (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မိဘေတြနဲ႔အတူလာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတာ က အေဖ၊ အေမလုပ္ သူက ျပည့္တန္ဆာဆိုေတာ့ ဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာအေဖလုပ္တဲ့သူက ကေလး ကိုႏို႔ဘူးတိုက္ၿပီး အျပင္ကေစာင့္တယ္။

ကေလး အေမ အခန္း တက္ၿပီးတာနဲ႔ သားအမိ၊ သားအဖ သုံးေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အတူတူ ျပန္သြားၾက တယ္။ အဲလိုပဲ အေမနဲ႔ သမီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံ တ႐ုံထဲမွာ အတူတူ အလုပ္ လုပ္ၾကတာ လည္းရွိတယ္။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ ေျပာလို႔ေတာင္ ယုံႏိုင္ စရာ မရွိတဲ့ အေျခ အေနေတြ ျဖစ္ ကုန္ၿပီ” ဟု ေျပာသည္။

ဆႏၵအေလ်ာက္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္သူ မ်ားလာ

သို႔ေသာ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္ လာလုပ္ၾကသည့္ ျမန္မာ မိန္းကေလး အေတာ္မ်ား မ်ားမွာ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိနဲ႔ လာ လုပ္ၾကသူ မ်ားလာသည္။ ယခင္က ျပည့္တန္ ဆာ လူသစ္ တေယာက္ရရန္ အခက္ခဲ ရွိေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစၿပီး မဲေဆာက္ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွ ပြဲစားမ်ား အခ်ိတ္ အဆက္ လုပ္လာၾကသည့္အတြက္ ယခင္လိုအေျခေနမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ သည့္အေၾကာင္း ကို ျပည့္တန္ဆာ ဘ၀မွနားၿပီး ျပည့္တန္ဆာ ႐ုံေထာင္ထားသူ ျမန္မာအမ်ိဳး သမီးတဦးက ေျပာသည္။

သူမက “က်မ ဒီအလုပ္ကို အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေလာက္က လုပ္လာတာ၊ အခု (၄၀) ေက်ာ္ၿပီ။ က်မတို႔ေခတ္ က လူသစ္တေယာက္ ရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြ ကလည္း နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး သုံးၿပီး လူသစ္ ရွာေဖြခဲ့ ရတယ္။

အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္ အတည္းရွိ ေတာ့ ျပည္တြင္း မွာရွိတဲ့ ပြဲစားကေနတဆင့္ ကိုယ္လို ခ်င္တဲ့ ပုံပန္းသဏၭာန္၊ အရြယ္ အစား အမ်ိဳးမ်ိဳး မွာလို႔ရတဲ့ အထိ ျဖစ္သြားၿပီ။

က်မတို႔႐ုံက အထက္တန္းလႊာ႐ုံမဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ေနယ်ေတြ အတြက္ဖြင့္ထားေတာ့ သာမန္ လက္လုပ္ လက္စား အလုပ္ သမားေတြ အလာမ်ားတယ္။ အခန္းတခါ တက္ရင္ ဘတ္ (၂၀၀)ပဲယူတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက တေယာက္တ၀က္ ယူရတယ္။

သူတို႔ကို တလတခါ ေငြရွင္းေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ ႀကိဳထုတ္ တဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ေငြရွင္းတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အိမ္လခနဲ႔ ပုလိပ္ေၾကး တေယာက္ (၁,၀၀၀) ႏုတ္တယ္။ သူတို႔ကို ထမင္းေပးတယ္၊ ဟင္းဖိုး (၁) ေန႔ (၂၀) ေပးတယ္။ မဲေဆာက္မွာ တႏိုင္တပိုင္အိမ္႐ုံအပါ၀င္ လက္ရွိဖာ႐ုံ (၂၀) ေလာက္ရွိတယ္။ ႐ုံတိုင္း ပုလိပ္ကို လစဥ္ေၾကးေပး ရတယ္။ တလ (၈,၀၀၀)ကေန (၁၀,၀၀၀) ၾကားရွိတယ္။

လိုင္းေၾကးေပးထားေတာ့ အဖမ္းအဆီးရွိရင္ ႀကိဳေရွာင္လို႔ရတယ္။ ဘန္ေကာက္ကလာတဲ့ အထူးအဖြဲ႔တို႔၊ စီမံခ်က္ အဖြဲ႔စုံတို႔က်ေတာ့ သူတို႔လည္းဘာမွလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။မႏွစ္က က်မတို႔႐ုံကို ၀င္ဖမ္းေတာ့ က်မေယာက်္ား ကို ဖာ႐ုံေထာင္မႈနဲ႔ ႐ုံးတင္တာ ေထာင္ (၂) ႏွစ္နဲ႔ (၇) လက်သြားတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ယခင္က ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို ေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားက ဦးစီးလုပ္ကိုင္ၾကရာမွ ယခုအခါ ျမန္မာမ်ား ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ နားလည္မႈယူကာ “အိမ္ဘိ” ဟုေခၚသည့္ (ျပည့္တန္ဆာ) အိမ္႐ုံမ်ားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္အဆက္ သြယ္ႏွင့္ကိုယ္ လုပ္စားၾကသည္ဟု လက္ရွိ မဲေဆာက္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုမွ ေခါင္းတ ဦးျဖစ္သူ ကိုအာႏုိးက ရွင္းျပသည္။

ကိုအာႏုိးက “ကိုယ့္ျမန္မာေတြအခ်င္းခ်င္း အိမ္႐ုံေထာင္ၿပီး လုပ္စားၾကေတာ့ ပိုၿပီး တြက္ေျခကိုက္ တယ္။ ဟန္ျပ အေနနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေစ်းဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားမယ္၊ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ ဖြင့္ထားမယ္။ ဟုိတယ္တို႔၊ တည္းခိုခန္း တို႔၊ အျပင္ ေအာ္ဒါတို႔ သြားဖို႔ၾကေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လုိက္ပို႔ေပး ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြ က မိသားစုရွိေတာ့ ေအာ္ဒါလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းနဲ႔ပဲ အဆက္သြယ္လုပ္ရ တယ္” ဟု ေျပာသည္။

ညိဳညိဳဟု အမည္ရွိသည့္ အသက္ (၂၅)ႏွစ္၀န္းက်င္ မိန္းကေလးကလည္း သူမအလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရယ္ရယ္ေမာ ေမာျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ရွင္းျပသည္။

“ဧည့္သည္ေခၚလို႔ ဟုိတယ္ကိုသြားရင္ က်မေယာက္်ားက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ အလုပ္ သြားရင္ တခါတေလ ကေလးပါေခၚ သြားရတယ္။ က်မသားေလးက (၁)ႏွစ္ခြဲပဲရွိေသး တယ္။ က်မဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ရင္ က်မေယာက်္ားက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ရင္း အျပင္က ေစာင့္တယ္။ လူေတြက က်မတို႔လို လူေတြကို အျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။

က်မက ခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ေရာင္းတာပါ၊ က်မေမတၱာနဲ႔ ႏွလုံးသားကေတာ့ လင္နဲ႔ကေလးေပၚမွာ အျပည့္ အ၀ ရွိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္ဘူး၊ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးတာမွမဟုတ္ဘဲ။ က်မတို႔လို ျမန္မာ မိသား စု မဲေဆာက္တခြင္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိပါတယ္။

က်မေယာက္်ား ပန္းရန္လုပ္ရင္ တေန႔ (၁၀၀) ထက္ပိုမရဘူး၊ မိဘေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းေတြကို ကူညီဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ ထမင္းနပ္ မွန္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေယာက္်ားက ကေလးထိန္း၊ အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပါ့။ ေအာ္ဒါတခါ သြားရင္ (၅၀၀) ရတယ္၊ (၁) နာရီေတာင္မၾကာဘူး၊ ညအိပ္ရင္ (၁,၅၀၀)ရတယ္။

ဗမာျပည္က မိသားစုေတြကို မ်က္ႏွာမ ငယ္ေအာင္ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔လို အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ဒီအလုပ္ လုပ္စားတာ မဲေဆာက္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ ဒီအလုပ္က မိုးရြာတုန္း ေရခံရတာ၊ အရြယ္ရလာရင္ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကိုသုံးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ လင္မယားခ်င္း နားလည္မႈ ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ပန္းဦးေစ်းကြက္

ပန္းဦးေရာင္း ရာမွ ျပည့္တန္ ဆာေလာကတြင္ က်င္လည္ ခဲ့ရသူ အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္ မေႏြးေႏြးက သူ႕အျဖစ္ကုိ ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆုိရာမွာ “သမီးေက်ာင္း (၅)တန္းထိေနခဲ့ဖူးတယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကပါ။ ဟိုမွာ သမီးတို႔ေမာင္ႏွမ(၄) ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးက အႀကီးဆုံး၊ အေမက သေဘၤာဆိပ္မွာ အေၾကာ္ေရာင္း တယ္။ ေစ်းထဲမွာ ေန႔ျပန္တိုး ယူၿပီး အရင္းအႏွီး လုပ္ရတယ္။

အေဖက ေလျဖတ္ထားတယ္၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ အေမ့လုပ္စာနဲ႔ မိသားစုဘ၀ ဘယ္လိုမွရပ္ တည္လို႔ မရ ဘူး။ ေန႔စားလုပ္ရင္ (၁,၅၀၀) က်ပ္ထက္ပိုမရဘူး၊ ဆန္ (၁) ျပည္က (၁,၀၀၀)ေက်ာ္တယ္။ က်မတို႔ အိမ္မွာ မနက္(၁)ျပည္၊ ည(၁) ျပည္ခ်က္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး အေမနဲ႔သမီး မဲေဆာက္မွာ အလုပ္လာ ရွာတယ္။

ၾကက္သြန္ ခြာတယ္၊ ပန္းရန္လုပ္တယ္၊ အလုပ္က အဆင္မေျပတဲ့ၾကားထဲ ပုလိပ္က ခဏခဏဖမ္းေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သမီးတို႔နယ္ကပဲ ေခါင္းလုပ္ တဲ့လူနဲ႔ ဆက္မိတယ္။ အေမက က်မကို မိသားစုအတြက္ က်မကုိေရာင္းဖို႔ေျပာေတာ့ လက္ခံ လိုက္တယ္။

ဘတ္ (၁၅,၀၀၀)နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ ေခါင္းနဲ႔တ၀က္စီရတယ္။ သမီးနဲ႔ အိပ္တဲ့ ထိုင္းသူေဌးက သနားလို႔ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုး ဘတ္ (၃,၀၀၀)ေပးတယ္။ ရတဲ့ေငြေတြကို အေမ့ကိုေပးၿပီး အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေအာက္က လူေတြက ေက်ာင္းေနေတာ့ အိမ္ကို လစဥ္ပိုက္ဆံပို႔ ေပးရတယ္။

ပါကင္ေဖာက္တဲ့ကိစၥက ဒီလိုရွိပါတယ္။ ပထမတႀကိမ္ ေဖာက္ရင္ (၁၅,၀၀၀)၊ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ (၈,၀၀၀)၊ တတိယအႀကိမ္မွာ (၃၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။ သုံးႀကိမ္စလုံး သမီးကိုလုပ္တဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ကြန္ဒုံးမသုံးၾကဘူး။ ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ မဲေဆာက္ေဆးရုံႀကီးမွာ ေဆးစစ္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ဘာေရာဂါမွေတာ့ မရွိ္ေသးဘူး” ဟု ေျပာသည္။

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာက်န္းမာေရး

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည့္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည့္တန္ဆာမ်ားသည္ မဲေဆာက္ေဆး ႐ုံႀကီးတြင္ (၃) လတႀကိမ္ ေသြးစစ္ၾကရၿပီး (၁)ပတ္တခါ သားအိမ္စစ္ေဆးမႈ ခံယူရသည္ဟု မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွ အထက္တန္းသူနာျပဳတဦးက ေျပာၾကားသည္။

ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ျပည့္တန္ ဆာ႐ုံမ်ား အၿမဲတမ္းအဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္း၊ လိင္မႈဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ား ကူးစက္မႈ မျဖစ္ရေအာင္ ပညာေပး အစီစဥ္မ်ားကို ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အခ်ိဳ႕မွ အကူညီေပး လုပ္ ေဆာင္ လ်က္ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။

ေဆးစစ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သြယ္သြယ္အမည္ရွိ မိန္းကေလးက “ေဆးပုံမွန္စစ္ရတာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ။ ေဆးလာမစစ္တဲ့လူကို ေဆး႐ုံက သူေဌးမဆီ ဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီးတိုင္ၿပီဆိုရင္ အတိုင္ခံရတဲ့လူကို ေငြရွင္းတဲ့ရက္မွာဒဏ္ေငြ (၅၀၀) ျဖတ္တယ္။

ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ေသတဲ့လူေတြ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ၾကာၾကာမွ တခါ ျဖစ္တာပါ။ ဧည့္သည္ေတြကို ကြန္ဒုံးစြပ္ခိုင္း ဖို႔၊ ကြန္ဒုံးမပါဘဲ မလုပ္ၾကဖို႔ သတိေတာ့ ထားရတယ္။

ဖာက်ိဳးရင္ ေဆးထိုးလို႔ ရေပမယ့္ေအအိုင္ ဒီအက္စ္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘ၀ဆုံးၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဧည့္သည္ေတြက မူး႐ူး႐ူး နဲ႔ အစြပ္ကို မသုံးခ်င္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လုပ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႔အစြပ္ကိုခိုးျဖဳတ္တာလည္းရွိတယ္။

အႏၱရယ္ မ်ားေတာ့ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေျပာ ရတယ္။ ေျပာလို႔ မရတဲ့အဆုံး ကိုယ္ပဲ အမ်ိဳး သမီး ကြန္ဒုံး သုံးရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္ရမယ္၊ လစာေကာင္းတယ္၊ ေငြလည္းႀကိဳ ယူလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားက အိမ္ကို ျမန္မာေငြ (၂) သိန္းေပးခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္မွပဲ ဒီဘ၀ေရာက္ ခဲ့ရတာပါ။ အယုံ မလြယ္ၾကဖို႔ ဗမာျပည္က လူေတြကို သိေစခ် င္တယ္” ဟုု ေျပာသည္။

ရန္ကုန္သူ ျဖဴျဖဴကလည္း “သမီးက ဒီအလုပ္ကို ရန္ကုန္မွာကတည္းက လုပ္တာပါ။ မဲေဆာက္မွာက လိမၼာ ရင္ေငြ စုၿပီး အိမ္ကိုေငြပို႔ႏိုင္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ျပည့္တန္ဆာလုပ္တဲ့ လူမ်ားၿပီး ေပ်ာ္ပါးႏိုင္တဲ့ လူေတြ ကနည္းေတာ့ တြက္ေျခ မကိုက္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္ကို လာတာပါ။ ရန္ကုန္မွာက ဆယ္အိမ္မႉး၊ ရာအိမ္မႉး၊ ရဲ၊ မီးသတ္ေတြက အလကားေခၚ တာကမ်ားေတာ့ ဒီဘက္ထြက္လာတာက ပိုေကာင္း တယ္ဆိုၿပီး မဲေဆာက္ကို အရင္ေရာက္ေန တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္ နဲ႔ေရာက္ လာတာပါ။ ဒီမွာက ပုလိပ္ေၾကးေလာက္ ပဲေပးရတယ္။ဒါကို က်မတို႔ နားလည္ပါတယ္။ ဖာသည္နဲ႔ရဲဆိုတာက ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီပဲ” ဟု ေျပာသည္။

အလုပ္သမား ျမန္မာျပည့္တန္ဆာ မ်ားလည္းရွိ အေျခေန အရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ မဲေဆာက္ရွိ အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရုံ မ်ားမွ အလုပ္ သမမ်ားလည္း ျပည့္တန္ ဆာေလာက အတြင္း ေရာက္ရွိမႈမ်ားရွိသည္။

ျပည္တြင္းရွိ မိဘမ်ားမွာ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာမ်ားအျပင္ တရားမ၀င္ ထီေလာင္း ကစား မႈမ်ားေၾကာင့္ အုိးေပ်ာက္၊ အိမ္ေပ်ာက္ျဖစ္ကာ ပို႔သမွ်ေငြ အလ်ဥ္မမီျဖစ္ၿပီး ေငြေနာက္ လိုက္ရင္းျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္သြား သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္ဟု အိမ္ရုံတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦးကလည္း ေျပာသည္္။

မဲေဆာက္ရွိ အႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထိုးမ်ားတြင္ ျမန္မာ မိန္းကေလး မ်ား အမ်ားစု လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းကို စားပြဲထိုးျမန္မာအမ်ိဳးသမီး မႏြဲ႕က “တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေရာက္ခါစမွာ ရွက္ေတာ့ ႐ုိး႐ုိးစားပြဲထိုးပဲလုပ္တယ္။

အိမ္က ခဏခဏ ပိုက္ဆံမွာတာလည္းပါတယ္၊ ကိုယ္ကလည္းမဲေဆာက္မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေနခ်င္တာလည္းပါတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အရင္ေရာက္တဲ့သူေတြကလည္း စည္း႐ုံးေတာ့၊ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ မနက္ (၂)နာရီဆိုရင္ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ လိုက္အိပ္ေတာ့ တေခါက္ကို(၁,၀၀၀) ေလာက္ရတယ္။

ဆိုင္မွာရတဲ့လခက (၁) လ သုံးေလးေထာင္ထက္ မပိုဘူး။ ဒီလိုပဲ အတုျမင္အတတ္သင္ရာကေန ျဖစ္သြားၾက တာပါ။ အႏွိပ္သည္ေလာကမွာလည္း ေငြရလြယ္ေတာ့ ဗမာျပည္ကလာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တေန႔ထက္ တေန႔ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ အႏွိပ္သည္ေတြက် ေေတာ့ တခါႏွိပ္ရင္ (၂) နာရီကို ဘတ္ (၂၄၀) ကိုယ္က (၁၀၀) ပဲရတယ္၊ က်န္တာက အလုပ္ရွင္ ယူတယ္။ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးကိုေတာ့ သူတို႔တာ၀န္ ယူတယ္။ အဲဒီကေန အစျပဳၿပီး ေနာက္ဆုံးကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာင္းစားတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္သြားတာေတြ အမ်ား ႀကီးရွိ တယ္”ဟု ေျပာသည္။

ဘြဲ႕ရမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမမ်ားပါ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ ဘဲြ႔ရေက်ာင္းသူမ်ား၊ ျပည္တြင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာ မျဖစ္ခဲ့ သူမ်ား၊ သူနာျပဳျဖစ္ ခဲ့သူမ်ား၊ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္ စပ္ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ သည့္ ရေနာင္း၊ မဲေဆာက္၊ မယ္ဆိုင္ေဒသ မ်ားႏွင့္ ဘန္ေကာက္တြင္ အမ်ား အျပား လုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္ကို မိစန္းဟု အမည္ခံယူထားသည့္မဲေဆာက္ေရာက္ အထက္တန္းျပဆရာမ တဦးကလည္း ရင္ဖြင့္ေျပာၾကား သည္။

သူမက “ဒီအလုပ္ကို ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးလုပ္စရာ အလုပ္ မရွိဘူး။ ရွိျပန္ေတာ့ လည္း ၀န္ထမ္းလစာနဲ႔  ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လို႔ မရဘူး။ လက္ရွိျမန္မာျပည္ အေျခေနနဲ႔ ဆိုရင္ လူေမႊးေျပာင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။

စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာတယ္လို႔ ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔၊ က်မတို႔က စနစ္ဆိုးႀကီးရဲ႕ သားေကာင္ေတြပါ။ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းဆရာမေတာင္ လူေမႊးမေျပာင္ဘူးဆိုေတာ့ သာမန္လူဆိုရင္ ပိုဆိုးၿပီေပါ့။ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး ဖာသည္ လုပ္ရေကာင္း လားဆိုၿပီး က်မကို အျပစ္ေျပာ တဲ့လူလည္း ရွိပါတယ္။ က်မ သူတို႔ကို နားလည္ေပး လိုက္ပါတယ္။

ဂ်င္ မေလး ဂ်မ္း သီခ်င္းထဲ ကလိုေပါ့၊ ဂ်င္ဆိုတာ သူ႔ဖာသာသူ မလည္တတ္ပါဘူး။ လည္ေအာင္ ဖန္တီးေပး တဲ့ အဓိက တရားခံ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ဂ်င္မေလးေတြ ကံေကာင္းလာမွာပါ” ဟုေျပာသည္။

(ဤသတင္းေဆာင္းပါးပါ ကာယကံရွင္မ်ား၏အမည္ရင္းမ်ားကုိ လႊဲေျပာင္းထားသည္)

:Myanmar Online News